Midden door de Flensburger Förde loopt de grens. De meeste havens liggen aan de Duitse kant, maar de mooiste ankerplek, tussen de twee eilandjes van Okseør, is Deens grondgebied. Dat je er beschut kunt ankeren is alom bekend en het is er, nu de zomer hittegolf-achtige neigingen krijgt, warm druk. Als we een plekje veroverd hebben, komt er een gele boot langszij: de enige bewoner van het Store Okseø. Volgens hem hebben we precies bovenop zijn elektrische kabel het anker uitgegooid.
Dan maar naar Lille Okseø, we hebben geen zin om een stroomkabel boven water te trekken, we weten namelijk hoeveel werk dat is. Met de Breehorn gingen we eens in Noorwegen, vlak voor de oversteek terug naar huis, ankeren in de buitenrand van de scheren. Werd een rot dag; later weg dan de bedoeling was, door veel meer wind in het Skagerak dan voorspeld bleven we reven, verstuikte Cees z'n voet bij het klauterwerk op het dek, nadat ie voor op de punt bij de fok meer onder dan boven water was, zijn we tenslotte Thyborøn maar binnen gelopen. Maar dat doet er nu niet toe, het ging over ankeren op stroom.
Drie uur 's morgens anker op. Het ging zwaar, hadden toen nog een ankerlier die met de hand bediend moest worden en de Noorse Fjord was meer dan 20 meter diep. Cees en Popke draaien de lierhandel om de beurt, maar het blijft moeizaam. Na een half uur komt onze 30 kg Bruce boven met mooi over beide vloeien van het anker een dikke kabel. Dat moet wel een stroomvoorziening zijn. Op de wal is alles donker, maar dat kan ook zijn omdat normale mensen om vier uur in de morgen nog slapen.
Van uitrusten is bij ons aan boord nog geen sprake. De kabel moet zo hoog worden opgetrokken tot er een touw omheen te krijgen is. Dan het anker weer een stuk laten zakken en met de pikhaak losmaken en vrijhouden van onze opgraving. Anker helemaal omhoog en zachtjes de elektrische kabel weer in zijn bedje laten zakken. We doen een schietgebedje dat de elektrische wekkers van de plaatselijke bevolking hun op tijd zullen wekken.
We willen voor het eventuele ongemak alsnog onze oprechte excuses aanbieden. Dat geldt ook voor het Deense Korshavn, waar we in de vorige eeuw een ketting met ankerboeien boven water hebben gehaald. En ook nog voor de kwetsbare telefoonkabel tussen veraf gelegen eilandjes ergens in de Zweedse scheren onder Stockholm. Als er borden op de kant staan of ze zijn aangegeven op de zeekaart, zullen we het nooit weer doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten