Dokkumer Nije Silen, 30-11-2011
De kachel brandt al weer bijna de hele dag en dat is voor ons altijd even wennen. Onze kachel is eigenlijk een fornuis, met een warmtespiraal voor het verwarmen van twee radiators en de boiler en een ingebouwde oven. Het ruikt dan altijd anders in de boot als in de zomer. Ook nu hebben we al een paar keer tegen elkaar gezegd: “De kachel kon wel meer ruiken dan vorige jaren!”
Afgelopen week hebben we alle eetadviezen van gevarieerd eten maar es weer ter harte genomen. Zo stond er in de voorraadkast nog een pak Knorr Wereldgerechten; Taco's. Boodschappenlijstje gemaakt met gehakt, maïs en ijsbergsla er op. Voor het verwarmen van die tacoschelpen de oven vast aangezet. Daarvoor trek je een hendeltje bij de kachelpijp omhoog, waardoor de warme lucht als eerste rondom het ovengedeelte kan stromen en het voorverwarmen tot boven de 200 graden kan beginnen.
Bij terugkomst: “Die kachel ruikt toch echt meer als anders!” Ik nestel me met een puzzelboekje op twee stoelen en Cees begint te kokkerellen. Hij mengt en bakt en daarna moeten die chipsachtige dingen in de oven. Deurtje open: “Die kachel stinkt aller verschrikkelijkst!” Midden op het rooster ligt een donker zwart iets van zo'n 10 bij 15 cm. “Wat is dat?” Het is zo heet dat we het op een boterhambordje schuiven en buiten in de kuip laten afkoelen.
Het eten smaakt goed, de kachel ruikt weer lekker. Tijd om het verkoolde vierkantje uit te pluizen. Het is een platte beurs, zo ééntje met vier ritsen en dus aparte vakken, nog uit de tijd van voor de Euro, om de Duitse Marken, Deense Kronen en Franse Franken apart in op te bergen. Hoe die in de oven komt is ons een raadsel. We hebben hem daar niet verstopt, er zit nauwelijks iets van waarde in. Een paar oude guldens, wat kwartjes, dubbeltjes en losse centen. Ze zijn zo zwart, dat de Gulden voor ons nu definitief in de prullenbak verdwijnt.
Ik denk dat er ook nog een papieren rijksdaalder in zat, gekregen van Cees z'n vader, maar die hebben we niet meer terug gevonden. Het zilveren Juliana-tientje houden we nog maar even, alhoewel tips over een wonder-poetsmiddel dringend nodig zijn. We gaan dit aangebrande verhaal maar niet aan onze kinderen vertellen. Krijg je direct van die bezorgde reacties: Kunnen die oudjes nog wel op zich zelf wonen?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten