Gisteren was het onze trouwdag en was
het voor de 47ste keer dat we op die datum uit eten gingen. Omdat
het een maandag is, niet de meest voor de hand liggende dag dat
restaurants open zijn, en ook nog corona-tijd is, kiezen we voor De
Lemmer. Volgens onze overwegingen hebben we daar de meeste kans op
warm eten.
Met de fiets een rondje door het dorp. Het is hittegolf-heet. Op de terrassen is het ontzettend druk en in deze warmte is de anderhalve meter ook nog eens gekrompen. Groepen van 8 tot 10 Duitse mannen, die hier liggen met een huurboot en zeker niet tot één huishouding behoren, tenminste dat hopen wij voor hen, slenteren over de weg. Hier gaan wij ons dus niet tussen begeven. We hebben niet drie maanden vrijwillig in quarantaine op het Lauwersmar gelegen om het hier weer weg te geven.
Vlak bij de kerk is een leeg terras. Of het eten is hier niet te vr..., of het is nog te vroeg op de middag voor een snelle hap. Het is namelijk het terras van Snackbar Peter. Terwijl Cees op zijn anderhalve-meter-afstand-streep voor het loket gaat staan, neem ik het desinfecterende middel ter hand en stort me op de terrastafel met twee stoelen. Door een andere opening in de gevel van Snackbar Peter komt ons diner naar buiten.
Het voorgerecht hebben we overgeslagen, had Peter trouwens ook niet op de kaart staan. Het hoofdgerecht was patat-met. Vlees, of wat daar voor doorgaat bij de snackbar, hebben we met in gedachten 'waarom is dit terras zo leeg?' ook achterwege gelaten. Maar de patat was heerlijk en ook ons toetje, een softijsje, was erg smaakvol. Twee pluimpjes voor Peter zijn vrouw, die stond namelijk achter de bakoven en ijsmachine.
Echt een romantisch etentje is het niet geworden en daarom hebben we het feestje aan boord voortgezet met een tas vol lekkere dingen gekocht bij De Spar. Natuurlijk wel gewacht tot het niet zo druk was in de supermarkt en na grondige reiniging van de winkelkar. Het blijft in alle opzichten een bijzonder jaar, dit jaar 2020.
Met de fiets een rondje door het dorp. Het is hittegolf-heet. Op de terrassen is het ontzettend druk en in deze warmte is de anderhalve meter ook nog eens gekrompen. Groepen van 8 tot 10 Duitse mannen, die hier liggen met een huurboot en zeker niet tot één huishouding behoren, tenminste dat hopen wij voor hen, slenteren over de weg. Hier gaan wij ons dus niet tussen begeven. We hebben niet drie maanden vrijwillig in quarantaine op het Lauwersmar gelegen om het hier weer weg te geven.
Vlak bij de kerk is een leeg terras. Of het eten is hier niet te vr..., of het is nog te vroeg op de middag voor een snelle hap. Het is namelijk het terras van Snackbar Peter. Terwijl Cees op zijn anderhalve-meter-afstand-streep voor het loket gaat staan, neem ik het desinfecterende middel ter hand en stort me op de terrastafel met twee stoelen. Door een andere opening in de gevel van Snackbar Peter komt ons diner naar buiten.
Het voorgerecht hebben we overgeslagen, had Peter trouwens ook niet op de kaart staan. Het hoofdgerecht was patat-met. Vlees, of wat daar voor doorgaat bij de snackbar, hebben we met in gedachten 'waarom is dit terras zo leeg?' ook achterwege gelaten. Maar de patat was heerlijk en ook ons toetje, een softijsje, was erg smaakvol. Twee pluimpjes voor Peter zijn vrouw, die stond namelijk achter de bakoven en ijsmachine.
Echt een romantisch etentje is het niet geworden en daarom hebben we het feestje aan boord voortgezet met een tas vol lekkere dingen gekocht bij De Spar. Natuurlijk wel gewacht tot het niet zo druk was in de supermarkt en na grondige reiniging van de winkelkar. Het blijft in alle opzichten een bijzonder jaar, dit jaar 2020.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten