Pauillac, Frankrijk, 16-4-2009

Het boemeltje van Bordeaux naar Pauillac, doet over vijftig kilometer, met acht stations onderweg, meer dan anderhalf uur. Het is intussen donderdagmiddag twee uur, het is niet druk in't treintje. Cees en ik nemen dan elk ook vier stoelen in beslag. We hebben wel onze schoenen uit gedaan.

Woensdagmiddag zijn we uit Utrecht om kwart over vier vertrokken met de bus van Eurolines. Popke had ons lekker met de auto tot de halte van de bus voor het centraal station gebracht, het was dus niet nodig veel met onze koffer te slepen. En dat is direct het grote voordeel van het reizen met deze bus: nooit overstappen tot Bordeaux. De andere meevaller is de prijs; het is bijna de helft goedkoper dan de trein. Maar daarmee houden de voordelen ook wel op. De reistijd is redelijk, maar de route wordt ‘s nachts gereden, wat betekent dat er in de bus geslapen moet worden.

Op zich is dat niet zo moeilijk, maar dan moet iedereen wel tegelijk gaan slapen. Onze bus was toevallig helemaal vol. Een groep van zo’n dertig studenten, uit Groningen, had ook deze bus gekozen om naar Toulouse te trekken voor het afsluiten van het studiejaar met een survivaltocht in de Pyreneeën. Het live inspreken, door onze achterburen, van de film konden we zeer waarderen. Dat maakte die "ka u te" film ten minste nog aantrekkelijk. Maar na twee uur in de nacht verveelt het enorm als de verhalen wat luider worden door het gekochte bier op de tussenstops. Als we de komende week nog één keer de woorden “vet chillen” horen, dan staan we niet voor ons zelf in.

Verder verveelt zo’n tocht in het donker al gauw. Als er dan langs de péage een hele vrachtauto in de brand staat, is dat een fijne afleiding. Met bewondering hebben we naar grandpère gekeken. In Lille stapte hij in met zijn neefje van rond de zeventig. Neefje woonde in Amerika en was overgekomen naar zijn geboorteland. Oom, door ons opa genoemd, was 94 jaar en nam even voor een nacht de bus om zijn neefje te trakteren op een paar weken vakantie in de tweede woning van de ouwe taaie, bij Poitiers. Niks bejaardentehuis!

Wij, totaal kapot, lopen het laatste stuk in een half uur naar de haven. De koffer is veel zwaarder dan gedacht en de beide rugzakken zitten ook niet lekker meer. Tussen de huizen door zien we onze mast. Het laatste stukje gaat steeds gemakkelijker. Na een vluchtige blik of alles er goed bij ligt, duiken we direct in ons eigen vertrouwde bedje.