Trébeurden, Frankrijk, 27-5-2008

Deze week was er één van grote tegenstellingen. Het begon al met de blokkade van de vissers, in de ene haven mochten we er niet uit en bij de andere er niet in. De jachthaven en veerhaven van St Malo werd om tien uur geblokkeerd, net op het moment dat de grote ferry naar Engeland helemaal geladen was en zo’n beetje klaar voor vertrek. Onder begeleiding van veel getoeter namen de vissersschepen hun posities in, kwamen de spandoeken te voorschijn en werd de televisie ingelicht.

De meeste vrachtauto’s kozen eieren voor hun geld, en verlieten al achteruitrijdend de veerboot weer. Passagiers werden met bussen naar andere veerhavens gebracht. De liggers in de jachthaven keken het maar eens aan en bleven rustig. We gingen er van uit dat de lobby van de ferry-maatschappij sterker zou zijn dan het protest van twee Nederlanders en een stuk of vijf Engelsen. Om acht uur ’s avonds was de blokkade dan ook voorbij.

Wat we niet verwacht hadden, was dat de protestacties zo massaal zouden zijn. In onze volgende haven St-Quay-Portrieux zat dan ook een kabel met ballen voor de ingang, alleen de reddingsboot was vrij gelaten. Een aardige havenmeester gaf ons permissie om er naast te gaan liggen, maar onder geen beding de boot te verlaten. De vissers waren hier minder aktief met spandoeken en discussies, maar wel agressiever.

Via de schotel zagen we op de Franse t.v. een kaartje met daarop zeker meer dan tien geblokkeerde zeehavens. Hoelang dit zal duren? Alles is mogelijk. Daarom gooien we ons reisplan een beetje om en varen verder de rivieren op. Daar zijn kleinere havens, die niet zo interressant zijn voor acties. Intussen heeft de regering de komende jaren de visserij 200 miljoen toegezegd en zijn de vissersboten weer op zee te vinden.

Het weer laat ook zijn uiersten zien. De twee dagen dat we in Lézardrieux zijn, is er één lekker warm met heel veel zon. We winkelen in korte broek en t-shirt en zweten ons rot. De volgende dag regent het constant, kan de dikke jas aan en moet de kachel zorgen dat het een beetje aangenaam in de kajuit blijft.

Ook voor het zeilen geldt hetzelfde. Vandaag was er eerst totaal geen wind, dus op de motor; het zicht was echter voortreffelijk. Zodra we buiten de rotseilandjes kwamen, trok de wind aan en konden we verder op grootzeil en grote fok. Het zicht kon beter, maar we zagen de tonnen nog. Als na de middag de wind het wat rustiger aan doet, trekken we de kleine fok er ook nog bij. De motor laten we uit, de mist is intussen zo potdicht geworden dat we willen kunnen horen of er andere schepen in onze buurt zijn. We moeten bijna op de ton varen, willen we hem nog zien. Als de wind later in de middag weer aantrekt, wordt het zicht weer beter en is het een geluk dat we een ruime koers kunnen varen met grootzeil en fok, anders hadden we nog moeten reven. Bij het voor anker gaan in de baai voor de haven, achter een hoop stenen, begrijp je niet dat er wind of mist geweest is.