15 apr - Białowieża
119 km - Camperplaats Dom Pod Bocianem
19 apr - Toruń
476 km - Camping Tramp
20 apr - Ownice
346 km - Fisch Camp Ownice
Kurowo, Polen, 13-4-2019
Staan hier op een prachtige plek. De
camping is van het Narwiański Park Narodowy, te vergelijken met onze
Staatsbosbeheer. Het toiletgebouw is helemaal voor ons alleen en dat
allemaal naast een vogelkijktoren. Jammer genoeg zijn er nog niet
veel vogels te zien. Het blijft bij de Kraanvogel en de Ooievaar.
Geen wonder dat er van die laatste veel exemplaren zijn, want van de
totale Europese populatie kleppert 25% in het Pools. We zijn een
beetje aan de vroege kant, 's nachts rond het vriespunt en overdag
krap aan 8 graden, maar als de zon schijnt is het in een mum van tijd
15 graden. Vogels zijn ook niet gek, die wachten gewoon op warmer weer.
Nog geen enkele nieuwe soort vogel gezien, maar daarentegen meer buitenlandse garages dan ons lief is. Vandaag de tweede. Zo'n 30 km buiten de bewoonde wereld, midden in het Biebrzanski Natuurpark, terwijl we op een brugje van het landschap genieten, valt ons onder de auto aan de voorkant een plasje water op. Het druppelt ook lekker door. Cees kruipt onder de auto, roept “koelvloeistofslang los pak snel tie-rips en 'n mes” Het lukt niet, Cees kan er niet goed bij. Dan maar een fles water er bij gieten en in snel tempo naar een garage. In Goniadz werkt de monteur voor vrachtauto's, personenauto's, tractors en landbouwmachines ook gewoon op zaterdag. Zorgzaam laat hij de koelvloeistof, die er nog in zit, in lege jerrycannetjes lopen, lapt de slang weer op, giet alles terug en vult af met iets roods uit zijn magazijn. 50 Zloty's en we kunnen weer.
“Dat komt allemaal door die rot wegen hier in Polen” moppert Cees. De binnenwegen, en vooral die in de natuurgebieden, zijn veelal slecht. We hobbelen en rammelen wat af, terwijl we de grootste gaten toch proberen te omzeilen. Betonstroken, losse stenen, kasseien met al of niet afbrokkelend asfalt er over heen, of gewoon een zandweg, de kuilen zijn steeds diep en groot. De 4-baans wegen zijn prima, de 2-baans zijn ook goed, maar is het een weg met een brede vluchtstrook dan doet zich een ander probleem voor. Polen halen constant in en verwachten van hun voorganger dat die over de getrokken streep, in Nederland een doodzonde, naar rechts uitwijkt om hem voorbij te laten. Vooral in de spits, als iedereen zo snel mogelijk naar huis wil, mijden we deze wegen. De slechte wegen hebben ons tot nu toe 3 glazen, 2 theekopjes, 1 pot augurken en 1 raamscharnier gekost met daarbij vandaag dus ook nog een lekkende koelvloeistofslang.
De auto is weer gerepareerd. Met die vogels blijft het wat teleurstellend en ook de Eland heeft niet de behoefte om voor ons aan de weg te gaan staan. Jammer, maar Polen blijft een mooi land met heel veel ruige natuur. Volgende week gaan we in en rondom het oerbos van het Bialowieski Park Nardowy opnieuw de strijd aan met hobbelpaden, hopen we tegen beter weten in een Eland tegen het lijf te lopen en houden onze vingers gekruist om toch noch een vreemde vogel te spotten.
Nog geen enkele nieuwe soort vogel gezien, maar daarentegen meer buitenlandse garages dan ons lief is. Vandaag de tweede. Zo'n 30 km buiten de bewoonde wereld, midden in het Biebrzanski Natuurpark, terwijl we op een brugje van het landschap genieten, valt ons onder de auto aan de voorkant een plasje water op. Het druppelt ook lekker door. Cees kruipt onder de auto, roept “koelvloeistofslang los pak snel tie-rips en 'n mes” Het lukt niet, Cees kan er niet goed bij. Dan maar een fles water er bij gieten en in snel tempo naar een garage. In Goniadz werkt de monteur voor vrachtauto's, personenauto's, tractors en landbouwmachines ook gewoon op zaterdag. Zorgzaam laat hij de koelvloeistof, die er nog in zit, in lege jerrycannetjes lopen, lapt de slang weer op, giet alles terug en vult af met iets roods uit zijn magazijn. 50 Zloty's en we kunnen weer.
“Dat komt allemaal door die rot wegen hier in Polen” moppert Cees. De binnenwegen, en vooral die in de natuurgebieden, zijn veelal slecht. We hobbelen en rammelen wat af, terwijl we de grootste gaten toch proberen te omzeilen. Betonstroken, losse stenen, kasseien met al of niet afbrokkelend asfalt er over heen, of gewoon een zandweg, de kuilen zijn steeds diep en groot. De 4-baans wegen zijn prima, de 2-baans zijn ook goed, maar is het een weg met een brede vluchtstrook dan doet zich een ander probleem voor. Polen halen constant in en verwachten van hun voorganger dat die over de getrokken streep, in Nederland een doodzonde, naar rechts uitwijkt om hem voorbij te laten. Vooral in de spits, als iedereen zo snel mogelijk naar huis wil, mijden we deze wegen. De slechte wegen hebben ons tot nu toe 3 glazen, 2 theekopjes, 1 pot augurken en 1 raamscharnier gekost met daarbij vandaag dus ook nog een lekkende koelvloeistofslang.
De auto is weer gerepareerd. Met die vogels blijft het wat teleurstellend en ook de Eland heeft niet de behoefte om voor ons aan de weg te gaan staan. Jammer, maar Polen blijft een mooi land met heel veel ruige natuur. Volgende week gaan we in en rondom het oerbos van het Bialowieski Park Nardowy opnieuw de strijd aan met hobbelpaden, hopen we tegen beter weten in een Eland tegen het lijf te lopen en houden onze vingers gekruist om toch noch een vreemde vogel te spotten.
Koersbericht
07 apr - Sobieszewo
181 km - Camping Orlinek
09 apr - Rydzewo
255 km - Camping Echo
12 apr - Kurowo
187 km - Camping Kurowo
181 km - Camping Orlinek
09 apr - Rydzewo
255 km - Camping Echo
12 apr - Kurowo
187 km - Camping Kurowo
Chłapowo, Polen, 6-4-2019
Vandaag wilden we drie op een rij doen.
De steden Gdnyia, Sopot en Gdańsk hebben langs de kust ongeveer een
lengte van 35 km. Volgens ons Michelin boekje, De Groene Gids van
Polen, gaan alle Polen in het weekend naar de kust en dus moet
zaterdag een rustige dag zijn voor het verkennen van deze steden. Nou
vergeet het maar, dat boekje moeten ze opnieuw schrijven. Files en
nog meer files, voor de Mediamarkt, voor Franse en Engelse super- en
bouwmarkten, voor meneer Li del en ga zo maar door. Zelfs files voor
elk klein stukje strand of boulevard dat hier nog te vinden is.
Alleen bij de Mac vinden we met moeite een parkeerplaatsje. Daar naar
toe gaan ging natuurlijk niet om het eten, maar om het vergelijken
van de prijzen in Polen met die in Nederland.
De Duitse eigenaar van de camperplaats in Gogolice, die net over de grens met Duitsland in Polen was gaan wonen, vertelde ons dat het dagelijkse leven hier ongeveer 30 procent goedkoper is dan in zijn eigen thuisland. Aan de prijzen op de dieselpomp zien we dat niet terug. Die schommelt zo rond de 1,30 Euro. Aan de campingprijzen is dat ook niet te merken. Deze zelfde Duitser durfde zelfs 15 Euro per nacht te vragen voor een plaats zonder toilet en douche. Dat is zelfs voor Nederlandse begrippen, in het voorseizoen, duur.
Op het strand bij Łeba, had Cees in dat zelfde boekje gelezen dat je heel mooi door het Słowiński Nationaal Park kon fietsen, dan op het eind de wandelende duinen bewonderen en over het strand terug kon fietsen. Via een hard pad en stevig zand pakken we de strandbelevenis op. Precies boven de waterlijn is het goed fietsen, alleen op de onvlakke rotplekken moeten we door het water. Met klotsende schoenen en nat tot aan de knieën houden we halt bij een mevrouw om te vragen waar de duinovergang is die ons terug brengt bij de auto. Ze is lerares Engels, is benieuwd waarom 2 Nederlanders hier in Polen op elektrische fietsen door de Oostzee fietsen. Ze vertelt ons dat de prijzen in razend tempo op het zelfde niveau komen als hun westerburen, dat zij evenveel gastarbeiders uit Oekraïne hebben als wij Poolse, dat op school nu Engels de voorkeur krijgt boven Russisch en dat ze de weg hier ook niet weet omdat ze uit het zuiden van Polen komt.
De Mac viel mee. 9,45 Euro voor 2 Big Mac menu's, maar de drukte op straat is alleen maar erger geworden. We zijn er klaar mee. Gauw terug naar Flipper die heel mooi op een hoge klif, met uitzicht op de rustige Oostzee, staat. O ja, we hebben de weg van het strand, ploeterend, zwetend en fiets duwend door het meest losse duinzand wat we ooit hebben gezien, terug gevonden. Anders waren we hier natuurlijk ook niet in de stad geweest. Morgen maken we samen met Kia en Flipper een omtrekkende beweging en als we dan weer een beetje moed hebben verzameld, doen we misschien maandag, vanaf de andere kant, een nieuwe stad-poging.
De Duitse eigenaar van de camperplaats in Gogolice, die net over de grens met Duitsland in Polen was gaan wonen, vertelde ons dat het dagelijkse leven hier ongeveer 30 procent goedkoper is dan in zijn eigen thuisland. Aan de prijzen op de dieselpomp zien we dat niet terug. Die schommelt zo rond de 1,30 Euro. Aan de campingprijzen is dat ook niet te merken. Deze zelfde Duitser durfde zelfs 15 Euro per nacht te vragen voor een plaats zonder toilet en douche. Dat is zelfs voor Nederlandse begrippen, in het voorseizoen, duur.
Op het strand bij Łeba, had Cees in dat zelfde boekje gelezen dat je heel mooi door het Słowiński Nationaal Park kon fietsen, dan op het eind de wandelende duinen bewonderen en over het strand terug kon fietsen. Via een hard pad en stevig zand pakken we de strandbelevenis op. Precies boven de waterlijn is het goed fietsen, alleen op de onvlakke rotplekken moeten we door het water. Met klotsende schoenen en nat tot aan de knieën houden we halt bij een mevrouw om te vragen waar de duinovergang is die ons terug brengt bij de auto. Ze is lerares Engels, is benieuwd waarom 2 Nederlanders hier in Polen op elektrische fietsen door de Oostzee fietsen. Ze vertelt ons dat de prijzen in razend tempo op het zelfde niveau komen als hun westerburen, dat zij evenveel gastarbeiders uit Oekraïne hebben als wij Poolse, dat op school nu Engels de voorkeur krijgt boven Russisch en dat ze de weg hier ook niet weet omdat ze uit het zuiden van Polen komt.
De Mac viel mee. 9,45 Euro voor 2 Big Mac menu's, maar de drukte op straat is alleen maar erger geworden. We zijn er klaar mee. Gauw terug naar Flipper die heel mooi op een hoge klif, met uitzicht op de rustige Oostzee, staat. O ja, we hebben de weg van het strand, ploeterend, zwetend en fiets duwend door het meest losse duinzand wat we ooit hebben gezien, terug gevonden. Anders waren we hier natuurlijk ook niet in de stad geweest. Morgen maken we samen met Kia en Flipper een omtrekkende beweging en als we dan weer een beetje moed hebben verzameld, doen we misschien maandag, vanaf de andere kant, een nieuwe stad-poging.
Koersbericht
1 apr - Mielno
142 km - Camping Brawo
3 apr - Łeba
180 km - Camping Rafael
5 apr - Chłapowo
78 km - Camping Alexa
142 km - Camping Brawo
3 apr - Łeba
180 km - Camping Rafael
5 apr - Chłapowo
78 km - Camping Alexa
Gogolice, Polen, 30-3-2019
Er zijn 8 garages in Waren. Cees begon
afgelopen maandag om 8.00 uur met bellen. De antwoorden, vrij
vertaald, aan de andere kant van de lijn: nein dat is niet ons
automerk, nein we hebben geen tijd, nein de monteur is met vakantie,
nein de werkplaatschef is niet te vinden, nein die klus is ons te
groot, nein pas over een dikke week, nein daar hebben we geen zin in
of gewoon allen maar 'nein!'
Op deze manier gaat het niet lukken, we gaan over op een andere aanpak. Wijken uit naar Neu-Brandenburg, zetten ons groot-probleem-gezicht op en rijden tot aan de voordeur. Had niet gehoeven. Bij de eerste de beste, Autohaus Görschner voor de merken Kia, Lada en Isuzu, heeft de bedrijfsleider alle begrip en doet de koppelingtest. Auto op de rem, gas geven en koppeling laten komen, als de motor afslaat is alles oké. Dus niet onze Kia, die brult gewoon door. Hij is het met ons eens, de koppeling is kapot. Als ze de onderdelen snel kunnen krijgen, zal het 3 dagen duren. De kosten vallen niet mee, maar wat voor andere opties hebben we? Alleen met de auto terug naar Nederland en daar laten maken, kost vermoedelijk net zo veel. Auto laten staan en Flipper achter onze 2 elektrische fietsen spannen? Nee, dan maar laten repareren.
We denken dat Kia gehoord heeft dat we afgelopen winter al eens gesproken hebben over het aanschaffen van een andere auto. Dat zulke voornemens niet zo goed bij haar zijn gevallen en ze een leep plannetje heeft gesmeed. Bij de APK-keuring in januari heeft ze niets laten merken van koppelingsproblemen. Tijdens de grote beurt was ook alles prima en twee nieuwe banden in maart zijn probleemloos aangenomen. Maar met deze kostenpost van het vervangen van koppelings- en drukplaat is er zo'n hap uit het gespaarde ander-auto-budget genomen, dat daar voorlopig toch niets van komt.
Dus Kia we zijn erg blij met jou. Je ziet er mooi uit, je stoelen zitten lekker en mooi hoog om ver uit te kijken, je hebt heel veel laadruimte om onze fietsen te bergen, je hebt veel handige vakjes voor onze brillen en andere rommeltjes die we meeslepen. We zijn echt wel tevreden met je. Zo, we hopen dat we Kia hierbij genoeg hebben opgehemeld en dat ze, nu we intussen al in Polen zijn, geen nieuwe fratsen meer bedenkt.
Op deze manier gaat het niet lukken, we gaan over op een andere aanpak. Wijken uit naar Neu-Brandenburg, zetten ons groot-probleem-gezicht op en rijden tot aan de voordeur. Had niet gehoeven. Bij de eerste de beste, Autohaus Görschner voor de merken Kia, Lada en Isuzu, heeft de bedrijfsleider alle begrip en doet de koppelingtest. Auto op de rem, gas geven en koppeling laten komen, als de motor afslaat is alles oké. Dus niet onze Kia, die brult gewoon door. Hij is het met ons eens, de koppeling is kapot. Als ze de onderdelen snel kunnen krijgen, zal het 3 dagen duren. De kosten vallen niet mee, maar wat voor andere opties hebben we? Alleen met de auto terug naar Nederland en daar laten maken, kost vermoedelijk net zo veel. Auto laten staan en Flipper achter onze 2 elektrische fietsen spannen? Nee, dan maar laten repareren.
We denken dat Kia gehoord heeft dat we afgelopen winter al eens gesproken hebben over het aanschaffen van een andere auto. Dat zulke voornemens niet zo goed bij haar zijn gevallen en ze een leep plannetje heeft gesmeed. Bij de APK-keuring in januari heeft ze niets laten merken van koppelingsproblemen. Tijdens de grote beurt was ook alles prima en twee nieuwe banden in maart zijn probleemloos aangenomen. Maar met deze kostenpost van het vervangen van koppelings- en drukplaat is er zo'n hap uit het gespaarde ander-auto-budget genomen, dat daar voorlopig toch niets van komt.
Dus Kia we zijn erg blij met jou. Je ziet er mooi uit, je stoelen zitten lekker en mooi hoog om ver uit te kijken, je hebt heel veel laadruimte om onze fietsen te bergen, je hebt veel handige vakjes voor onze brillen en andere rommeltjes die we meeslepen. We zijn echt wel tevreden met je. Zo, we hopen dat we Kia hierbij genoeg hebben opgehemeld en dat ze, nu we intussen al in Polen zijn, geen nieuwe fratsen meer bedenkt.
Koersbericht
Polen
28 mrt - Szczecin
172 km - Camping Marina
30 mrt - Gogolice
74 km - Camperplaats Familie Lafrentz
28 mrt - Szczecin
172 km - Camping Marina
30 mrt - Gogolice
74 km - Camperplaats Familie Lafrentz
Waren (Müritz), Duitsland, 23-3-2019
Vanmorgen om 10.15 uur vertrokken, we
gaan de overtocht naar Polen maken. We zijn er klaar voor. De
afgelopen dagen een beetje rondgehangen in Duitsland. Bij de
vogelkijktoren van de Grote Trappen deed Cees een rondje om het
bouwsel en stapte daarbij in een verborgen bij de grond afgezaagde
struik. Boven in de toren kon ik hem horen schreeuwen. Door zijn schoenzool heen, wel 1,5 cm diep, takken en stekels in z'n voet. Ze
waren zo groot dat ze er ook weer makkelijk uit te trekken waren en
zijn bloedverdunners zorgden ook wel voor doorstroming, maar Cees
bleef hinkepinken.
Via diverse winkels zochten we Soda, eerst even op internet de vertaal-app geraadpleegd of soda in het Duits ook soda is, of Biotex. Niet te vinden. De jonge winkelbedienden wisten niet wat soda was en een voorwasmiddel gebruikte men alleen vroeger. Dan maar de voet in gewoon wasmiddel voor de bonte was. Mijn patiënt is niet blij met mij als amateur-chirurg, als er toch nog wat dieper zittende stekels uitgehaald moeten worden, maar even later wordt het beter, ruikt Cees z'n voet naar lentebloesem en pronkt ie met een berenpleister van de kinderpostzegelactie.
Gelukkig geneest het voorspoedig en gaan we vandaag verderop. In 2012 zijn we met onze kustroute in Szczecin (Stettin) gestopt en daar willen we nu weer beginnen. Het is maar een kleine 150 km en dus zoek ik een mooie toeristische route, tussen de heuvels en meren van de Mecklenburgische Seenplatte, uit. In het kleine plaatsje Feldberg verwonderen we ons over de steile weg binnen in dorpje. Zeggen nog wat vervelend voor die mensen hier dat je altijd zo omhoog moet klimmen, als Kia wel blijft motorronken maar niet meer wil trekken. We staan bijna stil. Dat is vreemd want in een stadje hiervoor gingen we nog zo lekker dat de plaatselijke politie het nodig vond om er een foto van te maken. Cees schakelt en geeft meer gas, maar we gaan steeds langzamer. In een laatste verwoede schakelpoging pakt Kia zijn werk weer op, maar boven gekomen weet mijn chauffeur wel hoe laat het is. De koppelingsplaten hebben hun tijd gehad.
Eerste de beste parkeerplek. Overleg. We zitten in 'die Mittel of Nirgendswo', zelfs internet doet het niet. Overleguitkomst: Proberen met zo weinig mogelijk belasting van de koppeling een grotere plaats te bereiken. Zo roetsen we al snelheid makend van de heuvel af om op de volgende heuvel een steuntje in de rug te hebben om de top te halen. In Neu-Brandenburg doet internet het weer: 2 Kia-garages, intussen gesloten op zaterdagmiddag, maar geen camping in de buurt. Waren ligt 48 km verderop, daar is een camping open en we hebben er ook wel garages gezien, niet ons merk, maar dat zal toch geen probleem zijn voor een Autowerkstätt.
Na een schietgebedje en in een bejaardentempo gaan we de weg weer op en het gaat goed. De laatste heuvel vlak voor de camping doet ons bijna de das om, maar al brullend trekt Kia, na 173 km en 5 uur later, Flipper de camping weer op waar we vanmorgen van zijn vertrokken.
Via diverse winkels zochten we Soda, eerst even op internet de vertaal-app geraadpleegd of soda in het Duits ook soda is, of Biotex. Niet te vinden. De jonge winkelbedienden wisten niet wat soda was en een voorwasmiddel gebruikte men alleen vroeger. Dan maar de voet in gewoon wasmiddel voor de bonte was. Mijn patiënt is niet blij met mij als amateur-chirurg, als er toch nog wat dieper zittende stekels uitgehaald moeten worden, maar even later wordt het beter, ruikt Cees z'n voet naar lentebloesem en pronkt ie met een berenpleister van de kinderpostzegelactie.
Gelukkig geneest het voorspoedig en gaan we vandaag verderop. In 2012 zijn we met onze kustroute in Szczecin (Stettin) gestopt en daar willen we nu weer beginnen. Het is maar een kleine 150 km en dus zoek ik een mooie toeristische route, tussen de heuvels en meren van de Mecklenburgische Seenplatte, uit. In het kleine plaatsje Feldberg verwonderen we ons over de steile weg binnen in dorpje. Zeggen nog wat vervelend voor die mensen hier dat je altijd zo omhoog moet klimmen, als Kia wel blijft motorronken maar niet meer wil trekken. We staan bijna stil. Dat is vreemd want in een stadje hiervoor gingen we nog zo lekker dat de plaatselijke politie het nodig vond om er een foto van te maken. Cees schakelt en geeft meer gas, maar we gaan steeds langzamer. In een laatste verwoede schakelpoging pakt Kia zijn werk weer op, maar boven gekomen weet mijn chauffeur wel hoe laat het is. De koppelingsplaten hebben hun tijd gehad.
Eerste de beste parkeerplek. Overleg. We zitten in 'die Mittel of Nirgendswo', zelfs internet doet het niet. Overleguitkomst: Proberen met zo weinig mogelijk belasting van de koppeling een grotere plaats te bereiken. Zo roetsen we al snelheid makend van de heuvel af om op de volgende heuvel een steuntje in de rug te hebben om de top te halen. In Neu-Brandenburg doet internet het weer: 2 Kia-garages, intussen gesloten op zaterdagmiddag, maar geen camping in de buurt. Waren ligt 48 km verderop, daar is een camping open en we hebben er ook wel garages gezien, niet ons merk, maar dat zal toch geen probleem zijn voor een Autowerkstätt.
Na een schietgebedje en in een bejaardentempo gaan we de weg weer op en het gaat goed. De laatste heuvel vlak voor de camping doet ons bijna de das om, maar al brullend trekt Kia, na 173 km en 5 uur later, Flipper de camping weer op waar we vanmorgen van zijn vertrokken.
Koersbericht
Duitsland
16 mrt - Oyten
233 km - Knaus Campingpark Oyten
17 mrt - Hohennauen
319 km - Campingplatz Seeblick
20 mrt - Waren (Müritz)
113 km - Campingplatz Ecktannen
16 mrt - Oyten
233 km - Knaus Campingpark Oyten
17 mrt - Hohennauen
319 km - Campingplatz Seeblick
20 mrt - Waren (Müritz)
113 km - Campingplatz Ecktannen
Oyten, Duitsland, 16-3-2019
Het heeft de afgelopen dagen geregend,
gehageld, gesneeuwd en gestormd. Geen weer om te gaan kamperen. Maar
vandaag is het een stuk beter. Ja het regent nog pijpenstelen, maar
de temperatuur is gestegen en de wind heeft zich ietsje
teruggetrokken. Vanmorgen om stipt 10 uur hebben we het hek van de
jachthaven geopend.
Nog maar nauwelijks onderweg kwamen we er al achter dat ons brood nog in de broodtrommel aan boord ligt en dat in de luciferdoos, die ik gisteren nog snel even uit de winkel haalde, geen grote lucifers zitten, maar aansteekblokjes. Na 15 kilometer moeten we al een tussenstop plannen in Grijpskerk bij de Jumbo.
De regen weet van geen ophouden en als in Duitsland het ook nog een stuk drukker wordt op de weg, rijden we door een mist van regen. Het zicht wordt steeds slechter. Bij Bremen zijn we er helemaal klaar mee en zoeken de dichtstbijzijnde camping op. Dat is dus Oyten geworden.
Nog maar nauwelijks onderweg kwamen we er al achter dat ons brood nog in de broodtrommel aan boord ligt en dat in de luciferdoos, die ik gisteren nog snel even uit de winkel haalde, geen grote lucifers zitten, maar aansteekblokjes. Na 15 kilometer moeten we al een tussenstop plannen in Grijpskerk bij de Jumbo.
De regen weet van geen ophouden en als in Duitsland het ook nog een stuk drukker wordt op de weg, rijden we door een mist van regen. Het zicht wordt steeds slechter. Bij Bremen zijn we er helemaal klaar mee en zoeken de dichtstbijzijnde camping op. Dat is dus Oyten geworden.
Dokkumer Nije Silen, 23-2-2019
Gisteren was onze week in een
boerderijtje op De Pomp ook weer afgelopen. We hebben het best druk
gehad. Paarden die 4x daags gevoerd moeten worden. Een zieke hond,
die voor een operatie verscheidene keren op en neer de veearts moest.
Zij was niet de vrolijkste thuis, toonde geregeld haar tanden en keek
naar zijn oppassers met een blik van 'dit hebben jullie mij
aangedaan!' Ook met het aantrekken van het honden-rompertje, zodat
zij niet bij de wond kon, hebben wij ons zelf niet populairder
gemaakt.
Ondertussen zijn in de boot ook nog de vloer en deuren gelakt. Omdat de stoelen aan het begin van de week al waren afgevoerd en op de vloer zittend tv kijken gauw verveelt, hebben we vandaag de nieuwe stoelen er in gezet. Die waren weken terug al gekocht. Dat was een hele strooptocht, want onze deuropening in de boot is maar 58,5 cm breed. Al metend en in de winkels verscheidene stoelen op hun kop of zij te hebben gezet, was de conclusie dat deze twee er door moesten kunnen.
Alleen nog de los opgezette armstukjes en pootjes verwijderen. Dan op zijn zij draaien, de achterpoten eerst naar binnen en dan als het ware hakend, met aanrechtdoekjes als stootkussentjes, naar binnen duwen. “It kin net!' Er is te weinig ruimte om de achterste poten voorbij het ingangschot te krijgen, zodat ze in de open deur van de wc verder hakend zouden kunnen doordraaien. Schuivend en duwend terug naar de kuip.
Plan B: gewoon recht naar binnen en proberen de leuningen 0,3 cm, de breedte die we te veel hebben, naar elkaar toe te drukken. 'It kin net!' We hebben wel een kwaliteitsproduct gekocht, maar zitten nog steeds in de kuip. Het derde plan is er ééntje waarbij gezaagd moet worden. Met hartzeer zaagt Cees één deurstijl er uit. Nu gaat het op z'n gemakkie, er is zelfs ruimte over. Pootjes en armstukjes, voortaan wel eerst kijken hoe die precies moeten zitten en niet achteraf, er op en we kunnen weer zitten. Zodra de temperaturen lijm-waarden hebben bereikt kan de klus worden afgemaakt.
Ondertussen zijn in de boot ook nog de vloer en deuren gelakt. Omdat de stoelen aan het begin van de week al waren afgevoerd en op de vloer zittend tv kijken gauw verveelt, hebben we vandaag de nieuwe stoelen er in gezet. Die waren weken terug al gekocht. Dat was een hele strooptocht, want onze deuropening in de boot is maar 58,5 cm breed. Al metend en in de winkels verscheidene stoelen op hun kop of zij te hebben gezet, was de conclusie dat deze twee er door moesten kunnen.
Alleen nog de los opgezette armstukjes en pootjes verwijderen. Dan op zijn zij draaien, de achterpoten eerst naar binnen en dan als het ware hakend, met aanrechtdoekjes als stootkussentjes, naar binnen duwen. “It kin net!' Er is te weinig ruimte om de achterste poten voorbij het ingangschot te krijgen, zodat ze in de open deur van de wc verder hakend zouden kunnen doordraaien. Schuivend en duwend terug naar de kuip.
Plan B: gewoon recht naar binnen en proberen de leuningen 0,3 cm, de breedte die we te veel hebben, naar elkaar toe te drukken. 'It kin net!' We hebben wel een kwaliteitsproduct gekocht, maar zitten nog steeds in de kuip. Het derde plan is er ééntje waarbij gezaagd moet worden. Met hartzeer zaagt Cees één deurstijl er uit. Nu gaat het op z'n gemakkie, er is zelfs ruimte over. Pootjes en armstukjes, voortaan wel eerst kijken hoe die precies moeten zitten en niet achteraf, er op en we kunnen weer zitten. Zodra de temperaturen lijm-waarden hebben bereikt kan de klus worden afgemaakt.
De Pomp, 15-2-2019
Vandaag
teruggekomen op het vasteland. Het was een fijne week op Texel en we
hebben het hele eiland uitgebreid bekeken. Lopend langs de zee,
fietsend door de bossen en duinen en per auto langs wad en tussen de
polders. Het is een waar vogelparadijs.
Zo stonden we in de buurt van Den Hoorn rustig vanuit de auto een Sperwer, die een zitplaats bij een oud hok had gevonden, te bewonderen, toen we plotseling in beeld waren van een televisiecamera. Er werd een man, leunend op een schep tussen de sneeuwklokjes, geïnterviewd. Pas 's avonds terug in het huisje kwamen we al zappend op RTV Noord-Holland bij het programma 'Onze man op Texel' terecht. Onze Kia was uit het verslag geknipt.
Wat was het echte onderwerp van de reportage? Rond het jaar 1954 ontdekte Jan Zwan, wie de echte pionier was is nog een discussiepunt, op een rondreis door Frankrijk langs de Loire sneeuwklokjesvelden. De Fransen dachten dat ze met de rivier mee waren gekomen, maar deden er verder niets mee. Met andere Texelaars vertrok Jan in een afgedankte autobus richting Loire, groef de sneeuwklokjes uit, en vervoerde ze naar Texel. Andere eilanders volgden al gauw zijn voorbeeld. In latere jaren werd dat werk door zigeuners gedaan en moest er een vergoeding aan de landeigenaren worden betaald.
Deze soort vermeerderde zich niet door bolletjes maar kreeg zaaddozen en op het eiland werd dit zaad op van Staatsbosbeheer gehuurde percelen bos uitgezaaid. Met het strooien van magnesium houdende kalk werd de grond geschikt gemaakt voor deze teelt. De bolletjes van de sneeuwklokjes werden naar wel 20 landen geëxporteerd. Ook gingen de handelsmannen op zoek naar andere soorten in bijvoorbeeld de Pyreneeën en Schotland. Rond 1965 zijn deze sneeuwklokjestochten gestopt.
Nu kan men nog nauwelijks spreken over een commerciële sneeuwklokjesindustrie. Enkele eilanders, zoals onze schepleunende bekende Texelaar, verbouwen ze nog een beetje voor de hobby. Intussen zijn er wel meer dan 80 soorten sneeuwklokjes op het eiland te vinden. Wij hebben ons niet in al die kleine verschillen verdiept, we hebben meer op de vogels gelet.
Zo stonden we in de buurt van Den Hoorn rustig vanuit de auto een Sperwer, die een zitplaats bij een oud hok had gevonden, te bewonderen, toen we plotseling in beeld waren van een televisiecamera. Er werd een man, leunend op een schep tussen de sneeuwklokjes, geïnterviewd. Pas 's avonds terug in het huisje kwamen we al zappend op RTV Noord-Holland bij het programma 'Onze man op Texel' terecht. Onze Kia was uit het verslag geknipt.
Wat was het echte onderwerp van de reportage? Rond het jaar 1954 ontdekte Jan Zwan, wie de echte pionier was is nog een discussiepunt, op een rondreis door Frankrijk langs de Loire sneeuwklokjesvelden. De Fransen dachten dat ze met de rivier mee waren gekomen, maar deden er verder niets mee. Met andere Texelaars vertrok Jan in een afgedankte autobus richting Loire, groef de sneeuwklokjes uit, en vervoerde ze naar Texel. Andere eilanders volgden al gauw zijn voorbeeld. In latere jaren werd dat werk door zigeuners gedaan en moest er een vergoeding aan de landeigenaren worden betaald.
Deze soort vermeerderde zich niet door bolletjes maar kreeg zaaddozen en op het eiland werd dit zaad op van Staatsbosbeheer gehuurde percelen bos uitgezaaid. Met het strooien van magnesium houdende kalk werd de grond geschikt gemaakt voor deze teelt. De bolletjes van de sneeuwklokjes werden naar wel 20 landen geëxporteerd. Ook gingen de handelsmannen op zoek naar andere soorten in bijvoorbeeld de Pyreneeën en Schotland. Rond 1965 zijn deze sneeuwklokjestochten gestopt.
Nu kan men nog nauwelijks spreken over een commerciële sneeuwklokjesindustrie. Enkele eilanders, zoals onze schepleunende bekende Texelaar, verbouwen ze nog een beetje voor de hobby. Intussen zijn er wel meer dan 80 soorten sneeuwklokjes op het eiland te vinden. Wij hebben ons niet in al die kleine verschillen verdiept, we hebben meer op de vogels gelet.
Abonneren op:
Posts (Atom)