Ystad, Zweden, 29-5-2014

Afgelopen zondag zijn we overgestoken van Klintholm naar Zweden. Op de motor, want de wind die voor later op de dag was voorspeld, heeft ons niet gevonden. Trouwens de afgelopen dagen wist ie wel waar we lagen want we hebben storm code 1 tot 2, in Zweden kennen ze ook nog code 3, gehad. Onderweg haalden we acht meeliggers in en twee grote tankers kruisden onze vaarweg. De twee weken ruim op tijd uit voor ons groepje. Veel weten we niet over deze schepen, onze AIS doet het nog steeds niet.

Dat is dan weer een voordeel van het Nord-Ostsee-Kanal. Vorige week heb ik wel commentaar op de sluizen gegeven, maar de verdere verzorging is prima. Zo heb je in Cuxhaven op die aanlegterminal naast de jachthaven iemand zitten die via de microfoon, dat is soms weer minder leuk als je aan de langssteiger ligt, aan de toeristen uitlegt wat voor schepen, met naam, afmetingen en thuisland, er over de Elbe varen. In Brunsbüttel loopt een gepensioneerd “jantje” rond in het overdekte uitzichtpunt bij de grote sluis, die wat over de passerende schepen vertelt. Aangevuld met zijn eigen al dan niet “sterke” vrachtvaart-verhalen.

Vlak bij de brug, die met de hangpont er onder, van Rendsburg staat een eetgelegenheid met daarvoor de Schiffsbegrüssungsanlage. Luitzen en ik kwamen daar vorige week met de Kia om op Antje C met Cees en z’n bemanning te wachten. Als we de deur binnenstappen komt ons de marsmuziek, op geluidsterkte bejaardenbus die net voor ons is leeggerold, al tegemoet. Dat schrikt af. Dan alleen maar een kop koffie.

Er komt een “Traumschiff” voorbij. Mensen staan op de kant naar het cruiseschip te wuiven. De Duitse vlag op ons terras wordt als groet “gedippt”. Onze omroeper geeft de afmetingen en het aantal passagiers door en draait een nieuw muziekje. Dat lijkt het Franse volkslied wel. Terug naar de mars voor doven en slechthorenden. Een oranje vrachtschip. Ja ’t is een Nederlander. Voor we het door hebben klinkt het Wilhelmus. We krijgen de neiging om op te staan, maar wel om hard weg te rennen.

In de menukaart lezen we dat onze diskjockey de keuze heeft uit 220 Nationalhymnen, waaronder ook die van het Vaticaan voor als de paus langs komt. We overleggen net of we hier blijven eten en straks voor onze Antje C een verzoeknummer, nieuwsgierig of ie ’t heeft, zullen aanvragen, als de vlag buiten wordt opgeruimd en onze radioman zijn programma afsluit. Het is zes uur, zijn vrouw wacht met het avondeten. Toen ook de oudjes hun reisbus opzochten, heeft de kok voor ons gekookt. Het was lekker.