Van de door alle weergoden voorspelde koude, barre winter hebben we tot nu toe niet veel gekregen, van hoog water des te meer. Het begon al begin december, het water kwam zo'n 10 cm boven de steiger te staan. Dat betekent laarzen aan en je nette schoenen even in de hand. Niet zo'n probleem, alleen 's avonds laat thuiskomen wordt een beetje moeilijk; in het donker een onder water liggende steiger zoeken blijft hachelijk.
Toevallig hadden we net toen een weekje een huisje op Terschelling gehuurd. Omdat ook buiten op het wad het water erg hoog stond, waren er verschillende veerboten geannuleerd. De boot waar wij een plekje voor onze auto op hadden gereserveerd, ging 's morgens half negen. Advies: extra vroeg aanwezig zijn, de lege plekken worden opgevuld met auto's die de dag ervoor niet konden vertrekken.
Dus scharrelen we vanaf Antje C in de nog nachtelijke morgen met weekendtassen en nog meer tassen over onze natte steiger naar de auto. Snel alles er in proppen, instappen en vertrekken. Vertikt het elektrische rolhek om open te gaan! Wat nu? Havenmeester Rob uit z'n bed bellen? Over het wandelpad naar de voor-ingang rijden? Volgens Cees kan ie het hek wel aan de overkant openen en dus klimt ie over het hek. “Pas op, er zitten gemene puntjes op de bovenrand.” Maar het lukt! Opschieten nu!
Net op tijd in Harlingen staat het water al redelijk hoog. De oprijpklep van de veerboot staan zo haaks op de wal, dat ze extra rijplaten moeten neerleggen om de hoek tussen kade en bootklep zo aan te passen, dat de hindernis met een auto te nemen is. Maar we komen aan boord. Buiten kijken we hoe we langs de Pollendam varen. Cees vindt het erg koud: “Het waait me om de benen, alsof ik geen broek aan heb.” Nou dat klopt bijna, hij heeft in z'n spijkerbroek een flinke winkelhaak op z'n kont zitten. Op Terschelling staat het water op de kade, maar we komen zonder problemen in ons vakantiehuisje. We hebben er van genoten.
Weer thuis, verliepen Kerst en Oud-en-Nieuw rustig, maar een weekje later wordt er noord-westerstorm voorspeld met extreem hoge waterstanden. We zoeken aan de overkant in de haven een plekje in de luwte van de bomenwal. Het water kwam toen boven laarshoogte en we moesten het bootje van Rob als watertaxi gebruiken om de wal te bereiken. Met aan stuurboord landvasten aan twee bomen en van bakboord twee touwen naar een steiger onder water, dreef Antje C mooi mee omhoog. Het was een gezellige drukte in de haven, met al die ramptoeristen. Na een dag of vier was het overtollige water verdwenen en konden we terug naar onze eigen ligplaats. Onze hoogwaterschade bleef dus beperkt tot één spijkerbroek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten