LOKKICH NIJJIER
Dokkumer Nije Silen, 30-11-2017
Sinds een paar weken vliegt er in het
Lauwersmar de, voor Nederland zeer zeldzame, Grijze Wouw rond. Hij,
het is een mannetje, heeft tijdelijk zijn jachtgebied gevonden op de
Blikplaat en omgeving. Als je vanaf het meer naar Zoutkamp vaart,
houd je dit nauwelijks toegankelijke gebied met daarin De Babbelaar
aan stuurboord. Vanaf de uitkijkbult bij natuurcamping De Pomp is ie
zittend in een dode boom te zien, maar dat is zover weg dat het op de
foto net zo goed een oude witte plastic zak had kunnen zijn. Dat is
dus een foto uit de reeks 'die stip daar bij het pijltje'.
Na een paar keer vanaf dit uitkijkpunt mijn ogen gepijnigd te hebben om door mijn verrekijker die Grijze Wouw te vinden, meestal pas na leentjebuur gespeeld te hebben bij iemand met duurdere kijkapparatuur, probeer ik wat dichterbij te komen. Vanaf de parkeerplaats, verderop op de Kwelderweg tegenover die boerderij met de windmolen, gaat het lopend door het natte gras tot uitkijkpunt De Baak. Dat is goed te doen, maar verderop is het pad overgroeid, totaal niet vlak en met schoenen die twee keer zo zwaar zijn van de glibberige modder, kom ik na meer dan een uur tot de ontdekking dat vanaf daar helemaal niets te zien is. Op de terugweg wast de regen mijn broekspijpen en schoenen weer een beetje schoon.
De derde poging om dichterbij te komen. Omdat de zeilen van onze boot nog ingepakt moeten worden voor de winter, trekken we alles omhoog en zeilen, de zon maakt ze ondertussen mooi droog, een rondje over 't meer. Cees vraagt waar zullen we gaan liggen om alles in te pakken en op te ruimen. Ik weet het wel: In de Zoutkamperril aan die steigers daar in 't begin met naar het westen uitzicht op het roofvogeljachtgebied. Tot het donker wordt en de volgende morgen vanaf de koffie staat de camera op het statief klaar in de kuip. Geen Grijze Wouw gezien.
Terug in de jachthaven krijg ik een tip om bij één parkeerplaats eerder dan die van De Baak het wandelpad pal naar het noorden te nemen. Op de eerste de beste dag met volop zon rij ik er naar toe. Rugzak, camera in de aanslag, over een stukje fietspad en door het hekje. Een man komt net terug lopen. Ik vraag hem of hij dat gezien heeft waar ik hier voor kom. Ja, dat heeft ie. Ondertussen kijkt hij naar mijn schone jas en lage sportschoenen. “Dat gaat zo niet lukken” is zijn commentaar. Zelf is ie net een sneeuwpop, maar dan van modder. Deze vierde poging ga ik uitstellen tot de grond hard bevroren is, maar als die Grijze Wouw verstandig is heeft ie dan al zijn vleugels genomen en is terug gevlogen naar waar hij vandaan komt, het warme zuiden.
Na een paar keer vanaf dit uitkijkpunt mijn ogen gepijnigd te hebben om door mijn verrekijker die Grijze Wouw te vinden, meestal pas na leentjebuur gespeeld te hebben bij iemand met duurdere kijkapparatuur, probeer ik wat dichterbij te komen. Vanaf de parkeerplaats, verderop op de Kwelderweg tegenover die boerderij met de windmolen, gaat het lopend door het natte gras tot uitkijkpunt De Baak. Dat is goed te doen, maar verderop is het pad overgroeid, totaal niet vlak en met schoenen die twee keer zo zwaar zijn van de glibberige modder, kom ik na meer dan een uur tot de ontdekking dat vanaf daar helemaal niets te zien is. Op de terugweg wast de regen mijn broekspijpen en schoenen weer een beetje schoon.
De derde poging om dichterbij te komen. Omdat de zeilen van onze boot nog ingepakt moeten worden voor de winter, trekken we alles omhoog en zeilen, de zon maakt ze ondertussen mooi droog, een rondje over 't meer. Cees vraagt waar zullen we gaan liggen om alles in te pakken en op te ruimen. Ik weet het wel: In de Zoutkamperril aan die steigers daar in 't begin met naar het westen uitzicht op het roofvogeljachtgebied. Tot het donker wordt en de volgende morgen vanaf de koffie staat de camera op het statief klaar in de kuip. Geen Grijze Wouw gezien.
Terug in de jachthaven krijg ik een tip om bij één parkeerplaats eerder dan die van De Baak het wandelpad pal naar het noorden te nemen. Op de eerste de beste dag met volop zon rij ik er naar toe. Rugzak, camera in de aanslag, over een stukje fietspad en door het hekje. Een man komt net terug lopen. Ik vraag hem of hij dat gezien heeft waar ik hier voor kom. Ja, dat heeft ie. Ondertussen kijkt hij naar mijn schone jas en lage sportschoenen. “Dat gaat zo niet lukken” is zijn commentaar. Zelf is ie net een sneeuwpop, maar dan van modder. Deze vierde poging ga ik uitstellen tot de grond hard bevroren is, maar als die Grijze Wouw verstandig is heeft ie dan al zijn vleugels genomen en is terug gevlogen naar waar hij vandaan komt, het warme zuiden.
Dokkumer Nije Silen, 19-11-2017
Net terug van een lang weekend kamperen
met onze caravan 'Flipper' in Noord-Holland. Luitzen en Vanja
verhuizen van Amsterdam naar Alkmaar en om onze reistijden wat in te
korten hebben wij daar een plaatsje op de stadscamping gereserveerd.
Bij het verlaten van de haven komt er een e-mailtje binnen: camping
is dicht, maar camperplaatsen zijn wel open. Oké, vinden we ook
prima.
Het is mistig en op de afsluitdijk is het zelf zulke dichte mist dat het grote licht op kan en we direct kunnen genieten van de Lichtpoort op de sluisgebouwen ontworpen door Daan Roosegaarde. In Alkmaar zit de campingbeheerder in zijn kantoortje en is verbaasd dat we toch zijn gekomen: hij had toch duidelijk gemaild dat de camping gesloten was. Het kost een beetje moeite maar ik krijg hem toch zover dat we met een caravan op een camperplaats, het hele veld is leeg op één Belg na, mogen staan. Hij maakt de rekening op voor 3 nachten en wil de 81 Euro contant, ik haal maar de helft, ontvangen en wel binnen een half uur! Met Flipper achter onze Kia door het centrum van Alkmaar crossen is niet zo aantrekkelijk en na wat heen-en-weer-gepraat mogen we uit coulance de caravan eerst op zijn plek zetten.
De pinautomaat vinden we bij 't station en in de kiosk koop ik een krant om de geldbriefjes te wisselen, zodat er gepast betaald kan worden. De camping is verder prima en stadsgeluiden zijn er nauwelijks te horen. Het vriest die nacht en de volgende morgen moet de elektrische kachel op de hoogste stand. De waterkoker maakt theewater voor Cees en de Senseo geeft een bakkie warme koffie voor mij. Als we de deur van de koelkast openen om de ontbijtspullen eruit te pakken, slaat die meteen aan. Dat is teveel stroomafname in één keer; alles valt uit. Zelfs de stroomkast 60 meter verderop is zo dood als een pier. We laten het maar even zo, eerst helpen met verhuizen.
In de middag zijn we mooi op tijd terug en omdat ik geen zin heb in de confrontatie met onze kampbeheerder, stelt Cees zich vrijwillig, hij denkt dat het wel wat meevalt met het humeur van de man, beschikbaar om naar het kantoortje te gaan. Als ie na een half uur terugkomt, komt de stoom figuurlijk uit zijn oren. Onder de dreiging dat we ons geld terug willen hebben en dan à la minute vertrekken naar een andere camping, de enige andere die open zijn zitten in Hoorn en Castricum, heeft ie het klaar gekregen dat de hoofdschakelaar, we hadden het hele camperterrein buiten werking gesteld, weer teruggezet wordt. Onder de dreiging dat ie dit maar één keer gaat doen, we hebben geen idee waar de man het zo druk mee heeft want de Belg is intussen ook al vertrokken, komt ie op de fiets om onze stroomkast te resetten. We bedanken hem hartelijk voor de moeite.
Het is mistig en op de afsluitdijk is het zelf zulke dichte mist dat het grote licht op kan en we direct kunnen genieten van de Lichtpoort op de sluisgebouwen ontworpen door Daan Roosegaarde. In Alkmaar zit de campingbeheerder in zijn kantoortje en is verbaasd dat we toch zijn gekomen: hij had toch duidelijk gemaild dat de camping gesloten was. Het kost een beetje moeite maar ik krijg hem toch zover dat we met een caravan op een camperplaats, het hele veld is leeg op één Belg na, mogen staan. Hij maakt de rekening op voor 3 nachten en wil de 81 Euro contant, ik haal maar de helft, ontvangen en wel binnen een half uur! Met Flipper achter onze Kia door het centrum van Alkmaar crossen is niet zo aantrekkelijk en na wat heen-en-weer-gepraat mogen we uit coulance de caravan eerst op zijn plek zetten.
De pinautomaat vinden we bij 't station en in de kiosk koop ik een krant om de geldbriefjes te wisselen, zodat er gepast betaald kan worden. De camping is verder prima en stadsgeluiden zijn er nauwelijks te horen. Het vriest die nacht en de volgende morgen moet de elektrische kachel op de hoogste stand. De waterkoker maakt theewater voor Cees en de Senseo geeft een bakkie warme koffie voor mij. Als we de deur van de koelkast openen om de ontbijtspullen eruit te pakken, slaat die meteen aan. Dat is teveel stroomafname in één keer; alles valt uit. Zelfs de stroomkast 60 meter verderop is zo dood als een pier. We laten het maar even zo, eerst helpen met verhuizen.
In de middag zijn we mooi op tijd terug en omdat ik geen zin heb in de confrontatie met onze kampbeheerder, stelt Cees zich vrijwillig, hij denkt dat het wel wat meevalt met het humeur van de man, beschikbaar om naar het kantoortje te gaan. Als ie na een half uur terugkomt, komt de stoom figuurlijk uit zijn oren. Onder de dreiging dat we ons geld terug willen hebben en dan à la minute vertrekken naar een andere camping, de enige andere die open zijn zitten in Hoorn en Castricum, heeft ie het klaar gekregen dat de hoofdschakelaar, we hadden het hele camperterrein buiten werking gesteld, weer teruggezet wordt. Onder de dreiging dat ie dit maar één keer gaat doen, we hebben geen idee waar de man het zo druk mee heeft want de Belg is intussen ook al vertrokken, komt ie op de fiets om onze stroomkast te resetten. We bedanken hem hartelijk voor de moeite.
Toch hebben we nog steeds geen stroom.
De hoofdschakelaar in de caravan staat goed en alle verlengsnoeren
geven stroom door, maar het komt niet aan in 'Flipper'. Met de auto
terug naar het centrum. Een vijfdelige contactdoos bij de Action en
een lamp van de Kwantum later, leggen we een losse kabel tot in de
caravan. Die kan prima onder onze deur door want toen we een paar
jaar geleden een keer in de caravan stapten en vergeten waren de
poten uit te draaien, kiepte ie achterover en daarbij is de deur
precies een kabeldikte omhoog geduwd. Met een schemerlampje tussen
ons in en televisie via digitenne, maar zonder werkende waterkraan en
een niet doorspoelend toilet en een warme koelkast, is het toch
gezellig. Flipper gaat alleen even op donker om koffie te zetten; de
kabel is te kort om alle apparaten in één keer te bedienen.
Misschien ook beter, nog een keer de hele camperstandplaats in het
donker zetten zouden we niet durven.
Alkmaar lijkt ons een hele leuke gemoedelijke stad, vermoedelijk is de kampbeheerder iemand van buiten. Morgen gaan we uitzoeken waarom Flipper zich dit weekend zo recalcitrant heeft gedragen en zetten we in onze campinggids een kruis door de stadscamping van Alkmaar.
Alkmaar lijkt ons een hele leuke gemoedelijke stad, vermoedelijk is de kampbeheerder iemand van buiten. Morgen gaan we uitzoeken waarom Flipper zich dit weekend zo recalcitrant heeft gedragen en zetten we in onze campinggids een kruis door de stadscamping van Alkmaar.
Dokkumer Nije Silen, 31-10-2017
Het havenleven gaat weer zijn gewone
herfstgangetje. Medeliggers laten hun boot op het droge takelen en
wensen ons een ijsvrije winter toe. Zelf maken we de boot ook
winterklaar en brengen we extra touwen uit. Er is net een herfststorm
gepasseerd en de volgende wordt al weer voorspeld door de
“weerdeskundigen”.
Het is de hoogste tijd om de klusjeslijst er bij te pakken. Cees vervangt de hoofdschakelaars van de accu's, schaft een krachtiger, geluidsarmere en minder stroomverbruikende cv-pomp aan en vervangt de 500 Amp zekering van de boegschroef. De windmolen wordt gedemonteerd en Willem van de 'Enya' maakt hem weer als nieuw. Kan ie weer volop stroom draaien als de voorspelde storm komt.
Tussendoor kijken we op Koarnwertersân naar een zeilwedstrijd waar de 'Briseis' van Luitzen en zijn vrienden aan mee doet en pakt Cees de verfkwast ter hand bij Jitske en Gerdjan op De Pomp. Passen we op onze pake- en beppesizzers en is er achter de schermen internetwerk te doen aan de website. Terwijl het in de haven steeds stiller wordt, behalve het ruisen van de wind dan natuurlijk, lijkt het wel of wij het steeds drukker krijgen.
Het is de hoogste tijd om de klusjeslijst er bij te pakken. Cees vervangt de hoofdschakelaars van de accu's, schaft een krachtiger, geluidsarmere en minder stroomverbruikende cv-pomp aan en vervangt de 500 Amp zekering van de boegschroef. De windmolen wordt gedemonteerd en Willem van de 'Enya' maakt hem weer als nieuw. Kan ie weer volop stroom draaien als de voorspelde storm komt.
Tussendoor kijken we op Koarnwertersân naar een zeilwedstrijd waar de 'Briseis' van Luitzen en zijn vrienden aan mee doet en pakt Cees de verfkwast ter hand bij Jitske en Gerdjan op De Pomp. Passen we op onze pake- en beppesizzers en is er achter de schermen internetwerk te doen aan de website. Terwijl het in de haven steeds stiller wordt, behalve het ruisen van de wind dan natuurlijk, lijkt het wel of wij het steeds drukker krijgen.
Dokkumer Nije Silen, 13-10-2017
Er moeten boodschappen gehaald worden.
In Lelystad gaan we vanuit de Houtribhaven op de fiets naar de
supermarkt. Ergens in woonerf De Jol moet de Jumbo zijn. De zon komt
mooi door en met een westenwindje in de rug fietsen we gezellig naast
elkaar langs de Bataviawerf. “O kijk daar een informatiecentrum
over De Markerwadden en heb je gezien dat de hele Bataviahaven vol
ligt met een club van single-hand-zeilers. Waar was die winkel ook al
weer?” Cees slaat rechtsaf en ik rij rechtdoor. Dat kan, maar als
de rechtdoorfietser aan de binnenkant rijdt: 'it kin net!'
Cees houdt het met wat apensprongen op de been, maar ik kan bevestigen dat het asfalt in Lelystad van degelijke harde kwaliteit is. Toeschietende hulp helpt me overeind en wil me naar de dokterspost brengen. Dat zijn we bij ons thuis in Fryslân niet gewend. 'Earst mar in pear dagen oansjen, de dokter kin altyd noch wol' De supermarkt is vlakbij en terwijl Cees de boodschappen verzameld, dank ik de architect voor de op zithoogte gemaakte muurtjes in het winkelcentrum. De rugzakken worden verdeeld, Cees het zware spul en ik het pakje thee, de filterzakjes en 't zakje soepgroente. Op de terugweg is het fietstempo er een beetje uit, we worden ingehaald door voetgangers. Bij de boot aangekomen kan de schade worden bekeken. Het goede nieuws is dat het bloeden van de schaafwonden al is gestopt, dat spieren minder zeer doen als je ze niet gebruikt en dat de opkomende blauwe plekken nu nog niet heel erg pijnlijk zijn. Het slechte nieuws betreft mijn fototoestel. 'K had het voor de zekerheid meegenomen omdat je nooit weet wat je onderweg tegenkomt. De hele lens is er afgebroken. Die kan de prullenbak in.
Omdat ik nu niet zo'n handige matroos ben, blijven we in de Houtribhaven liggen. Op zatermorgen worden we vroeg gewekt door een helikopter. Als die even later weer over ons heen komt wordt het tijd om te gaan kijken wat er gaande is. Het is een heli met reclame van de Plus supermarkt er op. Hij landt steeds achter het clubgebouw. Nu had de havenmeester ons wel verteld dat we misschien vandaag wat lawaaioverlast zouden ondervinden vanwege de feestelijke afsluiting van het seizoen, maar dat het hier zo'n rijke club zou zijn dat ze een helikopter hebben gehuurd om vandaag de boodschappen te doen, hadden we niet verwacht. Later blijkt dat het een verkoopactie van De Plus was, waarbij gespaard kon worden voor een rondvlucht. Een kleine 50 keer brult de wentelwiek over onze boot. Ter compensatie brengt de winkelmanager 4 grote koeken voor bij de koffie. Te laat. Cees had al een kledder nat pak gehaald toen ie net daarvoor alleen naar de winkel was gefietst.
Na een week trekken we verder en pas in Ljouwert is er weer behoefte aan een supermarkt. Mooi meren we af aan de speciale winkelsteiger. Echter nadat de brugwachter van de Hermesbrug ons lang moest laten wachten op een brugopening, omdat een fietser heel rustig voor de dichte bomen stond te wachten, maar wel aan de verkeerde kant. Om het brugdeel zo vlak achter de fietser zijn achterwiel omhoog te draaien was de brugbeheerder te gortig, maar hij deed het toch omdat de fietser het vertikte te vertrekken. Door de Dokkumer Ie gaat het in twee rukjes terug naar onze jachthaven. Kunnen we weer met de auto gaan winkelen. Elk een andere kant opsturen kan dan niet meer gebeuren.
Cees houdt het met wat apensprongen op de been, maar ik kan bevestigen dat het asfalt in Lelystad van degelijke harde kwaliteit is. Toeschietende hulp helpt me overeind en wil me naar de dokterspost brengen. Dat zijn we bij ons thuis in Fryslân niet gewend. 'Earst mar in pear dagen oansjen, de dokter kin altyd noch wol' De supermarkt is vlakbij en terwijl Cees de boodschappen verzameld, dank ik de architect voor de op zithoogte gemaakte muurtjes in het winkelcentrum. De rugzakken worden verdeeld, Cees het zware spul en ik het pakje thee, de filterzakjes en 't zakje soepgroente. Op de terugweg is het fietstempo er een beetje uit, we worden ingehaald door voetgangers. Bij de boot aangekomen kan de schade worden bekeken. Het goede nieuws is dat het bloeden van de schaafwonden al is gestopt, dat spieren minder zeer doen als je ze niet gebruikt en dat de opkomende blauwe plekken nu nog niet heel erg pijnlijk zijn. Het slechte nieuws betreft mijn fototoestel. 'K had het voor de zekerheid meegenomen omdat je nooit weet wat je onderweg tegenkomt. De hele lens is er afgebroken. Die kan de prullenbak in.
Omdat ik nu niet zo'n handige matroos ben, blijven we in de Houtribhaven liggen. Op zatermorgen worden we vroeg gewekt door een helikopter. Als die even later weer over ons heen komt wordt het tijd om te gaan kijken wat er gaande is. Het is een heli met reclame van de Plus supermarkt er op. Hij landt steeds achter het clubgebouw. Nu had de havenmeester ons wel verteld dat we misschien vandaag wat lawaaioverlast zouden ondervinden vanwege de feestelijke afsluiting van het seizoen, maar dat het hier zo'n rijke club zou zijn dat ze een helikopter hebben gehuurd om vandaag de boodschappen te doen, hadden we niet verwacht. Later blijkt dat het een verkoopactie van De Plus was, waarbij gespaard kon worden voor een rondvlucht. Een kleine 50 keer brult de wentelwiek over onze boot. Ter compensatie brengt de winkelmanager 4 grote koeken voor bij de koffie. Te laat. Cees had al een kledder nat pak gehaald toen ie net daarvoor alleen naar de winkel was gefietst.
Na een week trekken we verder en pas in Ljouwert is er weer behoefte aan een supermarkt. Mooi meren we af aan de speciale winkelsteiger. Echter nadat de brugwachter van de Hermesbrug ons lang moest laten wachten op een brugopening, omdat een fietser heel rustig voor de dichte bomen stond te wachten, maar wel aan de verkeerde kant. Om het brugdeel zo vlak achter de fietser zijn achterwiel omhoog te draaien was de brugbeheerder te gortig, maar hij deed het toch omdat de fietser het vertikte te vertrekken. Door de Dokkumer Ie gaat het in twee rukjes terug naar onze jachthaven. Kunnen we weer met de auto gaan winkelen. Elk een andere kant opsturen kan dan niet meer gebeuren.
Koersbericht
02 okt - Lelystad
4 mijl - anker
03 okt - Lelystad
3 mijl - Houtribhaven
08 okt - Trintelhaven
7 mijl - werkhavenkade
09 okt - Harns
38 mijl - Jachthaven Noorderhaven
10 okt - Ljouwert
15 mijl - stadshaven Prinsentuin
11 okt - Jelsum
3 mijl - Marrekrite steiger
12 okt - Janum
7 mijl - Marrekrite steiger
13 okt - Dokkumer Nije Silen
10 mijl - Jachthaven Lunegat
4 mijl - anker
03 okt - Lelystad
3 mijl - Houtribhaven
08 okt - Trintelhaven
7 mijl - werkhavenkade
09 okt - Harns
38 mijl - Jachthaven Noorderhaven
10 okt - Ljouwert
15 mijl - stadshaven Prinsentuin
11 okt - Jelsum
3 mijl - Marrekrite steiger
12 okt - Janum
7 mijl - Marrekrite steiger
13 okt - Dokkumer Nije Silen
10 mijl - Jachthaven Lunegat
Oostvaardersdijk, 1-10-2017
Na een week Diken met verhuisdozen
inpakken en sjouwen in Lúnbert, zoeken we de rust van het IJsselmeer
op. Via Starum en een schommelende nacht in Enkhuizen, de
zuidoostenwind loopt tegen de kade van de jachthaven en rolt dan
terug naar onze ankerplek in de Compagniehaven, steken we over naar
de Blocq van Kuffeler. Aan de vrije passantensteiger ligt het met de
heersende zuidelijke winden heerlijk. De volgende dag komen er twee
ribs aanvaren en meren kalmpjes voor ons af. Dan komen er twee
sloepen uit Almere bij. Hele grote sloepen met elk wel 30 gasten aan
boord. Die moeten allemaal een tochtje maken met de veel kleinere
ribs. Om zolang mogelijk van het snelle tochtje te genieten gaat
direct het gas helemaal open en pas weer dicht bij terugkeer vlak
naast ons. De wachtenden komen de tijd door met de meegebrachte
alcoholische versnaperingen, wat de decibels op de steiger aardig
doen toenemen. Dit gaat lang duren. Als iedereen weer vertrokken is,
barst er een heftige onweer los. Het is al pikkedonker als de rust
weerkeert.
De volgende dag hebben we de steiger weer helemaal voor onszelf tot er een geladen zandschip aankomt. Alle andere plaatsen zijn bezet en ze willen morgen, zondag, ook nog blijven liggen. Ze gooien een anker uit en manoeuvreren hun kont naast ons aan de andere kant van de steiger. Cees pakt hun touwen aan. Op mijn vraag of we hier blij mee zijn, zegt Cees dat het aggregaat voorin het schip staat en door hun manier van afmeren heel wat meters bij ons vandaan is. De schipper is een vriendelijke man en als hij hoort dat we hier al twee nachten liggen, vraagt ie of we bij hem een stekker willen inpluggen. Dat is nog eens een aardig aanbod waar we graag gebruik van maken.
De mannen maken schoon schip, slepen nieuwe boodschappen aan boord en zijn druk bezig in het open ruim om water van het zand naar de zijkanten toe te vegen. Pas als de hoofdmotor uit gaat en de bemanning naar moeder de vrouw is vertrokken, komt het kabaal van een waterpomp bij ons binnen. Het ding gooit meer en hinderlijkere decibels de wereld in dan onze drinkebroers van gisteren en dat op zo'n 4 meter afstand van onze slaapkamer. We geven onszelf één uur om alle apparatuur op te laden: 3 fototoestelbatterijen, 2 telefoons, 1 tablet en 6 accu's. Dan is het touwen los en even verderop aan de westkant van de jachthaven gaat het anker te water. Het is er oorverdovend stil.
De volgende dag hebben we de steiger weer helemaal voor onszelf tot er een geladen zandschip aankomt. Alle andere plaatsen zijn bezet en ze willen morgen, zondag, ook nog blijven liggen. Ze gooien een anker uit en manoeuvreren hun kont naast ons aan de andere kant van de steiger. Cees pakt hun touwen aan. Op mijn vraag of we hier blij mee zijn, zegt Cees dat het aggregaat voorin het schip staat en door hun manier van afmeren heel wat meters bij ons vandaan is. De schipper is een vriendelijke man en als hij hoort dat we hier al twee nachten liggen, vraagt ie of we bij hem een stekker willen inpluggen. Dat is nog eens een aardig aanbod waar we graag gebruik van maken.
De mannen maken schoon schip, slepen nieuwe boodschappen aan boord en zijn druk bezig in het open ruim om water van het zand naar de zijkanten toe te vegen. Pas als de hoofdmotor uit gaat en de bemanning naar moeder de vrouw is vertrokken, komt het kabaal van een waterpomp bij ons binnen. Het ding gooit meer en hinderlijkere decibels de wereld in dan onze drinkebroers van gisteren en dat op zo'n 4 meter afstand van onze slaapkamer. We geven onszelf één uur om alle apparatuur op te laden: 3 fototoestelbatterijen, 2 telefoons, 1 tablet en 6 accu's. Dan is het touwen los en even verderop aan de westkant van de jachthaven gaat het anker te water. Het is er oorverdovend stil.
Koersbericht
25 sept - Fluezen, Nije Krûzpôlle
8 mijl - Marrekrite steiger
26 sept - Starum
7 mijl - Gemeente steiger
27 sept - Enkhuizen
11 mijl - anker Compagniehaven
28 sept - Blocq van Kuffeler
24 mijl - passantensteiger
30 sept - Blocq van Kuffeler
1 mijl - anker
01 okt - Oostvaardersdijk
5 mijl - gastensteiger
8 mijl - Marrekrite steiger
26 sept - Starum
7 mijl - Gemeente steiger
27 sept - Enkhuizen
11 mijl - anker Compagniehaven
28 sept - Blocq van Kuffeler
24 mijl - passantensteiger
30 sept - Blocq van Kuffeler
1 mijl - anker
01 okt - Oostvaardersdijk
5 mijl - gastensteiger
Diken, 17-9-2017
Tussen Dokkum en Ljouwert zoeken we een
plaatsje aan een Marrekrite steiger om te overnachten. Het is erg
druk, maar bij de laatste steiger net voor de stad hebben we geluk, er
ligt maar één motorboot. Wel ligt ie precies in het midden. We
varen op hem af, de eigenaar loopt door zijn gangboord en doet of hij
ons niet ziet. Dat lijkt niet veelbelovend. Op mijn vraag om op te
schuiven, kijkt ie of ik een onbekende taal spreek. Zijn Nederlandse
vlag doet mij de vraag opnieuw stellen in mijn beste ABN en goed
articulerend. Hij schudt zijn hoofd met een krachtig “Nee”. Omdat
ons motto altijd is geweest: Als de buren ons niet aanstaan, varen we
gewoon weg, draaien we weer af. Zijn vrouw komt uit de kuip en er
volgt onderling overleg. Iets over normen en waarden of
vaaretiquette? Dan staat ie naar ons te wenken en roept wat. Wij zijn
al zoveel verder gevaren dat we hem niet meer verstaan.
Tot de Ee-brug en daar is het om 16.15 uur stop, de brug heeft zijn zondagse spitsuur. Achter ons meert een Engelse motorboot aan. De eigenaar, een solovaarder met hond, komt vragen wanneer Ljouwert weer open gaat en of we door de hele stad heen gaan. Hij denkt dat als we met zijn beiden zijn, de bruggen sneller draaien en hij wil Grou nog halen. We hebben een prettig gesprek, zeggen hem toe dat we wel mee gaan, behandelen zijn vakantiereis naar Berlijn en de onze naar de Poolse Oder. Bespreken de prijzen van voedsel en de havengelden in Nederland en Engeland en debatteren over de Brexit en Schotland en Ierland. Het licht gaat op groen voor we het door hebben. De stad gaat vlot en we nemen hartelijk afscheid van 'man met hond' in het Van Harinxmakanaal, waar hij wel onder de bruggen door kan en wij op een opening moeten wachten.
Een paar dagen later, zeilend op de grote fok, in het Prinses Margrietkanaal bij Grou, wil een motorboot ons inhalen. Wij varen netjes aan stuurboord, maar hij vaart zo dicht mogelijk tegen de linker wal. Pas naast ons herkennen we de nee-zeggende motorbootvaarder van de Dokkumer Ee. Hij krijgt een stijve nek van het recht voor zich uitkijken. We kunnen niet eens vriendelijk naar hem wuiven. Maar het kan ook zijn dat ie kramp in zijn nek krijgt van het lachen. Hij zit lekker warm en droog achter het raam, wij staan buiten in winterkleren met regenpak, terwijl het water uit ons haar drupt door een overtrekkende plensregen.
Door naar Snits. Helemaal alleen aan een mooie Marrekrite steiger net voor de stad. De volgende morgen komt er een mailtje binnen van de 'buren' aan de overkant van het water: Vripack Yachting, een ontwerpbureau van jachten. Ze hebben ons zien liggen, waren nieuwsgierig naar het ontwerp, keken op Marinetraffic of we AIS hadden, onze naam opgezocht op internet en zo op onze site gekomen. Er gaan wat mailtjes heen en weer. Ik heb jaren terug als secretaresse bij Jachtwerf Akerboom in Burgum gewerkt en wij bouwden toen de Doggersbank, een ontwep van Vripack. Als we terug komen uit de stad Snits is 'onze' steiger bezet, we moeten een ander plekje zoeken. Wij krijgen een prettig mailtje dat als we even doorgeven dat we in de buurt zijn, zij de motorboten voortaan zullen wegjagen. Uitslag van de Vriendelijk Mensen tegen de Onvriendelijke Mensen: de Vriendelijke Mensen hebben met 2 tegen 1 gewonnen!
Tot de Ee-brug en daar is het om 16.15 uur stop, de brug heeft zijn zondagse spitsuur. Achter ons meert een Engelse motorboot aan. De eigenaar, een solovaarder met hond, komt vragen wanneer Ljouwert weer open gaat en of we door de hele stad heen gaan. Hij denkt dat als we met zijn beiden zijn, de bruggen sneller draaien en hij wil Grou nog halen. We hebben een prettig gesprek, zeggen hem toe dat we wel mee gaan, behandelen zijn vakantiereis naar Berlijn en de onze naar de Poolse Oder. Bespreken de prijzen van voedsel en de havengelden in Nederland en Engeland en debatteren over de Brexit en Schotland en Ierland. Het licht gaat op groen voor we het door hebben. De stad gaat vlot en we nemen hartelijk afscheid van 'man met hond' in het Van Harinxmakanaal, waar hij wel onder de bruggen door kan en wij op een opening moeten wachten.
Een paar dagen later, zeilend op de grote fok, in het Prinses Margrietkanaal bij Grou, wil een motorboot ons inhalen. Wij varen netjes aan stuurboord, maar hij vaart zo dicht mogelijk tegen de linker wal. Pas naast ons herkennen we de nee-zeggende motorbootvaarder van de Dokkumer Ee. Hij krijgt een stijve nek van het recht voor zich uitkijken. We kunnen niet eens vriendelijk naar hem wuiven. Maar het kan ook zijn dat ie kramp in zijn nek krijgt van het lachen. Hij zit lekker warm en droog achter het raam, wij staan buiten in winterkleren met regenpak, terwijl het water uit ons haar drupt door een overtrekkende plensregen.
Door naar Snits. Helemaal alleen aan een mooie Marrekrite steiger net voor de stad. De volgende morgen komt er een mailtje binnen van de 'buren' aan de overkant van het water: Vripack Yachting, een ontwerpbureau van jachten. Ze hebben ons zien liggen, waren nieuwsgierig naar het ontwerp, keken op Marinetraffic of we AIS hadden, onze naam opgezocht op internet en zo op onze site gekomen. Er gaan wat mailtjes heen en weer. Ik heb jaren terug als secretaresse bij Jachtwerf Akerboom in Burgum gewerkt en wij bouwden toen de Doggersbank, een ontwep van Vripack. Als we terug komen uit de stad Snits is 'onze' steiger bezet, we moeten een ander plekje zoeken. Wij krijgen een prettig mailtje dat als we even doorgeven dat we in de buurt zijn, zij de motorboten voortaan zullen wegjagen. Uitslag van de Vriendelijk Mensen tegen de Onvriendelijke Mensen: de Vriendelijke Mensen hebben met 2 tegen 1 gewonnen!
Koersbericht
03 sept - Goutum
25 mijl - Marrekrite steiger
04 sept - Rengerspôlle
7 mijl - Marrekrite steiger
05 sept - Earnewâld
3 mijl - Marrekrite steiger
06 sept - Snits
12 mijl - Marrekrite steiger
07 sept - Snits
3 mijl - Marrekrite steiger
08 sept - Hearresyl
3 mijl - groen walletje bij de brug
10 sept - Jeltesleat
7 mijl - Marrekrite steiger
11 sept - Rengerspôlle
15 mijl - Marrekrite steiger
14 sept - Ljouwert
10 mijl - jachthaven
15 sept - Warten
3 mijl - Marrekrite steiger
16 sept - Aldegea (Sm)
8 mijl - Marrekrite steiger
17 sept - Diken
18 mijl - Marrekrite steiger
25 mijl - Marrekrite steiger
04 sept - Rengerspôlle
7 mijl - Marrekrite steiger
05 sept - Earnewâld
3 mijl - Marrekrite steiger
06 sept - Snits
12 mijl - Marrekrite steiger
07 sept - Snits
3 mijl - Marrekrite steiger
08 sept - Hearresyl
3 mijl - groen walletje bij de brug
10 sept - Jeltesleat
7 mijl - Marrekrite steiger
11 sept - Rengerspôlle
15 mijl - Marrekrite steiger
14 sept - Ljouwert
10 mijl - jachthaven
15 sept - Warten
3 mijl - Marrekrite steiger
16 sept - Aldegea (Sm)
8 mijl - Marrekrite steiger
17 sept - Diken
18 mijl - Marrekrite steiger
Goutum, 3-9-2017
Na een weekje 'Lunegat' met
familiebezoekjes, overuren voor de wasmachine, één nachtje twee útfanhûzers en gezellig bijpraten in de jachthaven, zijn we al weer
met onze 'Antje C' onderweg. We gaan een plekje in Fryslân zoeken,
niet zo ver van Lúnbert, om in de weekenden de familie
Boonstra-Dijkstra te helpen bij hun verhuizing.
Onze caravan 'Flipper' blijft deze herfst op zijn parkeerterrein. Na de hulpverlening in Lúnbert staat er in de agenda nog toegezegde verbouwingshulp op De Pomp en vermoedelijk wordt er ook in Amsterdam verhuisd. Deze aankomende maanden dus genoeg familiedagen en daar gaan we steeds met de boot naar toe varen.
Dokkumer Nije Silen, 25-8-2017
We zijn terug op het honk. De laatste
week hebben we het vakantiegevoel zo lang mogelijk gerekt met
rondhangen op ús Lauwersmar.
De weervoorspellingen van afgelopen weekend kwamen helaas uit. De mannen zijn hoog aan de wind met regenbuien via Wangerooge naar Norderney gezeild. Ze lieten het plan om op zaterdagmorgen om half zeven over het wad verder te varen voor wat het was, als ze wakker worden met harde wind en plensregen. Om acht uur krijg ik op mijn logeerbed een telefoontje dat varen dit weekend niets meer wordt en dat de bemanningswissel via de veerboot van Norderney gaat gebeuren. Met z'n beiden zeilen we 's maandags naar Delfzijl.
De hernieuwde kennismaking met Rügen is ons prima bevallen. We hadden van Polen nog wel iets meer willen zien, maar vonden het weer te wisselvallig. Voor de westenwind uit langs de kust oostwaarts gaat natuurlijk wel, maar je zult op een gegeven moment toch terug moeten. De weerstations hadden het dit jaar moeilijk met het maken van de juiste windverwachtingen. Volgende keer beter.
Het log noteert over 78 dagen een afgelegde afstand van 1.118 zeemijlen. Het display van de motor geeft 113 motoruren aan. Als je voor wegvaren en aankomen een half uur per vaartraject rekent, wordt de rekensom: 113-(59x0,5)= 83,5 motorvaaruren. Vaarsnelheid op de motor ca 6 zeemijl, geeft 501 mijlen op de motor afgelegd en ongeveer 617 gezeilde. Dat is meer dan 55 % gebruikmaking van geluidloze groene energie.
De weervoorspellingen van afgelopen weekend kwamen helaas uit. De mannen zijn hoog aan de wind met regenbuien via Wangerooge naar Norderney gezeild. Ze lieten het plan om op zaterdagmorgen om half zeven over het wad verder te varen voor wat het was, als ze wakker worden met harde wind en plensregen. Om acht uur krijg ik op mijn logeerbed een telefoontje dat varen dit weekend niets meer wordt en dat de bemanningswissel via de veerboot van Norderney gaat gebeuren. Met z'n beiden zeilen we 's maandags naar Delfzijl.
De hernieuwde kennismaking met Rügen is ons prima bevallen. We hadden van Polen nog wel iets meer willen zien, maar vonden het weer te wisselvallig. Voor de westenwind uit langs de kust oostwaarts gaat natuurlijk wel, maar je zult op een gegeven moment toch terug moeten. De weerstations hadden het dit jaar moeilijk met het maken van de juiste windverwachtingen. Volgende keer beter.
Het log noteert over 78 dagen een afgelegde afstand van 1.118 zeemijlen. Het display van de motor geeft 113 motoruren aan. Als je voor wegvaren en aankomen een half uur per vaartraject rekent, wordt de rekensom: 113-(59x0,5)= 83,5 motorvaaruren. Vaarsnelheid op de motor ca 6 zeemijl, geeft 501 mijlen op de motor afgelegd en ongeveer 617 gezeilde. Dat is meer dan 55 % gebruikmaking van geluidloze groene energie.
Koersbericht
21 aug - Delfzijl
34 mijl - jachthaven
22 aug - Garnwerd
24 mijl - palen
23 aug - Lauwersmeer
15 mijl - anker
24 aug - Senneroog
4 mijl - Marrekrite steiger
25 aug - Dokkumer Nije Silen
2 mijl - jachthaven Lunegat
34 mijl - jachthaven
22 aug - Garnwerd
24 mijl - palen
23 aug - Lauwersmeer
15 mijl - anker
24 aug - Senneroog
4 mijl - Marrekrite steiger
25 aug - Dokkumer Nije Silen
2 mijl - jachthaven Lunegat
Norderney, Duitsland en De Pomp, 18-8-2017
Gescheiden van tafel en bed. Gelukkig
maar voor een paar dagen. Cees is onderweg met Luitzen en Popke van
Duitsland naar Nederland. Zelf ben ik met Jitske en Gerke, onze
vaargasten op het Kieler Kanaal, in de Kia alvast teruggereden.
Omdat de weervoorspellingen voor het weekend steeds slechter werden, zijn de mannen al op donderdagmorgen met onze auto naar Cuxhaven gekomen. Ze hadden het zo uitgekiend dat ze er precies met het hoogwater van 9.30 uur waren. Snel hun tassen uit de auto, aan boord en de Elbe op. Onze tassen er weer in en de autobahn op.
Omdat de weervoorspellingen voor het weekend steeds slechter werden, zijn de mannen al op donderdagmorgen met onze auto naar Cuxhaven gekomen. Ze hadden het zo uitgekiend dat ze er precies met het hoogwater van 9.30 uur waren. Snel hun tassen uit de auto, aan boord en de Elbe op. Onze tassen er weer in en de autobahn op.
Koersbericht
12 aug - Holtenau
1 mijl - jachthaven
13 aug - Rendsburg
20 mijl - jachthaven
14 aug - Brunsbüttel
37 mijl - jachthaven
15 aug - Cuxhaven
18 mijl - jachthaven
17 aug - Wangerooge
55 mijl
18 aug - Norderney
35 mijl
1 mijl - jachthaven
13 aug - Rendsburg
20 mijl - jachthaven
14 aug - Brunsbüttel
37 mijl - jachthaven
15 aug - Cuxhaven
18 mijl - jachthaven
17 aug - Wangerooge
55 mijl
18 aug - Norderney
35 mijl
Stickenhörn, Duitsland, 11-8-2017
Op Cees zijn verlanglijstje is een
nieuwe windmeter bijgeschreven. De onze heeft of een tik van de
Poolse radiogolven meegekregen of hij was het gewoon zat om op de
hoge golven van het stuk Rügen – Stubbekøbing constant 180 graden
heen en weer te wijzen. Tip in de gebruiksaanwijzing: calibreren. Bij
de eerste poging, na de verplichte twee rondjes draaien, gebeurt er
helemaal niets. Bij de tweede poging maken we de rondjes kleiner en
sneller. Het enige wat we bereikt hebben is dat ie voortaan de
windkracht in knopen aangeeft. Hoeveel knoppen we ook indrukken we
krijgen 'm niet terug op meters per seconde, de eenheid waarmee we al
meer dan 30 jaar rekenen. Wel staat de wijzer bij het recht in de
wind varen op de juiste plaats. Ook recht voor de wind doet ie het
goed, maar op alle andere koersen heeft ie een miswijzing die elke
dag anders uitvalt. Nu krijgen we een stijve nek van het, 20 meter,
omhoog kijken naar de stand van de Windex.
Verder werkt de apparatuur prima. We zijn vooral blij met de AIS. Het is gezellig om onderweg even te kijken wie er zoal rondom ons varen, wat de namen zijn van de schepen, hun snelheden en eventuele bestemmingen. Zeilend is het leuk om de snelheid met die van de buurman te vergelijken. Bij het oversteken van de vrachtschepen-snelweg, berekent ie de afstand tot het kruisende schip en waarschuwt voor aanvaringsgevaar. Zo staken we over van Omø naar Langeland. Het is een beetje heiïg. Drie vrachtschepen gaan voorlangs en een vierde past zijn koers een beetje aan zodat ie achter ons langs gaat. Zodra we aan de overkant in de berm vrachtverkeervrij zijn letten we enkel nog op de zeilers dichtbij. We schieten lekker op naar de noordelijke gevarenton boven het puntje van Langeland. Cees smeert binnen broodjes en vraagt: “Hoe ver is het nog?” Als ik op de plotter kijk zie ik tot mijn schrik een knipperend AIS driehoekje met een verrekte rotvaart op ons af komen. Aanvaringsgevaar! We liggen precies op zijn koerslijn. Maar ik zie dat snelle schip nergens. Een onderzeeër? Alarmroep naar Cees. Ook hij ziet niks. Verrekijker erbij, had trouwens geen nut meer, het driehoekje van onze belager zit nu precies boven op onze boot! Beiden schrikken we van een helikopter die over het topje van onze mast scheert. Dat vliegverkeer ook dit AIS-systeem gebruikt was nieuw voor ons. Dan zal het druk worden op de plotter en het is al zo vol op het scherm, vooral in de havens. Als je inzoomt op sommige havens om te kijken hoe de steigers er bij liggen, zie je door de AIS-icoontjes het aanlegplaatsenbos niet meer.
Bij het afmeren aan de boei in de Als Sund is onze ankerboeihaak gebroken. We hebben, hadden, zo'n blauw-geel kunststof ding aan de pikhaak. Daarmee haakte je in in het oog van de boei en dan kon je de pikhaak los trekken. Daarna had je alle tijd om een goed meertouw aan te brengen. Vorig jaar was ie bij windkracht 8 al een keertje tijdens deze manoeuvre los geschoten, maar nu is het hele haakmechanisme er afgebroken. Het wordt tijd voor het nieuwere type, waarbij de haak direct een touw door het oog van de ankerboei brengt. Zetten we ook op Cees z'n verlanglijstje.
Verder werkt de apparatuur prima. We zijn vooral blij met de AIS. Het is gezellig om onderweg even te kijken wie er zoal rondom ons varen, wat de namen zijn van de schepen, hun snelheden en eventuele bestemmingen. Zeilend is het leuk om de snelheid met die van de buurman te vergelijken. Bij het oversteken van de vrachtschepen-snelweg, berekent ie de afstand tot het kruisende schip en waarschuwt voor aanvaringsgevaar. Zo staken we over van Omø naar Langeland. Het is een beetje heiïg. Drie vrachtschepen gaan voorlangs en een vierde past zijn koers een beetje aan zodat ie achter ons langs gaat. Zodra we aan de overkant in de berm vrachtverkeervrij zijn letten we enkel nog op de zeilers dichtbij. We schieten lekker op naar de noordelijke gevarenton boven het puntje van Langeland. Cees smeert binnen broodjes en vraagt: “Hoe ver is het nog?” Als ik op de plotter kijk zie ik tot mijn schrik een knipperend AIS driehoekje met een verrekte rotvaart op ons af komen. Aanvaringsgevaar! We liggen precies op zijn koerslijn. Maar ik zie dat snelle schip nergens. Een onderzeeër? Alarmroep naar Cees. Ook hij ziet niks. Verrekijker erbij, had trouwens geen nut meer, het driehoekje van onze belager zit nu precies boven op onze boot! Beiden schrikken we van een helikopter die over het topje van onze mast scheert. Dat vliegverkeer ook dit AIS-systeem gebruikt was nieuw voor ons. Dan zal het druk worden op de plotter en het is al zo vol op het scherm, vooral in de havens. Als je inzoomt op sommige havens om te kijken hoe de steigers er bij liggen, zie je door de AIS-icoontjes het aanlegplaatsenbos niet meer.
Bij het afmeren aan de boei in de Als Sund is onze ankerboeihaak gebroken. We hebben, hadden, zo'n blauw-geel kunststof ding aan de pikhaak. Daarmee haakte je in in het oog van de boei en dan kon je de pikhaak los trekken. Daarna had je alle tijd om een goed meertouw aan te brengen. Vorig jaar was ie bij windkracht 8 al een keertje tijdens deze manoeuvre los geschoten, maar nu is het hele haakmechanisme er afgebroken. Het wordt tijd voor het nieuwere type, waarbij de haak direct een touw door het oog van de ankerboei brengt. Zetten we ook op Cees z'n verlanglijstje.
Koersbericht
Duitsland
05 aug - Gelting Mole
14 mijl - jachthaven
06 aug - Maasholm
19 mijl - anker
07 aug - Kappeln
3 mijl - jachthaven
08 aug - Maasholm
3 mijl - anker
10 aug - Laboe
21 mijl - jachthaven
11 aug - Stickenhörn
3 mijl - anker
05 aug - Gelting Mole
14 mijl - jachthaven
06 aug - Maasholm
19 mijl - anker
07 aug - Kappeln
3 mijl - jachthaven
08 aug - Maasholm
3 mijl - anker
10 aug - Laboe
21 mijl - jachthaven
11 aug - Stickenhörn
3 mijl - anker
Als Sund, Denemarken, 4-8-2017
Wind en buien hebben ons deze week
geholpen, geplaagd en versteld doen staan. Op het traject Nyborg –
Troense komt ons halverwege een bui tegemoet. We horen het rommelen
en de bliksemschichten gaan loodrecht naar beneden. In plaats dat die
bui netjes voor ons langs gaat, omarmd ie ons over een gezichtsveld
van 180 graden. We doen wat de andere 15 zeiljachten om ons heen
doen. Als de bliksem de zeilen opruimen en motorkracht vol vooruit de
haven van Lundeborg in, waar we toevallig vlakbij zijn. De eerste de
beste plek pakken waar onze nieuwe buren de duimen omhoog steken:
precies op tijd binnen. De bui gooit een paar spatten naar beneden,
rommelt nog even boven het land en dan kijkt iedereen verbaasd om
zich heen. Waar is die bui zo snel gebleven?
Na een uurtje stroomt de haven weer leeg, iedereen heeft er weer vertrouwen in en ook wij zetten door naar de ankerplek in de bocht van Troense. Ruimte zat, maar drie mede-ankeraars, koffie in de kuip en een paar zwarte wolkjes aan de lucht. Eén zo'n wolkje van niks blijft boven de ankerplek hangen en pakt uit. Het is niet mooi meer, stormwind van meer dan 8 Bft, plensregen die als hagelstenen op het dek valt en een zicht tot de punt van de boot. Cees stelt snel het ankeralarm in, als ons anker dit maar houdt? Deze bui heeft geen haast, laat regen door de zonneventilatoren naar binnen spatten en vindt dakluiken op ventilatiestand ook interessant. Het goede nieuws is; het dek is brandschoon, daar kan geen dekborstel tegenop en het anker heeft het gehouden. Vannacht kunnen we rustig slapen.
De volgende dag laten we de harde wind aan ons voorbij gaan in Svendborg en dan gaat het richting Faaborg. Drukkend heet, nauwelijks wind, meer dan 30 graden in de kajuit. Als we een mooi plekje aan de kade veroverd hebben, kijken we naar boven naar de kleine zwarte wolkjes. Kom maar op, we kunnen wel wat verkoeling gebruiken. Lachend trekken ze over.
Faaborg – Divig. Mooie wind, krap bezeild, zonnetje erbij. De wind heeft er zin. Al gauw moet er gereefd worden, is het niet meer bezeild en moet er een lange slag gemaakt worden. Plagerig ruimt de wind weer, stelt zijn kracht wat bij: reven er weer uit. De regen doet lekker mee. Gooit meer dan een handvol druppen omlaag, laat ons regenpakken aantrekken en geeft het zonnetje weer voorrang. Zo wordt het een hele drukke dag: reef er in, reef er uit, regenpak aan, regenpak uit. We geven ons niet gewonnen en maken, daar waar iedereen er de brui aangeeft en verder op de motor verder gaat, een slag van meer dan drie mijl om Divig aan te kunnen zeilen. Dat doorzetten kunnen wind en regen wel waarderen. Ze laten ons netjes ankeren, het dek opruimen, koffie zetten en dan pas komen ze met de ankertest en luikenproef. Geslaagd!
Voor de wind uit en met een bui op de hielen gaat het alleen op de fok zuidwaarts richting Augustenborg. Achter ons verdwijnt het zicht, maar dat geeft niet, daar zijn we al geweest. Met een gang van 8 mijl worden we niet ingehaald. Maar bij het zoeken naar een ligplaats en het afmeren, krijgen ze ons wel te pakken. Met voor nog geen spring vast duiken we naar binnen. De wind is een slechte verliezer en waait gemeen al het vieze stof van de kade op ons dek en laat daarna de regen het lekker kleverig maken. Oké, maken we morgen wel schoon.
Vandaag heeft de wind ons uitgedaagd om een zeilvoering te vinden die past bij 7 Bft en meer in smal vaarwater. Het is de kleine fok met de grote fok uitgerold tot het zelfde zakdoekjesformaat als de kleine geworden. In Mijlen snelheid gaat het één cijfer hoger dan de Beauforts van de wind. Bij deze zuidwesten wind is liggen in Sønderborg niet zo aantrekkelijk en daarom pikken we een boei op in de Ale Sund. De combinatie harde wind en pittige stroom uit een andere richting maakt dat we gieren als de pest. We bedanken de wind voor het testen van de houvast van de boei in alle richtingen en prijzen de regen voor de plensregen die het dek weer schoon heeft gewassen.
Na een uurtje stroomt de haven weer leeg, iedereen heeft er weer vertrouwen in en ook wij zetten door naar de ankerplek in de bocht van Troense. Ruimte zat, maar drie mede-ankeraars, koffie in de kuip en een paar zwarte wolkjes aan de lucht. Eén zo'n wolkje van niks blijft boven de ankerplek hangen en pakt uit. Het is niet mooi meer, stormwind van meer dan 8 Bft, plensregen die als hagelstenen op het dek valt en een zicht tot de punt van de boot. Cees stelt snel het ankeralarm in, als ons anker dit maar houdt? Deze bui heeft geen haast, laat regen door de zonneventilatoren naar binnen spatten en vindt dakluiken op ventilatiestand ook interessant. Het goede nieuws is; het dek is brandschoon, daar kan geen dekborstel tegenop en het anker heeft het gehouden. Vannacht kunnen we rustig slapen.
De volgende dag laten we de harde wind aan ons voorbij gaan in Svendborg en dan gaat het richting Faaborg. Drukkend heet, nauwelijks wind, meer dan 30 graden in de kajuit. Als we een mooi plekje aan de kade veroverd hebben, kijken we naar boven naar de kleine zwarte wolkjes. Kom maar op, we kunnen wel wat verkoeling gebruiken. Lachend trekken ze over.
Faaborg – Divig. Mooie wind, krap bezeild, zonnetje erbij. De wind heeft er zin. Al gauw moet er gereefd worden, is het niet meer bezeild en moet er een lange slag gemaakt worden. Plagerig ruimt de wind weer, stelt zijn kracht wat bij: reven er weer uit. De regen doet lekker mee. Gooit meer dan een handvol druppen omlaag, laat ons regenpakken aantrekken en geeft het zonnetje weer voorrang. Zo wordt het een hele drukke dag: reef er in, reef er uit, regenpak aan, regenpak uit. We geven ons niet gewonnen en maken, daar waar iedereen er de brui aangeeft en verder op de motor verder gaat, een slag van meer dan drie mijl om Divig aan te kunnen zeilen. Dat doorzetten kunnen wind en regen wel waarderen. Ze laten ons netjes ankeren, het dek opruimen, koffie zetten en dan pas komen ze met de ankertest en luikenproef. Geslaagd!
Voor de wind uit en met een bui op de hielen gaat het alleen op de fok zuidwaarts richting Augustenborg. Achter ons verdwijnt het zicht, maar dat geeft niet, daar zijn we al geweest. Met een gang van 8 mijl worden we niet ingehaald. Maar bij het zoeken naar een ligplaats en het afmeren, krijgen ze ons wel te pakken. Met voor nog geen spring vast duiken we naar binnen. De wind is een slechte verliezer en waait gemeen al het vieze stof van de kade op ons dek en laat daarna de regen het lekker kleverig maken. Oké, maken we morgen wel schoon.
Vandaag heeft de wind ons uitgedaagd om een zeilvoering te vinden die past bij 7 Bft en meer in smal vaarwater. Het is de kleine fok met de grote fok uitgerold tot het zelfde zakdoekjesformaat als de kleine geworden. In Mijlen snelheid gaat het één cijfer hoger dan de Beauforts van de wind. Bij deze zuidwesten wind is liggen in Sønderborg niet zo aantrekkelijk en daarom pikken we een boei op in de Ale Sund. De combinatie harde wind en pittige stroom uit een andere richting maakt dat we gieren als de pest. We bedanken de wind voor het testen van de houvast van de boei in alle richtingen en prijzen de regen voor de plensregen die het dek weer schoon heeft gewassen.
Koersbericht
30 juli - Lundeborg
11 mijl - jachthaven
- Troense
11 mijl - anker
31 juli - Svendborg
3 mijl - jachthaven
01 aug - Faaborg
16 mijl - jachthaven
02 aug - Divig
33 mijl - anker
03 aug - Augustenborg
12 mijl - kade
04 aug - Als Sund
7 mijl - anker
11 mijl - jachthaven
- Troense
11 mijl - anker
31 juli - Svendborg
3 mijl - jachthaven
01 aug - Faaborg
16 mijl - jachthaven
02 aug - Divig
33 mijl - anker
03 aug - Augustenborg
12 mijl - kade
04 aug - Als Sund
7 mijl - anker
Nyborg, Denemarken, 28-7-2017
Nyborg, Denemarken, 28-7-2017
We doen een middagdutje. De 48 mijl lange tocht van Duitsland naar Denemarken was een bijzondere. Eerst totaal geen wind, op de motor, maar wel één mijl stroom mee. Halverwege komt er 4 Bft wind en gaat de reef uit het steunzeil en worden er twee fokken uitgerold. Dan gaat de wind harder blazen en trekt door naar 8 Bft. Het is een ruim bezeilde koers en om de hoge golven, we zitten inmiddels op lager wal, in overeenstemming te brengen met onze snelheid, moet er gereefd worden. Zo komen we flink doorgewaaid in Stubbekøbing aan. Van de heenreis weet Cees dat er in het hoekje één box van ons formaat, met kop op wind, vrij was tussen de plaatselijke opknapprojecten en vissersboten en dat is nu ook nog zo. Tegen zoveel wind in een touw naar de aangerende handlangers gooien kost wat moeite maar we liggen er prima. Zo goed zelfs dat het geen enkele moeite kost om in slaap te komen.
Heibel en geschreeuw in de haven. Eén box verder dan de onze is een zeiljacht op de touwen van zo'n 'boot waar nog veel aan moet gebeuren voor die weer vaart' gevaren. Nu trekt de bemanning, een kapitein van 82 en zijn iets jongere matroos, hun boot achter de onze langs om tussen ons en de vissersboten te komen. De motor wil niet starten, lege accu. De ouwe is slecht ter been en dirigeert met luide omhaal van woorden de dekknecht. Die trekt zich daar niets van aan, doet zijn eigen zin, klautert over de nog op het dek liggende fok, probeert de daar ook liggende fokkeboom te ontwijken en maakt bochten om de ook nog op het voordek liggende rubberboot. Hoe vaak hij uitglijdt, bijna valt en helemaal languit gaat, hebben we niet geteld, maar als het een slapstickfilm was geweest hadden we vermoedelijk gezegd 'bedenk nu maar eens iets anders'.
Achteruit de box in lukt niet. De windvaanbesturing haakt achter een paal. De ouwe laat de pikhaak vallen en wonder boven wonder blijft ie rechtop een halve meter boven water uitsteken. Door een touw er twee keer om te slaan is die ook weer gered. De één duwt tegen de trekrichting van de ander in, wat weer een schat aan Deense woorden oplevert. Dan maar vooruit de box in. Dat lukt prima, ze zitten op één lijn. Ze genieten er beide zo van dat ze extra kracht zetten en met een flink gangetje tussen de palen schieten. Onvoorstelbaar dat een boot met die snelheid in een te smalle box zo vast kan zitten. De matroos begint aan zijn hindernissentocht naar de midscheeps en ook de ouwe doet niet voor Laurel en Hardy onder op zijn reis uit de kuip naar de klemmende palen.
Nu ze binnen ons bereik zijn, kunnen we, voordat er ééntje overboord valt, helpen. Terwijl ik de kop vasthoud, trekt Cees via de lier hun boot naar achteren. Zodra die weer een beetje drijfruimte krijgt, overstemt Cees de mopperende mannen, zegt welke touwen vastgemaakt moeten worden en haalt onze walstroomkabel uit 't stopcontact in onze ankerbak en biedt hun de verbinding aan. Het tweede verlengsnoer wat ergens onderuit wordt opgediept doet het en het laden van de accu kan beginnen. De mannen verdwijnen onder in hun boot voor een welverdiend middagdutje dat ongemerkt overgaat in een boerennacht.
We doen een middagdutje. De 48 mijl lange tocht van Duitsland naar Denemarken was een bijzondere. Eerst totaal geen wind, op de motor, maar wel één mijl stroom mee. Halverwege komt er 4 Bft wind en gaat de reef uit het steunzeil en worden er twee fokken uitgerold. Dan gaat de wind harder blazen en trekt door naar 8 Bft. Het is een ruim bezeilde koers en om de hoge golven, we zitten inmiddels op lager wal, in overeenstemming te brengen met onze snelheid, moet er gereefd worden. Zo komen we flink doorgewaaid in Stubbekøbing aan. Van de heenreis weet Cees dat er in het hoekje één box van ons formaat, met kop op wind, vrij was tussen de plaatselijke opknapprojecten en vissersboten en dat is nu ook nog zo. Tegen zoveel wind in een touw naar de aangerende handlangers gooien kost wat moeite maar we liggen er prima. Zo goed zelfs dat het geen enkele moeite kost om in slaap te komen.
Heibel en geschreeuw in de haven. Eén box verder dan de onze is een zeiljacht op de touwen van zo'n 'boot waar nog veel aan moet gebeuren voor die weer vaart' gevaren. Nu trekt de bemanning, een kapitein van 82 en zijn iets jongere matroos, hun boot achter de onze langs om tussen ons en de vissersboten te komen. De motor wil niet starten, lege accu. De ouwe is slecht ter been en dirigeert met luide omhaal van woorden de dekknecht. Die trekt zich daar niets van aan, doet zijn eigen zin, klautert over de nog op het dek liggende fok, probeert de daar ook liggende fokkeboom te ontwijken en maakt bochten om de ook nog op het voordek liggende rubberboot. Hoe vaak hij uitglijdt, bijna valt en helemaal languit gaat, hebben we niet geteld, maar als het een slapstickfilm was geweest hadden we vermoedelijk gezegd 'bedenk nu maar eens iets anders'.
Achteruit de box in lukt niet. De windvaanbesturing haakt achter een paal. De ouwe laat de pikhaak vallen en wonder boven wonder blijft ie rechtop een halve meter boven water uitsteken. Door een touw er twee keer om te slaan is die ook weer gered. De één duwt tegen de trekrichting van de ander in, wat weer een schat aan Deense woorden oplevert. Dan maar vooruit de box in. Dat lukt prima, ze zitten op één lijn. Ze genieten er beide zo van dat ze extra kracht zetten en met een flink gangetje tussen de palen schieten. Onvoorstelbaar dat een boot met die snelheid in een te smalle box zo vast kan zitten. De matroos begint aan zijn hindernissentocht naar de midscheeps en ook de ouwe doet niet voor Laurel en Hardy onder op zijn reis uit de kuip naar de klemmende palen.
Nu ze binnen ons bereik zijn, kunnen we, voordat er ééntje overboord valt, helpen. Terwijl ik de kop vasthoud, trekt Cees via de lier hun boot naar achteren. Zodra die weer een beetje drijfruimte krijgt, overstemt Cees de mopperende mannen, zegt welke touwen vastgemaakt moeten worden en haalt onze walstroomkabel uit 't stopcontact in onze ankerbak en biedt hun de verbinding aan. Het tweede verlengsnoer wat ergens onderuit wordt opgediept doet het en het laden van de accu kan beginnen. De mannen verdwijnen onder in hun boot voor een welverdiend middagdutje dat ongemerkt overgaat in een boerennacht.
Koersbericht
Denemarken
22 juli - Stubbekøbing
48 mijl - jachthaven
24 juli - Vordingborg
10 mijl - jachthaven
26 juli - Agersø
36 mijl - jachthaven
27 juli - Nyborg
24 mijl - jachthaven
22 juli - Stubbekøbing
48 mijl - jachthaven
24 juli - Vordingborg
10 mijl - jachthaven
26 juli - Agersø
36 mijl - jachthaven
27 juli - Nyborg
24 mijl - jachthaven
Barhöft, Duitsland, 21-7-2017
We begrijpen niet wat er in Polen
gebeurt. Natuurlijk weten we wel wat we zelf doen in Swinoujscie. We
blijven er drie nachten. Plaats genoeg in de jachthaven. Het betalen
van havengeld is een tijdrovende bezigheid. Eerst vul je een
formulier in, dat wordt overgeschreven in een boek, de kwitantie
wordt met de hand uitgeschreven en dan mag je met de bankkaart
betalen. Voor de faciliteiten krijg je, heel modern, een pasje, maar
dat moet contant worden afgerekend. Naast het havengebouw staat het
wisselkantoor. Voor 20 Euro kregen we 76,18 Zloty's. Voor 5 daarvan
krijg je 3 kw stroom.
Cees loopt de hele motor nog eens na en draait doppen los om te kijken of er bijgevuld moet worden. Op de fiets verkennen we de stad. De fototentoonstelling op het plein, van de vogels die hier op de 44 eilanden voorkomen, is leuk om te zien. Langs de zee, via de fortenroute, komen we op de vakantieboulevard met zandsculpturen en veel, heel veel, mensen. Om te proberen langs het kanaal te fietsen, belanden we tussen zwervers in erbarmelijke hokjes en voor de poort van 't zoveelste marinegebouw. Het water van het kanaal hebben we niet weer gezien, wel dat uit de lucht. Twee dagen zijn we kletsnat thuisgekomen.
Het weer is te wisselvallig om nog verder de kust van Polen te verkennen en dus gaan we terug naar Rügen. Motorsailend 32 mijl lang: stroom tegen, koers net niet bezeild, knobbelige zee. We zoeken een ankerplek. Daarvoor is een windrichting-verwachting nodig, maar onze telefoon doet helemaal niks meer en de elektronische barometer zegt dat de luchtdruk met meer dan 500 punten is gestegen en dat ie nu een windsterkte verwacht die zijn rekenvermogen te buiten gaat. We proberen de batterijen uit de telefoon te krijgen maar kunnen de achterplaat er niet af krijgen. Cees steekt er een mes tussen. Dat gaat mij te gortig, heb dat ding nog geen jaar. Gebruiksaanwijzing nergens te vinden, dan toch maar met het mes. Het antwoord blijft: geen data!
Dus gaat het ankeren over en maken we vast aan de kade van de visafslag in Freest. De batterijen gaan voor langere tijd uit de twee apparaten en ... het werkt. De telefoon doet weer gewoon en de barometer doet het wel maar heeft wat meer tijd nodig om geschiedenis op te bouwen en zo verwachtingen te kunnen berekenen. Pas als we verbinding, met onze wifi-antenne die buiten op de achterpreekstoel staat, willen maken met het plaatselijke internet, blijkt dat ook hij iets ongrijpbaar's heeft meegekregen. Hij doet het wel, maar de taal dat ie nu spreekt wordt door mijn laptop niet begrepen. Alle reset-pogingen falen. Dat wordt een klus voor onze 'help internet doet het niet'-familiehulptroepen thuis. Tot de nu problematische internetverbinding weer is opgelost, zullen we ons Polen door zijn onbekende radiogolven herinneren.
Cees loopt de hele motor nog eens na en draait doppen los om te kijken of er bijgevuld moet worden. Op de fiets verkennen we de stad. De fototentoonstelling op het plein, van de vogels die hier op de 44 eilanden voorkomen, is leuk om te zien. Langs de zee, via de fortenroute, komen we op de vakantieboulevard met zandsculpturen en veel, heel veel, mensen. Om te proberen langs het kanaal te fietsen, belanden we tussen zwervers in erbarmelijke hokjes en voor de poort van 't zoveelste marinegebouw. Het water van het kanaal hebben we niet weer gezien, wel dat uit de lucht. Twee dagen zijn we kletsnat thuisgekomen.
Het weer is te wisselvallig om nog verder de kust van Polen te verkennen en dus gaan we terug naar Rügen. Motorsailend 32 mijl lang: stroom tegen, koers net niet bezeild, knobbelige zee. We zoeken een ankerplek. Daarvoor is een windrichting-verwachting nodig, maar onze telefoon doet helemaal niks meer en de elektronische barometer zegt dat de luchtdruk met meer dan 500 punten is gestegen en dat ie nu een windsterkte verwacht die zijn rekenvermogen te buiten gaat. We proberen de batterijen uit de telefoon te krijgen maar kunnen de achterplaat er niet af krijgen. Cees steekt er een mes tussen. Dat gaat mij te gortig, heb dat ding nog geen jaar. Gebruiksaanwijzing nergens te vinden, dan toch maar met het mes. Het antwoord blijft: geen data!
Dus gaat het ankeren over en maken we vast aan de kade van de visafslag in Freest. De batterijen gaan voor langere tijd uit de twee apparaten en ... het werkt. De telefoon doet weer gewoon en de barometer doet het wel maar heeft wat meer tijd nodig om geschiedenis op te bouwen en zo verwachtingen te kunnen berekenen. Pas als we verbinding, met onze wifi-antenne die buiten op de achterpreekstoel staat, willen maken met het plaatselijke internet, blijkt dat ook hij iets ongrijpbaar's heeft meegekregen. Hij doet het wel, maar de taal dat ie nu spreekt wordt door mijn laptop niet begrepen. Alle reset-pogingen falen. Dat wordt een klus voor onze 'help internet doet het niet'-familiehulptroepen thuis. Tot de nu problematische internetverbinding weer is opgelost, zullen we ons Polen door zijn onbekende radiogolven herinneren.
Koersbericht
Polen
15 juli - Swinoujscie
13 mijl - jachthaven
Duitsland
18 juli - Freest
32 mijl - kade visafslag
19 juli - Stralsund
30 mijl - kade
21 juli - Barhöft
9 mijl - jachthaven
15 juli - Swinoujscie
13 mijl - jachthaven
Duitsland
18 juli - Freest
32 mijl - kade visafslag
19 juli - Stralsund
30 mijl - kade
21 juli - Barhöft
9 mijl - jachthaven
Altwarp, Duitsland, 14-7-2017
Om in Greifswald te komen, moeten we
eerst door een brug naar oud Hollands model. We treffen het, hij
staat net open. Dan volgt 4 km Dokkumer Ee-achtig vaarwater met zo nu
en dan boxen om in aan te leggen. Alle plaatsen waar we in zouden
passen zijn al bezet of er hangt een rood bordje op. Zo belanden we
aan het eind van 't vaarwater waar de museumhaven is. Je kunt daar
langszij afmeren, maar er ligt al iemand of ze zien er niet naar uit
dat ze onze 20 ton aankunnen. Dan worden we in het Nederlands
geroepen. Op de eigen steigers van de Hanse Boot jachtwerf staat de
Nederlandse dealer, hij zegt: “Dit zijn de steigers voor nieuwe
boten, maar het is nu weekend, er wordt vandaag en morgen niets
afgeleverd.” Het is een 'daalders' plekje. Het is dat de man van
West Yachting geen rode loper bij de hand heeft, maar we krijgen wel
een vorstelijke trap, om af te stappen, toegeschoven. We zijn erg
blij met deze exclusieve plek en beloven dat we reclame voor hem
zullen maken. Dus ga je een boot kopen, kijk dan bij West Yachting
met vestigingen in Workum en Willemstad. >> link <<
Maandagmorgen, als de 700 man op de werf weer aan het werk zijn, gaan wij er vandoor. Wolgast is het doel maar dat is niet bezeild en zo wordt het Lauterbach. Nog een keer uit de serie 'Beppe vertelt over vroeger' een 'toen en nu' verhaaltje. Toen wij hier in 1991 waren, kwamen er reisbussen vol mensen aan. Die werden overgezet op veerboten en naar het voor de kust liggende eilandje Vilm gebracht. Daar konden ze zich verwonderen over de rijkdom op 't vakantie-eiland van Honecker. Nu is het een Unesco-Biosphärenreservat en mogen er slechts 30 toeristen per dag worden rondgeleid. De stoomtrein Rasender Roland slaan we deze keer over. We hadden geen zin om weer weken in jassen te lopen die naar verbrande steenkolen ruiken.
Maandagmorgen, als de 700 man op de werf weer aan het werk zijn, gaan wij er vandoor. Wolgast is het doel maar dat is niet bezeild en zo wordt het Lauterbach. Nog een keer uit de serie 'Beppe vertelt over vroeger' een 'toen en nu' verhaaltje. Toen wij hier in 1991 waren, kwamen er reisbussen vol mensen aan. Die werden overgezet op veerboten en naar het voor de kust liggende eilandje Vilm gebracht. Daar konden ze zich verwonderen over de rijkdom op 't vakantie-eiland van Honecker. Nu is het een Unesco-Biosphärenreservat en mogen er slechts 30 toeristen per dag worden rondgeleid. De stoomtrein Rasender Roland slaan we deze keer over. We hadden geen zin om weer weken in jassen te lopen die naar verbrande steenkolen ruiken.
In Wolgast wordt het een rustdag met veel regen. Dan gaan de zeilen weer omhoog en met veel wind in de rug en na het spotten van 10 Zeearenden op en rond de Peenestrom en Stettiner Haff, vergeten de batterijen voor 't fototoestel op te laden, komen we in Ueckermünde aan. Prima ligplaats voor een replica van een Kogge, maar de stad nodigt niet uit tot een extra dag rondkijken. Vandaag zijn we over vlak water tussen tientallen Zwarte Sterns door naar Altwarp, vlak bij de grens met Polen, gezeild. De grenspaal staat ongeveer 1/10 mijl achter onze boot. De Haff-aal is hier de specialiteit en die hebben we ons vanavond, gebakken, goed laten smaken.
Koersbericht
08 juli - Greifswald
25 mijl - jachthaven
10 juli - Lauterbach
19 mijl, kade
11 juli - Wolgast
23 mijl - jachthaven
13 juli - Ueckermünde
32 mijl - jachthaven
14 juli - Altwarp
12 mijl - jachthaven
25 mijl - jachthaven
10 juli - Lauterbach
19 mijl, kade
11 juli - Wolgast
23 mijl - jachthaven
13 juli - Ueckermünde
32 mijl - jachthaven
14 juli - Altwarp
12 mijl - jachthaven
Stralsund, Duitsland, 7-7-2017
Het heeft een tijdje geduurd, maar we
zijn in het gebied rondom Rügen in Oost Duitsland aangekomen. Dit is
de derde keer op eigen kiel. In 1995 was dat, op doorreis naar
Bornholm, voor drie dagen. Door de dikke mist moesten we twee keer,
beppe vertelt uit de tijd dat er nog geen kaartplotters waren,
omkeren vanwege het slechte zicht. Maar in 1991, anderhalf jaar na de
val van de muur, was het een ware ontdekkingstocht.
Net zoals de vorige keer doen we nu ook als eerste het dorp Vitte op 't eiland Hiddensee aan. Toen bakte de warme bakker net zoveel brood per dag als al die jaren er voor. De paar bezoekende boten in de haven moesten het zonder doen. Nu is er een Edeka supermarkt en is er geen echte bakker meer. Iemand had zijn keukenraam wijd open gezet met tuinbanken er voor en een bordje bij de weg. Het menu bestond uit kip en kip. Tijdens het klaarmaken van onze bestelling, konden we live het proces volgen. Vader pakte een kip van stok, samen met de kinderen werd ie kaal geplukt, dan verdween het dier even uit het zicht en toen was onze kipsnack klaar. Deze week konden we het 'cafetaria' niet terug vinden tussen de vele eetgelegenheden.
Door naar Stralsund. Toen afmeren aan de kade naast verroeste installaties, geen voorzieningen, maar enorm enthousiaste vriendelijke mensen en geen havenmeester die geld kwam innen. Vandaag is er in de jachthaven volop plaats en meren we af aan drijvende steigers. Hebben de havenmeesters het te druk voor een praatje en kost één nacht 23 Euro met nog eens 4 erbij voor de toeristenbelasting. De Marienkirche en het Rathaus zijn nog altijd de grote trekpleisters. Toen was het wel duidelijk dat er veel gerestaureerd moest worden. Vandaag vraagt men dan ook entree voor de kerk en krijgt het Rathaus, helemaal ingepakt door steigers en bouwkleden, zijn zoveelste opknapbeurt. Maar sommige dingen blijven precies hetzelfde. De brug richting Greifswald, waar we morgen door moeten, heeft nog precies dezelfde openingstijden als 26 jaar geleden.
Net zoals de vorige keer doen we nu ook als eerste het dorp Vitte op 't eiland Hiddensee aan. Toen bakte de warme bakker net zoveel brood per dag als al die jaren er voor. De paar bezoekende boten in de haven moesten het zonder doen. Nu is er een Edeka supermarkt en is er geen echte bakker meer. Iemand had zijn keukenraam wijd open gezet met tuinbanken er voor en een bordje bij de weg. Het menu bestond uit kip en kip. Tijdens het klaarmaken van onze bestelling, konden we live het proces volgen. Vader pakte een kip van stok, samen met de kinderen werd ie kaal geplukt, dan verdween het dier even uit het zicht en toen was onze kipsnack klaar. Deze week konden we het 'cafetaria' niet terug vinden tussen de vele eetgelegenheden.
Door naar Stralsund. Toen afmeren aan de kade naast verroeste installaties, geen voorzieningen, maar enorm enthousiaste vriendelijke mensen en geen havenmeester die geld kwam innen. Vandaag is er in de jachthaven volop plaats en meren we af aan drijvende steigers. Hebben de havenmeesters het te druk voor een praatje en kost één nacht 23 Euro met nog eens 4 erbij voor de toeristenbelasting. De Marienkirche en het Rathaus zijn nog altijd de grote trekpleisters. Toen was het wel duidelijk dat er veel gerestaureerd moest worden. Vandaag vraagt men dan ook entree voor de kerk en krijgt het Rathaus, helemaal ingepakt door steigers en bouwkleden, zijn zoveelste opknapbeurt. Maar sommige dingen blijven precies hetzelfde. De brug richting Greifswald, waar we morgen door moeten, heeft nog precies dezelfde openingstijden als 26 jaar geleden.
Koersbericht
1 juli - Hæsnæs
9 mijl, jachthaven
Duitsland
4 juli - Hiddensee, Vitte
46 mijl, kade
6 juli - Barhöft
16 mijl, jachthaven
7 juli - Stralsund
8 mijl, jachthaven
9 mijl, jachthaven
Duitsland
4 juli - Hiddensee, Vitte
46 mijl, kade
6 juli - Barhöft
16 mijl, jachthaven
7 juli - Stralsund
8 mijl, jachthaven
Stubbekøbing, Denemarken, 30-6-2017
Deze week heeft een lagedrukgebied ons
in zijn greep. Hij vertikt het om op te schuiven en blijft maar
hangen in het grootste deel van Noord Europa met Denemarken zo'n
beetje in het centrum. Dat levert wind op van 7 en 8 Beaufort met
heel veel regen en daar tussendoor een broeiende zon. Gelukkig hebben
we niet zoveel water gekregen als in Berlijn; daar liep een
metrostation onder.
Lang op één plek liggen verveelt snel. Als we na drie nachten Nykobing opschuiven naar Guldborg gaat dat alleen op de fok. Het waait een kleine 14 m/sec en ook bij 't afmeren houdt de wind dat vol. Ruimte genoeg aan de buitenkant van de haven. Het is hoger wal. Bij de eerste poging kan ik zo snel niet afstappen of we zijn al weggewaaid. Tweede poging: een Engelsman komt helpen, vangt heel mooi mijn touw op en denkt dat ie 20 ton met windkracht 6 van opzij wel eventjes kan vasthouden. Waarom zetten die Denen niet gewoon bolders op hun steigers, hadden we al lang vast gelegen. Derde poging: extra hulp is komen aanlopen en drie keer is tenslotte scheepsrecht. De Engelsman komt nog even vertellen dat zo'n groot schip niet met twee man te varen is, maar daar luisteren we al niet meer naar, we zijn druk bezig met de stootwillen. Door stroom tegen wind deinen we behoorlijk.
Na twee nachten zijn we het zat. In een gaatje van deze depressie, voor de volgende dag voorspellen ze oostenwind kracht 8, zeilen we met alles er op richting Vordingborg. Omdat die haven aan de oostzijde helemaal open is, gaan we door naar Stubbekøbing. De havenmeester komt op zijn fiets aansnellen om ons een plek te wijzen en onze touwen aan te nemen. We liggen goed zo. Tot de wind komt. De schuimkoppen staan er dik op in deze voormalige industriehaven en het damwandprofiel weerkaatst die golven, en nog eens en nog eens …
We gaan uit eten op de wal. Ik ga fietsen in de omgeving. Ik zit met regenjas op de picknickbank naast onze boot. We maken een doornatte lange wandeling. Slapen gaat nog het beste in deze heksenketel. Morgen verwachten we weer een gaatje in dit herfstweer. Gaan we hier naar vier deinende dagen heel snel wegwezen.
Lang op één plek liggen verveelt snel. Als we na drie nachten Nykobing opschuiven naar Guldborg gaat dat alleen op de fok. Het waait een kleine 14 m/sec en ook bij 't afmeren houdt de wind dat vol. Ruimte genoeg aan de buitenkant van de haven. Het is hoger wal. Bij de eerste poging kan ik zo snel niet afstappen of we zijn al weggewaaid. Tweede poging: een Engelsman komt helpen, vangt heel mooi mijn touw op en denkt dat ie 20 ton met windkracht 6 van opzij wel eventjes kan vasthouden. Waarom zetten die Denen niet gewoon bolders op hun steigers, hadden we al lang vast gelegen. Derde poging: extra hulp is komen aanlopen en drie keer is tenslotte scheepsrecht. De Engelsman komt nog even vertellen dat zo'n groot schip niet met twee man te varen is, maar daar luisteren we al niet meer naar, we zijn druk bezig met de stootwillen. Door stroom tegen wind deinen we behoorlijk.
Na twee nachten zijn we het zat. In een gaatje van deze depressie, voor de volgende dag voorspellen ze oostenwind kracht 8, zeilen we met alles er op richting Vordingborg. Omdat die haven aan de oostzijde helemaal open is, gaan we door naar Stubbekøbing. De havenmeester komt op zijn fiets aansnellen om ons een plek te wijzen en onze touwen aan te nemen. We liggen goed zo. Tot de wind komt. De schuimkoppen staan er dik op in deze voormalige industriehaven en het damwandprofiel weerkaatst die golven, en nog eens en nog eens …
We gaan uit eten op de wal. Ik ga fietsen in de omgeving. Ik zit met regenjas op de picknickbank naast onze boot. We maken een doornatte lange wandeling. Slapen gaat nog het beste in deze heksenketel. Morgen verwachten we weer een gaatje in dit herfstweer. Gaan we hier naar vier deinende dagen heel snel wegwezen.
Nykobing, Denemarken, 23-6-2017
De weersvoorspellingen voor de komende
dagen zijn erg slecht en daarom zijn we gisteren meer het binnenland
ingevaren naar de kleine haven van Nykobing op het eiland Falster. Ik
sta voorop met touwen en stootwillen te klooien. Cees staat aan het
roer. Dan schreeuwt ie “Kom hjir!”. Nu weet ik wel dat 44 jaar
terug, het is net deze dag onze trouwdag, de verhoudingen tussen man
en vrouw anders waren dan tegenwoordig, maar ik had verwacht dat we
toch wat met onze tijd waren meegegaan. Aan Cees zijn toon te horen
is dit niet het moment om daarover een discussie te
beginnen.
Terwijl ik alles laat vallen en naar achteren ren, verdwijnt Cees naar binnen terwijl hij roept “De boegschroef hâldt net wer op!” (de boegschroef wil niet meer stoppen). Ik voltooi zijn ingezette pirouette en begin als een topsporter aan een tweede. Er is volop publiek, net nu start hier straks de Vegvisir Race en de zeilers staan op het terras na te praten over de briefing. Ik krijg geen applaus voor mijn pirouette. En terecht. Het was geen Olympische prestatie. De haven verlatende schepen heb ik van de baan gejaagd en zo nu en dan moest de motor in de vooruit om vrij te blijven van de aan de kade liggende zandzuiger.
Cees komt met een rode kop weer naar buiten. Letterlijk rood, want hij heeft met zijn hoofd onze zware springveermatras en lattenbodem omhoog gehouden om de ergens daaronder verstopte zekering er uit te halen. Maar, en dat is het goede nieuws, de boegschroef werkt niet meer. Terwijl we excuses rondstrooien naar andere schepen, zoeken we een box op. Het terraspubliek komt aanlopen. Zie je direct hoe tactisch wedstrijdzeilers zijn, ze houden zich wijselijk stil over de aparte manier waarop die buitenlander, met een vlag die ze niet kennen, een haven binnenvaart. Pas als wij ons verontschuldigen komen de lachende commentaren los.
Zonder boegschroef willen we niet varen. We moeten onderdelen bestellen. Eén voetschakelaar is stuk en de accuschakelaars, voor stroom op en af de boegschroef te zetten, hebben het van dat lange werken nogal heet gekregen. Gaan we voor de zekerheid ook vervangen. Als we dan toch bezig zijn, komt er direct ook voor de tweede boegschroefvoetschakelaar, goed wordfeudwoord, een nieuwe. Die zal zijn langste tijd nu ook wel gehad hebben. Vermoedelijk zijn we hier nog wel als de double-handed wedstrijdzeilers terugkomen van hun 165 of 235 mijl traject naar de finish hier vlak voor onze neus. Het regent, onweert en waait onstuimig. Voor de mannen op zee minder mooi maar voor ons ideaal 'we blijven liggen om te repareren' weer.
Terwijl ik alles laat vallen en naar achteren ren, verdwijnt Cees naar binnen terwijl hij roept “De boegschroef hâldt net wer op!” (de boegschroef wil niet meer stoppen). Ik voltooi zijn ingezette pirouette en begin als een topsporter aan een tweede. Er is volop publiek, net nu start hier straks de Vegvisir Race en de zeilers staan op het terras na te praten over de briefing. Ik krijg geen applaus voor mijn pirouette. En terecht. Het was geen Olympische prestatie. De haven verlatende schepen heb ik van de baan gejaagd en zo nu en dan moest de motor in de vooruit om vrij te blijven van de aan de kade liggende zandzuiger.
Cees komt met een rode kop weer naar buiten. Letterlijk rood, want hij heeft met zijn hoofd onze zware springveermatras en lattenbodem omhoog gehouden om de ergens daaronder verstopte zekering er uit te halen. Maar, en dat is het goede nieuws, de boegschroef werkt niet meer. Terwijl we excuses rondstrooien naar andere schepen, zoeken we een box op. Het terraspubliek komt aanlopen. Zie je direct hoe tactisch wedstrijdzeilers zijn, ze houden zich wijselijk stil over de aparte manier waarop die buitenlander, met een vlag die ze niet kennen, een haven binnenvaart. Pas als wij ons verontschuldigen komen de lachende commentaren los.
Zonder boegschroef willen we niet varen. We moeten onderdelen bestellen. Eén voetschakelaar is stuk en de accuschakelaars, voor stroom op en af de boegschroef te zetten, hebben het van dat lange werken nogal heet gekregen. Gaan we voor de zekerheid ook vervangen. Als we dan toch bezig zijn, komt er direct ook voor de tweede boegschroefvoetschakelaar, goed wordfeudwoord, een nieuwe. Die zal zijn langste tijd nu ook wel gehad hebben. Vermoedelijk zijn we hier nog wel als de double-handed wedstrijdzeilers terugkomen van hun 165 of 235 mijl traject naar de finish hier vlak voor onze neus. Het regent, onweert en waait onstuimig. Voor de mannen op zee minder mooi maar voor ons ideaal 'we blijven liggen om te repareren' weer.
Koersbericht
Denemarken
18 juni - Bagenkop
31 mijl, jachthaven
19 juni - Rodbyhavn
27 mijl, industriehaven
20 juni - Gedser
27 mijl, jachthaven
22 juni - Nykobing, Falster
12 mijl, jachthaven Vikingen
18 juni - Bagenkop
31 mijl, jachthaven
19 juni - Rodbyhavn
27 mijl, industriehaven
20 juni - Gedser
27 mijl, jachthaven
22 juni - Nykobing, Falster
12 mijl, jachthaven Vikingen
Holtenau, Duitsland, 16-6-2017
De beide mannen waren zondag al om drie
uur 's middags in Cuxhaven. Na een nacht op Norderney geslapen te
hebben, konden ze om half zes vertrekken, even op de motor tegen de
stroom in naar de uiterton en verder het hele traject tot de
Kugelbake met stroom mee zeilen. Een vlakke snelle overtocht.
De rest van de week zijn we met zijn beiden aan het onthaasten. Maandag blijven liggen in Cuxhaven, kwam natuurlijk ook doordat de Deutscher Wetterdienst Hamburg buien met windkracht 8 voorspelde. Dinsdag pas om één uur, met gereefd grootzeil en kleine fok, naar Brunsbüttel gevlogen met een ruime dikke 5 Beaufort. Drie kwartier wachten voor de sluis en toen er na de schutting nog volop plaats was in het haventje, waren we er wel klaar mee voor die dag.
Omdat de man van marifoonkanaal DP07 Seefunk ook voor de andere kant van het Nord-Ostsee-Kanal nog geen zomers weer voorspelde, hebben we het kanaal in twee stukken gehakt. Overnacht in 't Gieselau Kanal en in de Flemhuder See. Rustig op de motor, weinig grote scheepvaart en ook geen mee liggende pleziervaart die net een andere snelheid aanhoudt dan je eigen ideale toerental. Dus geen boten inhalen of ingehaald worden, gewoon het kanaal helemaal voor ons alleen. Op beide plekken kwamen we ook nog eens als eersten aan. Dat is echt genieten van de stilte en de hele ruimte voor jezelf.
Dan was het bij de wachtsteiger voor de sluis in Holtenau een stuk drukker. De eersten lagen er al om 9 uur. Wij kwamen om half 11 en de sluis bliefde ons, we waren intussen met z'n zestienen, pas om half 1 door te laten. Te laat om nog richting Denemarken te zeilen. We pakken het laatste vrije plekje aan de oude steiger bij Holtenau. Vanavond luisteren we naar het vuurwerk dat het begin van Kieler Woche aankondigt.
De rest van de week zijn we met zijn beiden aan het onthaasten. Maandag blijven liggen in Cuxhaven, kwam natuurlijk ook doordat de Deutscher Wetterdienst Hamburg buien met windkracht 8 voorspelde. Dinsdag pas om één uur, met gereefd grootzeil en kleine fok, naar Brunsbüttel gevlogen met een ruime dikke 5 Beaufort. Drie kwartier wachten voor de sluis en toen er na de schutting nog volop plaats was in het haventje, waren we er wel klaar mee voor die dag.
Omdat de man van marifoonkanaal DP07 Seefunk ook voor de andere kant van het Nord-Ostsee-Kanal nog geen zomers weer voorspelde, hebben we het kanaal in twee stukken gehakt. Overnacht in 't Gieselau Kanal en in de Flemhuder See. Rustig op de motor, weinig grote scheepvaart en ook geen mee liggende pleziervaart die net een andere snelheid aanhoudt dan je eigen ideale toerental. Dus geen boten inhalen of ingehaald worden, gewoon het kanaal helemaal voor ons alleen. Op beide plekken kwamen we ook nog eens als eersten aan. Dat is echt genieten van de stilte en de hele ruimte voor jezelf.
Dan was het bij de wachtsteiger voor de sluis in Holtenau een stuk drukker. De eersten lagen er al om 9 uur. Wij kwamen om half 11 en de sluis bliefde ons, we waren intussen met z'n zestienen, pas om half 1 door te laten. Te laat om nog richting Denemarken te zeilen. We pakken het laatste vrije plekje aan de oude steiger bij Holtenau. Vanavond luisteren we naar het vuurwerk dat het begin van Kieler Woche aankondigt.
Koersbericht
09 juni - Dokkumer Nije Silen - Lauwersoog
7 mijl, buitenjachthaven
Duitsland
10 juni - Norderney
55 mijl, jachthaven
11 juni - Cuxhaven
64 mijl, jachthaven
13 juni - Brunsbüttel
19 mijl, binnenjachthaven
14 juni - Gieselau Kanal
22 mijl, gastensteiger
15 juni - Flemhuder See
25 mijl, anker
16 juni - Holtenau
8 mijl, jachthaven
7 mijl, buitenjachthaven
Duitsland
10 juni - Norderney
55 mijl, jachthaven
11 juni - Cuxhaven
64 mijl, jachthaven
13 juni - Brunsbüttel
19 mijl, binnenjachthaven
14 juni - Gieselau Kanal
22 mijl, gastensteiger
15 juni - Flemhuder See
25 mijl, anker
16 juni - Holtenau
8 mijl, jachthaven
Lauwersoog, De Pomp, 9-6-2017
De vakantie is begonnen! Nadat de
laatste regenbuien waren weggetrokken, zijn we vanmiddag, vrijdag,
van Dokkumer Nije Silen naar Lauwersoog gevaren. Omdat het laatste
plekje in de sluis ons wat te krap leek met de stevige wind, die maar
niet wil afblazen, hebben we één schutting overgeslagen.
Nu liggen we in de buitenhaven te wachten op de mannen voor het mannenweekend. Nee, we wachten op één man, de anderen hebben afgezegd. Onze jongste zoon moet appeltaart bakken, en ook noch andere dingen doen, om hun huis verkoopaantrekkelijk te maken. De schoonzoon heeft onderwijsplicht. Hij kon geen vervanger vinden voor zijn aanstormende crossfietsklasje. Maar onze oudste en Cees zijn ook een goed team met z'n beiden.
Om elf uur krijgen we telefoon. Onze Luitzen, de stuurman voor dit weekend die gebracht wordt door de crossfietsleraar, wordt na de spuisluis tegengehouden omdat de weg is afgesloten. Terug rijden, een rondje om het Lauwersmeer en via Zoutkamp naar de visserijhaven. Daar vinden ze al snel een verkeersregelaar op hun weg die aangeeft dat ze de toeristische route moeten volgen om in Lauwersoog te komen. Weer hekken op de weg, verder dan het parkeerterrein van de binnenjachthaven worden er geen auto's toegestaan. Net deze nacht is alles afgesloten om de hoofdweg te asfalteren.
Zo is de zaterdag al aangebroken als ze lopend, proberend zo weinig mogelijk zwarte bitumen onder de schoenen te krijgen, aankomen. Gunstig tij over vier en een half uur. Snel wisselen we groeten en tassen uit. Al zoekend in het donker naar een schoon looppad rijd ik nu met de fietsmeester, wel in de auto, terug naar De Pomp. Daar wacht een lekker bed om uit te slapen.
Nu liggen we in de buitenhaven te wachten op de mannen voor het mannenweekend. Nee, we wachten op één man, de anderen hebben afgezegd. Onze jongste zoon moet appeltaart bakken, en ook noch andere dingen doen, om hun huis verkoopaantrekkelijk te maken. De schoonzoon heeft onderwijsplicht. Hij kon geen vervanger vinden voor zijn aanstormende crossfietsklasje. Maar onze oudste en Cees zijn ook een goed team met z'n beiden.
Om elf uur krijgen we telefoon. Onze Luitzen, de stuurman voor dit weekend die gebracht wordt door de crossfietsleraar, wordt na de spuisluis tegengehouden omdat de weg is afgesloten. Terug rijden, een rondje om het Lauwersmeer en via Zoutkamp naar de visserijhaven. Daar vinden ze al snel een verkeersregelaar op hun weg die aangeeft dat ze de toeristische route moeten volgen om in Lauwersoog te komen. Weer hekken op de weg, verder dan het parkeerterrein van de binnenjachthaven worden er geen auto's toegestaan. Net deze nacht is alles afgesloten om de hoofdweg te asfalteren.
Zo is de zaterdag al aangebroken als ze lopend, proberend zo weinig mogelijk zwarte bitumen onder de schoenen te krijgen, aankomen. Gunstig tij over vier en een half uur. Snel wisselen we groeten en tassen uit. Al zoekend in het donker naar een schoon looppad rijd ik nu met de fietsmeester, wel in de auto, terug naar De Pomp. Daar wacht een lekker bed om uit te slapen.
Dokkumer Nije Silen, 31-5-2017
Het onderwaterschip heeft in een kort
weekend zijn walbeurt gehad en we zijn tevreden over de teruggewonnen
snelheid. Maar dat logwieltje, dat blijft klieren. Op de wal bleek er
een soort grijs langharig wiergras rond het schoepje gedraaid te
zitten. Schoongemaakt, ingespoten met teflonspray en verscheidene
keren laten ronddraaien. Als we de haven uitvaren doet ie het, maar
we zijn nog niet in de eerste bocht van het Dokkumer Djip en hij
geeft alleen nog maar 0,0 aan. Zelfs onze krachttermen krijgen hem
niet weer aan het werk. Klote ding!
Op Senneroog slapen we een nachtje onze frustratie weg. De boot ligt met de kop naar het westen en uit ervaring weten we dat we precies in het eerste stukje geul, met de aanlegsteigers aan één zijde, kunnen draaien. Oké de kop en kont slepen dan wel wat door de modder, maar dat heeft weer als voordeel dat de boot niet wegdrijft. En, wonderbaarlijk, wat ons niet is gelukt, speelt de modder van Senneroog wel klaar. Onze log doet het weer! We gaan terug naar de haven, terug naar het lijstje met 'de laatste dingen nog te doen voor vertrek'. Het mannenweekend staat gepland op 10 juni.
Op Senneroog slapen we een nachtje onze frustratie weg. De boot ligt met de kop naar het westen en uit ervaring weten we dat we precies in het eerste stukje geul, met de aanlegsteigers aan één zijde, kunnen draaien. Oké de kop en kont slepen dan wel wat door de modder, maar dat heeft weer als voordeel dat de boot niet wegdrijft. En, wonderbaarlijk, wat ons niet is gelukt, speelt de modder van Senneroog wel klaar. Onze log doet het weer! We gaan terug naar de haven, terug naar het lijstje met 'de laatste dingen nog te doen voor vertrek'. Het mannenweekend staat gepland op 10 juni.
Dokkumer Nije Silen, 15-5-2017
Langzaam acclimatiseren we weer in onze
thuishaven Lunegat en in het voor ons gevoel, na de drukte in Zuid
Frankrijk, autoloze Fryslân. In de kuip kruipt vanonder ons tafeltje
een overwinterende vlinder uit zijn beschutte hoekje. Duidelijk een
teken dat ook hier in het noorden de zomer er aan komt. We krijgen
weer zin om te gaan zeilen.
Terwijl ik onze spulletjes van caravan naar boot terug sleep, de wasmachine overuren laat maken en de laatste sleurhutfoto's op de site zet, begint Cees met het poetsen van de boot. Staande op het vlot poetst ie de blauwe romp en boent met een lange bezem het groen van de antifouling. Als we proef gaan varen blijkt dat we bij 1600 toeren niet de snelheid van 6,5 / 7 mijl kunnen halen. Vermoedelijk heeft het onderwaterschip toch te veel aangroei. Ook doet het log het nog steeds niet. Volgende week gaan we de wal op.
Terwijl ik onze spulletjes van caravan naar boot terug sleep, de wasmachine overuren laat maken en de laatste sleurhutfoto's op de site zet, begint Cees met het poetsen van de boot. Staande op het vlot poetst ie de blauwe romp en boent met een lange bezem het groen van de antifouling. Als we proef gaan varen blijkt dat we bij 1600 toeren niet de snelheid van 6,5 / 7 mijl kunnen halen. Vermoedelijk heeft het onderwaterschip toch te veel aangroei. Ook doet het log het nog steeds niet. Volgende week gaan we de wal op.
Koersbericht
27 apr : Kraggenburg, camping Netl De Wildste Tuin
105 km
28 apr : Appelscha, camping De Roggeberg
60 km
30 apr : Dokkumer Nije Silen, jachthaven Lunegat
105 km
28 apr : Appelscha, camping De Roggeberg
60 km
30 apr : Dokkumer Nije Silen, jachthaven Lunegat
Kootwijk, 26-4-2017
Langs de Franse uitlopers
van de Jura komen we via de toeristische route in de Vogezen. Daar willen we
voor twee nachten een camping zoeken. Het is een mooi gebied, het rondkijken
waard. De keus valt op een camping met gratis wifi, alleen zit die wel hoog op
een berg, maar niet de onze. Een klere eind dalen, door een onaantrekkelijk
stadje in het dal en dan weer s-bochten makend omhoog naar een camping met een
uitstraling van hier is nog niemand welkom en de wifi doet het ook nog niet.
We parkeren op de schuin afdalende oprit en zoeken de receptie. Gesloten. Op de bel van het woonhuis reageert alleen een binnen zittende mannenstem. Hij schreeuwt iets in het Frans, voor ons onverstaanbaar. Ik interpeteer het als ‘rot op’. Cees zegt we pakken gewoon een plek en dan zien we wel wat er van komt. Er komt nog een klant, een camper. Hij parkeert een stukje achter ons, stapt uit en vraagt: “is de boel hier wel open?” Dan begint de camper te rollen, hij rent er naar toe, vergeet dat in zijn camper de handrem niet in het midden maar aan de bestuurderskant aan de deurzijde zit en grijpt in het luchtledige. De klap klinkt harder dan dat ie is. Tenminste voor ons. Onze fietsen blijven heel, had niet gehoeven, we zijn hoognodig aan nieuwe toe. Het fietsenrek vangt de botsing op. De kunststof verbindingsstukken schuiven uit elkaar en er breekt ook wat af. Voor de camper loopt het minder goed af. De kreukelzone van de motorkap laat zien wat ie kan en links breekt het lampenglas.
De volgende dag, na het invullen van ‘t schadeformulier, vertrekken we richting Luxembourg. Met de Vogezen zijn we nu wel klaar; blijven we wel een nachtje extra in onze Benelux-partner. Maar de leidster van dit kamp is ons te streng. We willen uitslapen, maar net na tienen wordt er geklopt. Half wakker, half aangekleed en een half broodje op ons bordje: “Voor 10.00 uur doorgeven dat u nog een dag extra blijft, of voor 10.30 uur vertrekken!” Vriendelijkheid kost niets, maar we zullen het ergens anders moeten zoeken. Zo vertrekken we nog hals over kop van een bijna lege camping.
Het is zondag. De zondag van de wielerwedstrijd Luik-Bastenaken-Luik. Om file-vrij te blijven gaat de tocht met een omweg door Duitsland naar Nederlands Limburg. Mooie rustige camping bij het plaatsje Reuver. Fietstochtje in een oude munutieopslag, nu natuurgebied, net over de grens in Duitsland. Oud kruid slaat wit uit? Een albino Damhert kruist ons pad. Na twee nachten gaat het richting Veluwe. Vandaag is Gerke gekomen om een paar dagen met ons mee te reizen. Zien we de kinderen en kleinkinderen weer en kunnen we ons eigen internet-mb’s weer gebruiken. In Nederland is het ook erg mooi.
We parkeren op de schuin afdalende oprit en zoeken de receptie. Gesloten. Op de bel van het woonhuis reageert alleen een binnen zittende mannenstem. Hij schreeuwt iets in het Frans, voor ons onverstaanbaar. Ik interpeteer het als ‘rot op’. Cees zegt we pakken gewoon een plek en dan zien we wel wat er van komt. Er komt nog een klant, een camper. Hij parkeert een stukje achter ons, stapt uit en vraagt: “is de boel hier wel open?” Dan begint de camper te rollen, hij rent er naar toe, vergeet dat in zijn camper de handrem niet in het midden maar aan de bestuurderskant aan de deurzijde zit en grijpt in het luchtledige. De klap klinkt harder dan dat ie is. Tenminste voor ons. Onze fietsen blijven heel, had niet gehoeven, we zijn hoognodig aan nieuwe toe. Het fietsenrek vangt de botsing op. De kunststof verbindingsstukken schuiven uit elkaar en er breekt ook wat af. Voor de camper loopt het minder goed af. De kreukelzone van de motorkap laat zien wat ie kan en links breekt het lampenglas.
De volgende dag, na het invullen van ‘t schadeformulier, vertrekken we richting Luxembourg. Met de Vogezen zijn we nu wel klaar; blijven we wel een nachtje extra in onze Benelux-partner. Maar de leidster van dit kamp is ons te streng. We willen uitslapen, maar net na tienen wordt er geklopt. Half wakker, half aangekleed en een half broodje op ons bordje: “Voor 10.00 uur doorgeven dat u nog een dag extra blijft, of voor 10.30 uur vertrekken!” Vriendelijkheid kost niets, maar we zullen het ergens anders moeten zoeken. Zo vertrekken we nog hals over kop van een bijna lege camping.
Het is zondag. De zondag van de wielerwedstrijd Luik-Bastenaken-Luik. Om file-vrij te blijven gaat de tocht met een omweg door Duitsland naar Nederlands Limburg. Mooie rustige camping bij het plaatsje Reuver. Fietstochtje in een oude munutieopslag, nu natuurgebied, net over de grens in Duitsland. Oud kruid slaat wit uit? Een albino Damhert kruist ons pad. Na twee nachten gaat het richting Veluwe. Vandaag is Gerke gekomen om een paar dagen met ons mee te reizen. Zien we de kinderen en kleinkinderen weer en kunnen we ons eigen internet-mb’s weer gebruiken. In Nederland is het ook erg mooi.
Koersbericht
21 apr : Ruaux, camping Fraiteux
287 km
Luxembourg
22 apr : Alzingen, camping Bon Accueil
231 km
Nederland
23 apr : Reuver, camping Natuurplezier
278 km
25 apr : Kootwijk, staatsbosbeheercamping Zanderdennen
171 km
287 km
Luxembourg
22 apr : Alzingen, camping Bon Accueil
231 km
Nederland
23 apr : Reuver, camping Natuurplezier
278 km
25 apr : Kootwijk, staatsbosbeheercamping Zanderdennen
171 km
Villars les Dombes, Frankrijk, 19-4-2017
Zoals ik vorige week al schreef, zochten we de rust van de Camargue op. En dat klopt, het was zoeken. De eerste camping die we in het gebied aandeden was bij het stadje La Couronne, mooi gelegen aan zee. Het is zondag, de dag dat de hele omgeving daar met z’n auto naar het strand komt. De receptie van de camping is pas over twee uur open. We zoeken een tijdelijke parkeerplaats langs de weg, natuurlijk alles vol, op een plekje voor de vuilcontainer, glascontainer en papierbak na. Eindelijk op de camping keert de rust terug. ’s Avonds horen we zelfs een uil ergens boven ons in een boom. Zittend op het opstapje probeer ik in het donker door de bladeren het beest te ontdekken. Onbegonnen werk. De hele nacht laat ie zijn plagende schrille roep vlak boven ons bed horen.
Door naar stadscamping Pont du Crau. Er is een jeu de boules-wedstrijd in de stad. De deelnemers die op de camping verblijven klinken op hun overwinning of proberen het verlies weg te drinken. Dan maar naar de 257 staanplaatsen rijke camping Clos du Rhône vlakbij de belangrijkste stad van de Camargue, Saintes Maries de la Mer. Intussen is de paasvakantie begonnen. Bij de receptie krijgen we een briefje met 10 nummers van plekken waaruit we nog kunnen kiezen.
Paasmaandag rijden we 60 km richting noord naar natuurgebied Les Alpilles. Een bergachtig gebied aan de rand van de Rhône. We kiezen een plek vlakbij het toiletgebouw. Achter ons een hoge rij bomen, weinig uitzicht, maar dat nemen we deze keer voor lief, het is hoognodig tijd om een wasdag in te lassen en dan is een wasmachine vlakbij lekker makkelijk. Dan begint het te waaien en waaien. De mistral. Onze schotel, we moeten Boer zoekt Vrouw zien, die op zijn driepoot naast de caravan staat neemt de benen. Cees moet de auto er voor parkeren en ‘m met een touw aan de bumper slingervast maken. De buren vertellen dat we een goede plek achter de bomen hebben uitgezocht. Zij zijn gisteren ook naar dit stuk van de camping verhuisd, nadat hun voortent probeerde te vliegen.
Zonder voorkennis toch de beste plek gekozen; een gelukje. Wat ook gelukkig maakte was de Griel op de vlakte van Crau, de Kwak en jonge Oehoe in natuurpark Pont de Gau en een Dunbekmeeuw bij het strand van Piémanson. De rust zal hier ook wel terug keren als de scholen weer beginnen en de mistral is uitgewaaid. Wij gaan daar niet op wachten. Zo langzamerhand gaat dit sleurhutstel weer een beetje richting Nederland.
Koersbericht
13 apr : Les Saintes Maries de la Mer, camping Le Clos du Rhône
74 km
17 apr : Maussane Les Alpilles, camping Les Romarins
64 km
19 apr : Villars les Dombes, camping Le Nid du Parc
313 km
74 km
17 apr : Maussane Les Alpilles, camping Les Romarins
64 km
19 apr : Villars les Dombes, camping Le Nid du Parc
313 km
St Martin de Crau, Frankrijk, 12-4-2017
Intussen zijn we terug in de Camargue. Dat is eigenlijk de schuld van Monaco.
Vanaf de camping in Cagnes sur Mer is het via de kustroute ongeveer 40 km naar
Monte Carlo. Nog maar net onderweg komen we in Nice in de file. Met drie auto’s
naast elkaar kruipen we langs bouwwerkzaamheden aan de boulevard. Na de
zoveelste wegversmalling, wegomlegging en een tijdelijk stoplicht, wel met
aftelmechanisme zodat het wachten korter lijkt, komen we eindelijk buiten de
stad.
Dan volgt er een rustiger stukje met mooie vergezichten. Maar dan verspert de gendarme ons de weg bij de toegang van de stad Eze. Niemand mag door de stad. Waarom wordt er niet bij verteld. Omleiding via een smal weggetje de berg op. En daar staat een file! Omkeren zit er niet in, het pad is te smal. Als er eens een auto van de andere kant komt, moet onze rij tegen de muur, in de haag of zo dicht mogelijk tegen het hek van het aangrenzende huis. Na drie uur bereiken we Monaco.
Daar is een man met een zwarte pet met een rood-wit randje die met zijn hand omhoog voor ons de weg opstapt en naar een parkeerplek voor het bord ‘tolere’ wijst. Moeten we tol betalen? Nee, de paspoorten moeten uit de tas. Of deze meneer zijn dienst is net begonnen en zit nog vol ijver, of hij is net aangenomen en moet zich nog bewijzen of wij zien er erg onbetrouwbaar uit. Het duurt heel erg lang voor dat alle mogelijke nummers zijn gecontroleerd en er door zijn portofoon toestemming komt dat we mogen doorrijden. We voegen weer in in de autorij, missen de afslag naar de haven en zijn binnen een mum van tijd weer buiten het land Monaco.
Terug het land in? Weer langs de douane? We hebben langer bij de douane gestaan dan dat we in het land zijn geweest! In het dikke halfuur dat we terug naar de camping rijden zijn we het roerend eens. Wij zijn geen stadmensen. We vinden dit geen fijne kustroute en op de kaart blijkt dat het in Italië gewoon zo door gaat. Te veel gebouwen, auto’s, scooters en mensen. We gaan terug naar de rust en ruimte van de Camargue.
Dan volgt er een rustiger stukje met mooie vergezichten. Maar dan verspert de gendarme ons de weg bij de toegang van de stad Eze. Niemand mag door de stad. Waarom wordt er niet bij verteld. Omleiding via een smal weggetje de berg op. En daar staat een file! Omkeren zit er niet in, het pad is te smal. Als er eens een auto van de andere kant komt, moet onze rij tegen de muur, in de haag of zo dicht mogelijk tegen het hek van het aangrenzende huis. Na drie uur bereiken we Monaco.
Daar is een man met een zwarte pet met een rood-wit randje die met zijn hand omhoog voor ons de weg opstapt en naar een parkeerplek voor het bord ‘tolere’ wijst. Moeten we tol betalen? Nee, de paspoorten moeten uit de tas. Of deze meneer zijn dienst is net begonnen en zit nog vol ijver, of hij is net aangenomen en moet zich nog bewijzen of wij zien er erg onbetrouwbaar uit. Het duurt heel erg lang voor dat alle mogelijke nummers zijn gecontroleerd en er door zijn portofoon toestemming komt dat we mogen doorrijden. We voegen weer in in de autorij, missen de afslag naar de haven en zijn binnen een mum van tijd weer buiten het land Monaco.
Terug het land in? Weer langs de douane? We hebben langer bij de douane gestaan dan dat we in het land zijn geweest! In het dikke halfuur dat we terug naar de camping rijden zijn we het roerend eens. Wij zijn geen stadmensen. We vinden dit geen fijne kustroute en op de kaart blijkt dat het in Italië gewoon zo door gaat. Te veel gebouwen, auto’s, scooters en mensen. We gaan terug naar de rust en ruimte van de Camargue.
Koersbericht
06 apr : Cagnes sur Mer, camping Le Combier
29 km
09 apr : La Couronne, camping Pascoalou
207 km
11 apr : St. Martin de Crau, camping De La Crau
100 km
29 km
09 apr : La Couronne, camping Pascoalou
207 km
11 apr : St. Martin de Crau, camping De La Crau
100 km
Mandelieu La Napoule, Frankrijk, 5-4-2017
Ergens tussen de
bekende Zuid Franse steden Saint Tropez, Cannes, Antibes en Nice zitten we nu
aan de Côte d’Azur op de stadscamping van Mandelieu. Dit is de enige camping in
de buurt die begin april al open is. Het seizoen is hier nog niet begonnen, op
de wegen is het redelijk rustig, maar in de steden, Cannes in het bijzonder, is
het file-rijden.
Een stadscamping betekent hekken. Voor 30 Euro borg krijg je daar een sleutel van, maar zelfs het loop/fietshek gaat hier nog op slot. Daarvoor is een code beschikbaar. Het autohek gaat dus niet open als je daar de code van het kleine hekje voor wilt gebruiken! Tja, geen enkele camping heeft dezelfde toegangs-regelementen.
Zo hebben we een camping gehad waar het hek altijd open stond. In de huisjes daar zat zo veel werkvolk dat er van ’s avonds laat tot ’s morgens vroeg autoverkeer langs onze sleurhut zoefde. Op een andere, waar het trouwens zo hard onweerde en achter onze caravan insloeg, dat door de luchtdruk de rugkussens van onze dinette van hun plaats werden geblazen, kregen we een oranje sticker op de voorruit van Kia. Controle bij de ingang door de receptie die van 8 tot 20 open was.
Maar de meest verrassende slagboomprocedure was die van camping Neptune. Daar moest ik van mijn rechter wijsvinger een vingerafdruk laten maken. De slagboom zou dan met één vinger te openen zijn. Direct bij de eerste keer ging de slagboom foutloos open, daarna moesten we steeds de hulp van een vingervlugge medewerker inroepen.
Een stadscamping betekent hekken. Voor 30 Euro borg krijg je daar een sleutel van, maar zelfs het loop/fietshek gaat hier nog op slot. Daarvoor is een code beschikbaar. Het autohek gaat dus niet open als je daar de code van het kleine hekje voor wilt gebruiken! Tja, geen enkele camping heeft dezelfde toegangs-regelementen.
Zo hebben we een camping gehad waar het hek altijd open stond. In de huisjes daar zat zo veel werkvolk dat er van ’s avonds laat tot ’s morgens vroeg autoverkeer langs onze sleurhut zoefde. Op een andere, waar het trouwens zo hard onweerde en achter onze caravan insloeg, dat door de luchtdruk de rugkussens van onze dinette van hun plaats werden geblazen, kregen we een oranje sticker op de voorruit van Kia. Controle bij de ingang door de receptie die van 8 tot 20 open was.
Maar de meest verrassende slagboomprocedure was die van camping Neptune. Daar moest ik van mijn rechter wijsvinger een vingerafdruk laten maken. De slagboom zou dan met één vinger te openen zijn. Direct bij de eerste keer ging de slagboom foutloos open, daarna moesten we steeds de hulp van een vingervlugge medewerker inroepen.
Aan deze kust, ook wel De Goudkust genaamd, zijn stranden, huizen, auto’s, boten en winkels de belangrijkste en meest aanwezige items. De boten vinden we prima, maar die andere dingen interresseren ons niet zo. We gaan de kuststrook van Nice en Monaco nog bekijken, maar daarna steken we de grens over naar Italië. Kijken hoe de campings er daar bijliggen en of er aan de kust wat meer ruimte voor natuur is.
Koersbericht
31 mrt : Giens, camping La Tour Fondue
39 km
02 apr : Cogolin, camping L’Argentiére
55 km
04 apr : Mandelieu-la-Napoule, camping Les Cigales
73 km
39 km
02 apr : Cogolin, camping L’Argentiére
55 km
04 apr : Mandelieu-la-Napoule, camping Les Cigales
73 km
Six-Fours-les-Plages, Frankrijk, 29-3-2017
Afgelopen zondag is de zomertijd ingegaan. Wij en Frankrijk hebben daar nog wat
moeite mee. Begonnen we met temperaturen van 24 graden, nu zijn we blij dat we
de 17 halen. Maar daar tussenin! Overdag onder de 12 en ’s nachts net boven het
vriespunt. Harde wind, regen, wolkbreuken, hagelstenen en pittige onweersbuien.
Drie dagen rust in de caravan, wat ook wel weer goed uit kwam. Ik heb meer
blauwe plekken en verrekte spieren overgehouden van mijn gestuntel twee weken
geleden op de steiger thuis, dan me lief is.
Omdat ik er een beetje stijfjes bijzit, gaat het bedienen van de TomTom ietsje minder nauwkeurig. De navigatie verslapt! Zo slaan we bij Marseille verkeerd af en raken met de caravan achter de auto in kilometers lange tunnels onder de stad. Als we weer daglicht zien, moet er betaald worden om de stad te verlaten. Weigert de betaalautomaat onze visa-card. Er moet een officiële, heel vriendelijke, meneer in pak bijkomen om de automaat te resetten.
In Bandol zie ik een viaduct van 2,70 niet op de kaart. Zelf rekenen we voor Flipper een hoogte van 2,65 mtr en vijf centimeter speling is wel wat weinig, misschien zijn de banden van onze caravan wel net ietsje harder opgepompt. Aardige Franse chauffeurs geven alle ruimte om weer op het goede pad te komen. Daarna lopen we door een omleiding hier in de stad vast in het centrum. Via een smal weggetje, waarbij een verkeersbord Flipper zijn luifel wel heel aantrekkelijk vindt, missen we de afslag naar de camping. TomTom zijn alternatieve route gaat over in een wandelpad. Met Cees zijn stuurkunsten en mijn gebarentaal komen de neuzen weer de goede kant op te staan.
Omdat het zoveel moeite heeft gekost om op camping Les Playes te komen, gaan we morgen een hele dag niets doen. Daarna pakken we de brede, alleen van hoge viaducten en weinig mogelijkheden tot afslaan voorziene, payage. Op tv voorspellen ze zelfs de komst van een hogedrukgebied naar het zuiden van Frankrijk. Het vakantiegevoel en de zomer komen er aan.
Omdat ik er een beetje stijfjes bijzit, gaat het bedienen van de TomTom ietsje minder nauwkeurig. De navigatie verslapt! Zo slaan we bij Marseille verkeerd af en raken met de caravan achter de auto in kilometers lange tunnels onder de stad. Als we weer daglicht zien, moet er betaald worden om de stad te verlaten. Weigert de betaalautomaat onze visa-card. Er moet een officiële, heel vriendelijke, meneer in pak bijkomen om de automaat te resetten.
In Bandol zie ik een viaduct van 2,70 niet op de kaart. Zelf rekenen we voor Flipper een hoogte van 2,65 mtr en vijf centimeter speling is wel wat weinig, misschien zijn de banden van onze caravan wel net ietsje harder opgepompt. Aardige Franse chauffeurs geven alle ruimte om weer op het goede pad te komen. Daarna lopen we door een omleiding hier in de stad vast in het centrum. Via een smal weggetje, waarbij een verkeersbord Flipper zijn luifel wel heel aantrekkelijk vindt, missen we de afslag naar de camping. TomTom zijn alternatieve route gaat over in een wandelpad. Met Cees zijn stuurkunsten en mijn gebarentaal komen de neuzen weer de goede kant op te staan.
Omdat het zoveel moeite heeft gekost om op camping Les Playes te komen, gaan we morgen een hele dag niets doen. Daarna pakken we de brede, alleen van hoge viaducten en weinig mogelijkheden tot afslaan voorziene, payage. Op tv voorspellen ze zelfs de komst van een hogedrukgebied naar het zuiden van Frankrijk. Het vakantiegevoel en de zomer komen er aan.
Koersbericht
26 mrt : Port-St-Louis-du-Rhône, La Plage Napoléon
104 km
27 mrt : St-Mitre-les-Remparts, camping Neptune
69 km
29 mrt : Six-Fours-les-Plages, camping Les Payes
111 km
104 km
27 mrt : St-Mitre-les-Remparts, camping Neptune
69 km
29 mrt : Six-Fours-les-Plages, camping Les Payes
111 km
St-Mitre-les-Remparts, Frankrijk, 22-3-2017
Helemaal op het zuidwestelijkste puntje van de
Rhônemonding, in natuurgebied De Camargue, zetten we onze caravan bij het
strand. Je mag hier overnachten, maar eerst gaan we met de losse auto de
omgeving verkennen. Als we later op de middag terug komen, staat er een
legertruck met camperopbouw vlak voor ‘Flipper’. De eigenaar wijst op een mat,
met steen, op de grond. “Ja, die mag u gerust hebben, die is niet van ons”. Oei
verkeerde opmerking, de mat was al van hem en in de camperwereld betekent dat,
dat de plek gereserveerd is! Er komt een stuwmeer van Duitse zinnen over ons
heen. Oké dan zoeken we wel een andere plek. Het strand is hier groot genoeg. We
staan zelfs mooier als daarvoor, geen uitzicht meer op andere kampeerders, maar
vrij over zee.
Het is al donker als er nog een Amerikaan komt meekamperen op ’t strand. Een camper, model ‘in the states is alles bigger’, ter grootte van een lijnbus met uitschuifbare huiskamer en steunpoten. De generator moet aan om zoveel stroomverbruik bij te houden. Even later start het bromding al weer, ze koken vermoedelijk elektrisch. Cees stelt nog voor om onze stroomkabel bij hem in te pluggen. Zelf moeten we zuinig zijn met stroom, hier is geen walaansluiting en wij hebben alleen de accu van Kia, waarop ie ook weer moet starten. 20 waxinelichtjes verlichten onze leesboeken. We maken er maar een spelletje van, elke keer dat het gebrom terug komt: "waterkoken voor de koffie, de elektrische deken gaat aan, ze nemen nog een hamburger".
De volgende dag, voor een rondje vogelkijken, die nog helemaal niet zijn aangekomen uit het warmere zuiden, nemen we Flipper weer mee. Hebben we mooi alles bij de hand: de terrasstoelen, gas om koffie en thee te zetten en eten te koken. Voor de nacht keren we terug. Het is redelijk vol op de vrije strandcamping. Hadden we toch maar een mat met een steen …. Nu krijgen we, we houden zoveel mogelijk afstand, de Amerikaan als buurman. Het spelletje gaat door, bij elk nieuw generatorgeluid bedenken we een ander gerecht. Als het al eventjes na tienen is en we net “warme melk voor het naar bed gaan” hebben geroepen, horen we de Duitse mat-etiquette-man hard zijn deur dichtslaan. Hij klopt, hij praat, hij praat nog harder, hij schreeuwt, maar het aggregaat blijft aan. Natuurlijk de melk laten overkoken toen ze bij de deur stonden en nu moet er een nieuwe beker melk warm gemaakt worden.
Als we in de opkomende zon onze neus buiten de deur steken, komt de legertruck-man, die weet hoe het heurt, op ons af. Hij is vannacht wakker geworden van een flitslicht dat uit onze auto komt. Nee toch? Hebben we vannacht op de contactsleutel geslapen en de auto steeds open en dicht geklikt? Is het binnenlicht stuk, zodat ie spontaan aan en uit gaat? Cees legt aan meneer uit dat het de vuurtoren is. Vanuit zijn campertruck ziet hij de vuurtoren niet, er staat een bus met generator voor. Die lichtflitsen weerspiegelen in onze auto die net voor vertrek helemaal gepoetst en in de was gezet is. Als blijkt dat er geen enkele kans bestaat dat we gelijk krijgen van deze 80-jarige legerman, gooien we tussen zijn woordenstorm de vraag, wat zijn plannen zijn. Hij blijft hier nog verscheidene dagen staan, wachten op vrienden. Oké, dan is onze tijd gekomen om verder te reizen.
Het is al donker als er nog een Amerikaan komt meekamperen op ’t strand. Een camper, model ‘in the states is alles bigger’, ter grootte van een lijnbus met uitschuifbare huiskamer en steunpoten. De generator moet aan om zoveel stroomverbruik bij te houden. Even later start het bromding al weer, ze koken vermoedelijk elektrisch. Cees stelt nog voor om onze stroomkabel bij hem in te pluggen. Zelf moeten we zuinig zijn met stroom, hier is geen walaansluiting en wij hebben alleen de accu van Kia, waarop ie ook weer moet starten. 20 waxinelichtjes verlichten onze leesboeken. We maken er maar een spelletje van, elke keer dat het gebrom terug komt: "waterkoken voor de koffie, de elektrische deken gaat aan, ze nemen nog een hamburger".
De volgende dag, voor een rondje vogelkijken, die nog helemaal niet zijn aangekomen uit het warmere zuiden, nemen we Flipper weer mee. Hebben we mooi alles bij de hand: de terrasstoelen, gas om koffie en thee te zetten en eten te koken. Voor de nacht keren we terug. Het is redelijk vol op de vrije strandcamping. Hadden we toch maar een mat met een steen …. Nu krijgen we, we houden zoveel mogelijk afstand, de Amerikaan als buurman. Het spelletje gaat door, bij elk nieuw generatorgeluid bedenken we een ander gerecht. Als het al eventjes na tienen is en we net “warme melk voor het naar bed gaan” hebben geroepen, horen we de Duitse mat-etiquette-man hard zijn deur dichtslaan. Hij klopt, hij praat, hij praat nog harder, hij schreeuwt, maar het aggregaat blijft aan. Natuurlijk de melk laten overkoken toen ze bij de deur stonden en nu moet er een nieuwe beker melk warm gemaakt worden.
Als we in de opkomende zon onze neus buiten de deur steken, komt de legertruck-man, die weet hoe het heurt, op ons af. Hij is vannacht wakker geworden van een flitslicht dat uit onze auto komt. Nee toch? Hebben we vannacht op de contactsleutel geslapen en de auto steeds open en dicht geklikt? Is het binnenlicht stuk, zodat ie spontaan aan en uit gaat? Cees legt aan meneer uit dat het de vuurtoren is. Vanuit zijn campertruck ziet hij de vuurtoren niet, er staat een bus met generator voor. Die lichtflitsen weerspiegelen in onze auto die net voor vertrek helemaal gepoetst en in de was gezet is. Als blijkt dat er geen enkele kans bestaat dat we gelijk krijgen van deze 80-jarige legerman, gooien we tussen zijn woordenstorm de vraag, wat zijn plannen zijn. Hij blijft hier nog verscheidene dagen staan, wachten op vrienden. Oké, dan is onze tijd gekomen om verder te reizen.
Abonneren op:
Posts (Atom)