Courtils, Frankrijk, 26-3-2011

De route langs de Normandische invasiestranden van 1944 is lang; van Caen tot St-Vaast-de-la-Hougue. Vooral het stuk Omaha Beach is indrukwekkend. Duizenden doden en veel wapentuig langs de weg. Dit alles vertaalt zich dan snel naar de actualiteit van Libië en ook Afghanistan. We discussiëren wat af, maar komen er niet uit. Van deze omgeving worden we niet vrolijk, zelfs een menuutje bij de Mac maakt ons niet happy. Morgen maar weer verder. Nu de kaart er maar bijgepakt en de kortste route terug naar Flipper.

We zitten vlakbij de grote inham van Carentan; pakken we de weg daar op de rand van de polders en het droogvallende gebied toch nog even mee? Dan kunnen we morgen wel direct omhoog langs Utah Beach. Zullen we wel of zullen we niet? Vrouwen winnen altijd, dus gaan we de meer dan vijf kilometer, één auto brede, doodlopende weg op naar wat ze hier Marais noemen. Al gauw komt er een witte reiger met heel duidelijke grote witte kuif in beeld. Toet, toet, een Fransman met haast wil dat we doorschuiven, zodat hij op een breder stukje voorbij kan. Weg mooie witte kuif.

Even later vliegt een Torenvalk met ons op. Hij kiest steeds een paaltje zo'n zeven meter voor ons uit. Daarbij let hij, of zij, er wel op dat ie voor het fototoestel precies achter de spijl van het voorraam of de spiegel blijft. Dan maar niet. Op het einde, na twee Wulpen, is een lang parkeerterrein, de auto wordt gedraaid. “Nou”, zeg ik, “dan wil ik ook helemaal tot het einde”. Halverwege zien we een roofvogel, maar door de verrekijker blijkt het een Uil te zijn!

Mooi op een paaltje wacht ie tot de grote lens tot het raam uitsteekt en dan pakt ie zijn vleugels. Hij gaat jagen. Met de kleinere lens, op goed geluk, druk ik constant af. Nu zijn er zelfs twee! De ene verdwijnt achter de dijk en de andere zoekt een paal uit achter de auto. Keren; hij zit er nog steeds! Fototoestel in stelling; daar gaat ie weer! Met de verrekijker, en weer gekeerde auto, volgen we hem nog lange tijd en zien hoe hij geregeld op een prooi valt. Tenslotte blijft hij helemaal aan de andere kant van de polder op een hek zitten uitbuiken.

Jammer, kans verkeken. De twee camera's met lenzen worden opgeruimd, keren en terug naar Flipper. En daar, vlakbij zit de tweede ons eens uitgebreid te bekijken! In record tempo uitpakken, grote lens er op en dan draait ie de rug naar ons toe. Ik dacht even te zien dat ie stiekem lachte? Misschien heeft ie medelijden met me gekregen want hij gaat niet zo ver van ons af in het gras zitten en laat zich uitgebreid bekijken. Was zeker toch het wijfje. Intussen is het al bijna donker, ik maak nog meer foto's. Bedankt Velduilen het was een fijn kat-en-muis-spelletje waar ik weer helemaal opgewekt van ben geworden.

Toutainville, Frankrijk, 19-3-2011

Tussen Toutainville en Pont-Audemer hebben we een camping gevonden die een beetje centraal ligt om dit weekend de Seine te verkennen. Het was trouwens ook de enigste die al open was in maart en dat is vast niet algemeen bekend, want we staan er alleen. Dus zijn de wc's en douches helemaal voor ons. Maar warm water uit de kranen laten lopen is nog niet gelukt. Verder is het hier heerlijk rustig, is er internet beschikbaar dat we met onze antenne in de caravan oppikken en houd de beheerder overdag toezicht op Flipper.

De monding van de Seine ligt ten zuiden van Le Havre. Door het kilometers lange industriegebied zien we de eerste brug al van verre. Het is de Pont de Normandie, met een totale lengte van 2.141,25 mtr. Het is een tuibrug, vrije overspanning 856 mtr, de langste in zijn soort van Europa. De twee pilaren, hoogte 214,77 mtr, wegen elk 20.000 ton en worden met 184 kabels op hun plaats gehouden. De vrije doorvaarthoogte is ruim 80 mtr en men heeft berekend dat de brug bestand moet zijn tegen windsnelheden van 300 km/uur. De bouw heeft 7 jaar geduurd; in 1995 is het lint doorgeknipt. Om dit moois over te rijden moet voor een auto 5 Euro worden betaald.

De Seine slingert tussen krijtrotsformaties met hele grote bochten verder het in land. Omdat de rivier nu in zijn huidige bedding wordt gehouden door bedijking en in de dorpen betonnen walbeschoeiïngen, zijn er veel boerderijtjes in het oude overstromingsgebied ontstaan. We zien melk- en slachtkoeien, landbouw en veel fruitboeren. Ook de châteaux, iets hoger gelegen, ontbreken niet.

Na nog twee hoge bruggen, komt de Seine na 120 kilometers vanaf zee, in Rouen aan. Zolang varen er ook grote zeeschepen; in de havens telden we er meer dan tien en ééntje, een rode tanker, voer de hele route met ons op. In Rouen zelf zijn de bruggen veel lager en zien we alleen nog binnenvaartschepen. Deze trekken verder de rivier op, maar een dikke 20 km voorbij Rouen vinden ze de Barrière met Ecluses op hun pad. Deze sluizen vallen ons enorm tegen. Het is er een rommeltje op de weg, er wordt onderhoud gedaan, maar het geheel ziet er verwaarloosd uit. Omdat de Seine hier onder “controle” wordt gehouden, verliezen wij onze belangstelling en keren de koplampen richting zee.

Port-le-Grand, Frankrijk, 12-3-2011

Maart roert zijn staart en dat is in één week bewezen. In Appelskea was het overdag fris maar de zon maakte dat het veel warmer aanvoelde. Je had echt het idee dat de lente was begonnen. 's Nachts vroor het echter vijf graden. En ja, dan bevriest de waterleiding van de caravan. Er is één voordeel met die zon overdag; het ontdooit ook weer vanzelf.

Toen kwam er wind, zo'n windkracht 6 tot 7. In heuvelachtig gebied wordt die wind in de dalen versterkt, wat een slingerende moeizame koers oplevert. Het brandstofverbruik verdubbelde. Daar wordt je met de huidige dieselprijzen niet vrolijk van. Op de lange dam die voor Duinkerken ligt, was het helemaal bar en boos. Het is een mooie route, maar je vraagt je wel af of het wijs is om met zoveel wind een weg, met aan beide kanten alleen water, uit te zoeken.

Na één dag veel zon, kwam de bewolking en de regen, en het regent nog steeds. De fietsen kunnen op het rek blijven en de wandelschoenen zijn verruild voor laarzen. Gelukkig blijft de temperatuur overdag rond de tien graden. 's Avonds kruipen we lekker bij de kachel en kijken televisie.

Wat een verdriet daar in Japan! Een aardbeving van 8,9 met veel sterke naschokken! Een tsunami die 3 tot 10 km het land intrekt en alles verwoest wat maar in de weg staat! Een kerncentrale waar radioactieve straling vrijkomt! Een hoeveelheid doden dat in de duizenden moet lopen! Wat dat voor de mensen daar allemaal betekent, valt hier niet te begrijpen in onze aangename omstandigheden.

Appelskea, 5-3-2011

We gaan weer op weg met Flipper en dit eerste weekend gaat onze kleinzoon van drie mee. We zijn nog druk met de laatste dingen; het bed afhalen, aangebroken etenswaar meenemen, een doekje door de koelkast en de deur op slot. Gerke wordt om half negen in de haven afgeleverd en samen met mij geeft ie in de caravan zijn knuffels een plaatsje. Het duurt hem te lang, opent de deur en een galm klinkt door de haven: “Pake, opschieten, opschieten!”

Snel nog even een plaspauze in het toiletgebouw en we kunnen. “Waar zijn we nu?” “Nog voor de jachthaven Lunegat.” Waar zijn we nu-u?” “In Kollum.” “Ik moet poepen!” Het eerstvolgende parkeerterrein is de onze, halen hem uit de veiligheidsriemen, maken de caravan open, trapje er uit, helpen met de spijkerbroek. “Ik hoef niet meer!” Oké, de hele procedure omgekeerd nog een keer, terug in het autostoeltje en we kunnen weer.

“Waar zijn we nu?” “Bûtenpost.” “En nu-u?” “Surhústerfean!” Ik diep van onder een stapeltje cd's ééntje van Sesamstraat op. Tot en met het Tandenborstellied zingen we mee. “Ik wil mijn mem bellen.” Omgekeerd op mijn knieën op de voorstoel zoek ik in zijn weekendtas de speelgoedtelefoon. De lichtjes branden en er komen geluidjes uit; bellen maar. Hij houdt een heel verhaal. “Mem wil weten waar we zijn?” “Drachten.”

“Beppe, vertellen van grutte fûgel!” Of te wel een grote-vogel-verhaal. Beppe heeft niet zo veel inspiratie en neemt haar toevlucht tot het makkelijke: “Grote Vogel gaat op reis en neemt mee om te eten?” Als eerste noemt ie steevast: ijsjes. kindercola is tweede, soms verwisseld met pannenkoeken. Altijd zitten er bij de eerste drie antwoorden, appels. Het bord van Donkerbroek komt voorbij. We werken verscheidene waarom-vragen af. Hij denkt een poosje na, kijkt wat om zich heen en vraagt: “Waar zijn we nu-u?” “Bijna in Appelskea, Beppe ziet de camping met de speeltuin al!”

Dokkumer Nije Silen, 28-2-2011

Fototoestel kapot. Nou heb ik er gelukkig twee, maar omdat ik erg klungelig wordt in het wisselen van de lenzen, is het makkelijk om de ene met een grote lens en de andere met de kleinere klaar te leggen. Eind vorig jaar heeft Cees mij die tweede camera cadeau gedaan, hij was het gezeur, en een enkel vloekwoord, bij het omzetten zat.

Nu heeft de oudste camera besloten dat ie niet meer automatisch wil scherpstellen. Jaloers? Hij wordt altijd zomaar in een jaszak, rugzak of fietstas gepropt. De nieuwe met een 500 lens komt altijd netjes in de meegekochte tas. Scherpstellen kun je natuurlijk ook handmatig doen, maar dan moet ik de leesbril er bij pakken en er zijn weinig vogels of vlinders die zeggen: “Doe maar rustig aan, ik heb vandaag toch niets beters te doen, ik wacht wel tot je zover bent.”

Wat is wijs? Repareren of is een nieuwe kopen, goedkoper. Toch maar eens bij een fotozaak vragen. Eerst laad ik in de auto de batterij nog even helemaal vol, doe hem in de camera en stap de winkel in Leeuwarden binnen. Vriendelijke mensen, ze helpen me direct. Ze maken de ene foto na de andere met mijn ouwe makker, ze verschuiven wat knopjes, had ik ook al geprobeerd, en komen terug naar de balie. Of mevrouw wel weet waar alle knopjes voor zijn, met het apparaat is niets mis. Ze lachen me nog niet uit, maar gnuiven er lustig op los.

Mijn argument dat ie het gisteren echt niet deed, heeft geen zin. Ze blijven vriendelijk, ach ze hebben wel vaker klanten die wat vergeten, helemaal geen moeite, altijd bereid om ouderen te helpen. In de auto koel ik mijn woede op het gaspedaal, maar ach wat zou het, mijn fototoestel doet het weer. Thuis geef ik direct een demonstratie: Automatisch scherpstellen? Vergeet het maar! Ik kan afdrukken wat ik wil, hij stelt niet meer scherp. Intussen is de batterij leeg. Dat gaat wel heel snel. Met een gloednieuwe, naamloze batterij werkt ie weer als vanouds. Moet ik nu terug gaan naar de winkel en lachend garantie vragen op de officiële Sony batterij?