Pauillac, Frankrijk, 25-11-2008

We zijn in feeststemming. Nee, niet vanwege Sinterklaas. Die is ons voorbij gevaren; terwijl hij op zijn bootreis vanaf Spanje toch dicht bij ons langs moet zijn gekomen. Nee, de kapitein is jarig!

Eerst moet er schoon schip gemaakt worden; we krijgen een logé. Zowel binnen en buiten wordt er gepoetst. Opruimen neemt echter de meeste tijd in beslag, we worden zo met z’n beiden wel een beetje heel erg gemakkelijk. Het logeerbed gebruiken we normaal als rommelhok, en nu moeten al die onmisbare, nauwelijks gebruikte, toch nuttige dingen een andere plaats hebben. En het liefst een definitieve plek.

Dan volgen de boodschappen. Cola, taart en kaarsjes zijn geen probleem, elke supermarkt heeft genoeg keus. Pinda’s en chips precies zo, maar toastjes of crackertjes wordt moeilijker. Daar zullen ze ook wel stokbrood voor gebruiken. Natuurlijk moet er ook een cadeau komen. Wat geef je een rentenier; pantoffels, zit ie er altijd warmpjes bij.

Popke kwam op donderdag, ’s avonds rond negen uur. Hij bleef tot maandagmorgen; het waren drie geweldige dagen. Jammer dat jeugd, met te veel vrije tijd, de radioantenne van zijn auto heeft gesloopt. Zondag hebben we in Bordeaux een nieuwe gekocht; de koopzondagen voor Kerst zijn al begonnen.

Een bezoek aan je vader en moeder is niet alleen eten, drinken, winkelen, op stap en buiten de deur eten. Er moet ook gewerkt worden. Onze computers doen niet altijd wat wij willen, en het werd weer hoog tijd dat er een deskundige bij kwam. Skype doet het nu weer, in het fotoprogramma Picasa is orde op zaken gesteld en er is ruimte gemaakt op de één of andere schijf voor nog meer foto’s. Nu kunnen we wel weer een tijdje vooruit.

Pauillac, Frankrijk, 18-11-2008

Gisteren hebben we de rechter, vanaf de oceaan komend de linker, oever van “onze” rivier verkend: de Gironde. Omdat het de grootste rivier van Zuid Frankrijk is, met een breedte van meer dan 10 km in de monding, is het van oudsher een belangrijke verbindingsweg. Dit vind je terug in de opgraving van een Romeinse stad, twee forten van Vauban, grotten, kerken en het ontstaan van Bordeaux; toch één van de grotere steden van Frankrijk.

Tegenwoordig bestaat de bedrijvigheid uit twee pontverbindingen, verscheidende rondvaartboten en een enkele vissersboot. Per dag varen er gemiddeld twee zeeschepen de rivier op. Vanwege het tij en de beperkte diepgang, kunnen de grotere schepen alleen bij hoogwater in en uit het industriegebied van Bordeaux komen.

De Gironde is eigenlijk een 635 km2 groot estuarium van twee rivieren: de Dordogne en de Garonne. De Dordogne ontstaat op 1680 mtr hoogte in het Centaal Massief, uit de stroompjes van de Dor en de Dogne. Na 490 km mengt het water zich ten noorden van Bordeaux met dat van de Garonne. Deze is 647 km lang en ontspringt op een hoogte van 1870 mtr in de Spaanse Pyreneeën.

Kenmerkend voor zo’n estuarium is het ondiepe water. De bruine kleur geeft al aan hoeveel zand het water van boven meeneemt. Trouwens niet alleen zand, maar ook boomstammen en wat er verderop allemaal meer over is. De vaargeul moet geregeld worden uitgediept; de gele zandzuiger hoort al acht weken bij ons uitzicht. Verder geven de vele wrakken en kleine eilandjes aan dat het oppassen is bij het varen hier.

De oevers bieden een grote verscheidenheid aan bomen en planten, maar wij missen de vogels. Op een enkele zeevogel en witte reiger na, zijn er alleen wat torenvalken en heel veel spreeuwen. Deze laatsten, de “protters”, proppen zich vol met de overgebleven druiven en gaan dan slapen op het eilandje in de rivier, tegenover onze jachthaven. Het zijn er zoveel, in zulke grote wolken, dat wij denken dat die autoreclame voor Citroën hier is opgenomen. Dus elke avond dek nalopen en rode vlekken verwijderen.

Pauillac, Frankrijk, 11-11-2008

Om een uur of elf vanmorgen, gingen we even “een bakje doen”. Op de wal voor de burgemeester zijn “mairie” klonk tromgeroffel. Wij nog zeggen van wat besteden ze hier een aandacht aan St. Maarten; zien we dat het voornamelijk mannen zijn met vaandels en medailles op de borst. Elf november, precies om elf minuten over elf en dan negentig jaar terug: einde van de eerste wereldoorlog.

Voor Frankrijk betekent dat een vrije dag, winkels na één uur dicht, herdenking op het stadhuis, kerkdienst en kranslegging. Als we op tv het officiële landelijke gedeelte volgen en dan verhalen horen van meer dan acht miljoen Europese doden, begrijpen we pas waarom er hier zoveel monumenten zijn. Elk dorpje, hoe klein ook, moet wel inwoners in die oorlog hebben verloren. Op de meeste plaquettes staan meer namen van gesneuvelde soldaten uit de eerste dan uit de tweede wereldoorlog. Gelukkig voor de veteranen was het een mooie, droge dag.

De rest van de week was het regen met zo nu en dan een waterig zonnetje. De herfst-zeilwedstrijd is pas op de derde zondag doorgegaan. Die dag was er redelijk veel wind. Storm hebben we niet meer gehad, die hebben we doorgestuurd naar Nederland.

Slechts één nacht zijn we een paar keer uit ons bed gekomen, maar dat was om tv te kijken. Als ze in Amerika zoveel lef hebben om een gekleurde president te kiezen, dan willen wij wel een nachtje opblijven. Toen om half zes duidelijk was dat Obama had gewonnen, hebben we ons bed opgezocht. De koffietijd van woensdag is een middag-bakje geworden.

Pauillac, Frankrijk, 4-11-2008

Het is alweer november en de herfst is hier nu echt begonnen. Van de zeven dagen deze week heeft het zes geregend. Het is gewoon “skier” over het water. Daarbij viel de wind mee. Alleen in de wat steviger buien trok hij aan naar een dikke 7. Uit alle richtingen werden we getrakteerd; alleen die uit het oosten vinden we minder. En wat je niet wilt hebben, komt nooit op een goed moment.

De oostenwind trok aan tot stormachtig, ’s morgens om vier uur, bij hoogwater. De golven kunnen dan hoogte opbouwen in de haven en duwen ons op de steiger. Vijf extra stootwillen later en helemaal doorweekt konden we het elektrische kacheltje opzoeken. Als na twee uren de eb begint te lopen, is het grootste leed geleden en kruipen we weer onder de wol. Het was nog lang koud.

We blijven dus, buiten het verplichte stokbrood per dag, lekker aan boord en besteden onze tijd nuttig. Elke dag één boek gelezen. O ja, we hebben ook nog een klusje gedaan. Gordijntjes was onze boot nog niet rijk. Of we vonden de railtjes te groot, of de kleur was niet goed, of de stof was niet naar de zin. Nu we langs de promenade liggen en het ’s avonds steeds eerder donker wordt, hebben we toch wel wat inkijk. Provisorisch zijn er aan de walkant gordijntjes gemaakt. De naaimachine ging kapot en de stof die we gebruikt hebben was eigenlijk bedoeld voor windvangers, tijdens warme dagen, boven de luiken.

Vanuit de auto, we hebben een hekel aan nat worden, hebben we foto’s gemaakt van de architectuur in de omgeving. Om bij onze belangstelling voor water te blijven, zijn het watertorens geworden. Er zijn er genoeg, maar het is best moeilijk om bijzondere te vinden. Nu met de kerst voor de deur, kunnen ze ook wel wat versiering gebruiken. Zoals wat jaren terug in Nes, vlakbij Akkrum, waar ze er een grote lampenkap op hadden gezet. Zodra we een watertoren met een ideeënbus vinden, zullen we het voorstel inleveren.