Bruinisse, 4-3-2008

De ramen zijn bedekt met natte sneeuw en het is winters koud. Nu hebben we deze week ook wel alle weer gehad. Van mist, zijn we naar volop zon gegaan en toen natuurlijk in de nacht van 28 op 29 februari storm met onweer en hagelstenen toe.

In Willemstad, mooi in de lij van de vesting met de kop op het westen, hebben we het over ons heen laten komen. Onder het kijken naar Pauw en Witteman begon het al flink te waaien en de digitenne stoorde al zo erg, dat we hem net zo goed uit konden zetten. Dan maar vroeg naar bed; waar we al zo pittig schommelden dat we er geregeld wakker van werden.

Plots word ik wakker van een schurend, hoestend geluid. Dus Cees wakker maken, zegt hij: ”Ga slapen, dat is gewoon een toeter.” Ik controleer nog even of hij ook koorts heeft, maar hij slaapt alweer. Een toeter, om drie uur ’s nachts, onmogelijk. Dan zelf maar opstaan, alles controleren, niets te vinden, maar het geluid blijft. Maar zie, voor het cafe staat een auto, raampje naar beneden, daar doorheen zo’n koperen geval, dat type dat helemaal om zijn bespeler heen gekronkeld zit. Nou ik ben niet muzikaal maar hier is talent ook ver te zoeken. Welterusten.

Als ik weer wakker wordt, vliegt de hagel me om de oren, ik lig onder het ventilatieluik, en is de hele boot van binnen blauw van de bliksem met tegelijk de klap van de donder. Ik schiet omhoog om alle luiken te sluiten, maar de hagel is zo fijn en het waait zo hard, dat er al heel veel naar binnen is gewaaid. We dweilen de vloer, de ene al schaatsend op de dweil en de ander op twee aanrechtdoekjes, bijgelicht door flitslicht.

We zijn te koud om naar buiten te gaan om op de windmeter te kijken, maar we hebben zo ook wel door dat de windsnelheid van dien aard is dat je gelukkig bent dat je in de haven ligt. Als het onweer voorbij is, kruipen we weer in bed, het rukken in de touwen tijdens de windstoten blijft, maar we slapen nu door alles heen.

De volgende morgen meldt de havenmeester dat het nog windkracht 8 is. Ja, het knapt al weer op.