Dokkumer Nije Silen, 31-10-2010

Op onze grens met België ligt natuurgebied Het Zwin en op de Frans-Belgische noemt men zo'n stuk niemandsland De Westhoek. Daartussen ligt volgens de boekjes een lineaire verstedelijking, maar wij noemen dat één lange rechte boulevard van een kleine 70 kilometer lang. Op die kustlijn, van exact 66,6 km zijn meer dan 500 hotels gebouwd, wat met elkaar 27.000 toeristenbedden oplevert, voor de combinatie strand en winkelen. Gezien en gezien worden.

Niet echt ons ding en dus concentreren we ons op de havens. De laatste twee jaar hebben we drie van de vier zeehavens nog met de boot bezocht, Blankenberge hebben we overgeslagen, omdat de haven in de aanloop veel ondieper is. We zoeken een parkeerplek en trekken de wandelschoenen aan. De jachthaven is enorm uitgebreid in vergelijking met ons laatste bezoek per boot, meer dan twintig jaar terug nog met de Friendship 28, op een zomervakantie in de route naar Engeland. Het is een herfstachtige zondag met mooie luchten, regenbogen en heel veel regen. Op de pier zoeken we een hoekje om te schuilen. De golven zijn zo hoog dat door de vlonders op het eind van de pier het water omhoog spuit. Je kunt met recht zeggen dat we door en door nat waren. Snel terug naar de auto.

Rivieren of stromen die vanaf de kust dieper het land in gaan met behoud van eb en vloed, heeft België niet. En zo zijn we na een extra autorondje in De Haan en De Panne al bijna op Frans grondgebied. Op de grens tussen Duinhoek en Charrière stoppen we voor Belgische frites, die achteraf toch nog Franse blijken te zijn. We kijken de plaatselijke drukte een tijdje aan. Het zijn voornamelijk Franse nummerborden. Ze stoppen op de Belgische kant twee keer. Bij de tabaks/drankwinkel halen ze een plastic tas vol sigaretten en daarna wordt bij de benzinepomp de auto helemaal volgetankt.

Ja dat gedoe met die stakingen zorgt in Frankrijk voor brandstofschaarste. De regering wil de pensioenleeftijd verhogen, en daar is men op tegen. Lange rijen voor de tankstations of lege dieselolietanks. We zitten te dubben, wat gaan we doen? Onze ervaring met Franse stakers zijn niet altijd even prettig. Ze maken van een stakingsdag niet een gezellig dagje uit, zoals bij ons, maar gaan echt over tot actie. Afsluiten van havens, er moet altijd wel iets in de brand worden gestoken en we denken dat we ons ook niet populair gaan maken door te vertellen dat wij al gestopt zijn met werken en ook nog graag hun laatste restje dieselolie willen tanken. Het besluit is gevallen, we gaan terug naar de boot!