27 apr : Kraggenburg, camping Netl De Wildste Tuin
105 km
28 apr : Appelscha, camping De Roggeberg
60 km
30 apr : Dokkumer Nije Silen, jachthaven Lunegat
Kootwijk, 26-4-2017
Langs de Franse uitlopers
van de Jura komen we via de toeristische route in de Vogezen. Daar willen we
voor twee nachten een camping zoeken. Het is een mooi gebied, het rondkijken
waard. De keus valt op een camping met gratis wifi, alleen zit die wel hoog op
een berg, maar niet de onze. Een klere eind dalen, door een onaantrekkelijk
stadje in het dal en dan weer s-bochten makend omhoog naar een camping met een
uitstraling van hier is nog niemand welkom en de wifi doet het ook nog niet.
We parkeren op de schuin afdalende oprit en zoeken de receptie. Gesloten. Op de bel van het woonhuis reageert alleen een binnen zittende mannenstem. Hij schreeuwt iets in het Frans, voor ons onverstaanbaar. Ik interpeteer het als ‘rot op’. Cees zegt we pakken gewoon een plek en dan zien we wel wat er van komt. Er komt nog een klant, een camper. Hij parkeert een stukje achter ons, stapt uit en vraagt: “is de boel hier wel open?” Dan begint de camper te rollen, hij rent er naar toe, vergeet dat in zijn camper de handrem niet in het midden maar aan de bestuurderskant aan de deurzijde zit en grijpt in het luchtledige. De klap klinkt harder dan dat ie is. Tenminste voor ons. Onze fietsen blijven heel, had niet gehoeven, we zijn hoognodig aan nieuwe toe. Het fietsenrek vangt de botsing op. De kunststof verbindingsstukken schuiven uit elkaar en er breekt ook wat af. Voor de camper loopt het minder goed af. De kreukelzone van de motorkap laat zien wat ie kan en links breekt het lampenglas.
De volgende dag, na het invullen van ‘t schadeformulier, vertrekken we richting Luxembourg. Met de Vogezen zijn we nu wel klaar; blijven we wel een nachtje extra in onze Benelux-partner. Maar de leidster van dit kamp is ons te streng. We willen uitslapen, maar net na tienen wordt er geklopt. Half wakker, half aangekleed en een half broodje op ons bordje: “Voor 10.00 uur doorgeven dat u nog een dag extra blijft, of voor 10.30 uur vertrekken!” Vriendelijkheid kost niets, maar we zullen het ergens anders moeten zoeken. Zo vertrekken we nog hals over kop van een bijna lege camping.
Het is zondag. De zondag van de wielerwedstrijd Luik-Bastenaken-Luik. Om file-vrij te blijven gaat de tocht met een omweg door Duitsland naar Nederlands Limburg. Mooie rustige camping bij het plaatsje Reuver. Fietstochtje in een oude munutieopslag, nu natuurgebied, net over de grens in Duitsland. Oud kruid slaat wit uit? Een albino Damhert kruist ons pad. Na twee nachten gaat het richting Veluwe. Vandaag is Gerke gekomen om een paar dagen met ons mee te reizen. Zien we de kinderen en kleinkinderen weer en kunnen we ons eigen internet-mb’s weer gebruiken. In Nederland is het ook erg mooi.
We parkeren op de schuin afdalende oprit en zoeken de receptie. Gesloten. Op de bel van het woonhuis reageert alleen een binnen zittende mannenstem. Hij schreeuwt iets in het Frans, voor ons onverstaanbaar. Ik interpeteer het als ‘rot op’. Cees zegt we pakken gewoon een plek en dan zien we wel wat er van komt. Er komt nog een klant, een camper. Hij parkeert een stukje achter ons, stapt uit en vraagt: “is de boel hier wel open?” Dan begint de camper te rollen, hij rent er naar toe, vergeet dat in zijn camper de handrem niet in het midden maar aan de bestuurderskant aan de deurzijde zit en grijpt in het luchtledige. De klap klinkt harder dan dat ie is. Tenminste voor ons. Onze fietsen blijven heel, had niet gehoeven, we zijn hoognodig aan nieuwe toe. Het fietsenrek vangt de botsing op. De kunststof verbindingsstukken schuiven uit elkaar en er breekt ook wat af. Voor de camper loopt het minder goed af. De kreukelzone van de motorkap laat zien wat ie kan en links breekt het lampenglas.
De volgende dag, na het invullen van ‘t schadeformulier, vertrekken we richting Luxembourg. Met de Vogezen zijn we nu wel klaar; blijven we wel een nachtje extra in onze Benelux-partner. Maar de leidster van dit kamp is ons te streng. We willen uitslapen, maar net na tienen wordt er geklopt. Half wakker, half aangekleed en een half broodje op ons bordje: “Voor 10.00 uur doorgeven dat u nog een dag extra blijft, of voor 10.30 uur vertrekken!” Vriendelijkheid kost niets, maar we zullen het ergens anders moeten zoeken. Zo vertrekken we nog hals over kop van een bijna lege camping.
Het is zondag. De zondag van de wielerwedstrijd Luik-Bastenaken-Luik. Om file-vrij te blijven gaat de tocht met een omweg door Duitsland naar Nederlands Limburg. Mooie rustige camping bij het plaatsje Reuver. Fietstochtje in een oude munutieopslag, nu natuurgebied, net over de grens in Duitsland. Oud kruid slaat wit uit? Een albino Damhert kruist ons pad. Na twee nachten gaat het richting Veluwe. Vandaag is Gerke gekomen om een paar dagen met ons mee te reizen. Zien we de kinderen en kleinkinderen weer en kunnen we ons eigen internet-mb’s weer gebruiken. In Nederland is het ook erg mooi.
Koersbericht
21 apr : Ruaux, camping Fraiteux
287 km
Luxembourg
22 apr : Alzingen, camping Bon Accueil
231 km
Nederland
23 apr : Reuver, camping Natuurplezier
278 km
25 apr : Kootwijk, staatsbosbeheercamping Zanderdennen
171 km
287 km
Luxembourg
22 apr : Alzingen, camping Bon Accueil
231 km
Nederland
23 apr : Reuver, camping Natuurplezier
278 km
25 apr : Kootwijk, staatsbosbeheercamping Zanderdennen
171 km
Villars les Dombes, Frankrijk, 19-4-2017
Zoals ik vorige week al schreef, zochten we de rust van de Camargue op. En dat klopt, het was zoeken. De eerste camping die we in het gebied aandeden was bij het stadje La Couronne, mooi gelegen aan zee. Het is zondag, de dag dat de hele omgeving daar met z’n auto naar het strand komt. De receptie van de camping is pas over twee uur open. We zoeken een tijdelijke parkeerplaats langs de weg, natuurlijk alles vol, op een plekje voor de vuilcontainer, glascontainer en papierbak na. Eindelijk op de camping keert de rust terug. ’s Avonds horen we zelfs een uil ergens boven ons in een boom. Zittend op het opstapje probeer ik in het donker door de bladeren het beest te ontdekken. Onbegonnen werk. De hele nacht laat ie zijn plagende schrille roep vlak boven ons bed horen.
Door naar stadscamping Pont du Crau. Er is een jeu de boules-wedstrijd in de stad. De deelnemers die op de camping verblijven klinken op hun overwinning of proberen het verlies weg te drinken. Dan maar naar de 257 staanplaatsen rijke camping Clos du Rhône vlakbij de belangrijkste stad van de Camargue, Saintes Maries de la Mer. Intussen is de paasvakantie begonnen. Bij de receptie krijgen we een briefje met 10 nummers van plekken waaruit we nog kunnen kiezen.
Paasmaandag rijden we 60 km richting noord naar natuurgebied Les Alpilles. Een bergachtig gebied aan de rand van de Rhône. We kiezen een plek vlakbij het toiletgebouw. Achter ons een hoge rij bomen, weinig uitzicht, maar dat nemen we deze keer voor lief, het is hoognodig tijd om een wasdag in te lassen en dan is een wasmachine vlakbij lekker makkelijk. Dan begint het te waaien en waaien. De mistral. Onze schotel, we moeten Boer zoekt Vrouw zien, die op zijn driepoot naast de caravan staat neemt de benen. Cees moet de auto er voor parkeren en ‘m met een touw aan de bumper slingervast maken. De buren vertellen dat we een goede plek achter de bomen hebben uitgezocht. Zij zijn gisteren ook naar dit stuk van de camping verhuisd, nadat hun voortent probeerde te vliegen.
Zonder voorkennis toch de beste plek gekozen; een gelukje. Wat ook gelukkig maakte was de Griel op de vlakte van Crau, de Kwak en jonge Oehoe in natuurpark Pont de Gau en een Dunbekmeeuw bij het strand van Piémanson. De rust zal hier ook wel terug keren als de scholen weer beginnen en de mistral is uitgewaaid. Wij gaan daar niet op wachten. Zo langzamerhand gaat dit sleurhutstel weer een beetje richting Nederland.
Koersbericht
13 apr : Les Saintes Maries de la Mer, camping Le Clos du Rhône
74 km
17 apr : Maussane Les Alpilles, camping Les Romarins
64 km
19 apr : Villars les Dombes, camping Le Nid du Parc
313 km
74 km
17 apr : Maussane Les Alpilles, camping Les Romarins
64 km
19 apr : Villars les Dombes, camping Le Nid du Parc
313 km
St Martin de Crau, Frankrijk, 12-4-2017
Intussen zijn we terug in de Camargue. Dat is eigenlijk de schuld van Monaco.
Vanaf de camping in Cagnes sur Mer is het via de kustroute ongeveer 40 km naar
Monte Carlo. Nog maar net onderweg komen we in Nice in de file. Met drie auto’s
naast elkaar kruipen we langs bouwwerkzaamheden aan de boulevard. Na de
zoveelste wegversmalling, wegomlegging en een tijdelijk stoplicht, wel met
aftelmechanisme zodat het wachten korter lijkt, komen we eindelijk buiten de
stad.
Dan volgt er een rustiger stukje met mooie vergezichten. Maar dan verspert de gendarme ons de weg bij de toegang van de stad Eze. Niemand mag door de stad. Waarom wordt er niet bij verteld. Omleiding via een smal weggetje de berg op. En daar staat een file! Omkeren zit er niet in, het pad is te smal. Als er eens een auto van de andere kant komt, moet onze rij tegen de muur, in de haag of zo dicht mogelijk tegen het hek van het aangrenzende huis. Na drie uur bereiken we Monaco.
Daar is een man met een zwarte pet met een rood-wit randje die met zijn hand omhoog voor ons de weg opstapt en naar een parkeerplek voor het bord ‘tolere’ wijst. Moeten we tol betalen? Nee, de paspoorten moeten uit de tas. Of deze meneer zijn dienst is net begonnen en zit nog vol ijver, of hij is net aangenomen en moet zich nog bewijzen of wij zien er erg onbetrouwbaar uit. Het duurt heel erg lang voor dat alle mogelijke nummers zijn gecontroleerd en er door zijn portofoon toestemming komt dat we mogen doorrijden. We voegen weer in in de autorij, missen de afslag naar de haven en zijn binnen een mum van tijd weer buiten het land Monaco.
Terug het land in? Weer langs de douane? We hebben langer bij de douane gestaan dan dat we in het land zijn geweest! In het dikke halfuur dat we terug naar de camping rijden zijn we het roerend eens. Wij zijn geen stadmensen. We vinden dit geen fijne kustroute en op de kaart blijkt dat het in Italië gewoon zo door gaat. Te veel gebouwen, auto’s, scooters en mensen. We gaan terug naar de rust en ruimte van de Camargue.
Dan volgt er een rustiger stukje met mooie vergezichten. Maar dan verspert de gendarme ons de weg bij de toegang van de stad Eze. Niemand mag door de stad. Waarom wordt er niet bij verteld. Omleiding via een smal weggetje de berg op. En daar staat een file! Omkeren zit er niet in, het pad is te smal. Als er eens een auto van de andere kant komt, moet onze rij tegen de muur, in de haag of zo dicht mogelijk tegen het hek van het aangrenzende huis. Na drie uur bereiken we Monaco.
Daar is een man met een zwarte pet met een rood-wit randje die met zijn hand omhoog voor ons de weg opstapt en naar een parkeerplek voor het bord ‘tolere’ wijst. Moeten we tol betalen? Nee, de paspoorten moeten uit de tas. Of deze meneer zijn dienst is net begonnen en zit nog vol ijver, of hij is net aangenomen en moet zich nog bewijzen of wij zien er erg onbetrouwbaar uit. Het duurt heel erg lang voor dat alle mogelijke nummers zijn gecontroleerd en er door zijn portofoon toestemming komt dat we mogen doorrijden. We voegen weer in in de autorij, missen de afslag naar de haven en zijn binnen een mum van tijd weer buiten het land Monaco.
Terug het land in? Weer langs de douane? We hebben langer bij de douane gestaan dan dat we in het land zijn geweest! In het dikke halfuur dat we terug naar de camping rijden zijn we het roerend eens. Wij zijn geen stadmensen. We vinden dit geen fijne kustroute en op de kaart blijkt dat het in Italië gewoon zo door gaat. Te veel gebouwen, auto’s, scooters en mensen. We gaan terug naar de rust en ruimte van de Camargue.
Koersbericht
06 apr : Cagnes sur Mer, camping Le Combier
29 km
09 apr : La Couronne, camping Pascoalou
207 km
11 apr : St. Martin de Crau, camping De La Crau
100 km
29 km
09 apr : La Couronne, camping Pascoalou
207 km
11 apr : St. Martin de Crau, camping De La Crau
100 km
Mandelieu La Napoule, Frankrijk, 5-4-2017
Ergens tussen de
bekende Zuid Franse steden Saint Tropez, Cannes, Antibes en Nice zitten we nu
aan de Côte d’Azur op de stadscamping van Mandelieu. Dit is de enige camping in
de buurt die begin april al open is. Het seizoen is hier nog niet begonnen, op
de wegen is het redelijk rustig, maar in de steden, Cannes in het bijzonder, is
het file-rijden.
Een stadscamping betekent hekken. Voor 30 Euro borg krijg je daar een sleutel van, maar zelfs het loop/fietshek gaat hier nog op slot. Daarvoor is een code beschikbaar. Het autohek gaat dus niet open als je daar de code van het kleine hekje voor wilt gebruiken! Tja, geen enkele camping heeft dezelfde toegangs-regelementen.
Zo hebben we een camping gehad waar het hek altijd open stond. In de huisjes daar zat zo veel werkvolk dat er van ’s avonds laat tot ’s morgens vroeg autoverkeer langs onze sleurhut zoefde. Op een andere, waar het trouwens zo hard onweerde en achter onze caravan insloeg, dat door de luchtdruk de rugkussens van onze dinette van hun plaats werden geblazen, kregen we een oranje sticker op de voorruit van Kia. Controle bij de ingang door de receptie die van 8 tot 20 open was.
Maar de meest verrassende slagboomprocedure was die van camping Neptune. Daar moest ik van mijn rechter wijsvinger een vingerafdruk laten maken. De slagboom zou dan met één vinger te openen zijn. Direct bij de eerste keer ging de slagboom foutloos open, daarna moesten we steeds de hulp van een vingervlugge medewerker inroepen.
Een stadscamping betekent hekken. Voor 30 Euro borg krijg je daar een sleutel van, maar zelfs het loop/fietshek gaat hier nog op slot. Daarvoor is een code beschikbaar. Het autohek gaat dus niet open als je daar de code van het kleine hekje voor wilt gebruiken! Tja, geen enkele camping heeft dezelfde toegangs-regelementen.
Zo hebben we een camping gehad waar het hek altijd open stond. In de huisjes daar zat zo veel werkvolk dat er van ’s avonds laat tot ’s morgens vroeg autoverkeer langs onze sleurhut zoefde. Op een andere, waar het trouwens zo hard onweerde en achter onze caravan insloeg, dat door de luchtdruk de rugkussens van onze dinette van hun plaats werden geblazen, kregen we een oranje sticker op de voorruit van Kia. Controle bij de ingang door de receptie die van 8 tot 20 open was.
Maar de meest verrassende slagboomprocedure was die van camping Neptune. Daar moest ik van mijn rechter wijsvinger een vingerafdruk laten maken. De slagboom zou dan met één vinger te openen zijn. Direct bij de eerste keer ging de slagboom foutloos open, daarna moesten we steeds de hulp van een vingervlugge medewerker inroepen.
Aan deze kust, ook wel De Goudkust genaamd, zijn stranden, huizen, auto’s, boten en winkels de belangrijkste en meest aanwezige items. De boten vinden we prima, maar die andere dingen interresseren ons niet zo. We gaan de kuststrook van Nice en Monaco nog bekijken, maar daarna steken we de grens over naar Italië. Kijken hoe de campings er daar bijliggen en of er aan de kust wat meer ruimte voor natuur is.
Koersbericht
31 mrt : Giens, camping La Tour Fondue
39 km
02 apr : Cogolin, camping L’Argentiére
55 km
04 apr : Mandelieu-la-Napoule, camping Les Cigales
73 km
39 km
02 apr : Cogolin, camping L’Argentiére
55 km
04 apr : Mandelieu-la-Napoule, camping Les Cigales
73 km
Abonneren op:
Posts (Atom)