Het is nu tien uur in de avond en we zijn net de haven binnen gekomen. Vandaag zijn we langs de invasiestranden gevaren. Namen als Gold, Utah en Omaha Beach kwamen voorbij. Omdat bij de Arromanches nog veel wrakken en caissons in zee liggen, moesten we ruim uit de kust blijven. Toch blijft dit stuk Normandië tot de verbeelding spreken.
Het waaide harder dan het weerbericht had voorspeld, waardoor we hier veel te vroeg aankwamen. Het moest nog laagwater worden en de hele voorhaven bestond uit zand, geen water te bekennen. Het geeft nog steeds een vreemd gevoel, dat je uren later zo naar binnen vaart. Dus voor anker en wachten tot de vloed het water terug brengt.
Tussen het oude kasteel en de uitkijkposten van rond 1700, is er een beschutte kom om te ankeren. Alleen bij wind uit oostelijke richtingen is er geen luwte te vinden. Driemaal raden met welke windrichting we hier zo snel naar toe zijn gezeild: Jawel, Oost.
In golven van een kleine meter, het was windkracht 4, zijn we voor anker van vijf tot negen lekker doorelkaar gehusseld. Cees opende direct de keuken en maakte warm eten voor ons klaar, alhoewel hij de “moksels” die een visser aanbood, te veel van het goede vond. Ik ben buiten in de frisse lucht gebleven, er moest ook iemand oppassen of het anker bij dit slingeren en stampen niet ging krabben.
De haven is een groot dok. Langs de kade de vissersschepen en aan drijvende steigers de jachthaven. De toegangsdeur tot het dok blijft rond hoogwater ca vijf uur open staan. Morgen zullen we het vissersstadje wel verkennen en de havenmeester zoeken. Nu zijn we zo moe, dat we geen “pap” meer kunnen zeggen.
2 opmerkingen:
Dolfijnen die meezwemmen... Dat zijn van die ervaringen waar wij echt heel erg jaloers op zijn.
De amfibi-veerpont die op de foto staat, vinden we trouwens ook heel bijzonder en grappig.
Prachtig die dolfijnen
Groetjes Jitske
Een reactie posten