Nispen, 28-4-2013

Terwijl wij het vakantiegevoel weer te pakken hebben, blijft onze TomTom last houden van stress. Toen ie bij vertrek aangaf dat we van Buitenpost naar Blauwforlaet over de ventweg, die is er niet ook nooit geweest, reden en steeds heen en weer wipte, dachten we nog dat ie vrolijk was dat we weer onderweg waren. Toen ie op de weg van Lelystad naar Enkhuizen geregeld van de hoofdweg naar het water hipte en daarna riep rechtsaf en net zo vrolijk weer de goede rijstrook nam, keken we vreemd op. Maar echt zorgelijk werd het pas toen ie op de terugweg op de rondweg om de Tweede Maasvlakte, deze weg is nog zo nieuw dat ie 'm niet kan kennen, aangaf rechtsaf te gaan. Dat hebben we niet gedaan, dan waren we in Engeland uitgekomen.

Een jaar geleden is deze onrust al begonnen met werkweigering. Uitgaan deed ie met plezier maar beginnen met werken was er niet bij. Toen tenslotte geen enkel trucje meer hielp waren er nog twee mogelijkheden: recyclen of zelf opereren. Dus een schroevendraaier er bij. Voorzichtig alle inwendige uitgespreid en onder het aan/uit knopje een stukje dubbelgevouwen sticker met de klevende kant naar buiten, met een pincet er in gepriegeld. Terwijl ie nog open lag, riep TomTom ons al een welkom toe. Nadeel is nu wel dat hij altijd aan staat en dus steeds in het stopcontact moet blijven. Uit ervaring weten we dat als we de auto niet gebruiken, het meer dan drie dagen duurt voor de auto-accu leeg is.

Voor vertrek hebben we onze TomTom nog geüpdatet. Hadden we niet moeten doen. Nu komt ie zo'n 50 meter achter ons aan. Begint ie over afslaan, dan zijn wij al op 't kruispunt. Zit ie nog op de rotonde, zijn wij er al weer af. Vragen we om de kortste route, laat ie ons afslaan op viaducten en schuwt niet oprijlanen van buitenhuizen als doorgaande wegen uit te zoeken. Voeren we een straat met huisnummer in, dan speelt ie het spelletje ik zie wat jij niet ziet en roept: “bestemming bereikt”, terwijl we alleen nog maar warm zijn. Stiekem denken we dat in deze tijd van teruglopende verkopen, onze TomTom zo geprogrammeerd is dat ie er op aan moet sturen dat we een nieuwe zullen gaan kopen.

Dat gaan we niet doen. We zijn aan onze TomTom gehecht, want hij heeft twee grote voordelen. Hij dwingt ons door al die onvoorspelbare acties om heel alert te blijven. De wegenkaart komt weer op schoot en de richtingaanwijzers zijn dubbel belangrijk geworden. Tegen zoveel hersengymnastiek kan de geheugentrainer van omroep Max niet op. Verder geven we hem altijd de schuld, als we verkeerd rijden, een doodlopende weg inslaan of een camping niet kunnen vinden. Foeteren we beide eens uitgebreid op 'm en dat lucht op. Hebben Cees en ik nooit ruzie.