De weersvoorspellingen voor de komende
dagen zijn erg slecht en daarom zijn we gisteren meer het binnenland
ingevaren naar de kleine haven van Nykobing op het eiland Falster. Ik
sta voorop met touwen en stootwillen te klooien. Cees staat aan het
roer. Dan schreeuwt ie “Kom hjir!”. Nu weet ik wel dat 44 jaar
terug, het is net deze dag onze trouwdag, de verhoudingen tussen man
en vrouw anders waren dan tegenwoordig, maar ik had verwacht dat we
toch wat met onze tijd waren meegegaan. Aan Cees zijn toon te horen
is dit niet het moment om daarover een discussie te
beginnen.
Terwijl ik alles laat vallen en naar achteren ren, verdwijnt Cees naar binnen terwijl hij roept “De boegschroef hâldt net wer op!” (de boegschroef wil niet meer stoppen). Ik voltooi zijn ingezette pirouette en begin als een topsporter aan een tweede. Er is volop publiek, net nu start hier straks de Vegvisir Race en de zeilers staan op het terras na te praten over de briefing. Ik krijg geen applaus voor mijn pirouette. En terecht. Het was geen Olympische prestatie. De haven verlatende schepen heb ik van de baan gejaagd en zo nu en dan moest de motor in de vooruit om vrij te blijven van de aan de kade liggende zandzuiger.
Cees komt met een rode kop weer naar buiten. Letterlijk rood, want hij heeft met zijn hoofd onze zware springveermatras en lattenbodem omhoog gehouden om de ergens daaronder verstopte zekering er uit te halen. Maar, en dat is het goede nieuws, de boegschroef werkt niet meer. Terwijl we excuses rondstrooien naar andere schepen, zoeken we een box op. Het terraspubliek komt aanlopen. Zie je direct hoe tactisch wedstrijdzeilers zijn, ze houden zich wijselijk stil over de aparte manier waarop die buitenlander, met een vlag die ze niet kennen, een haven binnenvaart. Pas als wij ons verontschuldigen komen de lachende commentaren los.
Zonder boegschroef willen we niet varen. We moeten onderdelen bestellen. Eén voetschakelaar is stuk en de accuschakelaars, voor stroom op en af de boegschroef te zetten, hebben het van dat lange werken nogal heet gekregen. Gaan we voor de zekerheid ook vervangen. Als we dan toch bezig zijn, komt er direct ook voor de tweede boegschroefvoetschakelaar, goed wordfeudwoord, een nieuwe. Die zal zijn langste tijd nu ook wel gehad hebben. Vermoedelijk zijn we hier nog wel als de double-handed wedstrijdzeilers terugkomen van hun 165 of 235 mijl traject naar de finish hier vlak voor onze neus. Het regent, onweert en waait onstuimig. Voor de mannen op zee minder mooi maar voor ons ideaal 'we blijven liggen om te repareren' weer.
Terwijl ik alles laat vallen en naar achteren ren, verdwijnt Cees naar binnen terwijl hij roept “De boegschroef hâldt net wer op!” (de boegschroef wil niet meer stoppen). Ik voltooi zijn ingezette pirouette en begin als een topsporter aan een tweede. Er is volop publiek, net nu start hier straks de Vegvisir Race en de zeilers staan op het terras na te praten over de briefing. Ik krijg geen applaus voor mijn pirouette. En terecht. Het was geen Olympische prestatie. De haven verlatende schepen heb ik van de baan gejaagd en zo nu en dan moest de motor in de vooruit om vrij te blijven van de aan de kade liggende zandzuiger.
Cees komt met een rode kop weer naar buiten. Letterlijk rood, want hij heeft met zijn hoofd onze zware springveermatras en lattenbodem omhoog gehouden om de ergens daaronder verstopte zekering er uit te halen. Maar, en dat is het goede nieuws, de boegschroef werkt niet meer. Terwijl we excuses rondstrooien naar andere schepen, zoeken we een box op. Het terraspubliek komt aanlopen. Zie je direct hoe tactisch wedstrijdzeilers zijn, ze houden zich wijselijk stil over de aparte manier waarop die buitenlander, met een vlag die ze niet kennen, een haven binnenvaart. Pas als wij ons verontschuldigen komen de lachende commentaren los.
Zonder boegschroef willen we niet varen. We moeten onderdelen bestellen. Eén voetschakelaar is stuk en de accuschakelaars, voor stroom op en af de boegschroef te zetten, hebben het van dat lange werken nogal heet gekregen. Gaan we voor de zekerheid ook vervangen. Als we dan toch bezig zijn, komt er direct ook voor de tweede boegschroefvoetschakelaar, goed wordfeudwoord, een nieuwe. Die zal zijn langste tijd nu ook wel gehad hebben. Vermoedelijk zijn we hier nog wel als de double-handed wedstrijdzeilers terugkomen van hun 165 of 235 mijl traject naar de finish hier vlak voor onze neus. Het regent, onweert en waait onstuimig. Voor de mannen op zee minder mooi maar voor ons ideaal 'we blijven liggen om te repareren' weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten