Als we op de camping De Hoge Stoep in Gees aankomen heeft het net geregend. In de nacht worden we wakker van de plensende regen op het dak van Flipper en als we opstaan staat de kraan nog steeds open. Dit wordt een dag van beide languit op een bank bij de dinette, boekje lezen en koffie met koekje tussen ons in op tafel. Moe worden van het niets doen.
Als later op de middag toch de zon zich nog laat zien, pak ik mijn fototoestel. Cees vraagt: “Ga je ver?” “Nee, eventjes rond de camping, kijken of er paddenstoelen zijn.” Zo scharrel ik rond. Na twee uren lopen is de energie op en ga ik weer op zoek naar de camping. Dat valt tegen, ‘k ben veel verder het bos in gedwaald dan de bedoeling was. Op een bankje in de zon bij een heideven even op adem komen. Dan hoor ik een geluid. Het is niet het kwak kwak van een Wilde Eend, maar ook niet het geroep van een Fazant. Een nieuwe soort?
Het geluid komt van de andere kant over het
water. Terug naar Cees en Flipper, of? Ik zoek een looppad om de ven heen; het
is een klein meer geworden door de regen van de afgelopen dagen. Eerst links om,
het lukt niet, na een tijdje toch maar terug. Dan rechts om. Dezelfde uitslag,
weer terug naar af. Ik heb niet veel fut meer en net als ik de weg terug naar
de camping insla: daar is mijn roepende vogel terug! Mijn verstand zegt nee,
maar nieuwsgierigheid maakt dom en dus wordt het de lange route omlopen. Terug
over het fietspad, naar de bosweg, een omtrekkende beweging maken en dan maar
hopen dat hij of zij er nog zit.
Gelukkig is het kirrende gekwaak constant te horen, dat loopt de kilometers makkelijker weg. Verderop komt een rood huisdak in zicht, wat een prachtplek om te wonen. Mijlen ver van de bewoonde wereld en altijd midden tussen het wild. Mijn vogel laat zich weer horen. Hij is hier niet ver vandaan. Hij zit in de buurt van dit huis. Logisch, waar mensen zijn is ook altijd wat te eten. Op mijn tenen, turend over een hoge haag probeer ik hem te spotten. Het enige wat ik kan zien zijn de gazen dakjes van diverse volieres. Het moest verboden worden, zo’n vogelhobby.
Gelukkig is het kirrende gekwaak constant te horen, dat loopt de kilometers makkelijker weg. Verderop komt een rood huisdak in zicht, wat een prachtplek om te wonen. Mijlen ver van de bewoonde wereld en altijd midden tussen het wild. Mijn vogel laat zich weer horen. Hij is hier niet ver vandaan. Hij zit in de buurt van dit huis. Logisch, waar mensen zijn is ook altijd wat te eten. Op mijn tenen, turend over een hoge haag probeer ik hem te spotten. Het enige wat ik kan zien zijn de gazen dakjes van diverse volieres. Het moest verboden worden, zo’n vogelhobby.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten