Dokkumer Nije Silen, 15-7-2015

De blauwe verf zit er op! Zelf hebben we alle voorbereidend schuur- en schoonmaakwerk gedaan, maar voor de laatste aflaklaag is er een beroeps gebeld. Het is mooi geworden, de romp is als een spiegel. Terwijl de verf droogt zijn we met de mast begonnen: schoonmaken, wat annodisatieplekjes bijhelpen, een energiezuinig lampje in het toplicht en een nieuwe marifoonantenne bovenop. Dan is de blauwe verf droog genoeg om de band boven de waterlijn af te plakken en wit te verven.

Er komt iemand de loods inrennen; er is buiten een auto op ons stroomverdeelbakje gaan parkeren, vlak naast de dure toplichtlamp en laat onze nieuwe antenne meebuigen met de motorkap. Verd... die mast lijkt wel magnetisch. Het begon met een hond. Een paar weken terug zat er plots een hond aan het rolfoktouw vastgebonden. Ik probeer Cees zover te krijgen dat ie naar de eigenaar toe gaat, maar hij is op het dek aan het verven en heeft geen tijd en dus loop ik zelf naar de hondenbezitter. Hij lacht: “Die goedzak trekt heus die mast niet om”. Nee, maar het er op liggende rolfokprofiel misschien wel en als het dan zo'n goeierd is, waarom zit ie dan vast en is je eigen autobumper misschien een goed vastbind-alternatief. Al argumenterend pratend komen we niet tot elkaar. Ik maak de hond los en loop weg, de vrouwonvriendelijke woorden beginnend met een k ketsen af op mijn rug.

Nu dus weer die auto. Eerst stond ie zo dicht bij de onderkant van onze mast en rolfoktrommel, dat we ons afvroegen hoe de bestuurder uit de auto was gekomen. Na een goed gesprek, Cees wilde de rolfok uitelkaar halen, parkeert de man een stuk verderop naast de loods. Als dagen later daar een bok met boot wordt neergezet, trekt het magnetische veld de vierwieler weer aan. Die keer wordt ie tussen de twee uitstekende zalingen geparkeerd. Op zich een knappe parkeermanoeuvre, maar we zijn er toch niet zo blij mee. Zodra er door onze belager boodschappen gehaald moeten worden, komen wij in actie en maken een afzetting bij zalingen en mastvoet.

Deze keer is dus de masttop de magneet. Cees stevent naar buiten: “Heb je het ene klaar, breken ze het andere weer af”. Gelukkig is de botenloods redelijk groot en is het allerheetste er een beetje af als hij buiten aankomt. Van de conversatie met de bestuurder zijn alleen deze woorden voor herhaling vatbaar: “Als je met die rode Groninger heilige koe van jouw nog één keer in de buurt van mijn mast komt, maak ik er een Friese zwart-bonte van!”