Dokkumer Nije Silen, 15-8-2011

Bij de eilandjes in het Stropersgat zijn nieuwe dwarssteigers aangelegd. Afgelopen weekend hebben we geprobeerd of het er voor ons diep genoeg is om aan te leggen. Nou bij het zuidelijkste van de twee bleven we zo'n drie meter uit de kant steken en moest de rubberboot er aan te pas komen om op de wal te komen. Maar op de andere, die op de kaart staat als Stropersplaat, schoven we de laatste paar meters door de modder en konden op de wal vastmaken.

Dat betekende dat ik mijn rugzak vulde met een fototoestel, twee lenzen en een verrekijker en me helemaal insmeerde met Deet, om op verkenning uit te gaan. Zolang je in het hoge gras blijft zijn er nog paadjes genoeg, maar ze lopen allemaal stuk in de struiken en plantengroei. Zonder ook maar een vogel te zien, kom ik met wat zoeken, blijven haken in lage takken en het plat trappen van heel veel brandnetels op een hogere richel, bijna aan de overkant van het eiland.

Lekker in de zon kijk ik om me heen. Overal vlinders, links een gele bloem en rechts heel veel groene en blauwe torretjes. De kleine lens wordt er op geschroefd. Er steekt iets in mijn voet. Mychammels! Sta ik potdomme midden in een mierennest. Mieren hebben geen hekel aan Deet; ze zijn er verzot op! Er lopen meer van die rotbeesten over mijn voeten dan dat ik tenen heb, en bijten dat die krengen doen. Wegwezen! Tien meter verderop probeer ik al die stalkende sekreten van mij af te slaan: onbegonnen werk. Snel loop ik verder, terug naar een rietpoel midden op het eilandje.

Lekker met mijn schoenen nog aan sta ik tot mijn knieën in het water. Mieren hebben zeker een hekel aan water, wat ze dan op een eiland doen is me een raadsel, maar ze zijn nu plotsklaps verdwenen. Een Rietzanger hangt een paar meter bij me vandaan aan een dikke stengel. Omdat je niet kunt zien of vogels lachen, houd ik het er op dat ie vol medelijden naar me kijkt.

Op een sukkeldrafje terug naar de boot, waar Cees al staat te zwaaien. Op Lauwersoog zijn ze met spuien begonnen en het water is al 20 cm gezakt. Bij het voorschip is al meer antifouling te zien dan achter. Snel de touwen los en achteruit. Wat zullen we nu gaan doen? Voor mij de eerste paar dagen even geen eilandsafari meer. Ik wil onder de douche en dan mijn voeten insmeren met alle zalfjes die we aan boord hebben. Gooi het anker er maar voor!

Dokkumer Nije Silen, 31-7-2011

Onze logé is weer terug naar zijn eigen vader en moeder. We hebben nu twee weken om uit te rusten en dan komt Gerke weer om te vissen, spelen in 't speeltuintje, springen op de trampoline, varen met de rubberboot en slapen. Slapen komt echt op de laatste plaats. Elke morgen zo rond zes uur komt er een hoofd om 't hoekje van onze slaapkamerdeur: “Opstaan pake en beppe, het is een mooie dag!” We herkennen veel van ons zelf terug in onze kleinzoon, maar dat vroege opstaan heeft ie zeker niet van ons! Normaal beginnen we bij achten er over te denken om op te staan en zo tegen negenen komt het er ook echt van.

Dus twee weken om bij te komen. Popke heeft hulp in zijn tuin nodig. Er wordt een stuk steiger naast de keuken geplaatst; niet aan het water, maar om hoogteverschil te overbruggen. Van de klussenlijst zijn de “te doen in de zomer” items geselecteerd. Niet dat juli een zomerachtig karakter had, maar de voorspellingen voor de maand augustus zijn warmer. Ver verstopt, onder uit de boot zijn bussen met primer, plamuur, grondverf en twee-componenten roomwit en donkerblauw opgediept.

Na acht jaar aan boord wonen, moet onze slaapkamer een nieuw verfje. Wordt het hoog tijd dat alle kastjes en verdere nuttige ruimtes eens een goeie schone opruimbeurt krijgen. Het tafeltje in de kuip is “suterig”, er moet een nieuwe gemaakt worden. Ondertussen houd ik natuurlijk in de gaten wat er zo al rond de boot vliegt, kruipt en zwemt. Cees is bezig met de kikkers, nee niet die kwakers, maar die dingen aan boord waar de meertouwen aan vast komen. Ze zijn wel van aluminium, maar de samenstelling is toch net iets anders dan het materiaal van onze bootromp. De grootste boosdoeners blijven natuurlijk de rvs bouten, waarmee ze vastgeschroefd worden. Met kunststofbusjes en plasticpakking worden alle acht opnieuw en beter geïsoleerd terug gezet. Kortom geen tijd over, om ons te vervelen.