De naam L’Aber-Wrac’h klinkt enger dan dat het is. Het is een klein dorpje, er is zelfs geen bakker, aan het riviertje de Wrac’h. Wat dus helemaal niets met wrakken te maken heeft, of dat er hier veel schepen zouden vergaan. Eigenlijk is het voor de meeste schepen een tussenstop om de dagafstanden een beetje binnen de perken te houden. Toen wij hier vandaag dan ook aankwamen, waren we het tiende Nederlandse zeiljacht in de haven.
Tot nu toe zagen we bijna geen Nederlanders. Enkel diezelfden die een vaste ligplaats in Frankrijk hebben en hier de vier zomermaanden varen. Vanaf de rivier de Odet komen we meer vakantievaarders tegen. Op de rivier waren wij de zesde Pays-Bas volgens de havenmeester. In Camaret-sur-Mer telden we er zeven. De eerlijkheid gebied om te zeggen dat drie schepen dezelfde tochten maakten als ons; we tellen dus wel eens dubbel.
De beide stukken met extreem veel stroom, om de uitstekende rotskusten van Bretagne, hebben we weer gehad. De meest zuidelijke raz, zo heet zo’n stroomgebied, hebben we woensdag gedaan en was helemaal bezeild. De noordelijkste raz, waar we net vandaan komen, was windstil. Een enorme groep dolfijnen heeft ons lang bezig gehouden, daardoor hebben we nauwelijks gemerkt dat we een beetje te vroeg waren en dus in de stroom op moesten motoren.
Na het smallere stuk, je bent dan aan het begin van Het Kanaal, kwam er geen wind, maar wel deining. Het is niet zo’n hoge, maar wel een heel korte. Météo France, dit hadden jullie niet voorspeld, waar kunnen we klagen? Het ene moment wijst de punt van onze boot, omhoog naar de wolken en op het andere moment in het water. Drie uur hakketakken we zo door. Het aantal uren is evenredig aan het aantal rustdagen, dat we nu gaan inlassen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten