Pauillac, Frankrijk, 29-1-2009

Vandaag is het “jeudi noir”, een dag met stakingen in heel Frankrijk. Als protest tegen de president zijn plannen voor het aanpakken van de crisis, heeft men het werk neergelegd in het openbaar vervoer, bij overheidsinstellingen, op scholen en zelfs bij verschillende bedrijven en supermarkten. Hier in de stad rijden nauwelijks bussen, maar daar hebben wij niet veel last van; we hadden geen plannen om de bus te nemen. Wel willen we graag een baguette, maar de bakker bakt gelukkig gewoon door.

Dat was j.l. zondag wel anders. Toen bakte hij ook wel door, maar te weinig. Door de storm zat, en zit nog steeds, een groot gebied zonder stroom. Als er geen elektriciteit is, kunnen de winkels en benzinepompen niet draaien. Omdat bij ons alles eerder weer werkte, kwamen de minder gelukkigen bij ons winkelen, tanken en bellen. Overal stilstaande auto’s, daarin een mobiele beller, zodat dit netwerk werd overbelast en het ook opgaf. Lange rijen auto’s voor de dieseloliepompen, auto vol tanken en jerrycans hamsteren. Het brood was ook snel op. Met nog zo’n zakje, die altijd in een hoekje ergens in een stelling liggen, waarvan je je altijd afvraagt wie het koopt en hoeveel dagen het er al ligt, maken we er maar een tosti-dag van.

De storm wekte ons in de nacht van vrijdag op zaterdag, door mijn bloempot met titelroasen van tafel te duwen. De wind kwam uit het zuiden, stond dwars op de boot en drukte ons op de steiger. We schommelden als een gek en alles vloog in het rond. Snel aankleden, hier en daar een greep om dingen slingervast te zetten en naar buiten. De steiger leek wel dronken, hij golfde zeker één meter op en neer. Onze stootlijst, die normaal 60 cm boven de steigerplanken uitkomt, zat nu op de zelfde hoogte, zoveel helling maakten we.

Er zit dan maar één ding op: over je heen laten komen. De stroom is al uitgevallen, dus doet het elektrische kacheltje het niet meer. De dieseloliekachel aansteken lukt niet, er is veel te veel trek in de schoorsteen. Dan maar warm aankleden en afwachten. Als de wind naar het westen draait, liggen we een stuk rustiger, ook al geeft de windmeter tussen de 20 en 30 mtr per/sec aan. Met kleren aan kruipen we onder de dekens.

We schrikken wakker als de wind naar het noordwesten draait en het schommelen en touwtrekken weer opnieuw begint. Om 12 uur zaterdagmiddag komt de wereld weer wat tot rust en is de steiger weer begaanbaar. Zelf hebben we geen schade, we trekken de huiken, hoezen en rubberboot recht en gaan de wal op. Lekker even vaste grond onder de voeten.

Pauillac, Frankrijk, 22-1-2009

CHANGE, dat is het woord waar op dit moment alles om draait. Ja, natuurlijk niet alles, sommige dingen blijven gewoon hetzelfde. Ons goede voornemen was, net zoals alle vorige jaren, afvallen. De griep duurt nog altijd langer dan je denkt, en dat je gewrichten weer beter gaan meewerken kun je ook wel vergeten.

Toch is er wel iets veranderd. We hebben het afgelopen jaar geleerd, dat een planning van één jaar vooruit, een te lange termijn is voor ons. Een paar maand vooruit kijken is lang genoeg, en waarom niet, we hebben tijd zat. Nu, zodra het weer wat bestendiger wordt en de zon ons lekker opwarmt, gaan we met de auto langs de kust Spanje in. Onderweg vinden we wel een hotel of zo iets en verder zien we wel. De havenmeester past hier goed op onze boot, dus daar hoeven we ons geen zorgen over te maken.

De grootste “change” is in de Amerika. Via CNN hebben we er niets van gemist. Dat hij het volk oproept om het met z’n allen te doen, geeft kippenvel, maar als hij er dan achteraan zegt dat de USA weer de leider van de wereld wil worden, dan vraag ik me af waar dat met z’n allen iets doen is gebleven. Sommige dingen veranderen toch weer niet.

Toen Obama eergisteren in de avond laat met zijn vrouw thuis kwam. Ze de schoenen uitschopten, het kogelvrije vest uittrokken en op de nieuwe stoelen neerploften, zei zijn vrouw: “We gaan één ding afspreken, voortaan kies ik mijn kleding zelf.” Waarop Barack antwoordde: “Oké, maar dan organiseren we nooit weer een feest waarop ik moet dansen.”

Vandaag kwam hij thuis met de boodschap: “Ik heb nu twee keer de eed afgelegd, schat. De komende acht jaar hoeven we niet weer te verhuizen."

Pauillac, Frankrijk, 15-1-2009

We zijn weer thuis. De boot ligt er prima bij, niets bevroren. Dat had wel gekund, want in de stilstaande vijvers ligt hier toch nog een aardige ijsschots. Maar aan boord gelukkig alles ok. Het was zelfs een bijzonder mooie dag, gisteren, toen we aankwamen. De zon scheen zo lekker, dat de thermometer zo rond de zestien graden aangaf. In de nacht zakt het kwik dan naar zo’n drie graden.

Onderweg was dat wel anders. Toen we maandag vertrokken was het een bewolkte dag, met een temperatuur van vier graden boven nul en lag er op verschillende plaatsen nog sneeuw langs de weg. Na een overnachting in Amiens, gaf de dinsdag regen, regen en nog eens regen. In de buurt van Angers kwam er ook nog mist bij. Toen waren we er helemaal flauw van en zijn in het eerste het beste hotel blijven overnachten. De volgende dag kon de zon in de loop van de morgen de mist overwinnen en was het zowaar lenteweer.

Maar we zijn er weer, en dat werd tijd ook. Beiden zijn we snipverkouden met alle andere ongemakken die bij een goeie griep horen. Het ergste was nog wel dat ik mijn stem helemaal kwijt was, en in de auto ben ik TomTom.

Lúnbert, Fryslân; Pauillac, Frankrijk, 8-1-2009

Zo langzamerhand wordt het weer tijd om de boot op te zoeken. Niet dat het luie en verwende leventje hier bij de kinderen ons verveelt, maar de “Antje C” is alleen en de kachel onbemand laten branden leek ons geen goed idee. Nu we het Hollandse griepje achter de rug hebben, wachten we op een paar goeie dagen om naar het zuiden terug te keren.

Kollumerpomp, Fryslân; Pauillac, Frankrijk, 1-1-2009

Een nieuw jaar. Het is eerst even weer wennen bij het schrijven dat het nu 2009 moet zijn, maar als dat achter de rug is, valt je verder geen verschil meer op met 2008.

Wel is het lang geleden dat er op oudejaarsdag geschaatst kon worden. De jongste Boonstra-telg heeft zijn eerste “streekjes” gezet. De oudsten waren zo “verstandig” om hun noren op de boot achter te laten.