Hier op de steiger, in de kranten en voor de televisie, is op dit moment maar één ding belangrijk: Mag Laura een zeiltocht om de wereld maken? Na wat heen en weer gepraat, komen wij tot de ontdekking, dat wij eigenlijk helemaal geen mening hebben. Van ons mag iedereen zelf doen wat ie wil, als ie natuurlijk niemand anders daarmee schaadt, maar, hier zijn wel heel veel maar-en.
Dertien jaar is toch wel erg jong, maar wat zegt leeftijd. Is er over twee jaar zoveel veranderd? Of is zeventien een betere leeftijd. Niemand kan dat voorspellen. Op tv lieten ze een stukje van Henk de Velde zien, waarin hij tijdens een lange tocht op de oceaan emotioneel werd en als een huilend wrak over kwam. Op een lezing van hem, die wij jaren terug in Lelystad bijwoonden, gebeurde hetzelfde. Hij huilt zeker heel gemakkelijk.
School is ook zo’n punt waar men over valt. Nou en, als je twee jaar school later inhaalt, is er toch niets overboord. Misschien leer je op zo’n tocht wel veel waardevoller dingen. Maar het argument van zelf studeren onderweg, dat gelooft toch geen mens. Naast zeilen, reparaties, onderhoud, navigatie, koken en slapen, blijft daar echt geen tijd voor. Als haar dat wel lukt, en ze kan die zelfdiscipline opbrengen, dan is het een wonderkind.
Het moet natuurlijk niet zo zijn als wat je wel ziet bij paardrijden of schoonheidswedstrijden. Vader of moeder is dan enthousiast over die tak van sport en had daarin zelf wel wat meer willen bereiken. Voor het kind wordt dan alles gekocht en geregeld. Maar valt deze boot van haar wel onder de CE-categorie A, geschikt voor de oceaan?
Ja wat blijft er dan nog over aan kritiek, de voorbereiding? Daar zal haar vader wel bij geholpen hebben. Zij heeft vast niet zelf al zoveel geld dat ze een boot kan kopen en ook nog eens dure apparatuur en vooral niet te vergeten, de bespottelijk kostbare, waterkaarten aan kan schaffen. Ook haar persoonlijke voorbereiding in het alleen dag en nacht door zeilen, komt niet helemaal uit de verf. Eén dingetje is in ieder geval al mis gegaan in de planning, ze had beter eerst kunnen vertrekken en daarna roepen waar ze mee bezig was.
Als je alles op een rijtje zet, dan blijven we zeggen: Ze moeten het zelf maar weten. Maar ik ben erg blij dat mijn kinderen niet zulke plannen hebben gehad op hun dertiende.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten