Kollumerpomp, Fryslân; Pauillac, Frankrijk, 26-3-2009

De afgelopen dagen, waren een oppassende week. Natuurlijk op onze kleinzoon, hij is ook in zijn uitspraken, nu een echte pake en beppe sizzer.

Een paard moest een veulentje krijgen, en wordt dag en nacht, met camera, geluidsmelder en vrouw/mankracht bewaakt. Het is nog niet geboren, vermoedelijk wacht zij tot wij naar ons volgende vakantiehuis gaan.

Lúnbert, Fryslân; Pauillac, Frankrijk, 19-3-2009

Midden tussen het open land ligt ons logeeradres. En omdat de zesduizend kievietseieren nog niet gevonden zijn: volop “eierzoekers” in de omgeving. In het Franse is dat verboden, maar daar hebben ze wel weer andere slechte gewoontes.

Afgelopen zondag zagen we aan de hoofdweg van Heerenveen naar Groningen, vijftien hertjes in het land. In Frankrijk hebben we in al die weken hooguit drie gezien. Wel waren er op verscheidene plaatsen, veelal wat oudere mannen, met een troep honden het wild aan het opjagen, rechtstreeks in de armen van het bewapende deel van het “wildbeheer”.

Lúnbert, Fryslân; Pauillac, Frankrijk, 12-3-2009

Net als een goede vertegenwoordiger nemen ook wij elke keer een andere route. Deze keer zijn we eerst pal oostelijk gereden. Over de middellijn van Frankrijk hebben we vervolgens een noordelijke koers aangehouden. Het weer, één dag zon en verder regenachtig en mistig, heeft ons een beetje in de steek gelaten. Van de vier dagen die er voor waren uitgetrokken, zijn er drie reisdagen en twee overnachtingen overgebleven.

Nu gaan we eerst het lijstje met “dingen nog te doen” afwerken. De auto moet naar de apk-keuring en ook zelf moeten we voor de jaarlijkse controle. Uitgelezen boeken omruilen en wat bezoekjes afleggen. Er ligt post te wachten die moet worden afgehandeld. We zijn precies op tijd terug om net zoals iedereen die blauwe envelop voor één april weer terug te sturen.

Pauillac, Frankrijk, 5-3-2009

Het voorjaarsweer werkt niet echt mee. ‘s Morgens mist, de hele dag bewolkt en de laatste twee dagen regent het alleen maar. We hebben dan ook niet veel gedaan; alleen zijn we zondag naar de carnavalsoptocht in Bordeaux geweest. Wel hebben we definitief besloten wat we verder gaan doen. De auto brengen we terug naar Nederland en nemen dan de trein weer naar hier. Dan vertrekken we zeilend, maar wel terug naar Nederland.

Nu mijn voeten zich bij mijn handen hebben aangesloten, en ze niet meer altijd doen wat ik wil, kan ik aan boord mijn deel van de taken niet meer uitvoeren. Ook op de wal zijn we erg beperkt, alles moet tenslotte lopend of fietsend worden gedaan. Deze winter is er wel wat in de situatie verandert, maar niet in de richting waarop wij hadden gehoopt. Ik wil wel toegeven dat ik er meer dan één traantje om heb gelaten, maar Cees zegt, net zoals hij dat vroeger op zijn werk zei: “Er zijn geen teleurstellingen, alleen maar nieuwe uitdagingen en kansen.”

Voor ons betekent dat: In het warmste deel van de zomer willen we in en rond Nederland zoveel mogelijk zeilen. In de rest van het jaar gaan we gewoon verder langs de kusten en rivieren van andere landen trekken. Maar het vervoermiddel zal een andere moeten worden. Ja, wat blijft er dan nog over? Een sleurhut! We gaan dus kamperen!

In de veertig jaar dat Cees en ik elkaar kennen, hebben we altijd gezeild en slecht één keer, één nacht gekampeerd. Dat was geen onverdeeld succes. De bekende beginnersfouten: geen vlakke ondergrond, vergeten dennenappels en stenen op te zoeken en omdat het maar voor zo’n korte tijd was, wildkamperen en ook geen kookgerei meegenomen. Dus geen lekker warm bakje thee of koffie, geen deuren op het toilet, maar wel een lekker fris bosgeurtje.

De plek waar we stonden was onvergetelijk. Omdat onze kinderen toen nog klein waren; acht, vier en eentje van nog geen jaar, hadden we die vakantie onze zeilboot, een Friendship 28, al vooruit gebracht naar Denemarken. De autoreis er naar toe vonden we, vooral met drie kinderen op de achterbank, te lang om in één ruk te rijden. Eureka, we gaan onderweg één nacht een tent opzetten. En waar moet dat dan gebeuren? Natuurlijk ergens langs het Kielerkanaal. Het was een prachtige plek, voor herhaling vatbaar.