Het is even een rommelige boel bij ons aan boord. We zijn weer helemaal terug in de tijd dat we met onze Antje C aan het bouwen waren. Overal staat en ligt “troep”. Door de boot lopen lijkt op het nemen van een hindernisbaan. De koffiekopjes moeten weer worden afgestofd voor er uit gedronken kan worden.
Onze slaapkamer is aan een opfrisbeurt toe. De klerenkasten zijn destijds, om zoveel mogelijk kastruimte over te houden, wat magertjes geïsoleerd. Dus halen we ze helemaal leeg en stapelen alle kleren op de bank in de kajuit; kan ik ze mooi uitzoeken, kleren waar we toch niet meer in teruggroeien kunnen weg en de rest krijgt met wassen weer een fris geurtje. Daarnaast, het regent buiten, zaagt en knipt Cees op de kajuittafel nieuwe kastplafonnetjes en isolatiemateriaal. De was die niet in de droger kan hang ik aan de gordijnrail. Geregeld komen de gevleugelde woorden van Frans Bromet, een televisiemaker die jaren terug een programma maakte over gezinnen die een grote verbouwing aan hun huis deden terwijl ze er in woonden, voorbij: “Kunt u wel tegen al dat stof in zo’n kleine ruimte?”
Nee, we kunnen er niet zo goed meer tegen als jaren terug. Hoogste tijd om er een dagje tussenuit te gaan. Nu wil het toeval, dat er op het nieuws melding wordt gemaakt van een zeer zeldzame vogel in Zwolle. TomTom brengt ons bij enen in de juiste straat en dan is zoeken niet meer nodig. Meer dan 150 fototoestellen met zoomlens, op een drie-potig statief, met daarachter een man en een enkele vrouw, met de hand aan de afdrukknop, staan achter een gazen hek naar een vogel van ca 36 cm op een tak te kijken. Wij sluiten aan. Trouwens nog best moeilijk om zonder iemand aan te stoten of achter zo’n statiefpoot te haken een plaatsje vooraan te veroveren.
De tak hangt boven een bouwterrein. Tien meter verderop is een kraan bezig met oude funderingen uit de grond te graven en te trekken. De Sperweruil kijkt wat om zich heen, poetst zijn, kan ook haar zijn, veren en verschikt zo nu en dan een paar centimeter. Mijn rechter buurman vertelt dat er zoveel muizen uit die oude gebouwen verjaagd worden, dat het voer bijna de uil zijn bek inrent. De spotter links staat er al vanaf acht uur en meldt dat meneer/mevrouw de uil vandaag niet zo actief en hongerig is. Ik kijk nog maar eens door de verrekijker, zoek een andere invalshoek, probeer het eens met de kleinere lens en stel mijn driepoot maar weer eens op een andere plek op. Zo gaat de tijd voorbij.
Cees heeft er genoeg van en vraagt of hij de Sperweruil even van zijn tak moet verjagen, zodat ik een foto in vogelvlucht kan maken. Ik schrik en zie als in een nachtmerrie de hele horde spotters met gebalde vuisten op ons af komen. Nee, dat niet, dan ga ik liever terug naar huis. Etensborden en bekers afstoffen, was uitzoeken, isolatiemateriaal knippen en kasten verven. De boot moet tenslotte voor de kerstdagen er weer opgeruimd bijliggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten