Je hebt van die zegjes waarvan iedereen
binnen de familie precies weet wat je bedoelt, maar daar buiten denkt
men wat voor koeterwaals wordt er nu weer gesproken. Zo is het bij
ons heel gewoon dat als er een baby geboren wordt en de naam nog niet
bekend is, er geroepen wordt: “Hjit er Bouke?”
Dat komt zo. Toen ik in het ziekenhuis lag van de geboorte van één van onze jongens, kwam ik op een 2-persoons kamer. Naast mij kwam een mevrouw wiens kindje, een jongetje, ook die nacht was geboren. Ze hadden hem de naam Michel gegeven.
Vol verwachting keken we uit naar het eerste bezoekuur. In de deur verscheen een oudere vrouw. In de ene hand een papieren zak en met de andere hield ze de deurkruk vast. Ze keek mij voorbij naar het volgende bed en riep “Hjit er Bouke?” Er kwam een ietsje benepen antwoord uit het bed rechts van mij dat het een Engelse naam was geworden. De vrouw in de deur gooide de papieren zak richting haar dochter en verdween in de gang terwijl ze nog riep dat ze doorgekrast werd voor de erfenis.
De vrouw was niet een kampioen papieren-zak-gooien. Ik lag in de vuurlinie. Er zaten van die hele grote sinaasappels in van het formaat kerst-sinaasappel die we vroeger altijd kregen bij het kerstfeest op de zondagsschool. Na zo'n bevalling ben je zelf ook iets trager en daarom kreeg ik de volle laag. Met een lichte hoofdpijn werd mijn eigen bezoek begroet.
Onze pasgeboren pake- en beppesizzer heet Ingmar Cornelis. Ingmar is een Scandinavische naam en Cees heet officieel Cornelis. Het was een grote verrassing dat Cees vernoemd werd, maar hadden ze hem de naam Bouke gegeven dan waren we net zo blij met de nieuwe Boonstra geweest als nu.
Dat komt zo. Toen ik in het ziekenhuis lag van de geboorte van één van onze jongens, kwam ik op een 2-persoons kamer. Naast mij kwam een mevrouw wiens kindje, een jongetje, ook die nacht was geboren. Ze hadden hem de naam Michel gegeven.
Vol verwachting keken we uit naar het eerste bezoekuur. In de deur verscheen een oudere vrouw. In de ene hand een papieren zak en met de andere hield ze de deurkruk vast. Ze keek mij voorbij naar het volgende bed en riep “Hjit er Bouke?” Er kwam een ietsje benepen antwoord uit het bed rechts van mij dat het een Engelse naam was geworden. De vrouw in de deur gooide de papieren zak richting haar dochter en verdween in de gang terwijl ze nog riep dat ze doorgekrast werd voor de erfenis.
De vrouw was niet een kampioen papieren-zak-gooien. Ik lag in de vuurlinie. Er zaten van die hele grote sinaasappels in van het formaat kerst-sinaasappel die we vroeger altijd kregen bij het kerstfeest op de zondagsschool. Na zo'n bevalling ben je zelf ook iets trager en daarom kreeg ik de volle laag. Met een lichte hoofdpijn werd mijn eigen bezoek begroet.
Onze pasgeboren pake- en beppesizzer heet Ingmar Cornelis. Ingmar is een Scandinavische naam en Cees heet officieel Cornelis. Het was een grote verrassing dat Cees vernoemd werd, maar hadden ze hem de naam Bouke gegeven dan waren we net zo blij met de nieuwe Boonstra geweest als nu.
