Koersbericht - Frankrijk - Luxemburg - Duitsland - België - Nederland

19 apr - Alzingen (L) - camping: Bon Accueil
    501 km - tol : 21,10 Euro
21 apr - Waxweiler (D) - camping: Heilhauser Mühle
    148 km
22 apr - Eerbeek (N) - camping: Robertsoord
    344 km
23 apr - Engelbert (N) - camping: Engelbert
    174 km
24 apr - Lúnbert (N) - privé: Popke's oprit
    68 km
25 apr - Bakkefean (N) - camping: Molecaten Park 't Hout
    34 km
26 apr - Dokkumer Nije Silen - jachthaven: Lunegat
    48 km

St. Paul de Varax, Frankrijk, 17-4-2015

Pont du Gard, Frankrijk

We zitten al weer zo'n 40 kilometer ten noorden van Lyon. Het weer heeft beslist dat het tijd werd om aan de terugreis te beginnen. In de nacht van woensdag op donderdag is het begonnen te regenen en omdat de weersvoorspellingen voor de komende vijf dagen nog meer regen en een koudere periode aan de Côte d'Azur voorspelden, hebben we het zoeken naar "de blauwe brug" van Vincent van Gogh gestaakt, denkt Cees dat de havens van Marseille er een volgende keer ook nog wel zijn en vind ik het een goed idee om onze kustroute dan weer in de Camargue op te pakken.

Dus gaan we op ons gemakkie. Opstaan wanneer we zin hebben, ontbijtje, opruimen, nog even een bakkie koffie, we hebben een Senseo-apparaat in de caravan geïnstalleerd, en dan op weg. Gisteren een toeristische tussenstop voor de Pont du Gard, een aquaduct van drie etages hoog over de rivier de Gardon, uit de eerste eeuw na Christus. Later is er een brug tegen aangezet, zodat ook vervoer over de rivier een stuk gemakkelijker werd. Allemaal heel oud, op de Werelderfgoedlijst van Unesco en erg kwetsbaar. Met ontzag lopen we over de brug, die Romeinen waren 2000 jaar geleden tot grote werken in staat. Komt er een man met een grote machine aanlopen, slijpt een goot in het wegdek en legt een elektriciteitskabel. Als het eeuwenoude bouwwerk 's avonds verlicht is, komen er nog meer toeristen, kassa: 18 Euro per auto met 2 volwassenen.

Vannacht op camping La Pinede Provence in Mondragon gestaan, met z'n zessen op een rij vlak naast elkaar op een verder lege camping. Vandaag de 255 kilometer naar hier gereden. In Lyon was het 't drukst en vonden we dat er te veel Fransen rondreden die niet goed de afstand konden inschatten bij het invoegen, maar verder was 't een mooie route. Nu staan we op een camping van 30 ha groot, bijna helemaal alleen, aan een binnenmeer met drijvende vakantiehuisjes die alleen per bootje bereikbaar zijn. Andere huisjes in de vorm van boomhut, pipo-wagen of indianentent en logeerverblijven op palen die per glijbaan, trap of touw moeten worden verlaten, wachten nog op bewoners. Achter de omheining lopen Wilde Zwijnen met van die gestreepte jonkies. Morgen blijven we hier een dag om La Route des Étangs, de meren-route, te rijden. Maar dan moet het natuurlijk niet gaan regenen.

Koersbericht - Frankrijk

12 apr - Saintes Maries de la Mer - Camping: Le Clos du Rhône
    95 km
14 apr - St. Martin du Crou - camping: La Crou
    76 km
16 apr - Mondragon - camping: La Pinede Provence
    104 km
17 apr - St. Paul de Varax - camping: Domaine de la Dombes
    255 km

Loupian, Frankrijk, 10-4-2015

Barcelona, Spanje

Afgelopen zaterdag hebben we, met de bus, een dag Barcelona gedaan. Vertrek na de koffie, over de camping en dan, met gevaar voor eigen leven, een halve kilometer langs de snelweg naar de halte van de buslijnen 94 en 95. Een Spaanse meneer staat ons al op te wachten en begint direct te praten. Ons Spaans bestaat uit één woord, gracias, maar we begrijpen wel dat ie ons kaartjes wil verkopen voor een rondrit door de stad. Hoe hij aan de kaartjes komt blijft onduidelijk. Nee, gracias, we zien in Barcelona wel wat we doen.

Lijn 94 komt als eerste voorbij en is zo vol dat we ons een half uur staande proberen te houden met een bij -tig haltes abrupt afremmende buschauffeur. In Barcelona steken we direct over naar het Placa Catalunya en gaan in de rij staan bij het officiële kaartenhokje voor de City-Tour-Bus. We zijn hier jaren terug ook al eens geweest en hebben toen zo wat rondgewandeld, deze keer gaat onze trip in het teken staan van Gaudi. De kaartjes zijn één dag geldig, er zijn ook 2-daagse maar twee dagen stad trekken we niet. Ze geven meerij-recht op de Oostelijke route, hebben we later op de dag nog zin, dan kunnen we gratis overstappen op de Westelijke.

Via ingeplugde oordopjes op het cijfertje 8, heet een warme Nederlandse vrouwenstem ons welkom, draait haar reclameverhaaltje af en belooft dat ze onderweg meer zal vertellen over wat er zoal te zien is. Ze zal ons vertellen bij welke halte we zijn, waar we de bus kunnen verlaten en later weer instappen in één van de volgende toeristenbussen. Verder wijst ze ons er op dat Barcelona een stad is zoals alle andere hoofdsteden, een paradijs voor zakkenrollers. We zullen er om denken, Cees ontfermt zich over onze rugzak en ik heb de buskaartjes en de portemonnee. Ik ga Barcelona bekijken met één hand in mijn zak, de hand op de knip.

Bij halte 11 is ons eerste Gaudi-object. De zwoele mevrouw is na drie keer iets herhaald te hebben over een schoorsteen in de industriewijk, die we nooit gezien hebben, blijven hangen in het groefje van halte 10. De Sagrada Familia, het levenswerk van Gaudi, kunnen we zonder haar ook wel vinden, zo’n groot en hoog gebouw is het. De lange, lange rij wachtenden voorspelt niets goeds. “Hoort u bij een groep? Heeft u toegangsbewijzen via internet besteld en gedownload? Nee, dan lukt het vandaag niet meer”. We doen een rondje om de kerk. Bij mij dringt het woordje “te” zich op, overal tierelantijnen, hoekjes, torens en torentjes, beelden en beeldjes. Had Gaudi nu geleefd dan had ie heel goed gepast in ons Nederlandse tv-programma Showroom.

Terug in de rij voor de bus naar de volgende stop. Andere bus, zelfde vrouwenstem. Ze draait haar vaste riedeltje: reclame, zakkenrollers, uitstappen bij de halte. Nummer 13 deze keer, rechtsaf naar de roltrappen en dan helemaal boven ligt het Park Güell. Oorspronkelijk opgezet als een bijzondere woonwijk, Gaudi had de ingang met mozaïek-huizen en zuilenpartij al klaar, maar er kwamen geen kopers voor de percelen. De gemeente heeft het toen overgenomen en er een park van gemaakt dat nu op de werelderfgoedlijst staat. De lange rij wachtenden maakt dat we over het hek moeten kijken en weer een rondje gaan maken, door het vrij toegankelijke deel van het park om Gaudi zijn werk heen.

Via straatartiesten, restaurantjes en winkeltjes terug naar de bus. Instappen. Verd…. ben ik de kaartjes kwijt. Dat moet gebeurt zijn tussen uitstappen, betalen voor een mozaïek-hagedis, het handelsmerk van Gaudi, foto’s maken van de parkparkieten en het kijken bij de straatartiesten. Geen kaartjes, geen bus. Terwijl ik nog zoek in vakjes van de rugzak waarvan ik ook wel weet dat ik ze er niet in gedaan hebt, regelt Cees een taxi: “Het zij zo, niet meer over zeuren, we hebben ons geld, betaalpasjes en paspoorten nog”.

Na inlevering van 10 Euro stappen we uit op Placa Catalunya. We lopen een rondje om het plein om ons te oriënteren en pakken in de juiste zijstraat lijn 95. Andere bus, andere route de stad uit. Ik krijg een zitplaats aangeboden. Heeft Barcelona me zo’n stuk ouder gemaakt dat men voor mij opstaat? Bij de campinghalte aan de snelweg is de Spaanse meneer er niet meer. Logisch, die is natuurlijk voor zijn handel van morgen, in de stad kaartjes aan het rollen.

Koersbericht - Spanje - Frankrijk

05 apr - Palamós (S) - camping: International Palamós
    139 km
07 apr - Sant Pere Pescador 9S) - camping: Aquarius
    55 km
08 apr - Fitou (F) - camping: La Fun
    129 km
10 apr - Loupian (F) - camping: Municipal de Loupian
    132 km

Gavà, Spanje, 3-4-2015

Delta de L'Ebre, Spanje

Rijdend op het strand van een smalle landtong in de Delta de L'Ebre, of zoals wij het noemen de Ebro Delta, kijken we verbaasd achterom. Een vrachtauto wil ons inhalen. Hier op het strand! We geven ruimte en volgen, waar hij kan rijden, kunnen wij het ook. Op het eind verdwijnt de vrachtauto achter een hek naar de zoutpannen, wij mogen er niet in. Draaiende draglines en vrachtauto's oké, maar personenauto's zouden de vogels maar verstoren.

Op de camping Eucaliptus krijgen we een kaartje van de Delta met daarop de vogelkijkhutten, maar ze denken niet dat er die dag veel te zien zal zijn, het waait nogal stevig. En dat klopt, het stormt. We staan mooi op de rand van de camping met vrij zicht over het veld, maar pakken daardoor ook de schone wind. Flipper schudt danig heen en weer en pas als onze Kia als windvanger dienst doet, kunnen we rustig binnen zitten. Voor ons raam vliegen handdoeken en kopjes en wat een kampeerder zoal allemaal nog meer meeneemt, voorbij. Cees probeert hun tent te redden door hem aan een boom vast te binden, maar even later zit dat stuk tent nog vast en is de rest er afgescheurd. Het is geen vogelkijkweer.

De Delta is net zo vlak als het in onze polders thuis is, maar hier verbouwen de boeren rijst. Zo ver je kunt kijken, zie je stukken grond met daaromheen een klein dijkje. Via een irrigatie-systeem van betonnen goten worden al die kleine perceeltjes onder water gezet om zo de rijst, voor de paella, onder optimale omstandigheden te laten groeien. Op die grote vlakte van water komen natuurlijk heel veel vogels af. Maar we zijn te vroeg. De rijstvelden worden pas over een week of wat onder water gezet. Wij moeten ons tevreden stellen met die ene vogel die van het strand houdt, liever geen natte voeten krijgt, sterk genoeg is om tegen de wind in te vliegen en een hekel aan zoutpannen heeft.