Omdat er in Fryslân nauwelijks
besmettingen bijkomen, is het langzamerhand tijd om uit onze
vrijwillige quarantaine terug tussen de mensen te komen, die nu
anderhalve meter maatschappij wordt genoemd. Zo geven we onze
schoonzoon vrijaf en halen zelf de bestelde boodschappen op bij het
pick-up point van de Jumbo. Verder staan we 's morgens vroeg voor de
deur van de Poi om de echte kleiaardappelen, die de Jumbo niet
verkoopt, aan te schaffen.
Alles is veranderd. Zo moet een ander er ons op wijzen dat er een schone en niet schone winkelkarrenrij is en dat het de bedoeling is dat iedereen zelf een kar mee trekt. Terwijl nog lacherig wordt gediscussieerd wie van ons beiden dan het zakje aardappelen in zijn kar mag hebben, leggen we uit dat dit de eerste keer is dat we na twee maanden quarantaine weer zelf gaan winkelen. Plotseling wordt om ons heen de anderhalve meter dubbel in acht genomen.
Bij de Action gebruiken we netjes twee karren en de desinfecterende gel, maar rennen, omdat we snel weer uit deze altijd drukke winkel willen zijn, dwars door het pand heen en weer. Liever niet doen, maar de looproute volgen. Zo komt Cees via een omweg bij de kwasten en het afplakband. Heeft hij nodig omdat ie de stootlijst gedeeltelijk kaal heeft gehaald en er in totaal weer zeven lagen primer, hechtprimer en blauwe verf aangebracht moeten worden. Dat is veel werk, steeds de boot draaien en dan weer schoonmaken. Daarom vul ik mijn kar met schoonmaakartikelen.
Daarna door naar de Praxis, voor die dingen die bij de Action op waren. Door die andere winkels hebben we wat bijgeleerd en lezen eerst op de buitendeur de winkelregels. Toegang voor één persoon per huishouding. Dus keer ik op mijn schreden terug, maar dan roept de winkelmanager dat we gerust binnen mogen komen. Er is nog geen enkele klant om negen uur 's morgens in de winkel. Door naar een winkel voor klittenband, heb ik nodig voor de slaapkamerluikhoes. Totaal heb ik er zeven gemaakt, een hoes over de ankerlier, buitenboordmotor, stuurstand, kachelpijp met en kachelpijp zonder eindstuk, het aggregaat en die voor het slaapkamerluik. Hebben ze niet en ook de zwarte wol waarmee een lapjesdeken die al vanaf de tijd dat we nog in een huis woonden ligt te wachten om te worden afgemaakt, is er niet te krijgen.
Het is voor ons toch wel even wennen aan de anderhalve meter maatschappij. Bij de tandarts, die Cees zijn weken geleden afgebroken tand moet repareren, mag je 5 minuten voor je afspraak in de wachtkamer tussen stoelen die afgezet zijn met rood-witte linten binnen komen. Ook hier, net zoals in de winkels afstand-strepen op de vloer en plastic schotten op de balie. Maar de tandarts maakt met haar uitspraak onze dag helemaal goed. Na de verplichte vragen over Cees zijn gezondheid en of ie koorts heeft en het aanhoren van onze vrijwillige quarantaine, zegt ze: “Dan is deze afspraak bij de tandarts voor U een echt uitje!”
Alles is veranderd. Zo moet een ander er ons op wijzen dat er een schone en niet schone winkelkarrenrij is en dat het de bedoeling is dat iedereen zelf een kar mee trekt. Terwijl nog lacherig wordt gediscussieerd wie van ons beiden dan het zakje aardappelen in zijn kar mag hebben, leggen we uit dat dit de eerste keer is dat we na twee maanden quarantaine weer zelf gaan winkelen. Plotseling wordt om ons heen de anderhalve meter dubbel in acht genomen.
Bij de Action gebruiken we netjes twee karren en de desinfecterende gel, maar rennen, omdat we snel weer uit deze altijd drukke winkel willen zijn, dwars door het pand heen en weer. Liever niet doen, maar de looproute volgen. Zo komt Cees via een omweg bij de kwasten en het afplakband. Heeft hij nodig omdat ie de stootlijst gedeeltelijk kaal heeft gehaald en er in totaal weer zeven lagen primer, hechtprimer en blauwe verf aangebracht moeten worden. Dat is veel werk, steeds de boot draaien en dan weer schoonmaken. Daarom vul ik mijn kar met schoonmaakartikelen.
Daarna door naar de Praxis, voor die dingen die bij de Action op waren. Door die andere winkels hebben we wat bijgeleerd en lezen eerst op de buitendeur de winkelregels. Toegang voor één persoon per huishouding. Dus keer ik op mijn schreden terug, maar dan roept de winkelmanager dat we gerust binnen mogen komen. Er is nog geen enkele klant om negen uur 's morgens in de winkel. Door naar een winkel voor klittenband, heb ik nodig voor de slaapkamerluikhoes. Totaal heb ik er zeven gemaakt, een hoes over de ankerlier, buitenboordmotor, stuurstand, kachelpijp met en kachelpijp zonder eindstuk, het aggregaat en die voor het slaapkamerluik. Hebben ze niet en ook de zwarte wol waarmee een lapjesdeken die al vanaf de tijd dat we nog in een huis woonden ligt te wachten om te worden afgemaakt, is er niet te krijgen.
Het is voor ons toch wel even wennen aan de anderhalve meter maatschappij. Bij de tandarts, die Cees zijn weken geleden afgebroken tand moet repareren, mag je 5 minuten voor je afspraak in de wachtkamer tussen stoelen die afgezet zijn met rood-witte linten binnen komen. Ook hier, net zoals in de winkels afstand-strepen op de vloer en plastic schotten op de balie. Maar de tandarts maakt met haar uitspraak onze dag helemaal goed. Na de verplichte vragen over Cees zijn gezondheid en of ie koorts heeft en het aanhoren van onze vrijwillige quarantaine, zegt ze: “Dan is deze afspraak bij de tandarts voor U een echt uitje!”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten