Op het parkeerterrein van een supermarkt zoeken we een plaats voor onze auto met caravan. Het is er erg druk en we hebben al een paar rondjes gereden als er helemaal achterin, naast een grasveldje, twee plaatsen vrij komen. Onze combinatie is langer, maar met de achtereind op een verboden strook, we begrijpen niet waarom dat niet mag, drukken we ons er tussen. Boodschappen gedaan en, dat is lekker makkelijk, direct vanuit de winkelkar alles in de kastjes van Flipper weggeborgen.
Als ik uit de caravan stap zie ik zo'n 100 meter voor me in het gras een bruine vogel met zwart-witte strepen. Een Hop. In Nederland zie je die nauwelijks. Parmantig stapt ie rond. Voorzichtig schuif ik langs Flipper naar Kia zijn achterbank, waar het fototoestel ligt. Ja, ik heb de camera bijna altijd bij me, maar nog net niet mee naar de supermarkt. De Hop wacht mooi tot ik de autodeur open doe en neemt dan de vleugels. Dus wordt er koffie gezet en opgedronken zittend op het opstapje voor de caravandeur. Wij hebben, op de brandweeroprit, wel veel bekijks, maar een vogel met een kuifje laat zich niet weer zien.
Een paar dagen later zoeken we tussen de middag een staanplaats in het bos aan zee bij La Tremblade. Hier vind je een wirwar aan kleine weggetjes, waar je gewoon je auto met caravan langs het pad parkeert. We zoeken het strand op. Het zand is erg rul en 't loopt moeilijk. Na een paar weggezakte bunkers zijn we er flauw van en gaat Cees kokkerellen en slenter ik het bos in. Voor me schiet een Hop omhoog een boompje in. Sapperdeflap, heb ik weer het fototoestel niet stand-by. Jammer, dan eerst maar terug naar mijn kok voor een warme hap.
Na een uurtje, nu helemaal accuraat en alert, schuif ik van boom naar boom en zie er zelfs twee op een stukje gras naar voedsel zoeken. Voorzichtig weer een boom opschuiven, het is nog ver, maar toch maar een keertje afdrukken. Er komt een auto aan. Geeft niet: als die voorbij is, komen ze wel terug uit de boom. Ondertussen vraag ik me af of het meervoud van Hop, Hops of Hoppen is. De auto gaat langzamer rijden en stopt midden op het grasveldje. Geeft niet: misschien moet er even geplast worden. Ik weet het Franse woord voor gluurder niet, maar zo voel ik me wel. Uit de kofferbak komen twee stoeltjes en ook nog twee, veel te dikke, boeken. Geeft wel: kans alweer verkeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten