Twintig mijl water vanaf de baai van Quiberon tot aan hier. Een gemiddelde diepte van acht meter, geen tonnen, geen eilanden, geen vissersboeitjes. De andere zeilschepen varen of langs de kust of liggen verder de zee op. De ideale route dus om lui koffie te drinken, iets lekkers klaar te maken of er een boek bij te pakken. Uitkijk houden suddert op een laag pitje.
Ik schrik, als er niet zo ver van de boot een waterstraal van ongeveer een meter omhoog komt. Mijn ogen schieten naar de dieptemeter, nog steeds rond de acht meter. Ik grijp de detailkaart, geen verborgen rots onder water in de buurt. Een walvis? Nee natuurlijk niet. Plotseling schiet er een grote vogel omhoog met in zijn klauwen een vis. Het moet wel een arend zijn, maar welke precies, het gaat allemaal veel te snel. Met de verrekijker proberen we hem te volgen, maar hij is al weer veel te ver weg.
Voor ons is het een geluk dat er zoveel vismarkten in Frankrijk zijn, want dat vissen van ons is nog niks. In de baai van Morbihan wilden we een harder vangen. In het boek “250 praktische tips voor de Zeevisser” zoeken we de taktiek op. Blijkt dat je een harder eerst aan het type voer moet laten wennen, waar je mee gaat vissen. Na twee misschien drie dagen heb je dan kans dat hij jouw haak met dat aas pakt. De viswinkel is wel een stuk sneller. Ons hengelwerk blijft beperkt tot het uitgooien van een lange lijn met paravaan, daaraan een haak met blinker of veertje en dan maar hopen dat in die uren dat we dit slepen, er een eetbaar zwemmend iets aankomt.
Dat het geen zin had om te vissen in de baai van Morbihan, was geen enkel probleem. Het is een geweldig natuurgebied, het “Eernewoude” van Frankrijk, maar dan wel veel groter en met eb en vloed. Die stroom moet je niet onderschatten, die varieert tussen de twee en twaalf kilometer. Toch groeien er veel waterplanten op de bodem en je eigen anker vast in de grond krijgen is nog niet gemakkelijk.
Gelukkig liggen er zoveel boeien, dat er altijd wel één vrij is; tenminste nu het echte seizoen hier nog niet is begonnen. Van de boei voor de haven van Larmor Baden werden we weggestuurd, men vond de boei te licht voor ons schip. We hebben maar niet verteld dat we elke boei voor de nacht testen, net zoals we dat bij ons anker doen. Motor in de achteruit, gas geven naar behoefte en kijken of de bevestiging van de boei sterk genoeg is en dat je op dezelfde plaats blijft liggen. Soms is het beter dat de havenmeester niet alles weet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten