Ile d' Yeu, Frankrijk, 21-5-2009

Eén hele week zijn we in Les Sable D’Olonne gebleven. Dat was ook wel nodig. Ten eerste was het rot weer en ten tweede moest er uit Nederland een nieuwe smartkaart komen voor ’t kijken naar de televisie. Nu het ’s avonds nog niet zo warm is, is er in de haven niet veel te beleven. Even tv er bij, geeft dan wat afwisseling en zo blijven we ook een beetje in beeld met het wereldgebeuren. Vorige week melde ik wel, even de schotel richten, maar dat is gemakkelijker geschreven dan gedaan.

Canal Digitaal, die het gebeuren via de schotel verzorgd, heeft volgens ons de afgelopen maanden tijd over, en bedenkt het ene na het andere. Eerst besloten ze vorig jaar november, dat er extra beveiliging ingebouwd moest worden. Er werd te veel illegaal gekeken. In de praktijk betekende dat, dat er slechts vijf ontvangers direct het tv-signaal kunnen oppakken. De overige, waar wij er natuurlijk ook één van hebben, moeten tien tot twintig minuten wachten. Ja zeggen jullie dan, waar zeur je nu eigenlijk over! Maar zodra wij, door de wind of stroming, even één zwiepertje maken en het signaal uit de schotel valt, komt het beeld pas terug na op SBS6 afgestemd te hebben, een kwartiertje wachten, en dan maar hopen dat het programma, waar we naar keken, intussen niet afgelopen is.

We waren er al aan gewend. Maar deze maand is er besloten om ook nog alle smartcards te vervangen. En omdat ze zoveel voor ons doen bij Canal Digitaal, zijn ze zo goed om het grootste deel van de kosten, voor het maken en versturen van de kaart, zelf te betalen en zijn wij met een kleine tien Euro voor een koopje klaar. Alleen leveren ze hem niet af in Frankrijk! Op 18 mei vervalt de oude kaart. Maar omdat er op hun kantoor zoveel tijd over is, doen ze het maar 6 dagen eerder. We hebben dus geen televisie. Ook niet voor een koopje.

Nu is de kaart bij ons binnen, het weer opgeknapt, en zeilen we naar Ile d’Yeu. En zo waar, daar liggen bekenden in de haven. De Zwitsers. Mevrouw krijgen we niet te zien. We hopen maar dat ze vroeger door haar vader niet naar Nederland is gestuurd om daar de taal te leren. De man is net zo vriendelijk als altijd. We informeren zo tussen neus en lippen, of hij veel met de computer op internet zit. Nee, hij heeft er wel één, maar z’n zoon moet eerst langskomen om het allemaal aan te sluiten en uit te leggen. Gelukkig komt die pas over een paar maanden; dan liggen we vast niet meer in dezelfde havens.