Monfraguë, Spanje, 9-4-2014

Onze rolverdeling is dat Cees chauffeurt, ik de kaart lees en TomTom de campings opzoekt. Natuurlijk blijven we Tommetje kritisch volgen, want hij weet niet dat we met Kia en Flipper liever geen hellingpercentage boven de 10% nemen, dat Flipper 2,30 meter breed is en met éénrichtingverkeer springt ie ietsje te losjes om. Zo zijn we, afgeleid door het mooie uitzicht op zee, vanaf een hoge kustweg, niet alert genoeg bij het binnenrijden van Foz do Arelho. We draaien een nauwe straat in, komen er krasvrij doorheen, maar alle andere weggetjes lijken smaller dan die waar we net uitkomen. Flipper loskoppelen en met de hand draaien, op de boot is dat altijd de oplossing als je vast loopt: terug zoals je gekomen bent, is hier geen optie. Op hellend terrein is Flipper dan niet in de hand te houden. Ik trek mijn wandelschoenen aan en na meerdere looprondjes authentieke en op- en aflopende straatjes, dirigeer ik Cees als een vliegtuigbegeleider terug naar de rondweg. Het zweet op mijn voorhoofd is niet alleen van het lopen.

Het weer in Portugal knapt langzaam op, maar de vochtigheidsgraad blijft boven de 80 %. Alles in de caravan voelt klam aan. We besluiten onze kustroute op een volgende keer net boven Lisboa, zonder tolabonnement komen we daar toch niet boetevrij langs, weer op te pakken en nu het warmere binnenland van Spanje op te zoeken. Op de kaart zoek ik een mooie route langs de Taag uit. Dan blijkt weer eens wat voor platte land-denkers we zijn. De rivier stroomt door een kloof en mijn mooie route is bergbeklimmen op ’t hoogste niveau. Na twee bergen is mijn chauffeur er helemaal flauw van. “Bij de eerste de beste afslag nemen we de tolweg!”

We negeren vier borden met toltarieven en komen via een tweebaansweg bij de grens. Voor ons ligt een prachtige weg. Dikke bomen aan beide kanten, maar nog smaller als die in Veenklooster. We pakken het midden tot er om de bocht een grote vrachtauto verschijnt. Achteruit is voor beiden onmogelijk. Cees manoeuvreert Flipper voorbij een boom, niet te dicht bij de 50 cm diepe greppel, laat een boom staan bij de dissel en schuift Kia zoveel mogelijk om die boom heen. De vrachtauto kruipt voorbij. Het krassende en schavende geluid komt van de andere kant van de oplegger. Wij blijven schadevrij, maar zijn nog een poosje bezig met tikje vooruit, tikje achteruit, om onze combinatie weer boom- en greppelvrij op de weg te krijgen.

Op een tip van andere vogelspotters gaan we naar een landweg bij het plaatsje Belén. Ze zeggen er wel bij dat de straatjes in het dorpje zelf erg smal zijn. Nou, daar draaien wij onze hand niet voor om, wij zijn wat gewend en nu zijn we alleen met Kia dan zijn we niet zo breed. Op de t-splitsing zegt Cees links, ik denk rechts en ja ik heb de kaart. Het wordt rechts, al wil ik er wel bij zeggen dat de kaart niet erg gedetailleerd is. Gelukkig kunnen de autospiegels naar binnen geklapt worden. Graag hadden we jullie een foto laten zien van onze reis door de achterafstraatjes van Belén, maar de deuren kunnen niet vergenoeg open om uit te stappen. Als de 12 km lange landweg daarna ook nog van zand blijkt te zijn met gaten, vol water, tot halverwege de knie, is het geduld van mijn bestuurder op. Ik krijg de opdracht om voortaan op de kaart alle witte, dat zijn de binnenwegen, en zwarte, de zandpaden, over te slaan. Alleen de rode en dubbele rode met wit of geel gestreept middenstuk mogen nog. Bij hoge uitzondering en na uitgebreid overleg met de bestuurder mag mondjesmaat ook een gele.