We zitten even in de lappenmand. Gelukkig niet Cees en ik, maar ons materiaal aan boord. Het begon met onze router voor de internetverbinding aan boord. Zodra we Duitsland waren binnengevaren kwam er op het scherm maar één zin te voorschijn: No Service! Een hele avond WhatsApp videobellen met Popke leverde alleen op dat die tekst werd vervangen door 'verbonden', maar daarna ook geen service leveren. Ook de hulp van onze Luitzen en zijn maat Eelko, die alvast hun 'Scapa Flow' naar Denemarken brengen en ons in Schleimünde treffen, brengt geen uitkomst. Allen komen tot dezelfde conclusie, Vodafone heeft iets gedaan waardoor ons internet in het buitenland trager dan traag is.
Bij het uitvaren van het Nord-Ostsee-Kanal blijkt onze wc
verstopt. Eigenlijk is de vuilwatertank de boosdoener, hij zit
helemaal vol en wil niet meer op zee lozen. Dit hebben we vaker
gehad. Als er zeewater in komt en we tegelijk mijlen lang schommelen
komt er vermoedelijk aangekoekte rommel los van de wand en die gaat
dan precies op het laagste punt voor de afvoer liggen. De
makkelijkste oplossing is om naar een vuilwater-afzuiginstallatie te
varen, maar hier in de buurt weten we er niet één te vinden. We gaan voor
anker net voorbij Holtenau bij Stickenhörn voor de nu verlaten zeilclub
van de Engelse militairen. Dan blijkt dat we nog een probleem hebben.
Eerst maakt de ankerlier, tijdens het steken van 15 mtr ketting, een
raar geluid en daarna is ie oorverdovend stil. Maar terug naar het
vervloekte puts-gebruik. In de rubberboot probeert Cees met de
dekwash-slang water vanaf buiten door de afvoer te spuiten.
Onbegonnen werk.
De volgende dag zeilen we 23 mijl hoog aan de wind,
laveren op een bezeilde koers, om in een ultieme poging het vuil al
heen en weer schuddend te lozen. Het heeft niet geholpen. Achter
Maasholm toch maar weer voor anker, we denken dat we ons niet populair
maken in een jachthaven als we daar in de vuilwatertank gaan roeren.
Met de luchtpomp van onze rubberboot duikt Cees achter door het luik,
haalt boven in de vuilwatertank een toevoer los en probeert al
pompend druk in de tank te brengen. Het lukt pas na heel veel
pogingen. Met spierpijn van het zitten op een ongemakkelijke plek,
een lamme hand van het pompen en een halve vuilniszak vol met
stinkende vodden en lappen, bewijzen we met het door de wc pompen van de inhoud van een pak melk dat het vuile water gewoon weer onder de boot naar
buiten komt.
Terug naar het ankergebeuren. De ankerlier doet
niks meer. Bij Stickenhörn komt langzaam de ketting naar boven door
een hulptouw met haak steeds een stuk te verzetten op de ketting en
dan met een lier op de mast omhoog te draaien. De ankerketting
handmatig door de kluis laten zakken is dan een makkie. Bij Maasholm
kiezen we voor de zekerheid minder diep water uit en steken maar 6
mtr ketting. Als de ankerlier vast houdt aan zijn werkweigering, is
minder op te halen ketting aangenamer. Cees duikt nu in het voorluik
en gaat aan het sleutelen. Zekering oké, op- en neerknoppen krijgen
een groen vinkje. Stroomtoevoer ook goed. Het zit hem in de motor.
Bellen met Lewmar. “Onderdelen? Ja, die ankerlier is 20 jaar oud.
Nee, niks op voorraad in Nederland.” Als er al onderdelen besteld
kunnen worden, dan komen die echt niet binnenkort deze kant op. En
voor een nieuw type dat op de onder-plaat past durft niemand een
leverdatum te noemen. Tegenwoordig met die oorlog tussen Rusland en
Oekraïne schijnt plotseling niets meer leverbaar te zijn of is het
extreem duur. Cees zoekt uren om eentje, van welk merk ook, die
redelijk kan passen en ook nog op voorraad is.
Samen met de
'Scapa Flow' zeilen we vanaf de Schlei naar de Flensburger Fjord. Het
is recht tegen de wind in en we blijven slagen maken. De mannen
zetten door, zij laten het schip in Sonwik achter, gaan met de bus terug naar Nederland en komen later elk 3 vakantieweken met hun gezin
terug. Wij verleggen de koers naar Sønderborg. Er kruipt iets groen
over de vloer van onze boot. Ik had vast een extra grote fles
afwasmiddel in de aanrechtkast gezet, omdat er nog maar een bodempje
in de oude fles zat. Nu staan/liggen er 2 flessen met nog maar een
bodempje. Met z'n tweeën op de knieën voor het aanrecht met heel
veel aanrechtdoekjes en theedoeken gaan we aan de slag. Het groene
spul zit op alles en zelfs in de kookpannen. Eén groot voordeel, het
ruikt wel lekker.
Nu zitten we in de zon in de kuip met ons
favoriete Deense witbrood met daarop die rozerode Orginele Danske
Salami en een beker Yoggi Yordbær Yoghurt. Zal het thuisfront
maandag met Vodafone overleggen, doet de wc het nog steeds prima,
wordt er vermoedelijk volgende week een nieuwe ankerlier deze kant
opgestuurd en kijken we uit op een vrolijk wapperende rij
schoonmaakdoekjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten