Ketzin, Duitsland, 27-10-2012

Drie dagen hebben we in Polen rond gereden. Vooral de weg vanaf de grens, met Kia en Flipper, midden door de stad Szczecin was spannend. Het was net spitsuur en vermoedelijk wilde iedereen snel naar huis. Inhalen waar het net niet kon en afsnijden om weer terug in onze baan te komen. Is er een file, dan gewoon in een rij extra opstellen, ook al is het op het trottoir. Eéntje presteerde het om een kortere weg te nemen en tegen de rijrichting in, over de verdrijvingsvlakken, een stuk af te snijden. Als het zo overal in Polen gaat, worden het zware dagen.

Gelukkig moeten we al gauw onze vooroordelen over de bevolking bijstellen. Bij het parkeren op de grensmarkt komt iemand op ons toelopen. We verstaan geen woord Pools, maar deze man gebruikt ook gebarentaal. Met twee vingers wijst ie op z'n ogen en daarna op onze auto. De woorden “ein Euro” verstaan we wel. We geven hem z'n Euro en maken al weglopend grapjes in de trend van: bedoelde hij nu dat ie op onze auto gaat passen of dat ie zodra we uit het zicht zijn, even binnenin gaat kijken. Of is ie al onderweg om zijn alcohol-adem weer ietsje sterker te laten ruiken?

Foto's maken van sigarettenkraampjes en verkopers wordt slecht gewaardeerd en dus kennen we nu een paar Poolse vloekwoorden. De kaasboer laat ons zoveel kaas proeven dat we niet eens meer weten welke we de lekkerste vonden. Bij terugkomst zit onze autobewaker nog trouw op z'n bankje. De omhoog gestoken duimen gaan heen en weer. Als later op het platteland de bestuurders heel wat rustiger rijden en ons soms onnodig voorrang verlenen, wordt het tijd om alle vooroordelen over boord te zetten.

De Polen zijn erg vriendelijke mensen. Ze hebben goedkopere dieselolie dan de Duitsers en Nederlanders. Als we weer eens vergeten zijn om de verplichte autolichten aan te doen, worden we direct ingeseind. De bedelaar bij de supermarkt is niet opdringerig, hij verdient onze overblijvende Zloty's. Het vriest nu elke nacht rond de vijf graden. Omdat er ook nog sneeuw voorspeld wordt, zijn we vandaag naar Ketzin, een plaatsje in Duitsland, aan de Havel vlakbij Potsdam en Berlin, gegaan. Alvast een beetje in de richting van Fryslân.

Lütow, Duitsland, 20-10-2012

We zijn net terug op de camping na een dagje geschiedenis. Gisteren zijn we verhuisd naar het eiland Usedom en daarop ligt op de noordelijkste punt het plaatsje Peenemünde. Daar was in de Tweede Wereldoorlog de locatie waar de V2 raketten werden ontwikkeld. De elektrische centrale staat er nog en daarin is nu het museum te vinden. Omdat het na de oorlog een legerbasis is gebleven, staan er ook nog een MIG-straaljager, wat onschadelijk gemaakte bommen en ligt er in de haven een U-boot. Het natuurgebied er om heen is zwaar vervuild met munitie en andere gevaarlijke stoffen. Het monument voor gedode dwangarbeiders is indrukwekkend.

Eén jaar na de éénwording van Duitsland zijn we met onze zeilboot langs deze kust gezeild en dan ga je toch vergelijken. De huizen zitten veel beter in de verf en de koude betonnen woonblokken hebben fleurige kleurtjes gekregen. Toen wilde iedereen zijn verhaal vertellen, nu blijft het bij een “Gutentag”. In de havens nauwelijks een wc te vinden, laat staan een douche, en nu zelfreinigende toiletten op parkeerplaatsen langs de weg. Genoten we jaren terug van vrij toegankelijke, ongerepte natuur, nu is die achter slagbomen, bordjes met “Privat”, parkeerautomaten en entreekassa's verborgen.

De grootste verandering valt ons op in Lauterbach op Rügen. Nu een rustige haven, maar destijds een toeristische trekpleister. Smalspoor “Razende Roeland” en reisbussen vol mensen kwamen naar het havenplaatsje. Met de rondvaartboot gingen ze naar het vlakbij gelegen eilandje Vilm. Honecker had daar een privé vakantieverblijf en iedereen wilde de rijkdom in dat huis met eigen ogen zien. Nu wordt Vilm en zijn verleden niet eens meer genoemd op de geschiedenisborden bij de jachthaven.

Op de zuidelijkste punt van Usedom begint Polen. Vermoedelijk zal de verandering daar het aller grootst zijn. Zo'n twintig jaar terug werden we varend over de grens, midden op een binnenzee, door een patrouilleboot op het water geënterd en opgebracht naar een haven. Daar moesten we wachten tot het de ambtenaren behaagde om papieren in te vullen. Verder moesten we precies opgeven waar we van dag tot dag in de republiek wilden afmeren en aan wal gaan. Nu binnen de Europese Unie moet de grens en zijn tijdrovende bewakers verdwenen zijn. We zijn benieuwd.

Altefähr, Duitsland, 13-10-2012

In ons boekje met campings wordt die van Pruchten aangeprezen als de camping om vanaf september het interessante natuurgebeuren van het neerstrijken van duizenden kraanvogels te volgen. Nou, dan moeten we daar naar toe. Onderweg zien we nergens ook maar één kraanvogeltje en we beginnen dan ook een beetje te twijfelen aan de reclamecampagne van Natuurcamp Pruchten. Onder de vijf-uur-koffie komen er drie kabaal makende vogels over onze caravan vliegen. Zijn er niet veel, maar ik grijp een camera en loop snel naar het open gebied achter de camping.

Daar staan al zo'n twintig mensen naar de hemel te kijken. Dat geeft hoop. Er komt een groepje van 30 over. De fototoestellen klikken. Ik neem me voor om te tellen hoeveel er nu echt overkomen, maar na de eerste honderden ben ik de tel al kwijt en er volgen nog honderden-den-den. Ze vliegen, door de harde wind, een beetje moeizaam precies over ons heen. Volop tijd om ze goed te bekijken. De zon zakt langzaam achter de horizon en nog blijven ze komen. Het is een prachtig schouwspel.

De volgende morgen, als we met alleen Kia op pad zijn, zien we pas hoe groot en belangrijk deze Kranich-industrie voor de regio is. Stadswapens met de Kraanvogel, deur- en muurschilderingen, Kraanvogelrangers in caravans waar je informatie kunt krijgen over de eetplekken van dat moment, voederlocatie om de boeren te vriend te houden, bedrijfsnamen, folders, rondvaartboten met een Kranich-menu, Kraanvogelgidsen en rondleidingen. Twee museum-achtige informatiecentra geven een overzicht van de gehele trekroute van Scandinavië naar Spanje. Hier in de regio Rügen -Zingst wordt op hun doorreis bijgegeten. In deze dikke zes weken komen er tussen de 60- en 70.000 Kraanvogels voorbij. Op het moment dat wij er waren, werden er zo'n 20.000 geteld.

We huren fietsen op Zingst en samen met nog vele ander “Fahrrad-mieters” zetten we koers naar het 10 km verder gelegen, meest oostelijke puntje van de landtong. Dat is de plaats waar je het dichtst bij de overnachtingsgebieden van de Kraanvogel kunt komen. Om half vier wordt deze weg afgesloten en worden er maar 80 mensen, voor vijf Euro het stuk, toegelaten. Omdat de kaartjes uitverkocht waren, gaan wij overdag, misschien zijn er een paar vogels achtergebleven die zwak ziek of misselijk zijn van het vele eten.

Het is een mooie fietstocht. Onderweg bekijken we de werkzaamheden aan de dijkverhoging. Komt er een Rode Wouw voorbij en als we aan het einde van de weg onze fietsen op slot zetten, loopt er op de zeedijk een Wild Zwijn. We kunnen Hiddensee bij Rügen zien liggen, maar absoluut geen enkele Kraanvogel. Geen Kraanvogel-foto's, tijd om op te stappen. Kunnen we ons fietsslot niet weer los krijgen. Het is zo'n eenvoudig ding van staaldraad met plastic er om, de sleutel kan er wel in, maar los gaat ie niet. Wie heeft hier tien kilometer van de bewoonde wereld, bij een Kraanvogelkijkhut een ijzerzaag bij zich?

Er zijn steeds meer mensen die opstappen. Als er twee huurders op “onze” fietsen afstappen en moeiteloos het slot open maken, sluipen wij snel naar precies dezelfde fietsen die er voor tegen het hek staan. We hebben het wel gehad met die Kraanvogels. Het wordt tijd om verder te trekken en daarom is Flipper verplaatst naar Altefähr op Rügen. Trouwens, onderweg nog honderden etende Kraanvogels gezien.

Markgrafenheide, Duitsland, 6-10-2012

We zijn al weer een week onderweg. Kia en Flipper kunnen goed met elkaar opschieten en de dagen krijgen alweer hun vaste routine. Opstaan als we uitgeslapen zijn; thee of koffie naar gelang het tijdstip. Op pad met alleen de auto om zoveel mogelijk de kleine weggetjes langs de kust te volgen of de caravan over de wat grotere wegen naar de volgende camping brengen.

Zodra we los gaan, stoppen we bij de eerste de beste bakker voor vier broodjes. Afgelopen woensdag hadden we meer spullen nodig. Het vlees was op, met drie aardappelen stil je geen honger en het beleg, kaas en jam, was sobertjes. De eerste supermarkt was dicht. Vreemd, maar kan gebeuren. Na nog drie gesloten winkels, krijgen we door dat het een feestdag moet zijn. Maar welke. De Duitsers zullen toch geen vrije dag hebben voor de oktober-bierfeesten?

Op de radio zoeken we een nieuwszender op, misschien maken ze er melding van. Het is 3 oktober, de dag van de Nationale Eenheid. Dat is ook toevallig. Net deze dag willen we ons kampeerboeltje verplaatsen van west naar oost. Over de Trave bij Ratzeburg zoeken we naar de oude grens. Na 22 jaar is er niet veel van overgebleven. We vinden één wachttoren. De straten zijn wat smaller en in de dorps- en stadskernen is de authentieke bestrating blijven liggen. Hele grote boerderijloodsen liggen er verwaarloosd bij. Vergeleken met twintig jaar terug, toen we langs deze kust voeren met onze boot, is er heel veel opgeknapt en geverfd. De bossen zijn nog net zo ongerept als toen, alleen moet er nu wel op elke parkeerplaats, al is het nog zo ver van de bewoonde wereld af, parkeergeld worden betaald.

We hebben het hier uitstekend naar onze zin. Wel willen we nog even een berichtje plaatsen voor diegene die vandaag onze emmer, die gebruikt wordt om het aanrechtwater op te vangen, heeft meegenomen. Je mag hem houden, vandaag hebben we groot ingeslagen, dus als je nog meer emmers nodig hebt, we hebben nu genoeg op reserve.

Klein Rönnau, Duitsland, 29-9-2012

Antje C is schoon en winterklaar gemaakt. De feestjes, Gerke's vijfde verjaardag en het 40-jarig huwelijksfeest van vrienden, zijn weer voorbij. Twee dagen hebben we Luitzen geholpen met verhuizen. Na deze drie drukke weken, dus de hoogste tijd om nog even op pad te gaan.

Vandaag hebben we Flipper, volgeladen met warme kleding en leesboeken voor de lange herfstavonden, achter onze Kia gehaakt en zijn richting Duitsland vertrokken. In Klein Rönnau, iets west van Lübeck staan we nu op de camping Seeblick. Morgen pakken we de kustroute bij Laboe, waar we in 2010 gestopt zijn, weer op.