Voor de IJsselmeer-scharreltocht hebben
we 3 plaatsen op het Ketelmeer bezocht. Eerst was IJsseloog aan de
beurt met aan de oostzijde een mooie beschermde geul waar volop
ankerplekken zijn. Dan de Kattenplaat, waar je aan de zuidzijde van
een brede dam goed kunt liggen en met een loopbrug naar een
zandstrandje kunt komen. En als derde het Kattegat.
Niet het Kattegat in Denemarken, maar gewoon in de IJsselmonding. Met onze diepgang van 1,45 mtr kunnen we er net liggen. Die diepgang van 1,45 mtr kan overigens alleen gehaald worden met halfvolle water- en dieseltanks. Bij de ingang aan de linkerzijde is voor ons de beste plek, maar daar ligt al een platbodem. De eigenaars kijken ons aan op een manier die niet uitnodigt om te vragen of ze willen opschuiven. Daarom varen we ze voorbij en met de motor verschillende keren in zijn voor- en achteruit, nestelen we ons in de modder aan de kant.
Helaas staan er geen paaltjes of bolders om aan te leggen en verdwijnt Cees op de kop in de kuipbank om de spitten te zoeken. Het zijn er maar twee en in de toch een beetje zachte walgrond geeft dat niet genoeg houvast. Gelukkig staat er een bank met betonnen poten, hartstikke geschikt om de voor- en achterspring aan vast te maken. We liggen prima voor het zo nu en dan getouwtrek door grote vrachtschepen in de IJssel.
De volgende morgen is er geen haast aan boord. Het is mistig en de Zeearend die we gisteren zagen, kwam toch pas later op de middag voorbij. Er komt een klein bootje binnen. De eigenaar komt op ons aflopen. Hij stelt zich voor als de vrijwillige beheerder van dit haventje en landvasten vastmaken aan de voorzieningen op de wal zijn niet toegestaan. Het is een aardige man en nadat ie ons vertelt dat aankomende oktober er wordt gebaggerd en er paaltjes op de kant komen om je touwen aan vast te maken, bevrijden wij de tuinbank en roepen: “Tot ziens”.
Die IJsselmonding is één groot natuurgebied en in het gebied waar we de Zeearend verwachten gooien we het anker d'er in. Wachten, wachten, nog langer wachten. Geen Zeearend te zien. Verderop zweven 2 visarenden. We schuiven een stuk in die richting op. Midden tussen heel veel krakeenden en zwanen gaat zachtjes het anker overboord. Het is een hele rustige plek, al kwaakt en gakt het hevig om ons heen.
Bij de oversteekplaats voor kano's verschijnen een man en een vrouw over de IJsseldijk. Ze peddelen midden door onze vogelvijver. Daarvan zijn die natuurlijk niet gediend en gaan er massaal vandoor. Plotseling liggen we helemaal eenzaam en alleen. Als dan ook nog de visarenden besluiten te gaan vissen op de plek waar we vanmorgen eerst voor anker lagen, zijn we er klaar mee. De motor gaat aan en we varen terug naar de ankergeul op IJsseloog.
Niet het Kattegat in Denemarken, maar gewoon in de IJsselmonding. Met onze diepgang van 1,45 mtr kunnen we er net liggen. Die diepgang van 1,45 mtr kan overigens alleen gehaald worden met halfvolle water- en dieseltanks. Bij de ingang aan de linkerzijde is voor ons de beste plek, maar daar ligt al een platbodem. De eigenaars kijken ons aan op een manier die niet uitnodigt om te vragen of ze willen opschuiven. Daarom varen we ze voorbij en met de motor verschillende keren in zijn voor- en achteruit, nestelen we ons in de modder aan de kant.
Helaas staan er geen paaltjes of bolders om aan te leggen en verdwijnt Cees op de kop in de kuipbank om de spitten te zoeken. Het zijn er maar twee en in de toch een beetje zachte walgrond geeft dat niet genoeg houvast. Gelukkig staat er een bank met betonnen poten, hartstikke geschikt om de voor- en achterspring aan vast te maken. We liggen prima voor het zo nu en dan getouwtrek door grote vrachtschepen in de IJssel.
De volgende morgen is er geen haast aan boord. Het is mistig en de Zeearend die we gisteren zagen, kwam toch pas later op de middag voorbij. Er komt een klein bootje binnen. De eigenaar komt op ons aflopen. Hij stelt zich voor als de vrijwillige beheerder van dit haventje en landvasten vastmaken aan de voorzieningen op de wal zijn niet toegestaan. Het is een aardige man en nadat ie ons vertelt dat aankomende oktober er wordt gebaggerd en er paaltjes op de kant komen om je touwen aan vast te maken, bevrijden wij de tuinbank en roepen: “Tot ziens”.
Die IJsselmonding is één groot natuurgebied en in het gebied waar we de Zeearend verwachten gooien we het anker d'er in. Wachten, wachten, nog langer wachten. Geen Zeearend te zien. Verderop zweven 2 visarenden. We schuiven een stuk in die richting op. Midden tussen heel veel krakeenden en zwanen gaat zachtjes het anker overboord. Het is een hele rustige plek, al kwaakt en gakt het hevig om ons heen.
Bij de oversteekplaats voor kano's verschijnen een man en een vrouw over de IJsseldijk. Ze peddelen midden door onze vogelvijver. Daarvan zijn die natuurlijk niet gediend en gaan er massaal vandoor. Plotseling liggen we helemaal eenzaam en alleen. Als dan ook nog de visarenden besluiten te gaan vissen op de plek waar we vanmorgen eerst voor anker lagen, zijn we er klaar mee. De motor gaat aan en we varen terug naar de ankergeul op IJsseloog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten