Utö, Zweden, 10-7-2014

Na een dag met een huurauto het hoofdeiland van de Ålandeilanden in Finland verkend te hebben, houden we route-overleg. Gaan we door naar Helsinki? De grote stad trekt ons beiden niet. Veel liever brengen we meer tijd in de scheren door. Maar er is een groot verschil tussen de scheren van Finland en die van Zweden. In Zweden geldt het allemansrecht. Dat betekent dat je overal mag ankeren, aan stenen vastmaken en aan land gaan, mits het vogelbroedgebied is, dan moet je 50 meter uit de kant blijven. In Finland zijn veel eilandjes privé eigendom, dus niet toegankelijk. Ankeren mag maar niet in het zicht van de zomerhuiseigenaren. Als dan de windvoorspelling ook nog eens gunstig zijn voor een westelijke koers, is de beslissing gauw gemaakt. We gaan terug naar de Zweedse Skärgärd, zoals ze hier zeggen. Finland bewaren we voor een volgende keer.

Het is intussen volop vakantietijd en als we in het door de Zweden zeer geliefde Krokholm aankomen liggen er al een stuk of tien boten. De ankerplekken en makkelijkst toegangbare stenen zijn al bezet. Op een hoek, tussen twee steilere stukken, vinden we een redelijke afstap met ook nog bomen om aan vast te maken. Het hekanker gaat overboord en Cees gaat voor op de punt met het trapje omlaag. Het kan allemaal net.

Luieren in de zon, boekje erbij en kijken hoe de één na de andere boot door het smalle toegangsgeultje de beschutte kom binnenkomt. Het aantal schepen is al meer dan verdubbeld, als er een boot naast ons wil afmeren. Het is een jong stel. De boot is van haar, zij heeft het roer, doet het hekanker, maakt alle touwen klaar en komt voorop kijken of de stenen onderwater niet te veel uitsteken. Hij krijgt een touw in z’n handen geduwd.

Vermoedelijk is ze verliefd op hem geworden om zijn goede karakter, het kan niet om zijn handigheid zijn. Hij springt, glijdt sierlijk bij de rots omlaag het water in en weet nog net hun preekstoel te pakken. Hij worstelt en komt toch nog weer boven, op de boot. Tweede poging. Wij hangen voor de zekerheid stootwillen uit en geven hem de tip dat als ie weer springt, hij ons touw, dat over de steen naar een boom loopt, moet grijpen voor houvast. Nu komt ie wel aan land en op aanwijzing van z’n vriendin legt ie de boot vast met goedgekeurde knopen. Buigend neemt ie het applaus van de hele rij medeliggers in ontvangst.

Zijn volgende opdracht is de barbecue. Zij neemt voor de zekerheid de fles wijn mee naar de wal. Dat roosteren zal geen problemen opleveren. Zeg je Zweden dan zeg je barbequen. Niet zo als bij ons, met meerdere soorten vlees. Nee gewoon een grote lap en dan kan het vuur weer uit. De makkelijke Zweed klapt dan, na afkoeling, het bbq-koffertje weer dicht en de efficiënte laat hem staan tot de volgende morgen en reinigt met een staalborsteltje.

We hebben het erg naar onze zin in de Zweedse scheren. Er is altijd wel iets te zien of te beleven en liggen we toevallig eens helemaal alleen, dan genieten we volop van de natuur. Alleen al die achterankerlijnen, de volgende morgen zat die van de buren een slag om de schacht van ons anker, en ’s avonds die barbequelucht.