Van de bossen in Oost Duitsland en Polen heb ik zo'n 300 foto's, met daarop paddenstoelen, over gehouden. Die moeten, nu we terug zijn in de haven, worden uitgezocht. Veel kunnen weggegooid worden omdat ze niet scherp genoeg zijn. Als de mooisten zijn overgebleven, worden de namen er bij gezocht. Dat gebeurt hoofdzakelijk op internet met het vergelijken van paddenstoelenfoto's van anderen en de beschrijvingen op Waarneming.nl en de Nederlandse Mycologische Vereniging. En daar zit hem nu net even de kneep.
De KPN hotspots in de haven doet het niet meer en daardoor zitten we nu zonder internet aan boord. Gevolg geen toegang tot onze website, en dus ook geen foto's op de site, laat staan dat er paddenstoelennamen opgezocht kunnen worden. Maar ook geen mogelijkheid om je bankzaken te regelen. Waar is de tijd gebleven dat wanneer iemand geld van je moest hebben, die gewoon aanbelde en de rekening aan de deur werd vereffend? Ja, alles was toen gemakkelijker, lang geleden tijdens mijn lagere schooltijd.
Voor de biologieles nam de meester ons meer naar het bos in Noardburgum. Liet ons in de herfst paddenstoelen zoeken. Noemde direct de naam en vertelde over sporen, specifieke kenmerken en of ze giftig waren. Tussendoor benoemde ie de mossoorten die we aansleepten en wees ons de verschillen tussen de Grote Bonte Specht en de Middelste Bonte Specht. Deze bostochten eindigden steevast in een wedstrijd: maak van alle verzamelde herfstspulletjes je eigen herfstbeleving (de meester zal het toen wel anders genoemd hebben, maar dat ben ik vergeten).
Thuis op de boerderij werd in een afgedankt aardappelbakje het mos uitgespreid. De Vliegenzwammen werden in een cirkeltje gepland; daar een hoopje eikels en hier wat kastanjes. Twee kleine poppetjes, een wat grotere lelijk poppetje en in het midden het knibbel-knabbel huisje. Met zure hartjes werd het dak beplakt maar voor de wanden moest iets groters gezocht worden. Gelukkig had mijn moeder net taai taai gekocht. Eerst probeerde ik het met gluton (dat witte spul uit een potje), maar de taaikoeken wilden niet blijven plakken. Voor nieuwe uit het zakje gebruikte ik behangplaksel? Ook niet. Houtlijm? De taai taai viel er na een poosje weer af. Ten slotte lukte het om er vier op de wanden vast te duwen en te lijmen met bisonkit.
Tijdens het opruimen kwam het besef dat je eerst even had moeten vragen of je al die koeken wel had mogen gebruiken. Netjes schraap ik de lijmresten van alle mislukte pogingen en leg ze mooi met de bovenkant naar boven in het zakje terug, goudkleurige sluiting er weer om en snel terug in de trommel. Met de eerste prijs op zak stormde ik de volgende dag de voorkamer binnen. Ho, ho, de huisbaas was er om de huur te innen. Dat werd handje geven, ja meneer, nee meneer en stil zijn. Moeder vult de theekopjes en geeft er taai taai bij. Ik knabbel op de mijne, goh wat is dat ding hard. Nee hij is niet hard, het is gewoon beton! Ik besef dat het tijd wordt om mij uit de voeten te maken en ergens ver uit de buurt te gaan spelen. Buiten kreeg de hond mijn koek, maar ook hij bedankte er voor.
De bakker heeft de schuld gekregen, maar toen op een latere keer ik de huisbaas zijn tanden eens goed had bekeken, heb ik eerlijk aan mijn ouders opgebiecht wat lijm kan doen met taai taai koeken. Ze konden er om lachen en hebben die week wat extra bij de bakker besteed. Nee, dan is het vandaag de dag toch een stuk gemakkelijker: geen vervelende theevisite en een computer die je zo vaak als je maar wilt het zelfde kunt vragen. Volgende week gaan we extra geld steken in een Smartphone. Daarmee kunnen we ons eigen wifi-punt voor de laptop maken, internetten op de telefoon en ook nog bellen. Zijn wij weer helemaal bij de tijd.
