Helemaal nat geregend gaan we in de Compagnieshaven van Enkhuizen voor anker. Het is er niet druk. We steken royaal ketting en in de luwte van de bomen heeft onze Antje C alle ruimte om alle kanten op te draaien. De regenbuien vinden Enkhuizen ook een mooie plek om te blijven, ze houden het pas na twee nachten voor gezien. Hoogste tijd om maar weer eens verder te varen.
Cees haalt het anker op. Vreemd, er zit een extra touw
aan vast. Het lukt gelukkig snel om de knopen er uit te halen, maar
wat nu. Terug laten zakken is natuurlijk geen optie. De laatste keer
dat we wat in de schroef hadden zit nog vers in ons geheugen en dat
gunnen we een ander zeker niet. Dus begint Cees te trekken en stel
ik de wasemmer beschikbaar. Vies touw in stinkende modder met op het
einde een anker. Nou, anker? Het is wel een kleintje, een
baby-ankertje. Handen en boot onder de modder.
Door naar de
Marker Wadden. De vrijwilliger van Natuurmonumenten wijst ons een box
aan. Daar zijn we niet zo blij mee. Onze preekstoel is voor zo hoog
dat het een heel geklauter is om langs die weg op de steiger te
komen. Of we alstublieft aan de langssteiger mogen liggen. Dat kan en
volgens de inschattingen moet het kunnen tussen een motorboot en een
zeilschouw. Het kan net, op de stok van de vlaggende achterbuurman
na. De luxe vlaggenstok met een gouden knop op het einde zegt krak.
We trekken de portemonnee, maar de motorbootkapitein vindt dat onzin.
Alleen de onderste 7 cm zijn er afgebroken, dat kan die stok wel
missen. Gezamenlijk maken we de schade weer in orde en kan de vlag
terug naar waar hij hoort. Voor de zekerheid zegt de eigenaar er nog
wel even bij dat hij morgen wel als eerste vertrekt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten