Rijdend op het strand van een smalle landtong in de Delta de L'Ebre, of zoals wij het noemen de Ebro Delta, kijken we verbaasd achterom. Een vrachtauto wil ons inhalen. Hier op het strand! We geven ruimte en volgen, waar hij kan rijden, kunnen wij het ook. Op het eind verdwijnt de vrachtauto achter een hek naar de zoutpannen, wij mogen er niet in. Draaiende draglines en vrachtauto's oké, maar personenauto's zouden de vogels maar verstoren.
Op de camping Eucaliptus krijgen we een kaartje van de Delta met daarop de vogelkijkhutten, maar ze denken niet dat er die dag veel te zien zal zijn, het waait nogal stevig. En dat klopt, het stormt. We staan mooi op de rand van de camping met vrij zicht over het veld, maar pakken daardoor ook de schone wind. Flipper schudt danig heen en weer en pas als onze Kia als windvanger dienst doet, kunnen we rustig binnen zitten. Voor ons raam vliegen handdoeken en kopjes en wat een kampeerder zoal allemaal nog meer meeneemt, voorbij. Cees probeert hun tent te redden door hem aan een boom vast te binden, maar even later zit dat stuk tent nog vast en is de rest er afgescheurd. Het is geen vogelkijkweer.
De Delta is net zo vlak als het in onze polders thuis is, maar hier verbouwen de boeren rijst. Zo ver je kunt kijken, zie je stukken grond met daaromheen een klein dijkje. Via een irrigatie-systeem van betonnen goten worden al die kleine perceeltjes onder water gezet om zo de rijst, voor de paella, onder optimale omstandigheden te laten groeien. Op die grote vlakte van water komen natuurlijk heel veel vogels af. Maar we zijn te vroeg. De rijstvelden worden pas over een week of wat onder water gezet. Wij moeten ons tevreden stellen met die ene vogel die van het strand houdt, liever geen natte voeten krijgt, sterk genoeg is om tegen de wind in te vliegen en een hekel aan zoutpannen heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten