Pauillac, Frankrijk, 26-2-2009

Deze week wilden we wat vertellen over de Airbus 380, waarvan hier een overlaadkade is. Maar nu er gisteren op Schiphol een vliegtuig uit de lucht is komen vallen, zijn we een beetje vliegtuig-moe. Dat is vooral de schuld van de televisie. Na het geven van de droevige feiten, was er nog zoveel zendtijd over, dat het bijna een quiz werd: “ Wat heeft u niet gezien? Wat denkt u dat u niet gezien heeft? Wie zaten er niet in het vliegtuig? Wie denkt u dat er niet in het vliegtuig hadden kunnen zitten?

Dus leggen we niet uit hoe die Airbus zo’n geldverslindend project is geworden. Omdat zoveel mogelijk locaties moesten profiteren, vooral d.m.v. banen, zijn de transportkosten gigantisch. Het speciaal gebouwde zeeschip en de dekschuiten liggen vaker stil, met bemanning aan boord, dan ze varen. Het zeeschip vaart van St.Nazaire naar Pauillac. De dekschuit van Pauillac naar Langdon. Dan volgt het transport over de weg, maar de onderdelen zijn zo groot, dat ze maar een beperkt aantal uren kunnen rijden, wat nog meer wachttijden geeft. En dan laten we het vervoer uit de landen van de andere partners nog buiten beschouwing. Toulouse is de eindbestemming.

Met de crisis moet ook de vliegtuigindustrie mensen ontslaan. Voor de regio hier zal dat wel meevallen, het geheel had minder banen opgeleverd dan gehoopt. Waarschijnlijk wat mensen in de bewaking en onderhoud van het terrein. Verder zal het wel wat geld hebben opgeleverd voor het havengebeuren. Als men dus had willen weten hoeveel het bouwen van de JSF in verschillende landen, zou opleveren, hadden ze het hier zo kunnen navragen. Banen: plaatselijk bijna geen. Kosten: extreem hoog. Het is te hopen dat men de bordjes bij de invalswegen van de stad gratis heeft gekregen.

Maar dat gaan we allemaal niet uitgebreid uitleggen, we gaan vertellen over onze tocht, gisteren, naar Agen. Het kanaal dat de Atlantische Oceaan verbindt met de Middellandse Zee, passeert in die stad via een aquaduct, de Garonne. Van 1839 tot 1843 heeft men aan “Le Pont-Canal” gebouwd. Het is met zijn 580 mtr de op één na langste van Frankrijk en het valt sinds 2003 onder de monumenten. Dat zijn de feiten. Omdat het vaarseizoen nog niet is begonnen, hebben we ons in gedachten voorgesteld hoe het zou kunnen zijn, als er wel boten hadden gevaren.

Pauillac, Frankrijk, 19-2-2009

De zandzuiger komt nu zo dicht bij onze voorpunt, dat het beter is dat we even een plaatsje naar achteren opschuiven. Na een half uurtje zitten alle touwen weer vast. Hebben we onze waterslang op de nieuwe kraan aangesloten en richten we de schotel voor het kijkkastje.

Direct zitten we midden in de ellende. De regering verklaart dat Nederland nu officieel in een recessie verkeert. Volgens mij wisten we dat al, maar het is nu nog officiëler dan officieel. Het kabinet komt dan ook direct met maatregelen, over drie weken. Nu luisteren ze naar suggesties van iedereen en gaan dan straks iets doen waar de drie partijen het onderling over eens kunnen worden, oftewel ze doen wat ze zelf willen.

Natuurlijk kijk je, zo egoïstisch als je bent, het eerst naar je eigen situatie. Er zullen veel ontslagen vallen. Nou dat zal wel meevallen, voor ons werk, wat bestaat uit doen waar je zin in hebt, kan niemand je ontslaan. De pensioenen zullen gekort worden. Met een beetje geluk zijn de komende zeven jaar, de tijd dat het nog duurt voor Cees 65 wordt, de magere en komen daarna de vette. De AOW-leeftijd gaat twee jaren omhoog. Dat is minder, voor Cees betekent dat een gat van twee jaar in zijn inkomen. Maar voor mij is dat vijf jaar, omdat ik val in de eerste golf vrouwen, die als ze jonger zijn dan hun man, ze niet meer gelijk met hun aanhang AOW krijgen. Hopelijk zit er in de regering iemand met dezelfde omstandigheden, dan kan die mooi tegenstemmen.

Maar het ergste blijft natuurlijk als je kinderen hun baan zouden verliezen. We hebben ons twee dingen voorgenomen. Als het nodig is zullen wij zeekraal en zeewier zoeken, de groente van de toekomst. En zodra de Aldi of Lidl hengels in de reclame heeft, gaan we er extra exemplaren van aanschaffen. Kunnen we er voor zorgen dat de hele familie Boonstra groente en vlees krijgt met veel vitaminen en gezonde vetten. Omdat voorheen onze vangsten niet zo geweldig waren, zeggen we er wel bij: “Behaalde resultaten uit het verleden, zijn geen garantie voor de toekomst”.

Pauillac, Frankrijk, 12-2-2009

Ging de storm van drie weken geleden ten zuiden van de haven langs, die van afgelopen dinsdag koos een noordelijker route ten opzichte van ons. De voorspelling was nu voor de Gironde rond de zes Beaufort, maar onze windmeter hield het op tien Beaufort. Het grootste verschil was, dat er nauwelijks windstoten tussen zaten.

Wat nog scheef stond of hing van de vorige keer, ligt nu ook plat. De stroom is gebleven, de nieuwe palen waren sterk genoeg. De kabels van de vaste telefoonaansluitingen moesten deze keer wel gerepareerd worden, maar het mobiele netwerk is maar een paar keer uit de lucht geweest. Het vreemde is dat het altijd in de nacht het hardst waait en dan komt er van slapen meestal niet veel. Maar wees gerust, we hebben het intussen al weer aardig ingehaald.

Dat moet dan wel gebeuren met een tukje na het middageten. Op dit moment worden we elke morgen om half negen gewekt. Dan begint de zandzuiger hier in de haven met zijn werk. Hij heeft een dag/jaartaak om de haven op diepte te houden. Omdat ook wij steeds hoger komen te liggen, bij laagwater komt de buis van de boegschroef al boven water, is in deze paar weken onze steiger aan de beurt. Er is vast geen decibel-voorschrift voor zandzuigers in Frankrijk.

Ik denk dat ze hier wat minder regeltjes hebben. Het slib uit de haven wordt rechtstreeks geloosd in de rivier, waar bij vloed Bordeaux het mag hebben en bij eb zal het wel ergens in de monding van de Gironde een plaats vinden. Met boomstammen gaat het net zo. Dat is geen afval of vervuiling, nee ze worden gewoon weer naar het midden van de stroom gesleept.

Het is misschien een leuke verhaaltjessom voor de Cito-toets: Hoe lang doet een boomstam er over om de oceaan te bereiken. Stroom gemiddeld 3 mijl per uur. De vloed duurt 5 en de eb 7 uren. De afstand van Pauillac naar Royan, aan de monding van de Gironde, is 50 km.

Pauillac, Frankrijk, 5-2-2009

Cees, die bij ons aan boord Piet Paulusma is, heeft beslist dat woensdag de droogste en warmste van deze week zou zijn, en daarom vertrekken we op die dag om rond te toeren. Via de snelweg N10 rijden we in één ruk naar het bosgebied, ca 200 km onder Bassin d’Arcachon. We willen de kust verder naar het zuiden volgen. Maar dat lukt niet. De weg, die net achter de duinen door de bossen loopt, is afgesloten. De bomen liggen nog over de weg, er is nog niet opgeruimd. Dat is ook wel logisch, er staan nauwelijks huizen langs deze weg. Enkel zo nu en dan een camping, maar die zijn in het winterseizoen gesloten.

Dan maar wat verder het land in en bij de steden zoeken we de kust weer op. Capbreton is onze eerste stop. Volgens de pilot kun je alleen binnenvaren met niet al te hoge golven. Nou dat zal wel kloppen, vanaf de wal lijkt de invaart erg smal. De jachthaven is echter veel groter dan verwacht en dus zal er ook wel gevaren worden. Met de lange wandelboulevard vinden we het aangezicht erg toeristisch. Zomers zal het ongetwijfeld een drukke badplaats zijn.

Door naar Bayonne met vlak daarnaast Biarritz. In Bayonne, eigenlijk heet het Port d’Anglet, de stad zelf ligt meer de rivier op, komt de rivier de l’Adour in de oceaan uit en er is veel bedrijvigheid. De haven is groot en met diverse vrachtschepen is het een echte zeehaven. We volgen de weg rond de haven en komen zo automatische in de modaine badplaats Biarritz. De naam komt me bekend voor. Vroeger als je de bouquet-reeks las, ging een beetje prins of wijnboer hier naar toe om wat aan de haak te slaan.

We zijn prettig verrast, het is er gewoon gezellig. De strook langs het strand is een prachtig wandelgebied. Ik heb geen winkel gezien. Doordat in de rotskust baaien zijn gevormd, heb je steeds een mooi uitzicht over het omliggende gebied. Tot tweemaal toe kun je via een loopbrug zelfs op een rotseilandje komen en krijg je nog een groter overzicht, van zowel de oude vakantiehuizen, de oceaan als de in de verte opdoemende Pyreneeën.

Intussen is het alweer zes uur, we zijn langer blijven hangen dan de bedoeling was en het wordt dan ook al bijna donker als we aan de terugtocht beginnen. Maar onderweg krijgen we een toegift op deze prachtige dag. De zon gaat zo rood onder, dat de bomen langs de snelweg helemaal oranje oplichten. En dat allemaal in februari.