LOKKICH NIJJIER
Dokkumer Nije Silen, 30-11-2017
Sinds een paar weken vliegt er in het
Lauwersmar de, voor Nederland zeer zeldzame, Grijze Wouw rond. Hij,
het is een mannetje, heeft tijdelijk zijn jachtgebied gevonden op de
Blikplaat en omgeving. Als je vanaf het meer naar Zoutkamp vaart,
houd je dit nauwelijks toegankelijke gebied met daarin De Babbelaar
aan stuurboord. Vanaf de uitkijkbult bij natuurcamping De Pomp is ie
zittend in een dode boom te zien, maar dat is zover weg dat het op de
foto net zo goed een oude witte plastic zak had kunnen zijn. Dat is
dus een foto uit de reeks 'die stip daar bij het pijltje'.
Na een paar keer vanaf dit uitkijkpunt mijn ogen gepijnigd te hebben om door mijn verrekijker die Grijze Wouw te vinden, meestal pas na leentjebuur gespeeld te hebben bij iemand met duurdere kijkapparatuur, probeer ik wat dichterbij te komen. Vanaf de parkeerplaats, verderop op de Kwelderweg tegenover die boerderij met de windmolen, gaat het lopend door het natte gras tot uitkijkpunt De Baak. Dat is goed te doen, maar verderop is het pad overgroeid, totaal niet vlak en met schoenen die twee keer zo zwaar zijn van de glibberige modder, kom ik na meer dan een uur tot de ontdekking dat vanaf daar helemaal niets te zien is. Op de terugweg wast de regen mijn broekspijpen en schoenen weer een beetje schoon.
De derde poging om dichterbij te komen. Omdat de zeilen van onze boot nog ingepakt moeten worden voor de winter, trekken we alles omhoog en zeilen, de zon maakt ze ondertussen mooi droog, een rondje over 't meer. Cees vraagt waar zullen we gaan liggen om alles in te pakken en op te ruimen. Ik weet het wel: In de Zoutkamperril aan die steigers daar in 't begin met naar het westen uitzicht op het roofvogeljachtgebied. Tot het donker wordt en de volgende morgen vanaf de koffie staat de camera op het statief klaar in de kuip. Geen Grijze Wouw gezien.
Terug in de jachthaven krijg ik een tip om bij één parkeerplaats eerder dan die van De Baak het wandelpad pal naar het noorden te nemen. Op de eerste de beste dag met volop zon rij ik er naar toe. Rugzak, camera in de aanslag, over een stukje fietspad en door het hekje. Een man komt net terug lopen. Ik vraag hem of hij dat gezien heeft waar ik hier voor kom. Ja, dat heeft ie. Ondertussen kijkt hij naar mijn schone jas en lage sportschoenen. “Dat gaat zo niet lukken” is zijn commentaar. Zelf is ie net een sneeuwpop, maar dan van modder. Deze vierde poging ga ik uitstellen tot de grond hard bevroren is, maar als die Grijze Wouw verstandig is heeft ie dan al zijn vleugels genomen en is terug gevlogen naar waar hij vandaan komt, het warme zuiden.
Na een paar keer vanaf dit uitkijkpunt mijn ogen gepijnigd te hebben om door mijn verrekijker die Grijze Wouw te vinden, meestal pas na leentjebuur gespeeld te hebben bij iemand met duurdere kijkapparatuur, probeer ik wat dichterbij te komen. Vanaf de parkeerplaats, verderop op de Kwelderweg tegenover die boerderij met de windmolen, gaat het lopend door het natte gras tot uitkijkpunt De Baak. Dat is goed te doen, maar verderop is het pad overgroeid, totaal niet vlak en met schoenen die twee keer zo zwaar zijn van de glibberige modder, kom ik na meer dan een uur tot de ontdekking dat vanaf daar helemaal niets te zien is. Op de terugweg wast de regen mijn broekspijpen en schoenen weer een beetje schoon.
De derde poging om dichterbij te komen. Omdat de zeilen van onze boot nog ingepakt moeten worden voor de winter, trekken we alles omhoog en zeilen, de zon maakt ze ondertussen mooi droog, een rondje over 't meer. Cees vraagt waar zullen we gaan liggen om alles in te pakken en op te ruimen. Ik weet het wel: In de Zoutkamperril aan die steigers daar in 't begin met naar het westen uitzicht op het roofvogeljachtgebied. Tot het donker wordt en de volgende morgen vanaf de koffie staat de camera op het statief klaar in de kuip. Geen Grijze Wouw gezien.
Terug in de jachthaven krijg ik een tip om bij één parkeerplaats eerder dan die van De Baak het wandelpad pal naar het noorden te nemen. Op de eerste de beste dag met volop zon rij ik er naar toe. Rugzak, camera in de aanslag, over een stukje fietspad en door het hekje. Een man komt net terug lopen. Ik vraag hem of hij dat gezien heeft waar ik hier voor kom. Ja, dat heeft ie. Ondertussen kijkt hij naar mijn schone jas en lage sportschoenen. “Dat gaat zo niet lukken” is zijn commentaar. Zelf is ie net een sneeuwpop, maar dan van modder. Deze vierde poging ga ik uitstellen tot de grond hard bevroren is, maar als die Grijze Wouw verstandig is heeft ie dan al zijn vleugels genomen en is terug gevlogen naar waar hij vandaan komt, het warme zuiden.
Dokkumer Nije Silen, 19-11-2017
Net terug van een lang weekend kamperen
met onze caravan 'Flipper' in Noord-Holland. Luitzen en Vanja
verhuizen van Amsterdam naar Alkmaar en om onze reistijden wat in te
korten hebben wij daar een plaatsje op de stadscamping gereserveerd.
Bij het verlaten van de haven komt er een e-mailtje binnen: camping
is dicht, maar camperplaatsen zijn wel open. Oké, vinden we ook
prima.
Het is mistig en op de afsluitdijk is het zelf zulke dichte mist dat het grote licht op kan en we direct kunnen genieten van de Lichtpoort op de sluisgebouwen ontworpen door Daan Roosegaarde. In Alkmaar zit de campingbeheerder in zijn kantoortje en is verbaasd dat we toch zijn gekomen: hij had toch duidelijk gemaild dat de camping gesloten was. Het kost een beetje moeite maar ik krijg hem toch zover dat we met een caravan op een camperplaats, het hele veld is leeg op één Belg na, mogen staan. Hij maakt de rekening op voor 3 nachten en wil de 81 Euro contant, ik haal maar de helft, ontvangen en wel binnen een half uur! Met Flipper achter onze Kia door het centrum van Alkmaar crossen is niet zo aantrekkelijk en na wat heen-en-weer-gepraat mogen we uit coulance de caravan eerst op zijn plek zetten.
De pinautomaat vinden we bij 't station en in de kiosk koop ik een krant om de geldbriefjes te wisselen, zodat er gepast betaald kan worden. De camping is verder prima en stadsgeluiden zijn er nauwelijks te horen. Het vriest die nacht en de volgende morgen moet de elektrische kachel op de hoogste stand. De waterkoker maakt theewater voor Cees en de Senseo geeft een bakkie warme koffie voor mij. Als we de deur van de koelkast openen om de ontbijtspullen eruit te pakken, slaat die meteen aan. Dat is teveel stroomafname in één keer; alles valt uit. Zelfs de stroomkast 60 meter verderop is zo dood als een pier. We laten het maar even zo, eerst helpen met verhuizen.
In de middag zijn we mooi op tijd terug en omdat ik geen zin heb in de confrontatie met onze kampbeheerder, stelt Cees zich vrijwillig, hij denkt dat het wel wat meevalt met het humeur van de man, beschikbaar om naar het kantoortje te gaan. Als ie na een half uur terugkomt, komt de stoom figuurlijk uit zijn oren. Onder de dreiging dat we ons geld terug willen hebben en dan à la minute vertrekken naar een andere camping, de enige andere die open zijn zitten in Hoorn en Castricum, heeft ie het klaar gekregen dat de hoofdschakelaar, we hadden het hele camperterrein buiten werking gesteld, weer teruggezet wordt. Onder de dreiging dat ie dit maar één keer gaat doen, we hebben geen idee waar de man het zo druk mee heeft want de Belg is intussen ook al vertrokken, komt ie op de fiets om onze stroomkast te resetten. We bedanken hem hartelijk voor de moeite.
Het is mistig en op de afsluitdijk is het zelf zulke dichte mist dat het grote licht op kan en we direct kunnen genieten van de Lichtpoort op de sluisgebouwen ontworpen door Daan Roosegaarde. In Alkmaar zit de campingbeheerder in zijn kantoortje en is verbaasd dat we toch zijn gekomen: hij had toch duidelijk gemaild dat de camping gesloten was. Het kost een beetje moeite maar ik krijg hem toch zover dat we met een caravan op een camperplaats, het hele veld is leeg op één Belg na, mogen staan. Hij maakt de rekening op voor 3 nachten en wil de 81 Euro contant, ik haal maar de helft, ontvangen en wel binnen een half uur! Met Flipper achter onze Kia door het centrum van Alkmaar crossen is niet zo aantrekkelijk en na wat heen-en-weer-gepraat mogen we uit coulance de caravan eerst op zijn plek zetten.
De pinautomaat vinden we bij 't station en in de kiosk koop ik een krant om de geldbriefjes te wisselen, zodat er gepast betaald kan worden. De camping is verder prima en stadsgeluiden zijn er nauwelijks te horen. Het vriest die nacht en de volgende morgen moet de elektrische kachel op de hoogste stand. De waterkoker maakt theewater voor Cees en de Senseo geeft een bakkie warme koffie voor mij. Als we de deur van de koelkast openen om de ontbijtspullen eruit te pakken, slaat die meteen aan. Dat is teveel stroomafname in één keer; alles valt uit. Zelfs de stroomkast 60 meter verderop is zo dood als een pier. We laten het maar even zo, eerst helpen met verhuizen.
In de middag zijn we mooi op tijd terug en omdat ik geen zin heb in de confrontatie met onze kampbeheerder, stelt Cees zich vrijwillig, hij denkt dat het wel wat meevalt met het humeur van de man, beschikbaar om naar het kantoortje te gaan. Als ie na een half uur terugkomt, komt de stoom figuurlijk uit zijn oren. Onder de dreiging dat we ons geld terug willen hebben en dan à la minute vertrekken naar een andere camping, de enige andere die open zijn zitten in Hoorn en Castricum, heeft ie het klaar gekregen dat de hoofdschakelaar, we hadden het hele camperterrein buiten werking gesteld, weer teruggezet wordt. Onder de dreiging dat ie dit maar één keer gaat doen, we hebben geen idee waar de man het zo druk mee heeft want de Belg is intussen ook al vertrokken, komt ie op de fiets om onze stroomkast te resetten. We bedanken hem hartelijk voor de moeite.
Toch hebben we nog steeds geen stroom.
De hoofdschakelaar in de caravan staat goed en alle verlengsnoeren
geven stroom door, maar het komt niet aan in 'Flipper'. Met de auto
terug naar het centrum. Een vijfdelige contactdoos bij de Action en
een lamp van de Kwantum later, leggen we een losse kabel tot in de
caravan. Die kan prima onder onze deur door want toen we een paar
jaar geleden een keer in de caravan stapten en vergeten waren de
poten uit te draaien, kiepte ie achterover en daarbij is de deur
precies een kabeldikte omhoog geduwd. Met een schemerlampje tussen
ons in en televisie via digitenne, maar zonder werkende waterkraan en
een niet doorspoelend toilet en een warme koelkast, is het toch
gezellig. Flipper gaat alleen even op donker om koffie te zetten; de
kabel is te kort om alle apparaten in één keer te bedienen.
Misschien ook beter, nog een keer de hele camperstandplaats in het
donker zetten zouden we niet durven.
Alkmaar lijkt ons een hele leuke gemoedelijke stad, vermoedelijk is de kampbeheerder iemand van buiten. Morgen gaan we uitzoeken waarom Flipper zich dit weekend zo recalcitrant heeft gedragen en zetten we in onze campinggids een kruis door de stadscamping van Alkmaar.
Alkmaar lijkt ons een hele leuke gemoedelijke stad, vermoedelijk is de kampbeheerder iemand van buiten. Morgen gaan we uitzoeken waarom Flipper zich dit weekend zo recalcitrant heeft gedragen en zetten we in onze campinggids een kruis door de stadscamping van Alkmaar.
Dokkumer Nije Silen, 31-10-2017
Het havenleven gaat weer zijn gewone
herfstgangetje. Medeliggers laten hun boot op het droge takelen en
wensen ons een ijsvrije winter toe. Zelf maken we de boot ook
winterklaar en brengen we extra touwen uit. Er is net een herfststorm
gepasseerd en de volgende wordt al weer voorspeld door de
“weerdeskundigen”.
Het is de hoogste tijd om de klusjeslijst er bij te pakken. Cees vervangt de hoofdschakelaars van de accu's, schaft een krachtiger, geluidsarmere en minder stroomverbruikende cv-pomp aan en vervangt de 500 Amp zekering van de boegschroef. De windmolen wordt gedemonteerd en Willem van de 'Enya' maakt hem weer als nieuw. Kan ie weer volop stroom draaien als de voorspelde storm komt.
Tussendoor kijken we op Koarnwertersân naar een zeilwedstrijd waar de 'Briseis' van Luitzen en zijn vrienden aan mee doet en pakt Cees de verfkwast ter hand bij Jitske en Gerdjan op De Pomp. Passen we op onze pake- en beppesizzers en is er achter de schermen internetwerk te doen aan de website. Terwijl het in de haven steeds stiller wordt, behalve het ruisen van de wind dan natuurlijk, lijkt het wel of wij het steeds drukker krijgen.
Het is de hoogste tijd om de klusjeslijst er bij te pakken. Cees vervangt de hoofdschakelaars van de accu's, schaft een krachtiger, geluidsarmere en minder stroomverbruikende cv-pomp aan en vervangt de 500 Amp zekering van de boegschroef. De windmolen wordt gedemonteerd en Willem van de 'Enya' maakt hem weer als nieuw. Kan ie weer volop stroom draaien als de voorspelde storm komt.
Tussendoor kijken we op Koarnwertersân naar een zeilwedstrijd waar de 'Briseis' van Luitzen en zijn vrienden aan mee doet en pakt Cees de verfkwast ter hand bij Jitske en Gerdjan op De Pomp. Passen we op onze pake- en beppesizzers en is er achter de schermen internetwerk te doen aan de website. Terwijl het in de haven steeds stiller wordt, behalve het ruisen van de wind dan natuurlijk, lijkt het wel of wij het steeds drukker krijgen.
Abonneren op:
Posts (Atom)