Zo nu en dan moet de mens er 's uit. We gaan een dagje Nederlandse “cultuur” snuiven. Picknickmand mee en al vroeg op weg. Noord-Holland is het reisdoel. Op de Afsluitdijk, naast de buitenhaven van Breesândyk, komen de koffie en broodjes op het dashboard. Na een discussie wie de Wieringermeer drooggemalen heeft, was het Lely, Leeghwater of toch iemand anders, brengt TomTom ons via de oude polderdijken in Hoogwoud, precies op het parkeerterrein.
Naast ons stapt een mevrouw uit haar auto en op onze vraag “Bewoner of toerist?” sluit ze zich als plaatselijk bekende bij ons aan als gids-vrijwilliger. Wijzend op een groen hofje met middenin een bankje: “Daar ging ie naar toe als het hem wat te druk werd”. Een tuintje met een hoge schutting er om heen: “Hier kon je hem voor vijf Euro entreegeld, door het raam, zien zitten in de tuin; de buurman verkocht een warm bakkie leut voor één Eurootje aan onze bezoekers”. Om de rondleiding niet al te saai te maken, vertelt ze over de bovenbuurvrouw. Een nog levenslustige vrouw waarvan de gewilde leeftijd gepasseerd was. Zij stelde voor de toeristen, de meesten waren van het mannelijke geslacht, haar balkon gratis open, zodat er vandaar rondgekeken kon worden. Maar zoals dat gaat met echte liefhebbers, ze hadden alleen oog voor de tuin. De balkondeur ging weer op slot.
We komen bij het einddoel van onze trip. Een steeg. Van twee kanten bezet met, jawel, mannen. Terwijl ik me naar voren worstel en half in de bosjes staande een plaatsje vooraan toe-eigen, hoor ik dat de gids aan Cees uitlegt dat ze op meer dan 2000 bezoekers zitten en er zelfs mensen uit het buitenland speciaal met het vliegtuig en een taxi hier naar toe komen. De eerste kijkers al bij zonsopkomst aanwezig zijn en de laatsten wachten tot het te donker is.
Wat zie ik: Mannen liggen roerloos op de grond achter hun fototoestel. In de steeg is een boomstammetje, van een Berk, neergelegd. In het uiteinde zitten half onder de schors Meeldauwwormen verstopt. Verder geen beweging, stilte, alleen de “gids” is nog duidelijk te horen. Als op afroep verschijnt een bruin bolletje op pootjes, een rood slabbetje met witte puntjes en als oogschaduw twee witte strepen. Hij loopt zijn show-rondje, aan beide zijden van de steeg ratelen de cameraknoppen, neemt een wormpje en verdwijnt in de bosjes. Als toegift komt ie vlak naast mij nog even een close-upje halen.
Er zit wel een goede foto bij en na een
halfuur houden we het voor gezien. Nemen afscheid van onze
begeleidster. Stiekem verdenk ik haar ervan dat deze
Roodkeelnachtegaal uit haar volière komt, hij is me te tam en is ook
niet bang voor haar luide stem. Maar een vogel die vrij is om weg te
vliegen, als ie dat zou willen, is een wilde vogel en één die ik
nog niet eerder gezien heb is een nieuwe soort. Verder is er niet
veel wilds of natuurlijks aan. Wel geven we haar de tip mee om bij de
Gemeente een plaatselijke verordening, voor het verplicht opsluiten
van alle katten in het dorp, aan te vragen. Zo'n vol gevreten
vogeltje blijft bij zijn rijk voorziene voedertafel op de grond en
komt bij gevaar niet meer zo gemakkelijk de lucht in.
