We waren er helemaal klaar voor. Code rood. De hele week werd ons een sneeuwstorm van antarctische proporties voorspeld. De kans was groot dat we ingesneeuwd zouden raken. Dus hadden we boodschappen voor veertien dagen ingeslagen. We zijn namelijk al eens eerder ingesneeuwd en toen hadden we geen overlevingspakket. Van code rood is bij ons in het Lauwersmeergebied niets terecht gekomen. Oké het heeft wel hard gewaaid en het vriest ook, maar het is bij een beetje stuifsneeuw gebleven. Voor echte sneeuwduinen moeten we in de stapel fotoalbums duiken. Het zijn echt kiekjes uit de oude doos, kwaliteit miserabel, maar het gaat om de sneeuwhoogte en die is er wel goed op te zien.
Op 29 januari moest het casco om 8.00 uur opgehaald worden uit Balk. Cees vertrok met mijn vader zijn trekker, zonder cabine, met daar achter een tot botenkar omgebouwd vrachtwagen onderstel. Vanuit Reahel bij Buitenpost was hij al om 4 uur 's morgens onderweg. Warm ingepakt met matige vorst en pittige wind met hier en daar een sneeuwbui. Bij Grou in het Leeglân werd hij aangehouden door arbeiders van melkfabriek Frico in Warga. Ze zaten vast in één meter hoge sneeuwduinen, blij met Cees zijn trekkracht, maar verbaasd over zijn plannen. Blauw van de kou, een route over hoofdwegen die verboden zijn voor trekkers kiezend, kon hij met een slakkengangetje het casco in een loods bij ons in de buurt stallen. De mast ging mee naar huis, het ene uiteinde in onze kofferbak, het andere op de slee van de kinderen.
In de nacht van 13 op 14 februari kwamen we thuis van de verjaardag van Cees zijn vader. Het ijzelde, de schuurdeur zat vastgevroren. Onze auto moest buiten blijven. De volgende morgen had een sneeuwstorm al huisgehouden. De voor- en achter- en terrasdeur keken voor de helft tegen sneeuw aan, ze waren al niet meer open te krijgen. De tuindeur in het hok ging wel open, maar dan kon je nergens naar toe, overal meters hoge sneeuw. We zaten vast en het bleef maar sneeuwen. Het brood was op, 's morgens ontbeten we met een koekje, tussen de middag gekookte aardappelen en 's avond gebakken aardappelen.
We zijn na 3 dagen bevrijd door een sjofel van houtbedrijf van der Wal. Met lange stokken had Cees de positie van onze auto onder die sneeuwmassa aangegeven. Verder dan de bumper kon er niet met groot materiaal gewerkt worden, de rest moest door handwerk met de schep gebeuren. Eén dansles hadden we al gehad, de tweede moest worden afgezegd omdat we ingesneeuwd waren, tijdens de derde werd er nog sneeuw geschept rond onze auto. Voor de vierde les zag Cees het niet meer zitten, we waren volgens hem te veel achterop geraakt. Het is nooit meer wat geworden met dat dansen. De Friendship 28 is wel afgekomen, we hebben er 10 jaar mee gevaren. Pas in april was onze tuin weer sneeuwvrij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten