Plouézec, Frankrijk, 2-4-2011

Het valt niet mee om in het voorjaar campings te vinden die al open zijn. Natuurlijk kunnen we gebruik maken van de als paddenstoelen uit de grond schietende camperplaatsen, maar het mag eigenlijk niet en het is er ook niet altijd gezellig. Het verschil tussen caravanners en campermensen is net zo groot als tussen zeilers en motorbootvaarders. Men dult elkaar, maar echt omgang heeft men niet met de ander. Ook vinden we dat de campers vaak dicht op elkaar moeten staan op nauwe plaatsen van asfalt en aan de doorgaande weg. Dan is het op de camping toch anders.

Neem nou bijvoorbeeld het kampeerterrein waar we nu staan. Gisteren is ie voor 't eerst dit jaar open gegaan en toen we hier vanmiddag aankwamen was het heel rustig met mooie grasveldjes omzoomd door hagen en struiken. De boom zit nog dicht, de receptie ook van 't zelfde, maar de vlaggen zijn wel uit en aan de lengte te zien, zijn ze de hele winter ook uit geweest. Geen mens te zien, maar op de deur hangt een papiertje met daarop een telefoonnummer.

Na even de Franse zinnetjes te hebben geoefend, bel ik het nummer. Hij gaat over, een mevrouw neemt op, hoort mij aan en legt weer op. Gezakt voor mijn examen Frans! Na wat opbeurende woorden, doe ik een tweede poging: “Do you speak English?” Nu klinkt er wat gerommel en wordt de telefoon doorgegeven aan een man. Ik ga over op mijn Frans; de aanhouder wint. Uit zijn antwoord maak ik op dat ie er direct aankomt.

We lopen een ronde over de camping, hangen nog wat voor de deur rond en gaan tenslotte maar weer in de auto zitten. Ik begin nu zelf ook een beetje aan mijn Franse taalvaardigheden te twijfelen en pak de gids met campings er maar eens bij. De volgende is 50 km verderop. Dan komt er een wit bestelautootje het terrein opracen. Een wat oudere man stapt uit en met wijd gespreide armen komt ie op ons af, terwijl hij roept: “Le première cliente.” Even denk ik dat ie ook nog gaat zoenen, maar onze Friese stugge koppen weerhoud hem daarvan. Onder constant uitroepen van: “ De eerste klanten, de eerste klanten”, opent ie de boom en mogen we een plek uitzoeken waar we maar willen.

Ondertussen hebben we het gevoel dat we de Franse staatsloterij hebben gewonnen. Hij blijft maar lachen, vrolijk roepen, breed zwaaien en haalt de sleutel van het toiletgebouw. Als het op betalen aankomt, is het het normale tarief van dertien Euro: weg hoofdprijs. De kampbeheerder keert huiswaarts en laat ons alleen op een lege camping. Als de zon verdwijnt is het hartstikke donker op de camping: hij heeft de elektriciteitsschakelaar toch wel op AAN gezet? Na twee douche-munten komt er nog geen warm water uit de kraan. Onze loterijprijs zakt naar een “eigen geldje”. De volgende keer toch maar op een camperplaats overnachten? We hebben ook vrienden met motorboten, dan zal het met die camperlui ook wel lukken!