31-12-2015

Lokkich 2016

Noflike Krystdagen

Dokkumer Nije Silen, 15-11-2015

De vakantie is voorbij, we zijn weer terug op het honk. Zes weken zwierven we over het IJsselmeer, het Markermeer en door Fryslân. Wind altijd uit oostelijke richting en eerder te weinig dan te veel. Volop mist, maar dat was meestal 's morgens. Voor ons dus geen probleem, we wilden toch niet zo vroeg beginnen, we hadden immers vakantie. Ook het laatste stukje door noord Fryslân ging voorspoedig. Omdat in november de bruggen alleen op afroep open gaan, moest er toen wel gepland worden. De Drachtsterbrug bij Ljouwert gaat deze winter, tot 15 mei 2016, niet meer open in verband met de bouw van 't aquaduct. De staande mast route is dus voor jachten hoger dan 5 meter zolang afgesloten.

Op het stukje tussen Ingwierrum en de sluis van Dokkumer Nije Silen, komt op het fietspad ons een fietser tegemoet. Hij roept iets, maar we verstaan het niet. Denkend dat ie de weg vraagt, roepen we terug dat ie op de goede weg zit naar Dokkum. Flarden van wat ie terug roept: “... rood licht … invaren … brug dicht … kom terug ....” Al puzzelend komen we tot de conclusie dat de brug waar we net door zijn gekomen niet meer dicht wil, dat we wel door het rode licht op de sluis mogen varen en daar wachten tot de sluiswachter, die ook de brugwachter is, terug is komen fietsen. Hij zal wel niet zo snel terug zijn, volgens onze inschatting staat het brugwachtershuisje aan de zuidkant van 't water en staat de brugwachter nu op de noordkant. Moet ie een bootje zoeken, hopen dat het met de knopjes daar wel lukt en dan het bootje terug brengen. We eten een twaalfuurtje, wandelen een rondje sluis, drinken nog maar een kop koffie en zitten onder de kap in de kuip, als de vermoeide fietser, die niet naar Dokkum hoefde, terug komt.

Ook wij hebben het druk de komende weken. Eerst wordt Cees 65 en dat moet natuurlijk gevierd worden. Dan gaan we ons druk maken over hoeveel pensioen hij krijgt, of er überhaupt nog wat in die pot zit en dat de AOW pas over zes maanden komt. Daarna gaat onze jongste trouwen, draait alles even om kleding en familie. Intussen is Sinterklaas in Meppel aangekomen, ben wel nieuwsgierig of hij ook moet bellen om al die brugopeningen tussen Noordzee en Drenthe voor elkaar te krijgen. Daarna gaan we de kerstboom optuigen, oliebollen eten en dan is het jaar al weer voorbij.

Koersbericht

2 nov - Wyns - kade Marrekrite
          4 mijl
3 nov - Raard - steiger Marrekrite
          7 mijl - bruggeld 3,50 Euro
5 nov - Dokkum - steiger Woudpoortsbrêge
          1 mijl - bruggeld 5,00 Euro
7 nov - Lauwersmar - steiger Marrekrite Stropersplaat
          12 mijl
8 nov - Dokkumer Nije Silen - jachthaven Lunegat
          6 mijl

Ljouwert, 1-11-2015

Deze afgelopen week scheen 's middags steeds de zon heel uitbundig, maar 's morgens voelden we ons helemaal verstopt in de dichte mist. Nou ja, verstoppen is er niet meer bij nu we AIS hebben. Geregeld belt er één van de kinderen op met de vraag: “Hoe is het in ….?” Ze weten dus constant, waar we zijn.

Ik laat nu even in het midden of we het fijn vinden als iedereen weet waar we uithangen, maar het blijft een feit dat we zelf deze week, het is nog een nieuw speeltje, geregeld controleren of ze onze sailing vessel Antje C wel op de juiste plek hebben liggen. Dat klopt, zolang je binnen het bereik van een walstation bent. Verder op zee ben je dus onvindbaar, bijvoorbeeld op de Tsjûkemar en ook in de stad Ljouwert ben je verstopt. Maar je kunt natuurlijk ook het AIS-apparaat gewoon uitzetten.

Koersbericht

26 okt - Goiingarypster Poelen - steiger Marrekrite Heerenzijl
           9 mijl
27 okt - Joure - steiger Marrekrite Noarder Âldewei
           1 mijl
28 okt - De Lemmer - steiger Marrekrite Langsleat
           14 mijl
29 okt - Langwar - steiger Marrekrite De Diken
           11 mijl - bruggeld 2,00 Euro
30 okt - Koarnwetersân - steiger reserve sluisdeur
           27 mijl
31 okt - Ljouwert - kade Prinsetún
           23 mijl - bruggeld 7,00 Euro

Langwar, 25-10-2015

We hebben AIS en zijn te volgen op Marinetraffic.com. Op 't verkeerssysteem staan nog wat foute afmetingen, ze ronden af op hele meters, maar daar gaan we bij terugkomst in de haven nog aan sleutelen. Eindelijk horen we weer bij de moderne boot-vaarders!

Eind 2007, net voor we naar Frankrijk vertrokken, kochten we een AIS. Cees monteerde 'm nog snel, maar hij deed het niet. Geen probleem, wordt onderweg wel opgelost. Zo gezegd zo gedaan. Er werd doorgemeten, gedemonteerd, gemonteerd, nagekeken, beltegoed opgebruikt aan iedereen die er verstand van zou moeten hebben en gevloekt, maar onze AIS deed niets en was ook niet van plan iets te doen.

Koorndijk uit Zwolle, de leverancier, gaf als tip een tussenstop te maken in Middelburg bij Jos Boone., daar was een mannetje die alles wist over elektronische apparatuur en het programmeren er van. Oké, de mevrouw kwam aan boord. Alles uitgeprobeerd en gecontroleerd en misschien ook wel stilletjes een onfatsoenlijk woord gezegd, ons automatisch indificatiesysteem bleef een maandagmorgen-baksel.

Deze nieuwe AIS hebben we van onze Luitzen gekregen voor het kluswerk aan zijn “Grand Slam”. Deze zomer tijdens het schilderen van “Antje C” in de loods is ie gemonteerd, maar daar binnen deed het zendapparaat het natuurlijk niet. Toen uit de loods de mast er weer op stond kon de antenne aangesloten worden. Eén marifoonkabelstekkertje te weinig. Onderweg in Lelystad gekocht, gemonteerd en even wachten tot er een computer-hulp-zoon op visite kwam en het geheel geprogrammeerd kon worden. En, poeh wat een opluchting, hij doet het! De oude ligt in de rommelbak te wachten op een 'hoper-tegen-beter-weten-in'.

Koersbericht

19 okt - De Lemmer - steiger Marrekrite Langesleat
           29 mijl - bruggeld 2,00 Euro
21 okt - Heeg - steiger Marrekrite Jeltesleat
           7 mijl - bruggeld 2,00 Euro
22 okt - Tsjûkemar - steiger Marrekrite Zandrak
           9 mijl
23 okt - Tsjûkemar - steiger Marrekrite Marchjepôlle
           3 mijl
24 okt - Tjonger - steiger Marrekrite Brandemeer
           4 mijl - bruggeld 2,00 Euro
25 okt - Langwar - steiger Marrekrite De Diken
           13 mijl

Ketelmeer, 18-10-2015

Het miezert al de hele week. We hebben er geen last van. Na al dat gedonder om weer op de wal, hadden we even nergens meer zin in. Uitslapen, lang koffie drinken, een boek lezen en alleen maar lui zijn. Cees had de as wel in het water weer vast kunnen maken, maar vond het toch beter, hij was nu toch bezig, om bij de schroef de zinkanodes er tussenuit te halen en nog meer schroefaslengte binnen in de klembus vast te maken. Toch viel het repareren van de schroefas achteraf wel mee, we hadden het al eens eerder gedaan.

Vroeger, dit is beppe die vertelt uit de tijd dat er nog geen mobiele telefoon was, voeren we met onze Friendship 28 terug van een vakantie naar Denemarken. Op 't stuk Cuxhaven – Norderney hoorden we, het was windstil weer, een geluid onder de boot dat er daarvoor niet was. Op Borkum ging Cees te water om de schroef te controleren. Alles leek oké. Net boven Schiermonnikoog, er was nog steeds geen zuchtje wind, bleef de motor gewoon doordraaien, maar vooruitgang zat er niet meer in. De schroefas had geen verbinding meer met onze 10 pk Buck.

Daar drijf je dan. In de verte zagen we bij de uiterton de reddingsboot varen. We konden hem niet bereiken. Ons budget was net na het bouwen van de Friendship niet van dien aard dat er nog een marifoon af kon. Gelukkig was het tij nauwkeurig berekend en gingen we met het water mee langzaam in de goede richting. Bij het kenteren van het tij kwam er zo nu en dan ook wat wind opzetten. Zo zeilend doorscharrelend haalden we de sluis, waar door het trekken van een zielig gezicht en het ophouden van een meertouw altijd wel een sleepje te vinden was.

Hoe het kon gebeuren weten we niet, misschien toch iets in de schroef gehad? Het doet er ook niet meer toe. Als het maar twee keer in de dertig jaar gebeurt dan zijn we er nu wel weer een tijdje van af. Ook het weer zal wel weer beter worden, mistiger en natter kan bijna niet. Misschien wordt het kouder, maar dat is geen probleem, er is genoeg warme winterkleding aan boord.

Koersbericht

12 okt - Lelystad - anker Lelystad Haven
           1 mijl
14 okt - Trintelhaven - kade werkhaven
           11 mijl
16 okt - Ketelmeer - anker IJsseloog
           13 mijl
18 okt - Ketelmeer - kade Kattendiephaventje
           4 mijl

Lelystad, 11-10-2015

We zijn gelukkig. Afgelopen woensdag voeren we de sluis van De Block van Kuffeler binnen. Terwijl ik naar voren loop, smakken we tegen het remmingswerk, gepakt door het woelige water dat de sluismeester heeft laten lopen om op polderniveau te komen. Cees roept: “De motor reageert niet, pak de eerste de beste bolder die we voorbij komen, ik kan niet afremmen!” In de brugopening ging 't nog met een slakkengangetje, maar dan pakken de neer in de sluis en de zuidelijke wind ons en moet ik het eerste houvast aan mij voorbij laten gaan. De tweede is wel voor mij. Effe uitblazen. Via de marifoon melden we dat we de sluis wel weer gaan verlaten, maar in welk tempo blijft nog even een verrassing. Het houdt niet over, maar we komen er uit en met een puntje fok erbij halen we net het eind van de lange wachtsteiger. Pas als alle meertouwen vast zitten, verzamelen we de moed om onze, tot dan toe mooie blauwe verf, te bekijken. Potverd... geen schrammetje, de stootlijst heeft gelukkig alle klappen opgevangen.

Al snel blijkt dat de motor goed werkt, dat het niet de koppelingskabel is en dat er niets in de schroef zit. Hebben we nog wel een schroef? Het is onontkoombaar, we moeten weer op de wal. Hier op De Block hebben ze geen 20 tons kraan en Muiderzand is niet bezeild. Dan maar met twee fokken en ruime wind op naar Lelystad. Is zo wie zo beter, daar naast Lelystad Haven kun je in de ruime kom makkelijk zeilend ankeren. De haven heeft geen zware kraan, we moeten weer de polder in. De volgende morgen haalt een motorbootje ons op. In de sluis hoor ik nu van twee kanten: “Pak de eerste de beste bolder die voorbij komt!” Dat gaat, maar voor lukt het minder. Maar daar is er onze sleepbootbemanning, ze houden af en pakken landvasten aan. Dat ging maar net goed. Gelukkig geen krasje.

Aangekomen bij de werf staan twee mannen extra klaar om ons op te vangen. Twintig ton geeft zich niet direct over, we drijven krachtig het kraandok voorbij. Het walpersoneel moet de touwen loslaten. Vooruit zie ik een polyester racebak liggen. Zo ééntje die zich nog langer maakt met een grote, lange zwarte boom vooruit. De boot missen we riant, maar tussen ons en die zwarte gevechtslans past geen vinger meer en dus ook geen stootwil. We varen voorbij. De mannen halen ons met hun bootje weer op en trekken ons zachtjes terug naar de botenlift. Dan is het verder een makkie, handdoeken tussen de hijsbanden en we komen boven water. Gelukkig, zonder een enkele beschadiging.

De schroef zit er nog aan, meevallertje, dat was een dure geweest. De schroefas is uit de klembus van het druklager, achter de motor, geschoven. Cees duwt en krengt hem terug. De botenlift laat ons weer zakken, de mannen trekken ons weer voorbij de wedstrijdracer, extra stootwillen hangen klaar en aan de steiger repareren we verder. Dan blijkt dat het in het water niet lukt en de volgende morgen trekt de ploeg, het wordt routine, Antje C weer om de gevechtslans-boot naar de liftschacht. Handdoeken tussen de hijsbanden, omhoog, afspuiten, hoort bij de service, op een bok zetten. Botenkar voorrijden en optillen. Even denken we dat we in de provincie Groningen zijn, een kleine aardbeving. Bij het liften van de bok met boot is een steun afgebroken. Die oude zeebodem van de polder wil wel trillen en het voelt meer dan het is, maar wij ervaren het als een klap van 8 op de Schaal van Richter. De bok wordt gerepareerd en we krijgen een mooi plekje op 't haventerrein. Gelukkig, onze verse frisse blauwe verf is nog als nieuw.

Koersbericht

7 okt - Block van Kuffeler - buitenwachtsteiger sluis
         1 mijl
         - Lelystad - anker Lelystad Haven
         8 mijl
8 okt - Lelystad - steiger Schaap Ship Care
         1 mijl
9 okt - Lelystad - wal Schaap Ship Care
         0 mijl

Almere, 4-10-2015

Mooi weer de afgelopen week. Elke dag zon en daarbij oostenwind. We hebben tot hier alles kunnen zeilen. Een prachtig begin van onze vakantie. Nou, vakantie? Eerst moesten de zeilen er weer opgezet worden en daarna binnenin de boot de rommel nog weggewerkt. Een doos met spullen die teruggekomen is van de veiling op het havenfeest, al het gereedschap dat zo handig dichtbij voor het pakken in de kajuit ligt en de laatste dozen met rommel uit de botenloods, die overgebleven zijn van onze klusmaanden. De oude bootramen staan nog te koop op Marktplaats, maar de windvaan is verkocht, niet één, maar drie keer, want dat is scheepsrecht!

Er kwamen direct veel reacties op de Windpilot-advertentie. Meneer H, onze eerste belangstellende wilde graag een optie tot zondag 12.00 uur. Na de koffie komt ie en na uitgebreid bekijken en tekeningetjes maken hoe die gemonteerd moest worden, wat heen en weer gehandjeklap over de laatste 50 Euro, wordt de koop bevestigd met een ferme handdruk. De volgende dag betalen en halen. Terwijl Cees soep met een broodje maakt, haal ik de advertentie van Marktplaats en bedank en wis alle belangstellenden op de mail. Telefoon. Onze koper, hij ziet er van af. Wat moet je met zo iemand? Een discussie beginnen over een man een man, een woord een woord of medelijden met hem hebben omdat ie thuis iemand met veto-recht heeft zitten?

Onze tweede, Meneer S die we net hadden afgebeld, staat met zijn nummer nog in de telefoongeschiedenis. We bellen snel terug en hij wil de Windpilot Windvaan nog steeds graag hebben. Of we 'm een week kunnen vasthouden, ze zijn op dat moment onderweg naar Engeland met hun zeilboot, even een weekje er tussen uit. We gaan akkoord. Keurig belt ie een week later om 8.00 uur 's morgens terug. Hij staat voor zijn bod, maar de trip naar de overkant is op de terugweg geëindigd in een kleine ramp. 40 Mijl uit de kust door een hoge golf plat geslagen, mast overboord, ramen er uit. Zelf, gelukkig wel aangelijnd, overboord geraakt en met het oprichten van het schip weer aan boord geslingerd. Met moeite van boord gehaald, blij dat ze nog leven, schip total loss. Als je geen boot meer hebt, heb je ook geen windvaan nodig. We ontheffen hem van zijn: een man een man, een woord een woord.

Via Rob, onze havenmeester, heeft er ook nog iemand geïnformeerd of de windvaan nog te koop was. Wij mailen hem terug : Ja, de Windpilot Windvaan is niet verkocht. Onze derde koper komt op zondagavond, intussen zijn we drie weken verder, om half zeven, bekijkt, geeft geld en neemt hem een half uur later mee. Hoe moeilijk kan het leven zijn?

Koersbericht

27 sept - Lauwersmar - steiger Marrekrite Dokkumerdjip
28 sept - Lauwersmar - anker Dokkumerdjip
29 sept - Dokkumer Ie - steiger Marrekrite Miedum
             16 mijl - bruggeld 8,50 Euro
30 sept - Harns - kade Industriehaven
             17 mijl - bruggeld 7,00 Euro
01 okt   - Enkhuizen - anker Compagniehaven
            32 mijl
02 okt  - Markermeer - steiger Oostvaardersdijk
            16 mijl
04 okt  - Almere - steiger Lepelaarplassen
             8 mijl

Dokkumerdjip, 27-9-2015

Vakantie!

Dokkumer Nije Silen, 18-9-2015

Eindelijk weer water onder de kiel.

Dokkumer Nije Silen, 1-9-2015

Sail Amsterdam heeft ons een opkikkertje gegeven. Met nieuwe moed klussen we verder aan onze Antje C. De mast wordt onderhanden genomen, schoongemaakt en in de was gezet. De radarsteun slokt de meeste uren op, hij moet helemaal kaal gehaald worden voordat de nieuwe verflagen er op kunnen. Omdat de dubbele ramen een levertijd van drie weken hebben, hebben we tijd zat om extra aandacht te besteden aan de kozijntjes in de opbouw. Met passen en meten maken we ze precies op maat. Verder zoeken we naar kleine klusjes en ruimen onze rommel rondom de boot vast op.

We zijn wel zo'n beetje klus-moe. Het werktempo zakt zienderogen, gingen we in juni nog om acht uur aan de arbeid, nu verschuift dat tijdstip tot na de koffie. We kunnen niet wachten om onze varende woning weer te betrekken, het lijkt wel alsof de caravan elke dag ietsje kleiner wordt. Glasleverancier schiet op met die ramen! Wij willen uit de loods en dit jaar nog een rondje IJsselmeer zeilen.

De Heen, 16-8-2015

We laten een weekje de boel de boel, vergeten kluslijsten en gaan richting Noord Brabant om nieuwe dubbele beglazing te bestellen. Op de terugweg haken we aan bij de feestvierende Amsterdammers op Sail 2015.

Dokkumer Nije Silen, 1-8-2015

Al een paar jaar staat er op ons wensenlijstje: nieuwe ramen in de boot. De dubbele ramen zijn lek, ze condenseren in de tussenruimte. Nu we zon- en regeninvloedvrij in de loods staan, gaat het gebeuren. Maar wat een rot klus is dat, de kit zit muurvast en het ergste is nog dat we niemand de schuld kunnen geven, we hebben ze er helemaal zelf in gekit.

Al bij de bouw waren de ramen een grijze haren punt. We kochten ze bij een glazenfirma die ook wel dubbele ramen voor vissersschepen maakte. Bij aflevering was het spouwband, dat spul tussen de beide ramen met zo'n zilverachtige bovenkant, al helemaal aangepast aan het varen op zee, zo golvend zat het er tussen. Volgens de fabrikant kan dat gebeuren, het is tenslotte handwerk, maar ook zij moesten toegeven dat het een beetje te veel golf was en dat het over moest. De tweede keer was het een stuk beter. Helaas kwamen we er pas later, na het plaatsen, schoonmaken en oppoetsen, achter dat er ook nog vingerafdrukken en vuil aan de binnenkant zat.

Na verscheidene keren slijpen van het multitool zaagje, een doosje stanley mesjes, twee scherpe plamuurmes-sneden in Anneke haar vingers, ramen-uit-duw-spierpijn in Cees zijn schouder, plastic dekzeilen vol rommel en een zak vieze kit-vodden, lukt het ons in een dikke week om de negen ramen er uit te krijgen. Drie ramen gaven zich pas over toen we het dubbele glas van elkaar trokken. Daardoor weten we nu dat die spouwband niet alleen uit dat zilverachtige spul bestaat, maar verder volgestopt zit met piepkleine witte bolletjes.

Omdat het nu volop vakantietijd is, heeft ook onze nieuwe ramenleverancier vier weken vrij. Midden augustus kunnen we de mallen brengen. Effe wachten dus. Tijd genoeg om onze zwarte kitnagels te laten herstellen en na een paar weken in vakantie-tempo kleine klusjes doen, met nieuwe moed aan het weer waterdicht maken van onze Antje C te beginnen.

Dokkumer Nije Silen, 15-7-2015

De blauwe verf zit er op! Zelf hebben we alle voorbereidend schuur- en schoonmaakwerk gedaan, maar voor de laatste aflaklaag is er een beroeps gebeld. Het is mooi geworden, de romp is als een spiegel. Terwijl de verf droogt zijn we met de mast begonnen: schoonmaken, wat annodisatieplekjes bijhelpen, een energiezuinig lampje in het toplicht en een nieuwe marifoonantenne bovenop. Dan is de blauwe verf droog genoeg om de band boven de waterlijn af te plakken en wit te verven.

Er komt iemand de loods inrennen; er is buiten een auto op ons stroomverdeelbakje gaan parkeren, vlak naast de dure toplichtlamp en laat onze nieuwe antenne meebuigen met de motorkap. Verd... die mast lijkt wel magnetisch. Het begon met een hond. Een paar weken terug zat er plots een hond aan het rolfoktouw vastgebonden. Ik probeer Cees zover te krijgen dat ie naar de eigenaar toe gaat, maar hij is op het dek aan het verven en heeft geen tijd en dus loop ik zelf naar de hondenbezitter. Hij lacht: “Die goedzak trekt heus die mast niet om”. Nee, maar het er op liggende rolfokprofiel misschien wel en als het dan zo'n goeierd is, waarom zit ie dan vast en is je eigen autobumper misschien een goed vastbind-alternatief. Al argumenterend pratend komen we niet tot elkaar. Ik maak de hond los en loop weg, de vrouwonvriendelijke woorden beginnend met een k ketsen af op mijn rug.

Nu dus weer die auto. Eerst stond ie zo dicht bij de onderkant van onze mast en rolfoktrommel, dat we ons afvroegen hoe de bestuurder uit de auto was gekomen. Na een goed gesprek, Cees wilde de rolfok uitelkaar halen, parkeert de man een stuk verderop naast de loods. Als dagen later daar een bok met boot wordt neergezet, trekt het magnetische veld de vierwieler weer aan. Die keer wordt ie tussen de twee uitstekende zalingen geparkeerd. Op zich een knappe parkeermanoeuvre, maar we zijn er toch niet zo blij mee. Zodra er door onze belager boodschappen gehaald moeten worden, komen wij in actie en maken een afzetting bij zalingen en mastvoet.

Deze keer is dus de masttop de magneet. Cees stevent naar buiten: “Heb je het ene klaar, breken ze het andere weer af”. Gelukkig is de botenloods redelijk groot en is het allerheetste er een beetje af als hij buiten aankomt. Van de conversatie met de bestuurder zijn alleen deze woorden voor herhaling vatbaar: “Als je met die rode Groninger heilige koe van jouw nog één keer in de buurt van mijn mast komt, maak ik er een Friese zwart-bonte van!”

Dokkumer Nije Silen, 1-7-2015

Deze week zijn we vooral druk, naar onze mening dan, met het dek. Het schiet niet zo snel op als we gehoopt hadden. Om geen last te krijgen van het drempel-trauma (je schildert een drempel, waarschuwt de hele dag de kinderen om er niet op te gaan staan en 's avonds blijkt dat de mooie afdruk op de drempel van je eigen schoen is) kunnen we steeds maar kleine stukken verven.

We maken schoon, stofzuigen, ontvetten, schuren, maken weer schoon, plakken af, mengen 2-componenten verf en schilderen elke dag maar door. Helaas heeft nu één van ons een roomwitte De IJssel Double Coat buiskap-dwarsstreep voor op het t-shirt en heeft de ander aan de rechtervoet een sok met antislip-zool in de kleur Sikkens-grijs.

Dokkumer Nije Silen, 15-6-2015

We staan met onze Flipper op een heel mooi plekje in de jachthaven met uitzicht op de boten die de sluis in- of uitvaren. Nu dit jaar de zomer maar moeilijk op gang komt en de voorbij-vaarders in regenpakken gekleed gaan en hun zwemkleding achterin de kast moet blijven, hebben we er geen spijt van dat we niet kunnen varen maar aan het klussen zijn in een geïsoleerde droge loods. Vanuit onze caravan, met 's avonds het kacheltje aan, wuiven we hun een prettige vakantie toe.

Op onze kampeerplek is het een drukte van belang. Vroeg in de morgen bestaat de wekdienst uit een koor van zangvogeltjes, vlakbij in het riet vliegen pa en ma Karekiet af en aan, op de lantaarnpaal zingt een zwarte Merel de hele dag en 's avonds koekoekt een Koekoek ons in slaap. Op de caravan, de luifel, het buitentafeltje en onze twee terrasstoelen rennen miammels heen en weer.

Nu hebben we ontdekt dat deze mieren onweer kunnen voorspellen. Gewoonlijk blijven ze buiten, maar gaat het onweren, dan komen ze in optocht naar binnen. Via de afvoer van het wasbakje lopen ze van de wastafel om het tussenschot, waar ze op het aanrecht in de keukenwasbak terecht komen. Daar verdwijnen ze dan weer in de afvoer met een beetje hulp van ons door het openzetten van de kraan. Of miammels kunnen aanvoelen wanneer het gaat donderen of ze prefereren, net als ons, een droog plekje binnen.

Dokkumer Nije Silen, 1-6-2015

Onze “Antje C” staat op de wal. Vanmorgen om zeven uur zijn we al begonnen met alles klaarmaken. Dat stond eigenlijk voor gisteren in de planning maar toen viel de regen met bakken uit de lucht en dan is 't een beetje dom om mast-kabelgaten in het dak open te maken. Drupt binnen dan zo op je hoofd. Gelukkig was het vanmorgen beter weer, het was droog en windstil, de zon scheen zelfs.

Bij tienen liggen we voor de kraan. Na het moed indrinken, dit is de eerste keer dat de mast eraf gaat, met twee bakjes cafeïne, gaat het los. Havenmeester Rob gaat de mast in om de hijsband te bevestigen. Jaring en Rob van de “Gup” zijn de onmisbare extra handen. Als de mast voorzichtig omhoog wordt getild is het even spannend. Is het hijspunt goed bepaald? Blijft die 19 meter lange mast een beetje in evenwicht en handelbaar? Alles gaat prima, anderhalf uur later ligt ie al op de geleende “Tortuga”-bokjes naast de loods.

Om één uur is de boot zelf aan de beurt. Een routine klus, we gaan hier immers elk jaar een paar dagen uit het water. Maar deze keer is de kraan opstandig. Hij vertikt het om meer dan 19 ton te tillen. Helaas zijn wij net ietsje zwaarder. Hij kan best 20 ton tillen, maar bij de jaarlijkse controle is ie te krap afgesteld. De telefoon en een kundige monteur zorgen er voor dat Cees om vier uur toch nog kan beginnen met het afspuiten van het onderwaterschip. Voor ons geen probleem maar voor de booteigenaren die na ons ook in de kraan willen, wordt het een latertje.

De deur van de loods is zes meter hoog. Maar nu onze boot op de bok staat, zijn de toppen van de wieken van de windmolen 6.50 meter boven de grond. Dus is vandaag onze “Antje C” nog even buiten gebleven en moet morgenvroeg eerst de windmolen gedemonteerd worden. Wij maken ons logeeradres, caravan achter de loods, voor de volgende weken klaar. Intussen is het weer begonnen te regenen en moet Cees de ladder op met een stuk plastic om de open kabel-doorvoeren waterdicht te maken.

Dokkumer Nije Silen, 15-5-2015

Terwijl de eerste boten met binnendoor-naar-de-Oostzee-vakantiegangers aan ons voorbij varen, zijn wij bezig met kluslijstjes. Onze Luitzen zijn zeilboot staat al weer een week in de verfloods. Samen met Cees heeft ie zijn “Grand Slam” van een nieuw grijs kleurtje voorzien. Het is goed gelukt. Zo goed, dat ze over een paar weken ook onze “Antje C” gaan schilderen. Natuurlijk niet in dat moderne grijs, maar gewoon in het oude vertrouwde klassieke blauw.

Dokkumer Nije Silen, 30-4-2015

Al weer een kleine week thuis, terug in de jachthaven. De boot ligt er heel goed bij, met dank aan alle oppassers. Met tassen vol was komen we terug aan boord. De wasmachine is minder blij met zo veel werk na acht weken niets doen en vertikt het om op temperatuur te komen. Ook de droger, het is een combi, draait wel rond maar warm worden is er niet bij. Door een ketel kokend water via 't zeepbakje er bij te gieten, worstel ik me door de wasberg. Drogen buiten aan de waslijn is geen probleem, het waait lekker hard.

Onderweg met Kia en Flipper hebben we geen pech gehad. Ja, we hebben één wieldop van de caravan verloren, maar als je de andere er ook afhaalt, is het net alsof het altijd zo geweest is. In het doorzichtige dakluik zit een sterretje. Een wild opspringende steen of toch een boomtak? Het is 't luik boven ons bed, 's nachts heb je je ogen dicht, dus daar merken we niet veel van. De laptop stopte bij thuiskomst spontaan met werken, maar na het wissen van de tijdens deze trip gemaakte 8000 foto's, heeft ie weer voldoende werkruimte en -lust gekregen.

Om ons reisdoel ten noorden van Lissabon te bereiken, moesten we 2615 km afleggen. Vandaar reden we 3067 km met Flipper aan Kia gekoppeld, langs de kust naar de Camargue in Zuid Frankrijk, waar we een volgende keer weer willen beginnen. Alleen met de auto, rondtoerend over bergweggetjes, steile routes naar afgelegen klippen met vuurtorens, zandpaden in natuurgebieden en rondritten in steden, reden we nog eens 3275 km extra. Van de Middellandse Zee terug naar de Lauwersmar telden we 1676 km, zodat onze kilometerteller in deze twee maanden in totaal 10.633 er bij heeft gekregen.

Hadden wij onderweg in Portugal, Spanje en Frankrijk het lentegevoel al te pakken, hier in de jachthaven komen nu pas de boten langzaam uit hun winteropslag te voorschijn. Er wordt schoongemaakt, gepoetst en opgetuigd. Ook wij pakken het klussenlijstje er bij en voegen als met voorrang af te werken punt, reparatie wasmachine, toe. Deze zomer voor ons eerst even geen vakantie, Cees gaat de zeilboot van Luitzen schilderen en daarna gaat onze Antje C voor een grote beurt de wal op. Wij gaan dan weer een paar weken in de caravan wonen.

Koersbericht - Frankrijk - Luxemburg - Duitsland - België - Nederland

19 apr - Alzingen (L) - camping: Bon Accueil
    501 km - tol : 21,10 Euro
21 apr - Waxweiler (D) - camping: Heilhauser Mühle
    148 km
22 apr - Eerbeek (N) - camping: Robertsoord
    344 km
23 apr - Engelbert (N) - camping: Engelbert
    174 km
24 apr - Lúnbert (N) - privé: Popke's oprit
    68 km
25 apr - Bakkefean (N) - camping: Molecaten Park 't Hout
    34 km
26 apr - Dokkumer Nije Silen - jachthaven: Lunegat
    48 km

St. Paul de Varax, Frankrijk, 17-4-2015

We zitten al weer zo'n 40 kilometer ten noorden van Lyon. Het weer heeft beslist dat het tijd werd om aan de terugreis te beginnen. In de nacht van woensdag op donderdag is het begonnen te regenen en omdat de weersvoorspellingen voor de komende vijf dagen nog meer regen en een koudere periode aan de Côte d'Azur voorspelden, hebben we het zoeken naar "de blauwe brug" van Vincent van Gogh gestaakt, denkt Cees dat de havens van Marseille er een volgende keer ook nog wel zijn en vind ik het een goed idee om onze kustroute dan weer in de Camargue op te pakken.

Dus gaan we op ons gemakkie. Opstaan wanneer we zin hebben, ontbijtje, opruimen, nog even een bakkie koffie, we hebben een Senseo-apparaat in de caravan geïnstalleerd, en dan op weg. Gisteren een toeristische tussenstop voor de Pont du Gard, een aquaduct van drie etages hoog over de rivier de Gardon, uit de eerste eeuw na Christus. Later is er een brug tegen aangezet, zodat ook vervoer over de rivier een stuk gemakkelijker werd. Allemaal heel oud, op de Werelderfgoedlijst van Unesco en erg kwetsbaar. Met ontzag lopen we over de brug, die Romeinen waren 2000 jaar geleden tot grote werken in staat. Komt er een man met een grote machine aanlopen, slijpt een goot in het wegdek en legt een elektriciteitskabel. Als het eeuwenoude bouwwerk 's avonds verlicht is, komen er nog meer toeristen, kassa: 18 Euro per auto met 2 volwassenen.

Vannacht op camping La Pinede Provence in Mondragon gestaan, met z'n zessen op een rij vlak naast elkaar op een verder lege camping. Vandaag de 255 kilometer naar hier gereden. In Lyon was het 't drukst en vonden we dat er te veel Fransen rondreden die niet goed de afstand konden inschatten bij het invoegen, maar verder was 't een mooie route. Nu staan we op een camping van 30 ha groot, bijna helemaal alleen, aan een binnenmeer met drijvende vakantiehuisjes die alleen per bootje bereikbaar zijn. Andere huisjes in de vorm van boomhut, pipo-wagen of indianentent en logeerverblijven op palen die per glijbaan, trap of touw moeten worden verlaten, wachten nog op bewoners. Achter de omheining lopen Wilde Zwijnen met van die gestreepte jonkies. Morgen blijven we hier een dag om La Route des Étangs, de meren-route, te rijden. Maar dan moet het natuurlijk niet gaan regenen.

Koersbericht - Frankrijk

12 apr - Saintes Maries de la Mer - Camping: Le Clos du Rhône
    95 km
14 apr - St. Martin du Crou - camping: La Crou
    76 km
16 apr - Mondragon - camping: La Pinede Provence
    104 km
17 apr - St. Paul de Varax - camping: Domaine de la Dombes
    255 km

Loupian, Frankrijk, 10-4-2015

Afgelopen zaterdag hebben we, met de bus, een dag Barcelona gedaan. Vertrek na de koffie, over de camping en dan, met gevaar voor eigen leven, een halve kilometer langs de snelweg naar de halte van de buslijnen 94 en 95. Een Spaanse meneer staat ons al op te wachten en begint direct te praten. Ons Spaans bestaat uit één woord, gracias, maar we begrijpen wel dat ie ons kaartjes wil verkopen voor een rondrit door de stad. Hoe hij aan de kaartjes komt blijft onduidelijk. Nee, gracias, we zien in Barcelona wel wat we doen.

Lijn 94 komt als eerste voorbij en is zo vol dat we ons een half uur staande proberen te houden met een bij -tig haltes abrupt afremmende buschauffeur. In Barcelona steken we direct over naar het Placa Catalunya en gaan in de rij staan bij het officiële kaartenhokje voor de City-Tour-Bus. We zijn hier jaren terug ook al eens geweest en hebben toen zo wat rondgewandeld, deze keer gaat onze trip in het teken staan van Gaudi. De kaartjes zijn één dag geldig, er zijn ook 2-daagse maar twee dagen stad trekken we niet. Ze geven meerij-recht op de Oostelijke route, hebben we later op de dag nog zin, dan kunnen we gratis overstappen op de Westelijke.

Via ingeplugde oordopjes op het cijfertje 8, heet een warme Nederlandse vrouwenstem ons welkom, draait haar reclameverhaaltje af en belooft dat ze onderweg meer zal vertellen over wat er zoal te zien is. Ze zal ons vertellen bij welke halte we zijn, waar we de bus kunnen verlaten en later weer instappen in één van de volgende toeristenbussen. Verder wijst ze ons er op dat Barcelona een stad is zoals alle andere hoofdsteden, een paradijs voor zakkenrollers. We zullen er om denken, Cees ontfermt zich over onze rugzak en ik heb de buskaartjes en de portemonnee. Ik ga Barcelona bekijken met één hand in mijn zak, de hand op de knip.

Bij halte 11 is ons eerste Gaudi-object. De zwoele mevrouw is na drie keer iets herhaald te hebben over een schoorsteen in de industriewijk, die we nooit gezien hebben, blijven hangen in het groefje van halte 10. De Sagrada Familia, het levenswerk van Gaudi, kunnen we zonder haar ook wel vinden, zo’n groot en hoog gebouw is het. De lange, lange rij wachtenden voorspelt niets goeds. “Hoort u bij een groep? Heeft u toegangsbewijzen via internet besteld en gedownload? Nee, dan lukt het vandaag niet meer”. We doen een rondje om de kerk. Bij mij dringt het woordje “te” zich op, overal tierelantijnen, hoekjes, torens en torentjes, beelden en beeldjes. Had Gaudi nu geleefd dan had ie heel goed gepast in ons Nederlandse tv-programma Showroom.

Terug in de rij voor de bus naar de volgende stop. Andere bus, zelfde vrouwenstem. Ze draait haar vaste riedeltje: reclame, zakkenrollers, uitstappen bij de halte. Nummer 13 deze keer, rechtsaf naar de roltrappen en dan helemaal boven ligt het Park Güell. Oorspronkelijk opgezet als een bijzondere woonwijk, Gaudi had de ingang met mozaïek-huizen en zuilenpartij al klaar, maar er kwamen geen kopers voor de percelen. De gemeente heeft het toen overgenomen en er een park van gemaakt dat nu op de werelderfgoedlijst staat. De lange rij wachtenden maakt dat we over het hek moeten kijken en weer een rondje gaan maken, door het vrij toegankelijke deel van het park om Gaudi zijn werk heen.

Via straatartiesten, restaurantjes en winkeltjes terug naar de bus. Instappen. Verd…. ben ik de kaartjes kwijt. Dat moet gebeurt zijn tussen uitstappen, betalen voor een mozaïek-hagedis, het handelsmerk van Gaudi, foto’s maken van de parkparkieten en het kijken bij de straatartiesten. Geen kaartjes, geen bus. Terwijl ik nog zoek in vakjes van de rugzak waarvan ik ook wel weet dat ik ze er niet in gedaan hebt, regelt Cees een taxi: “Het zij zo, niet meer over zeuren, we hebben ons geld, betaalpasjes en paspoorten nog”.

Na inlevering van 10 Euro stappen we uit op Placa Catalunya. We lopen een rondje om het plein om ons te oriënteren en pakken in de juiste zijstraat lijn 95. Andere bus, andere route de stad uit. Ik krijg een zitplaats aangeboden. Heeft Barcelona me zo’n stuk ouder gemaakt dat men voor mij opstaat? Bij de campinghalte aan de snelweg is de Spaanse meneer er niet meer. Logisch, die is natuurlijk voor zijn handel van morgen, in de stad kaartjes aan het rollen.

Koersbericht - Spanje - Frankrijk

05 apr - Palamós (S) - camping: International Palamós
    139 km
07 apr - Sant Pere Pescador 9S) - camping: Aquarius
    55 km
08 apr - Fitou (F) - camping: La Fun
    129 km
10 apr - Loupian (F) - camping: Municipal de Loupian
    132 km

Gavà, Spanje, 3-4-2015

Rijdend op het strand van een smalle landtong in de Delta de L'Ebre, of zoals wij het noemen de Ebro Delta, kijken we verbaasd achterom. Een vrachtauto wil ons inhalen. Hier op het strand! We geven ruimte en volgen, waar hij kan rijden, kunnen wij het ook. Op het eind verdwijnt de vrachtauto achter een hek naar de zoutpannen, wij mogen er niet in. Draaiende draglines en vrachtauto's oké, maar personenauto's zouden de vogels maar verstoren.

Op de camping Eucaliptus krijgen we een kaartje van de Delta met daarop de vogelkijkhutten, maar ze denken niet dat er die dag veel te zien zal zijn, het waait nogal stevig. En dat klopt, het stormt. We staan mooi op de rand van de camping met vrij zicht over het veld, maar pakken daardoor ook de schone wind. Flipper schudt danig heen en weer en pas als onze Kia als windvanger dienst doet, kunnen we rustig binnen zitten. Voor ons raam vliegen handdoeken en kopjes en wat een kampeerder zoal allemaal nog meer meeneemt, voorbij. Cees probeert hun tent te redden door hem aan een boom vast te binden, maar even later zit dat stuk tent nog vast en is de rest er afgescheurd. Het is geen vogelkijkweer.

De Delta is net zo vlak als het in onze polders thuis is, maar hier verbouwen de boeren rijst. Zo ver je kunt kijken, zie je stukken grond met daaromheen een klein dijkje. Via een irrigatie-systeem van betonnen goten worden al die kleine perceeltjes onder water gezet om zo de rijst, voor de paella, onder optimale omstandigheden te laten groeien. Op die grote vlakte van water komen natuurlijk heel veel vogels af. Maar we zijn te vroeg. De rijstvelden worden pas over een week of wat onder water gezet. Wij moeten ons tevreden stellen met die ene vogel die van het strand houdt, liever geen natte voeten krijgt, sterk genoeg is om tegen de wind in te vliegen en een hekel aan zoutpannen heeft.

Koersbericht - Spanje

28 mrt - Pinedo - camping: Coll-Vert
    93 km
30 mrt - Delta de L'Ebre - camping: Eucaliptus
   213 km
01 apr - Gavà - camping: Les Estrellas
   188 km

Oliva, Spanje, 27-3-2015

Iedereen die we onderweg spreken zegt ons dat Gibraltar met eigen auto niet te doen is. Je kunt hem nergens parkeren, de douane is erg vervelend en controleert overdreven paspoorten en autopapieren en als je je heilige koe buiten de rots op Spaanse grond parkeert, kun je er zeker van zijn dat er wordt ingebroken. Voor ons is overslaan geen optie, het rotslandje ligt op onze kustroute. We nemen onze voorzorgsmaatregelen, laten alle waardevolle spullen in de caravan en nemen de rest mee in twee rugzakken: gaan we de auto buiten parkeren en lopend naar Gibraltar. Om het vrachtverkeer een beetje te ontwijken, gaan we op een zondag en vroeg, al voor de koffie.

We sluiten aan in de file. Ik schil even een sinaasappeltje, dit zal wel even duren. De rij rolt toch aardig door en tot onze verbazing rijdt iedereen de parkeerterreinen voorbij en door naar de douane. Wat gaan Cees en Anneke doen? Dan ook maar mee naar Groot-Brittannië. De douane wenkt de auto’s voorbij, maar bij ons gaat de hand omhoog: parkeren, daar bij de collega. Cees begint over Shengen en ik geef de paspoorten af. Vrije grenzen in de EU daar heeft ie niks mee te maken, maar als de pas-scanner geen alarmbellen laat rinkelen, knikt onze man in pak vriendelijk en wenst ons: “A nice day in Gibraltar”. We staan voor we het weten, ze rijden hier gewoon rechts, al bij de benzinepomp om voor 1,06 Euro de liter dieselolie te tanken.

Het gaat allemaal zo snel, dat het fototoestel nog in de rugzak zit, als we in een drukke straat een geparkeerde auto voorbij komen met twee apen op het dak. Het is allemaal éénrichtingsverkeer, we kunnen niet terug. Dan maar door naar de zuidelijkste punt, Europa Point genaamd. Langs de weg allemaal geparkeerde auto’s, geen plaatsje vrij. Als er vlak voor ons een auto vertrekt, gooit Cees onze Kia er met een snelle zwaai tussen. Door een doffe knal schrikken we beide op. Waar zijn we tegenaan gereden?

Op het trottoir staan drie mannen, twee lachend, gierend en brullend en ééntje heel beteuterd. Het zijn Zweden, op golf-trip in Spanje, de beteuterde geeft uitleg. De auto, die hier voor ons stond, had een grote hond bij zich, die nodig een grote bruine boodschap moest doen. Netjes pakten de baasjes alles in een plastic zak, maar toen ze geen prullenbak konden vinden, gooiden ze de zak, denkend dat niemand het had gezien, onder hun auto en reden snel weg. Zolang het niet de nieuwe golfbroek is, zien de andere twee mannen er de lol wel van in.

Door naar de stillere oostkant van Gibraltar. Bij een restaurantje staan de baas, de kok en de ober aan de weg ksst-bewegingen te maken. Een aap op het muurtje langs de weg. Snel hun parkeerterrein op en, met een nu wel klaar liggend fototoestel, foto’s maken. De mannen weten dat de klant koning is en stoppen voor mij met wegjagen. Die aap is ook niet gek en pakt dat moment om een spurt naar hun openstaande keukendeur te doen. Roepen, schelden en  vloeken helpt niet. De verwijtende blikken gaan mijn kant op. Hoogste tijd om verder te rijden.

Misschien zitten die andere twee nog op het autodak. We kunnen ze niet terug vinden en raken in een wirwar van smalle éénrichtingsweggetjes met aan beide zijden auto’s geparkeerd en hellingpercentages boven de 12 %. We zien geen uitweg meer en vragen twee oudjes die net de boodschappen uit hun auto pakken, hoe we dit land langs de kortste weg kunnen verlaten. Gelukkig, het zweet van het hoofd vegend, terug op breder en vlakker terrein.

Ik zie op een kerkgebouw een Engelse vlag. Daar moet ik eigenlijk een foto van hebben om op de site te zetten. Die hoort er toch bij nietwaar? Cees slaat af. Die verrekte smalle en steile éénrichtingsweggetjes. De oudjes passeren we als ze de tweede lading boodschappen uit hun auto halen. Voordeel is nu wel dat we de knelpunten en de route kennen. De Spaanse douane staat niet bij de grens. Het was “A verry nice day” op Gibraltar.

Koersbericht - Spanje

23 mrt - Torrox Costa - camping: El Pino
    221 km
24 mrt - Cabo de Gata - camping: Cabo de Gata
    189 km
25 mrt - Águilas - camping: Bellavista
    122 km
26 mrt - Guardamar - camping: Marjal
    210 km - tol : 9,85 Euro
27 mrt - Oliva - camping: Rio-Mar
    137 km

Tarifa, Spanje, 20-3-2015

Vanmorgen vroeg opgestaan, we gaan de zonsverduistering zien. Ben je helemaal naar het zuiden van Spanje, volgens de reclame schijnt de zon hier altijd mits er geen zonsverduistering is natuurlijk, gekomen en is het bewolkt en nog mistig bovendien. Helemaal niks te zien. Het is hier trouwens de laatste vier dagen al Hollands weer. Laaghangende bewolking, meer hier dan daar een bui en een zon die maar niet door de wolken heen kan dringen.

Met slecht zicht en de ruitenwissers geregeld op hun snelste stand zijn we van El Puerto de Santa Maria naar camping Valdevaqueros aan het strand in de buurt van Tarifa gereden. De staanplaatsen zijn zo nat, dat er alleen op gravel gekampeerd kan worden. Wij manoeuvreren Flipper met één wiel op de weg en de andere in het moddergras, caravan-opstapje op de weg. Passanten stappen netjes uit, laten zich nat regenen om ons trapje even opzij te zetten en plaatsen het ook weer netjes terug voor onze deur.

Terwijl ik dit schrijf, doet de regen er nog een schepje bovenop. Hoosbuien komen over ons heen. We stonden naast een kleine beek, een rio-tje, maar nu er zo veel water van de berg achter ons moet worden afgevoerd, is ie veranderd in een Rio. In de caravan horen we het kabaal van stromend water en het gekletter van de stenen die er in liggen. Vannacht zal slapen moeilijk worden, of het groot geworden rio-tje houdt ons wakker, of je hoort de regen met hagelsteenkracht op Flipper zijn dak smakken. We willen de Spaanse zon weer zien!

Koersbericht - Spanje

14 mrt - El Rocio - camping: La Aldea
    116 km
17 mrt - Sevilla - camperplaats: Sevilla centro
    84 km
18 mrt - El Puerto de Santa Maria - camping: Las Dunas
    172 km
20 mrt - Tarifa - camping: Valdevaqueros
    113 km

Isla Cristina, Spanje, 13-3-2015

Al weer één dag in Spanje, zitten we nog een beetje na te praten over Portugal. Wat vonden we er van? Het is een beetje tegenstrijdig. Het land is mooi, de mensen zijn vriendelijk en aardig. Minder fraai zijn de krotwoningen en de straathonden en –katten. De temperatuur liep overdag op naar 23 graden, maar het koelt ook snel weer af. ’s Avonds was het kacheltje standby en ook ’s morgens was het rond de 10 graden aan de frisse kant.

Aan de ene kant is het op de wegen rustig, op de tolwegen, we konden weer niet elektronisch betalen, rijdt je zelfs vaak helemaal alleen, maar in de stad Lisboa is het een gekkenhuis. Wij waren er op zondag, ’s morgens geen centje pijn, maar ’s middags alleen maar file en een parkeerplek was helemaal niet te vinden. Kwam er ééntje vrij, dan werd er niet met woorden tussen de liefhebbers onderhandelt, maar diegenen die het meeste lef had met bumper-duwen won.

De campings waren allemaal prima. Wij stonden vaak met uitzicht over de oceaan. Omdat er altijd een hoog hek om het terrein staat, is de toegang tot het strand omslachtig. Op camping Orbitur Sitava te Vila Nova de Milfontes rijd je na het inschrijven bij de receptie door de slagboom, ’s avonds om 10.00 uur gaat het hek op slot en kun je er alleen lopend met een pasje in. De staanplaatsen liggen zo’n dikke kilometer verderop, mooi rustig, vlak bij zee. Maar dat akelige hek, er zit een deur in, maar omdat het voorseizoen is wordt dat hek om de twee uur tien minuten geopend, kom je te laat dan kun je een klere eind omlopen.

Op de wegenkaart zochten we waar de Algarve nu precies begint. Iedereen zegt dat het het mooiste stukje van Portugal is. Op de wegenkaart staat de naam Algarve helemaal niet vermeld. Bij een reorganisatie van de verschillende provincies, is de bekende naam komen te vervallen, het zuidelijkste deel heet officieel Faro, maar op de verkeersborden staat nog gewoon de oude naam. Het uiterste zuidwest puntje, Cabo de são Vicente, hebben we niet gezien, het was mistig.

 De zuidkust met ervoor een wad-achtig gebied is prachtig, de vakantieflats vonden we wat minder mooi. Wij zijn geen strandtypes, maar veel overwinteraars kiezen daarom wel voor dit gebied. Het waren vooral Engelsen en Nederlanders die we tegen kwamen. Met Portugezen hebben we nauwelijks contact gehad, met een groepje jeugd op het strand kwamen we niet verder dan Benfica en Ajax, maar dat ligt aan ons, wij spreken de taal niet. Terug hier op Spaanse grond zal dat wel ietsje beter gaan, we hebben Spaanse woordenboeken.

Koersbericht - Portugal - Spanje

07 mrt - Costa de Lisboa (P) - camping: Orbitur Costa de Carparica
    408 km - tol : 1,85 Euro
09 mrt - Vila Nova de Milfontes (P) - camping: Orbitur Sitava
    248 km
10 mrt - Alvor Portimão (P) - camping: Alvor
    172 km
12 mrt - Isla Cristina (S) - camping: Giralda
    163 km

Monfragüe, Spanje, 6-3-2015

Drie dagen zijn we al hier om vogels te kijken. De meeste trekvogels moeten nog komen, ze blijven liever nog drie weken in Afrika, maar de gieren zijn er altijd. Van de ooievaars zijn alleen de mannetjes vooruit gegaan om het nest vast op orde te brengen. Maar waar we echt naar op zoek zijn, zijn De Grote en Kleine Trap. Een soort kalkoen, maar dan zonder dat rode kin-aanhangsel, met wittere veren en knevelborstels. Die verstopt zich in het hoge gras en omdat het nu nog vroeg in het seizoen is, het gras heeft nog niet zoveel tijd gehad om te groeien, zijn hun kansen op verstoppen wat kleiner.

Door de bergen van ’t natuurpark naar de gras- en bouwlanden. Cees neemt de haarspeldbochten alsof ie op ’t circuit van Assen rijdt, maar ik voel me niet zo fit en moet even frisse lucht happen. Dat komt zo: Ergens heb ik iets opgedaan waardoor ik een rode uitslag heb gekregen. Zeker niet van het gene we gegeten hebben, Cees heeft nergens last van. Wat heb ik gedaan wat Cees niet heeft gedaan?

De damestoiletten onderweg? Nee, ik ben, dat vind ik zelf, erg pietluttig op die vreemde wc’s, de bril mijden, extra handen wassen en geen deurkrukken vastpakken. Een verkeerd doosje medicijnen? Kan ik niet controleren, het leek voor vertrek zo handig om alle pillen vast uit de doosjes te halen en bij elkaar in één bak te doen. Waspoeder? Of er de laatste keer een ander wasmiddel is gebruikt weet ik niet meer, maar voor de zekerheid draaien we een nieuwe was.

Is het de schuld van de Groene Specht? Op de camping van Burgos zag ik er zes! Stiekem onder een boom verstopt geprobeerd een foto te maken. Toch een boom met processierupsen geweest? Je ziet die beesten hier heel veel, maar ik dacht dat ik er op gelet had. Maar ja zes Groene Spechten, waar let je dan nog meer op? Of heb ik gewoon een zon-allergie? Zou ook best kunnen, het is op ’t heetst van de dag hier al 23 graden.

Echt ziek ben ik er niet van, alleen rood en het jeukt, daarom paracetamol bij elke maaltijd gebruiken. Echter vanmorgen viel ons uit de almanak zo’n “Grootmoeders wijsheid” in: Bier zuivert het bloed. Omdat iets pas helpt als je het hebt ingenomen, neem ik direct na de koffie een blikje. Het valt niet goed. Maar wat klaag ik nu over rode pukkels en wat jeuk, een alcoholist heeft het ook niet gemakkelijk in zijn leven.

De Grote Trap hebben we niet gevonden. Ja, bij het toiletgebouw was er één. Onze kampbeheerder gebruikte hem om het dak te repareren. Morgen gaan we naar Portugal. Ergens in de Algarve moeten er ook nog wat exemplaren van deze bruin-witte kalkoen rondlopen: nieuwe ronde met nieuwe kansen. Gelukkig is de douanepost tussen Spanje en Portugal afgeschaft, anders moest ik eerst twee weken in quarantaine voor ik het land in mocht.

Koersbericht - Nederland - België - Frankrijk - Spanje

27 febr - Lúnbert (N) - privé: Popke's oprit
    61 kilometer
28 febr - Callengeville (F) - parkeerpl: A28, Aire du bois Coudroy
    557 km
01 mrt - Bordeaux (F) - camping: Village du Lac de Bordeaux
    718 km - tol : 104,80 Euro
02 mrt - Burgos (S) - camping: Fuentes Blancas
    475 km - tol : 48,21 Euro
03 mrt - Plasencia (S) - camping: Parque Nacional de Monfragüe
    396 km

Lúnbert, 27-2-2015

We zijn op weg met Kia en Flipper.

Dokkumer Nije Silen, 15-2-2015

De alarmbellen gaan af op alle vogelsites; er is een vreemde vogel in de stad Groningen gezien: een Grijze Junco. Met zo’n naam denk je direct aan een één april grap, maar ’t is nog maar begin februari, toch maar eens kijken of er de volgende morgen ook nog meldingen binnenkomen. En dat is zo. Het is een prachtige zonnige dag en ik krijg Cees zover dat we ’s middags afrijden naar Groningen. In de wijk Beijum zoeken we naar een dikke mus, van boven iets paarsblauwer en met een witte borst. Zodra we meerdere mensen met fototoestellen voorzien van grote lenzen zien, stap ik uit en volg de spottersoptocht. Cees zoekt een parkeerplaatsje.

Rond de volkstuintjes van Beijum hangen en slenteren een kleine 100 mensen. Plotseling rennen ze allemaal naar de zelfde hoek. Ik sluit mij aan. “Daar, achter de boerenkool, daar zit ie!” Het enigste wat ik zie, met of zonder verrekijker, is boerenkool en daar achter nog meer boerenkool. Zo duwend en trekkend om een plaatsje met vrij uitzicht te bemachtigen om een klein vogeltje te zien, is me te benauwd. Ik zoek het nu lege pad weer op.

Er komt een vogeltje aanvliegen. Aan de overkant van de sloot, vijf meter bij me vandaan, in een boompje, daar zit ie. We zitten mekaar aan te kijken, ‘k heb de lensdop nog niet eens van de camera. Dan komt de hele groep spotters op mij afgestormd. Mevrouw Junco gaat er snel vandoor en de op hol geslagen kudde passeert hijgend op het pad of uitglijdend in de modderige, het gras is gisteren al helemaal vertrapt, berm. Wat een gek gedoe en daar doe ik aan mee?

Terwijl de meute zoekend door de wijk rent, blijf ik achter op ’t verlaten pad, voor de zekerheid het fototoestel in de aanslag. Boven mij, hoog in de boom fluit een vogeltje een voor mij onbekend deuntje, ze verstopt zich tussen de takken. Weer geen foto. Als de rest de buurtmarathon heeft afgerond zoekt de Grijze Junco de beschutting van de boerenkool weer op.

De zon is intussen achter de bomen verdwenen. Tijd om op te stappen. Cees vind ik, slapend in de auto, terug op ’t parkeerterrein van de Hornbach. “Ja, wel twee keer gezien, maar geen foto’s. Die Grijze Junco is een grapjas. Morgenmiddag, ga ik een nieuwe poging wagen, ga ik ook meerennen met mijn medevogelliefhebbers. Lukt het niet om een foto te maken, dan is het in ieder geval goed voor de lijn".

Dokkumer Nije Silen, 31-1-2015

Het is vandaag zaterdag, heit-en-mem-kunnen-ons-wel-even-helpen-dag. Na de koffie maken we op De Pomp een paardentrailer achter onze Kia vast. Door naar Lúnbert. Daar moet een nieuw zitameubelement naar binnen worden gesjouwd, de oude komt in de meegebrachte verhuis-trailer. Terug naar de nieuwe, helpen met uitpakken, monteren en poten er onder zetten

Intussen pakken we een vuilwatertank van een scheepstoilet, stond bij Popke op zolder en hebben we verkocht via Marktplaats, in en laten een krachtig woord horen omdat het al te laat geworden is om het pakket ook nog naar het postkantoor te brengen. Terug naar De Pomp. Boven het bouwland zien we al van ver spreeuwen in grote getale mooi in de zon bij de Lauwersmar vliegen. Even tempo maken, kan ik straks nog wat spreeuwenwolkenfoto’s schieten.

Terwijl we bij Jitske het erf opdraaien komt ons een pony tegemoet. Uitgebroken. Er is niemand thuis. Met paardenbrokjes lokken we de uitbreker naar zijn stal. Daar zijn de twee andere viervoeters, die het gat in de landomheining niet konden vinden, het niet mee eens, ze draven als gekken rond. Oké, jullie mogen ook mee naar binnen, maar daarom hoeven jullie ons niet helemaal onder de modder te spatten.

Intussen zijn de eigenaars ook weer thuis en wordt er nog even geholpen met ’t meubelsjouwwerk. “Koffie? “ Nee, ik sleur Cees mee naar de spreeuwen. We zien ze in grote drommen ronddraaien, maar ik wil dichterbij. Op de laatste parkeerplek aan de Kwelderweg snel uit de auto en dan naar boven klimmen en glijden op de modderige heuvel voor het beste plekje. Niets te zien. De “protters” waren het gedans zat en hebben met z’n allen in de bomen hun nachtplek vast opgezocht.

Terug aan boord moet ik me tevreden stellen met de foto’s en uitleg in het maandblad Roots. Zij denken dat de spreeuwenzwermen zo’n fascinerende schouwspel bieden, omdat vogels niet eenvoudig sneller en langzamer kunnen vliegen. Om niet op hun voorganger te botsen moeten ze een beetje uitwijken en daardoor verandert de zwerm van vorm. Morgen gaan we een nieuwe fotopoging wagen.

Dokkumer Nije Silen, 15-1-2015

Het nieuwe jaar is nog maar veertien dagen oud en het is nu al een jaar om snel te vergeten. Met cartoon- en schiet-geweld is de vreugde van het met een schone lei beginnen, al direct bedorven. Er zijn heel wat goede voornemens nodig om zoveel verdriet en onbegrip over en weer op te lossen.

Het is dan ook heel erg lekker om in een bijna verlaten jachthaven, op het moment zijn er geen medebootbewoners achterin de haven, te overwinteren, moet er nog wel ijs komen natuurlijk, en met het hek dicht ons even af te sluiten van de grote boze wereld.