Terug op het honk. Nou niet helemaal, we liggen nu nog aan de steiger in het Dokkumerdiep, maar het voelt al als thuis. Morgen varen we terug naar de haven. Nu hebben we even tijd om alles op een rijtje te zetten: 878 mijl, 157 bruggen en 23 sluizen; ja dat heb je als je in Nederland blijft.
De bedoeling was om naar de Oostzee te gaan, maar de elektronische kaart voor dat gebied zit nog als nieuw in het doosje. Begin juni was het weer koud en nat en bleek dat ik in gedachten meer kan dan in de praktijk. Dan het verstand maar op nul en omkeren, terug naar het IJsselmeer. Dat voelt een beetje als opgeven en daarom werden we wat opstandig: “Als we dan thuis moeten blijven, dan vertik ik het om havengeld te betalen.”
Zo werd ons doel deze zomer om drie maanden lang plekjes te zoeken waar we geen naastliggers zouden krijgen en er geen havengeld betaald moest worden. We hebben de waterkaart nog nooit zo goed bestudeerd. Kun je er ankeren? Is er een steiger van de Marrekrite, een wachtsteiger of een laad/los-kade? Staat de wind gunstig? Al die overwegingen hebben geresulteerd in 28 ankernachten en 56 met de meertouwen aan palen of bolders.
Eén keer ging bij windkracht 8 het anker krabben; op een diepte van dik twee meter hadden we het laten vallen, maar direct daar achter bleek het zeven meter diep te zijn en dreven we een flink stuk naar achteren. Gelukkig was het overdag en vonden we dat het uitzicht vanuit de kuip wel heel erg veranderde. In Amsterdam bij de koentunnel lieten we het anker op vier meter vallen en trok de wind ons op een stuk van twee meter diep. Toen de wind aantrok naar 9 met uitschieters, zat het anker zo vast als een huis. Het heeft heel wat kracht gekost om de spijker weer boven water te krijgen. De electrische schakelaar voor ankerop is nu aan vervanging toe.
Het IJsselmeer is ons mee gevallen, het was er niet erg druk deze zomer. We zijn op plekjes geweest waar we anders altijd aan voorbij vaarden. Maar volgend jaar gaan we toch weer de Oostzee proberen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten