Vandaag
teruggekomen op het vasteland. Het was een fijne week op Texel en we
hebben het hele eiland uitgebreid bekeken. Lopend langs de zee,
fietsend door de bossen en duinen en per auto langs wad en tussen de
polders. Het is een waar vogelparadijs.
Zo stonden we in de buurt van Den Hoorn rustig vanuit de auto een Sperwer, die een zitplaats bij een oud hok had gevonden, te bewonderen, toen we plotseling in beeld waren van een televisiecamera. Er werd een man, leunend op een schep tussen de sneeuwklokjes, geïnterviewd. Pas 's avonds terug in het huisje kwamen we al zappend op RTV Noord-Holland bij het programma 'Onze man op Texel' terecht. Onze Kia was uit het verslag geknipt.
Wat was het echte onderwerp van de reportage? Rond het jaar 1954 ontdekte Jan Zwan, wie de echte pionier was is nog een discussiepunt, op een rondreis door Frankrijk langs de Loire sneeuwklokjesvelden. De Fransen dachten dat ze met de rivier mee waren gekomen, maar deden er verder niets mee. Met andere Texelaars vertrok Jan in een afgedankte autobus richting Loire, groef de sneeuwklokjes uit, en vervoerde ze naar Texel. Andere eilanders volgden al gauw zijn voorbeeld. In latere jaren werd dat werk door zigeuners gedaan en moest er een vergoeding aan de landeigenaren worden betaald.
Deze soort vermeerderde zich niet door bolletjes maar kreeg zaaddozen en op het eiland werd dit zaad op van Staatsbosbeheer gehuurde percelen bos uitgezaaid. Met het strooien van magnesium houdende kalk werd de grond geschikt gemaakt voor deze teelt. De bolletjes van de sneeuwklokjes werden naar wel 20 landen geëxporteerd. Ook gingen de handelsmannen op zoek naar andere soorten in bijvoorbeeld de Pyreneeën en Schotland. Rond 1965 zijn deze sneeuwklokjestochten gestopt.
Nu kan men nog nauwelijks spreken over een commerciële sneeuwklokjesindustrie. Enkele eilanders, zoals onze schepleunende bekende Texelaar, verbouwen ze nog een beetje voor de hobby. Intussen zijn er wel meer dan 80 soorten sneeuwklokjes op het eiland te vinden. Wij hebben ons niet in al die kleine verschillen verdiept, we hebben meer op de vogels gelet.
Zo stonden we in de buurt van Den Hoorn rustig vanuit de auto een Sperwer, die een zitplaats bij een oud hok had gevonden, te bewonderen, toen we plotseling in beeld waren van een televisiecamera. Er werd een man, leunend op een schep tussen de sneeuwklokjes, geïnterviewd. Pas 's avonds terug in het huisje kwamen we al zappend op RTV Noord-Holland bij het programma 'Onze man op Texel' terecht. Onze Kia was uit het verslag geknipt.
Wat was het echte onderwerp van de reportage? Rond het jaar 1954 ontdekte Jan Zwan, wie de echte pionier was is nog een discussiepunt, op een rondreis door Frankrijk langs de Loire sneeuwklokjesvelden. De Fransen dachten dat ze met de rivier mee waren gekomen, maar deden er verder niets mee. Met andere Texelaars vertrok Jan in een afgedankte autobus richting Loire, groef de sneeuwklokjes uit, en vervoerde ze naar Texel. Andere eilanders volgden al gauw zijn voorbeeld. In latere jaren werd dat werk door zigeuners gedaan en moest er een vergoeding aan de landeigenaren worden betaald.
Deze soort vermeerderde zich niet door bolletjes maar kreeg zaaddozen en op het eiland werd dit zaad op van Staatsbosbeheer gehuurde percelen bos uitgezaaid. Met het strooien van magnesium houdende kalk werd de grond geschikt gemaakt voor deze teelt. De bolletjes van de sneeuwklokjes werden naar wel 20 landen geëxporteerd. Ook gingen de handelsmannen op zoek naar andere soorten in bijvoorbeeld de Pyreneeën en Schotland. Rond 1965 zijn deze sneeuwklokjestochten gestopt.
Nu kan men nog nauwelijks spreken over een commerciële sneeuwklokjesindustrie. Enkele eilanders, zoals onze schepleunende bekende Texelaar, verbouwen ze nog een beetje voor de hobby. Intussen zijn er wel meer dan 80 soorten sneeuwklokjes op het eiland te vinden. Wij hebben ons niet in al die kleine verschillen verdiept, we hebben meer op de vogels gelet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten