Denemarken
22 juli - Stubbekøbing
48 mijl - jachthaven
24 juli - Vordingborg
10 mijl - jachthaven
Barhöft, Duitsland, 21-7-2017
We begrijpen niet wat er in Polen
gebeurt. Natuurlijk weten we wel wat we zelf doen in Swinoujscie. We
blijven er drie nachten. Plaats genoeg in de jachthaven. Het betalen
van havengeld is een tijdrovende bezigheid. Eerst vul je een
formulier in, dat wordt overgeschreven in een boek, de kwitantie
wordt met de hand uitgeschreven en dan mag je met de bankkaart
betalen. Voor de faciliteiten krijg je, heel modern, een pasje, maar
dat moet contant worden afgerekend. Naast het havengebouw staat het
wisselkantoor. Voor 20 Euro kregen we 76,18 Zloty's. Voor 5 daarvan
krijg je 3 kw stroom.
Cees loopt de hele motor nog eens na en draait doppen los om te kijken of er bijgevuld moet worden. Op de fiets verkennen we de stad. De fototentoonstelling op het plein, van de vogels die hier op de 44 eilanden voorkomen, is leuk om te zien. Langs de zee, via de fortenroute, komen we op de vakantieboulevard met zandsculpturen en veel, heel veel, mensen. Om te proberen langs het kanaal te fietsen, belanden we tussen zwervers in erbarmelijke hokjes en voor de poort van 't zoveelste marinegebouw. Het water van het kanaal hebben we niet weer gezien, wel dat uit de lucht. Twee dagen zijn we kletsnat thuisgekomen.
Het weer is te wisselvallig om nog verder de kust van Polen te verkennen en dus gaan we terug naar Rügen. Motorsailend 32 mijl lang: stroom tegen, koers net niet bezeild, knobbelige zee. We zoeken een ankerplek. Daarvoor is een windrichting-verwachting nodig, maar onze telefoon doet helemaal niks meer en de elektronische barometer zegt dat de luchtdruk met meer dan 500 punten is gestegen en dat ie nu een windsterkte verwacht die zijn rekenvermogen te buiten gaat. We proberen de batterijen uit de telefoon te krijgen maar kunnen de achterplaat er niet af krijgen. Cees steekt er een mes tussen. Dat gaat mij te gortig, heb dat ding nog geen jaar. Gebruiksaanwijzing nergens te vinden, dan toch maar met het mes. Het antwoord blijft: geen data!
Dus gaat het ankeren over en maken we vast aan de kade van de visafslag in Freest. De batterijen gaan voor langere tijd uit de twee apparaten en ... het werkt. De telefoon doet weer gewoon en de barometer doet het wel maar heeft wat meer tijd nodig om geschiedenis op te bouwen en zo verwachtingen te kunnen berekenen. Pas als we verbinding, met onze wifi-antenne die buiten op de achterpreekstoel staat, willen maken met het plaatselijke internet, blijkt dat ook hij iets ongrijpbaar's heeft meegekregen. Hij doet het wel, maar de taal dat ie nu spreekt wordt door mijn laptop niet begrepen. Alle reset-pogingen falen. Dat wordt een klus voor onze 'help internet doet het niet'-familiehulptroepen thuis. Tot de nu problematische internetverbinding weer is opgelost, zullen we ons Polen door zijn onbekende radiogolven herinneren.
Cees loopt de hele motor nog eens na en draait doppen los om te kijken of er bijgevuld moet worden. Op de fiets verkennen we de stad. De fototentoonstelling op het plein, van de vogels die hier op de 44 eilanden voorkomen, is leuk om te zien. Langs de zee, via de fortenroute, komen we op de vakantieboulevard met zandsculpturen en veel, heel veel, mensen. Om te proberen langs het kanaal te fietsen, belanden we tussen zwervers in erbarmelijke hokjes en voor de poort van 't zoveelste marinegebouw. Het water van het kanaal hebben we niet weer gezien, wel dat uit de lucht. Twee dagen zijn we kletsnat thuisgekomen.
Het weer is te wisselvallig om nog verder de kust van Polen te verkennen en dus gaan we terug naar Rügen. Motorsailend 32 mijl lang: stroom tegen, koers net niet bezeild, knobbelige zee. We zoeken een ankerplek. Daarvoor is een windrichting-verwachting nodig, maar onze telefoon doet helemaal niks meer en de elektronische barometer zegt dat de luchtdruk met meer dan 500 punten is gestegen en dat ie nu een windsterkte verwacht die zijn rekenvermogen te buiten gaat. We proberen de batterijen uit de telefoon te krijgen maar kunnen de achterplaat er niet af krijgen. Cees steekt er een mes tussen. Dat gaat mij te gortig, heb dat ding nog geen jaar. Gebruiksaanwijzing nergens te vinden, dan toch maar met het mes. Het antwoord blijft: geen data!
Dus gaat het ankeren over en maken we vast aan de kade van de visafslag in Freest. De batterijen gaan voor langere tijd uit de twee apparaten en ... het werkt. De telefoon doet weer gewoon en de barometer doet het wel maar heeft wat meer tijd nodig om geschiedenis op te bouwen en zo verwachtingen te kunnen berekenen. Pas als we verbinding, met onze wifi-antenne die buiten op de achterpreekstoel staat, willen maken met het plaatselijke internet, blijkt dat ook hij iets ongrijpbaar's heeft meegekregen. Hij doet het wel, maar de taal dat ie nu spreekt wordt door mijn laptop niet begrepen. Alle reset-pogingen falen. Dat wordt een klus voor onze 'help internet doet het niet'-familiehulptroepen thuis. Tot de nu problematische internetverbinding weer is opgelost, zullen we ons Polen door zijn onbekende radiogolven herinneren.
Koersbericht
Polen
15 juli - Swinoujscie
13 mijl - jachthaven
Duitsland
18 juli - Freest
32 mijl - kade visafslag
19 juli - Stralsund
30 mijl - kade
21 juli - Barhöft
9 mijl - jachthaven
15 juli - Swinoujscie
13 mijl - jachthaven
Duitsland
18 juli - Freest
32 mijl - kade visafslag
19 juli - Stralsund
30 mijl - kade
21 juli - Barhöft
9 mijl - jachthaven
Altwarp, Duitsland, 14-7-2017
Om in Greifswald te komen, moeten we
eerst door een brug naar oud Hollands model. We treffen het, hij
staat net open. Dan volgt 4 km Dokkumer Ee-achtig vaarwater met zo nu
en dan boxen om in aan te leggen. Alle plaatsen waar we in zouden
passen zijn al bezet of er hangt een rood bordje op. Zo belanden we
aan het eind van 't vaarwater waar de museumhaven is. Je kunt daar
langszij afmeren, maar er ligt al iemand of ze zien er niet naar uit
dat ze onze 20 ton aankunnen. Dan worden we in het Nederlands
geroepen. Op de eigen steigers van de Hanse Boot jachtwerf staat de
Nederlandse dealer, hij zegt: “Dit zijn de steigers voor nieuwe
boten, maar het is nu weekend, er wordt vandaag en morgen niets
afgeleverd.” Het is een 'daalders' plekje. Het is dat de man van
West Yachting geen rode loper bij de hand heeft, maar we krijgen wel
een vorstelijke trap, om af te stappen, toegeschoven. We zijn erg
blij met deze exclusieve plek en beloven dat we reclame voor hem
zullen maken. Dus ga je een boot kopen, kijk dan bij West Yachting
met vestigingen in Workum en Willemstad. >> link <<
Maandagmorgen, als de 700 man op de werf weer aan het werk zijn, gaan wij er vandoor. Wolgast is het doel maar dat is niet bezeild en zo wordt het Lauterbach. Nog een keer uit de serie 'Beppe vertelt over vroeger' een 'toen en nu' verhaaltje. Toen wij hier in 1991 waren, kwamen er reisbussen vol mensen aan. Die werden overgezet op veerboten en naar het voor de kust liggende eilandje Vilm gebracht. Daar konden ze zich verwonderen over de rijkdom op 't vakantie-eiland van Honecker. Nu is het een Unesco-Biosphärenreservat en mogen er slechts 30 toeristen per dag worden rondgeleid. De stoomtrein Rasender Roland slaan we deze keer over. We hadden geen zin om weer weken in jassen te lopen die naar verbrande steenkolen ruiken.
Maandagmorgen, als de 700 man op de werf weer aan het werk zijn, gaan wij er vandoor. Wolgast is het doel maar dat is niet bezeild en zo wordt het Lauterbach. Nog een keer uit de serie 'Beppe vertelt over vroeger' een 'toen en nu' verhaaltje. Toen wij hier in 1991 waren, kwamen er reisbussen vol mensen aan. Die werden overgezet op veerboten en naar het voor de kust liggende eilandje Vilm gebracht. Daar konden ze zich verwonderen over de rijkdom op 't vakantie-eiland van Honecker. Nu is het een Unesco-Biosphärenreservat en mogen er slechts 30 toeristen per dag worden rondgeleid. De stoomtrein Rasender Roland slaan we deze keer over. We hadden geen zin om weer weken in jassen te lopen die naar verbrande steenkolen ruiken.
In Wolgast wordt het een rustdag met veel regen. Dan gaan de zeilen weer omhoog en met veel wind in de rug en na het spotten van 10 Zeearenden op en rond de Peenestrom en Stettiner Haff, vergeten de batterijen voor 't fototoestel op te laden, komen we in Ueckermünde aan. Prima ligplaats voor een replica van een Kogge, maar de stad nodigt niet uit tot een extra dag rondkijken. Vandaag zijn we over vlak water tussen tientallen Zwarte Sterns door naar Altwarp, vlak bij de grens met Polen, gezeild. De grenspaal staat ongeveer 1/10 mijl achter onze boot. De Haff-aal is hier de specialiteit en die hebben we ons vanavond, gebakken, goed laten smaken.
Koersbericht
08 juli - Greifswald
25 mijl - jachthaven
10 juli - Lauterbach
19 mijl, kade
11 juli - Wolgast
23 mijl - jachthaven
13 juli - Ueckermünde
32 mijl - jachthaven
14 juli - Altwarp
12 mijl - jachthaven
25 mijl - jachthaven
10 juli - Lauterbach
19 mijl, kade
11 juli - Wolgast
23 mijl - jachthaven
13 juli - Ueckermünde
32 mijl - jachthaven
14 juli - Altwarp
12 mijl - jachthaven
Stralsund, Duitsland, 7-7-2017
Het heeft een tijdje geduurd, maar we
zijn in het gebied rondom Rügen in Oost Duitsland aangekomen. Dit is
de derde keer op eigen kiel. In 1995 was dat, op doorreis naar
Bornholm, voor drie dagen. Door de dikke mist moesten we twee keer,
beppe vertelt uit de tijd dat er nog geen kaartplotters waren,
omkeren vanwege het slechte zicht. Maar in 1991, anderhalf jaar na de
val van de muur, was het een ware ontdekkingstocht.
Net zoals de vorige keer doen we nu ook als eerste het dorp Vitte op 't eiland Hiddensee aan. Toen bakte de warme bakker net zoveel brood per dag als al die jaren er voor. De paar bezoekende boten in de haven moesten het zonder doen. Nu is er een Edeka supermarkt en is er geen echte bakker meer. Iemand had zijn keukenraam wijd open gezet met tuinbanken er voor en een bordje bij de weg. Het menu bestond uit kip en kip. Tijdens het klaarmaken van onze bestelling, konden we live het proces volgen. Vader pakte een kip van stok, samen met de kinderen werd ie kaal geplukt, dan verdween het dier even uit het zicht en toen was onze kipsnack klaar. Deze week konden we het 'cafetaria' niet terug vinden tussen de vele eetgelegenheden.
Door naar Stralsund. Toen afmeren aan de kade naast verroeste installaties, geen voorzieningen, maar enorm enthousiaste vriendelijke mensen en geen havenmeester die geld kwam innen. Vandaag is er in de jachthaven volop plaats en meren we af aan drijvende steigers. Hebben de havenmeesters het te druk voor een praatje en kost één nacht 23 Euro met nog eens 4 erbij voor de toeristenbelasting. De Marienkirche en het Rathaus zijn nog altijd de grote trekpleisters. Toen was het wel duidelijk dat er veel gerestaureerd moest worden. Vandaag vraagt men dan ook entree voor de kerk en krijgt het Rathaus, helemaal ingepakt door steigers en bouwkleden, zijn zoveelste opknapbeurt. Maar sommige dingen blijven precies hetzelfde. De brug richting Greifswald, waar we morgen door moeten, heeft nog precies dezelfde openingstijden als 26 jaar geleden.
Net zoals de vorige keer doen we nu ook als eerste het dorp Vitte op 't eiland Hiddensee aan. Toen bakte de warme bakker net zoveel brood per dag als al die jaren er voor. De paar bezoekende boten in de haven moesten het zonder doen. Nu is er een Edeka supermarkt en is er geen echte bakker meer. Iemand had zijn keukenraam wijd open gezet met tuinbanken er voor en een bordje bij de weg. Het menu bestond uit kip en kip. Tijdens het klaarmaken van onze bestelling, konden we live het proces volgen. Vader pakte een kip van stok, samen met de kinderen werd ie kaal geplukt, dan verdween het dier even uit het zicht en toen was onze kipsnack klaar. Deze week konden we het 'cafetaria' niet terug vinden tussen de vele eetgelegenheden.
Door naar Stralsund. Toen afmeren aan de kade naast verroeste installaties, geen voorzieningen, maar enorm enthousiaste vriendelijke mensen en geen havenmeester die geld kwam innen. Vandaag is er in de jachthaven volop plaats en meren we af aan drijvende steigers. Hebben de havenmeesters het te druk voor een praatje en kost één nacht 23 Euro met nog eens 4 erbij voor de toeristenbelasting. De Marienkirche en het Rathaus zijn nog altijd de grote trekpleisters. Toen was het wel duidelijk dat er veel gerestaureerd moest worden. Vandaag vraagt men dan ook entree voor de kerk en krijgt het Rathaus, helemaal ingepakt door steigers en bouwkleden, zijn zoveelste opknapbeurt. Maar sommige dingen blijven precies hetzelfde. De brug richting Greifswald, waar we morgen door moeten, heeft nog precies dezelfde openingstijden als 26 jaar geleden.
Koersbericht
1 juli - Hæsnæs
9 mijl, jachthaven
Duitsland
4 juli - Hiddensee, Vitte
46 mijl, kade
6 juli - Barhöft
16 mijl, jachthaven
7 juli - Stralsund
8 mijl, jachthaven
9 mijl, jachthaven
Duitsland
4 juli - Hiddensee, Vitte
46 mijl, kade
6 juli - Barhöft
16 mijl, jachthaven
7 juli - Stralsund
8 mijl, jachthaven
Stubbekøbing, Denemarken, 30-6-2017
Deze week heeft een lagedrukgebied ons
in zijn greep. Hij vertikt het om op te schuiven en blijft maar
hangen in het grootste deel van Noord Europa met Denemarken zo'n
beetje in het centrum. Dat levert wind op van 7 en 8 Beaufort met
heel veel regen en daar tussendoor een broeiende zon. Gelukkig hebben
we niet zoveel water gekregen als in Berlijn; daar liep een
metrostation onder.
Lang op één plek liggen verveelt snel. Als we na drie nachten Nykobing opschuiven naar Guldborg gaat dat alleen op de fok. Het waait een kleine 14 m/sec en ook bij 't afmeren houdt de wind dat vol. Ruimte genoeg aan de buitenkant van de haven. Het is hoger wal. Bij de eerste poging kan ik zo snel niet afstappen of we zijn al weggewaaid. Tweede poging: een Engelsman komt helpen, vangt heel mooi mijn touw op en denkt dat ie 20 ton met windracht 6 van opzij wel eventjes kan vasthouden. Waarom zetten die Denen niet gewoon bolders op hun steigers, hadden we al lang vast gelegen. Derde poging: extra hulp is komen aanlopen en drie keer is tenslotte scheepsrecht. De Engelsman komt nog even vertellen dat zo'n groot schip niet met twee man te varen is, maar daar luisteren we al niet meer naar, we zijn druk bezig met de stootwillen. Door stroom tegen wind deinen we behoorlijk.
Na twee nachten zijn we het zat. In een gaatje van deze depressie, voor de volgende dag voorspellen ze oostenwind kracht 8, zeilen we met alles er op richting Vordingborg. Omdat die haven aan de oostzijde helemaal open is, gaan we door naar Stubbekøbing. De havenmeester komt op zijn fiets aansnellen om ons een plek te wijzen en onze touwen aan te nemen. We liggen goed zo. Tot de wind komt. De schuimkoppen staan er dik op in deze voormalige industriehaven en het damwandprofiel weerkaatst die golven, en nog eens en nog eens …
We gaan uit eten op de wal. Ik ga fietsen in de omgeving. Ik zit met regenjas op de picknickbank naast onze boot. We maken een doornatte lange wandeling. Slapen gaat nog het beste in deze heksenketel. Morgen verwachten we weer een gaatje in dit herfstweer. Gaan we hier naar vier deinende dagen heel snel wegwezen.
Lang op één plek liggen verveelt snel. Als we na drie nachten Nykobing opschuiven naar Guldborg gaat dat alleen op de fok. Het waait een kleine 14 m/sec en ook bij 't afmeren houdt de wind dat vol. Ruimte genoeg aan de buitenkant van de haven. Het is hoger wal. Bij de eerste poging kan ik zo snel niet afstappen of we zijn al weggewaaid. Tweede poging: een Engelsman komt helpen, vangt heel mooi mijn touw op en denkt dat ie 20 ton met windracht 6 van opzij wel eventjes kan vasthouden. Waarom zetten die Denen niet gewoon bolders op hun steigers, hadden we al lang vast gelegen. Derde poging: extra hulp is komen aanlopen en drie keer is tenslotte scheepsrecht. De Engelsman komt nog even vertellen dat zo'n groot schip niet met twee man te varen is, maar daar luisteren we al niet meer naar, we zijn druk bezig met de stootwillen. Door stroom tegen wind deinen we behoorlijk.
Na twee nachten zijn we het zat. In een gaatje van deze depressie, voor de volgende dag voorspellen ze oostenwind kracht 8, zeilen we met alles er op richting Vordingborg. Omdat die haven aan de oostzijde helemaal open is, gaan we door naar Stubbekøbing. De havenmeester komt op zijn fiets aansnellen om ons een plek te wijzen en onze touwen aan te nemen. We liggen goed zo. Tot de wind komt. De schuimkoppen staan er dik op in deze voormalige industriehaven en het damwandprofiel weerkaatst die golven, en nog eens en nog eens …
We gaan uit eten op de wal. Ik ga fietsen in de omgeving. Ik zit met regenjas op de picknickbank naast onze boot. We maken een doornatte lange wandeling. Slapen gaat nog het beste in deze heksenketel. Morgen verwachten we weer een gaatje in dit herfstweer. Gaan we hier naar vier deinende dagen heel snel wegwezen.
Nykobing, Denemarken, 23-6-2017
De weersvoorspellingen voor de komende
dagen zijn erg slecht en daarom zijn we gisteren meer het binnenland
ingevaren naar de kleine haven van Nykobing op het eiland Falster. Ik
sta voorop met touwen en stootwillen te klooien. Cees staat aan het
roer. Dan schreeuwt ie “Kom hjir!”. Nu weet ik wel dat 44 jaar
terug, het is net deze dag onze trouwdag, de verhoudingen tussen man
en vrouw anders waren dan tegenwoordig, maar ik had verwacht dat we
toch wat met onze tijd waren meegegaan. Aan Cees zijn toon te horen
is dit niet het moment om daarover een discussie te
beginnen.
Terwijl ik alles laat vallen en naar achteren ren, verdwijnt Cees naar binnen terwijl hij roept “De boegschroef hâldt net wer op!” (de boegschroef wil niet meer stoppen). Ik voltooi zijn ingezette pirouette en begin als een topsporter aan een tweede. Er is volop publiek, net nu start hier straks de Vegvisir Race en de zeilers staan op het terras na te praten over de briefing. Ik krijg geen applaus voor mijn pirouette. En terecht. Het was geen Olympische prestatie. De haven verlatende schepen heb ik van de baan gejaagd en zo nu en dan moest de motor in de vooruit om vrij te blijven van de aan de kade liggende zandzuiger.
Cees komt met een rode kop weer naar buiten. Letterlijk rood, want hij heeft met zijn hoofd onze zware springveermatras en lattenbodem omhoog gehouden om de ergens daaronder verstopte zekering er uit te halen. Maar, en dat is het goede nieuws, de boegschroef werkt niet meer. Terwijl we excuses rondstrooien naar andere schepen, zoeken we een box op. Het terraspubliek komt aanlopen. Zie je direct hoe tactisch wedstrijdzeilers zijn, ze houden zich wijselijk stil over de aparte manier waarop die buitenlander, met een vlag die ze niet kennen, een haven binnenvaart. Pas als wij ons verontschuldigen komen de lachende commentaren los.
Zonder boegschroef willen we niet varen. We moeten onderdelen bestellen. Eén voetschakelaar is stuk en de accuschakelaars, voor stroom op en af de boegschroef te zetten, hebben het van dat lange werken nogal heet gekregen. Gaan we voor de zekerheid ook vervangen. Als we dan toch bezig zijn, komt er direct ook voor de tweede boegschroefvoetschakelaar, goed wordfeudwoord, een nieuwe. Die zal zijn langste tijd nu ook wel gehad hebben. Vermoedelijk zijn we hier nog wel als de double-handed wedstrijdzeilers terugkomen van hun 165 of 235 mijl traject naar de finish hier vlak voor onze neus. Het regent, onweert en waait onstuimig. Voor de mannen op zee minder mooi maar voor ons ideaal 'we blijven liggen om te repareren' weer.
Terwijl ik alles laat vallen en naar achteren ren, verdwijnt Cees naar binnen terwijl hij roept “De boegschroef hâldt net wer op!” (de boegschroef wil niet meer stoppen). Ik voltooi zijn ingezette pirouette en begin als een topsporter aan een tweede. Er is volop publiek, net nu start hier straks de Vegvisir Race en de zeilers staan op het terras na te praten over de briefing. Ik krijg geen applaus voor mijn pirouette. En terecht. Het was geen Olympische prestatie. De haven verlatende schepen heb ik van de baan gejaagd en zo nu en dan moest de motor in de vooruit om vrij te blijven van de aan de kade liggende zandzuiger.
Cees komt met een rode kop weer naar buiten. Letterlijk rood, want hij heeft met zijn hoofd onze zware springveermatras en lattenbodem omhoog gehouden om de ergens daaronder verstopte zekering er uit te halen. Maar, en dat is het goede nieuws, de boegschroef werkt niet meer. Terwijl we excuses rondstrooien naar andere schepen, zoeken we een box op. Het terraspubliek komt aanlopen. Zie je direct hoe tactisch wedstrijdzeilers zijn, ze houden zich wijselijk stil over de aparte manier waarop die buitenlander, met een vlag die ze niet kennen, een haven binnenvaart. Pas als wij ons verontschuldigen komen de lachende commentaren los.
Zonder boegschroef willen we niet varen. We moeten onderdelen bestellen. Eén voetschakelaar is stuk en de accuschakelaars, voor stroom op en af de boegschroef te zetten, hebben het van dat lange werken nogal heet gekregen. Gaan we voor de zekerheid ook vervangen. Als we dan toch bezig zijn, komt er direct ook voor de tweede boegschroefvoetschakelaar, goed wordfeudwoord, een nieuwe. Die zal zijn langste tijd nu ook wel gehad hebben. Vermoedelijk zijn we hier nog wel als de double-handed wedstrijdzeilers terugkomen van hun 165 of 235 mijl traject naar de finish hier vlak voor onze neus. Het regent, onweert en waait onstuimig. Voor de mannen op zee minder mooi maar voor ons ideaal 'we blijven liggen om te repareren' weer.
Abonneren op:
Berichten (Atom)